دیوان اشعار حافظ ( رباعیات )

[sorna]

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود


دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت

باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود


هم عفاالله صبا کز تو پیامی می‌داد

ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود


عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود


من سرگشته هم از اهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره هندوی تو بود


بگشا بند قبا تا بگشاید دل من

که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود


به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر

کز جهان می‌شد و در آرزوی روی تو بود

[sorna]

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود


رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود


جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست

و آتش چهره بدین کار برافروخته بود


گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم

که نهانش نظری با من دلسوخته بود


کفر زلفش ره دین می‌زد و آن سنگین دل

در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود


دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت

الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود


یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد

آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود


گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ

یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود

[sorna]

یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود

و از لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود


از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب

رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود


در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر

عافیت را با نظربازی فراق افتاده بود


ساقیا جام دمادم ده که در سیر طریق

هر که عاشق وش نیامد در نفاق افتاده بود


ای معبر مژده‌ای فرما که دوشم آفتاب

در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود


نقش می‌بستم که گیرم گوشه‌ای زان چشم مست

طاقت و صبر از خم ابروش طاق افتاده بود


گر نکردی نصرت دین شاه یحیی از کرم

کار ملک و دین ز نظم و اتساق افتاده بود


حافظ آن ساعت که این نظم پریشان می‌نوشت

طایر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود

[sorna]

گوهر مخزن اسرار همان است که بود

حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود


عاشقان زمره ارباب امانت باشند

لاجرم چشم گهربار همان است که بود


از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح

بوی زلف تو همان مونس جان است که بود


طالب لعل و گهر نیست وگرنه خورشید

همچنان در عمل معدن و کان است که بود


کشته غمزه خود را به زیارت دریاب

زان که بیچاره همان دل‌نگران است که بود


رنگ خون دل ما را که نهان می‌داری

همچنان در لب لعل تو عیان است که بود


زلف هندوی تو گفتم که دگر ره نزند

سال‌ها رفت و بدان سیرت و سان است که بود


حافظا بازنما قصه خونابه چشم

که بر این چشمه همان آب روان است که بود

[sorna]

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود

تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود


چل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت

تدبیر ما به دست شراب دوساله بود


آن نافه مراد که می‌خواستم ز بخت

در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود


از دست برده بود خمار غمم سحر

دولت مساعد آمد و می در پیاله بود


بر آستان میکده خون می‌خورم مدام

روزی ما ز خوان قدر این نواله بود


هر کو نکاشت مهر و ز خوبی گلی نچید

در رهگذار باد نگهبان لاله بود


بر طرف گلشنم گذر افتاد وقت صبح

آن دم که کار مرغ سحر آه و ناله بود


دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه

یک بیت از این قصیده به از صد رساله بود


آن شاه تندحمله که خورشید شیرگیر

پیشش به روز معرکه کمتر غزاله بود

[sorna]

به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود

که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود


حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست

به ناله دف و نی در خروش و ولوله بود


مباحثی که در آن مجلس جنون می‌رفت

ورای مدرسه و قال و قیل مسئله بود


دل از کرشمه ساقی به شکر بود ولی

ز نامساعدی بختش اندکی گله بود


قیاس کردم و آن چشم جادوانه مست

هزار ساحر چون سامریش در گله بود


بگفتمش به لبم بوسه‌ای حوالت کن

به خنده گفت کی ات با من این معامله بود


ز اخترم نظری سعد در ره است که دوش

میان ماه و رخ یار من مقابله بود


دهان یار که درمان درد حافظ داشت

فغان که وقت مروت چه تنگ حوصله بود

[sorna]

آن یار کز او خانه ما جای پری بود

سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود


دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش

بیچاره ندانست که یارش سفری بود


تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد

تا بود فلک شیوه او پرده دری بود


منظور خردمند من آن ماه که او را

با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود


از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد

آری چه کنم دولت دور قمری بود


عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را

در مملکت حسن سر تاجوری بود


اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود


خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین

افسوس که آن گنج روان رهگذری بود


خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را

با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود


هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

از یمن دعای شب و ورد سحری بود

[sorna]

مسلمانان مرا وقتی دلی بود

که با وی گفتمی گر مشکلی بود


به گردابی چو می‌افتادم از غم

به تدبیرش امید ساحلی بود


دلی همدرد و یاری مصلحت بین

که استظهار هر اهل دلی بود


ز من ضایع شد اندر کوی جانان

چه دامنگیر یا رب منزلی بود


هنر بی‌عیب حرمان نیست لیکن

ز من محرومتر کی سائلی بود


بر این جان پریشان رحمت آرید

که وقتی کاردانی کاملی بود


مرا تا عشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته هر محفلی بود


مگو دیگر که حافظ نکته‌دان است

که ما دیدیم و محکم جاهلی بود

[sorna]

در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود

تا ابد جام مرادش همدم جانی بود


من همان ساعت که از می خواستم شد توبه کار

گفتم این شاخ ار دهد باری پشیمانی بود


خود گرفتم کافکنم سجاده چون سوسن به دوش

همچو گل بر خرقه رنگ می مسلمانی بود


بی چراغ جام در خلوت نمی‌یارم نشست

زان که کنج اهل دل باید که نورانی بود


همت عالی طلب جام مرصع گو مباش

رند را آب عنب یاقوت رمانی بود


گر چه بی‌سامان نماید کار ما سهلش مبین

کاندر این کشور گدایی رشک سلطانی بود


نیک نامی خواهی ای دل با بدان صحبت مدار

خودپسندی جان من برهان نادانی بود


مجلس انس و بهار و بحث شعر اندر میان

نستدن جام می از جانان گران جانی بود


دی عزیزی گفت حافظ می‌خورد پنهان شراب

ای عزیز من نه عیب آن به که پنهانی بود

[sorna]

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود

بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود


بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ

ببوس غبغب ساقی به نغمه نی و عود


به دور گل منشین بی شراب و شاهد و چنگ

که همچو روز بقا هفته‌ای بود معدود


شد از خروج ریاحین چو آسمان روشن

زمین به اختر میمون و طالع مسعود


ز دست شاهد نازک عذار عیسی دم

شراب نوش و رها کن حدیث عاد و ثمود


جهان چو خلد برین شد به دور سوسن و گل

ولی چه سود که در وی نه ممکن است خلود


چو گل سوار شود بر هوا سلیمان وار

سحر که مرغ درآید به نغمه داوود


به باغ تازه کن آیین دین زردشتی

کنون که لاله برافروخت آتش نمرود


بخواه جام صبوحی به یاد آصف عهد

وزیر ملک سلیمان عماد دین محمود


بود که مجلس حافظ به یمن تربیتش

هر آن چه می‌طلبد جمله باشدش موجود

[sorna]

از دیده خون دل همه بر روی ما رود

بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود


ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم

بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود


خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک

گر ماه مهرپرور من در قبا رود


بر خاک راه یار نهادیم روی خویش

بر روی ما رواست اگر آشنا رود


سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد

گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود


ما را به آب دیده شب و روز ماجراست

زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود


حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل

چون صوفیان صومعه دار از صفا رود

[sorna]

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

ور آشتی طلبم با سر عتاب رود


چو ماه نو ره بیچارگان نظاره

زند به گوشه ابرو و در نقاب رود


شب شراب خرابم کند به بیداری

وگر به روز شکایت کنم به خواب رود


طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل

بیفتد آن که در این راه با شتاب رود


گدایی در جانان به سلطنت مفروش

کسی ز سایه این در به آفتاب رود


سواد نامه موی سیاه چون طی شد

بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود


حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر

کلاه داریش اندر سر شراب رود


حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز

خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود

[sorna]

از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

نرود کارش و آخر به خجالت برود


کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا

به تجمل بنشیند به جلالت برود


سالک از نور هدایت ببرد راه به دوست

که به جایی نرسد گر به ضلالت برود


کام خود آخر عمر از می و معشوق بگیر

حیف اوقات که یک سر به بطالت برود


ای دلیل دل گمگشته خدا را مددی

که غریب ار نبرد ره به دلالت برود


حکم مستوری و مستی همه بر خاتم تست

کس ندانست که آخر به چه حالت برود


حافظ از چشمه حکمت به کف آور جامی

بو که از لوح دلت نقش جهالت برود

[sorna]

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود


از دماغ من سرگشته خیال دهنت

به جفای فلک و غصه دوران نرود


در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند

تا ابد سر نکشد و از سر پیمان نرود


هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است

برود از دل من و از دل من آن نرود


آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت

که اگر سر برود از دل و از جان نرود


گر رود از پی خوبان دل من معذور است

درد دارد چه کند کز پی درمان نرود


هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

دل به خوبان ندهد و از پی ایشان نرود

[sorna]

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود

به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود


طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی

ولی چگونه مگس از پی شکر نرود


سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی

که نقش خال توام هرگز از نظر نرود


ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار

چرا که بی سر زلف توام به سر نرود


دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجایی

که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود


مکن به چشم حقارت نگاه در من مست

که آبروی شریعت بدین قدر نرود


من گدا هوس سروقامتی دارم

که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود


تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری

وفای عهد من از خاطرت به درنرود


سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم

چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود


به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفید

چو باشه در پی هر صید مختصر نرود


بیار باده و اول به دست حافظ ده

به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود

[sorna]

ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود

وین بحث با ثلاثه غساله می‌رود


می ده که نوعروس چمن حد حسن یافت

کار این زمان ز صنعت دلاله می‌رود


شکرشکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود


طی مکان ببین و زمان در سلوک شعر

کاین طفل یک شبه ره یک ساله می‌رود


آن چشم جادوانه عابدفریب بین

کش کاروان سحر ز دنباله می‌رود


از ره مرو به عشوه دنیا که این عجوز

مکاره می‌نشیند و محتاله می‌رود


باد بهار می‌وزد از گلستان شاه

و از ژاله باده در قدح لاله می‌رود


حافظ ز شوق مجلس سلطان غیاث دین

غافل مشو که کار تو از ناله می‌رود

[sorna]

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود


گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیک به خون جگر شود


خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود


از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود


ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو

لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود


از کیمیای مهر تو زر گشت روی من

آری به یمن لطف شما خاک زر شود


در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

یا رب مباد آن که گدا معتبر شود


بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود


این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست

سرها بر آستانه او خاک در شود


حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

[sorna]

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود


رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است

حیوانی که ننوشد می و انسان نشود


گوهر پاک بباید که شود قابل فیض

ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود


اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش

که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود


عشق می‌ورزم و امید که این فن شریف

چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود


دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود


حسن خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را

تا دگر خاطر ما از تو پریشان نشود


ذره را تا نبود همت عالی حافظ

طالب چشمه خورشید درخشان نشود

[sorna]

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود


یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند

گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود


آخر ای خاتم جمشید همایون آثار

گر فتد عکس تو بر نقش نگینم چه شود


واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود


عقلم از خانه به دررفت و گر می این است

دیدم از پیش که در خانه دینم چه شود


صرف شد عمر گران مایه به معشوقه و می

تا از آنم چه به پیش آید از اینم چه شود


خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت

حافظ ار نیز بداند که چنینم چه شود

[sorna]

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد


از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد


مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد


زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد


چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد


شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد


گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد

[sorna]

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید


جهانیان همه گر منع من کنند از عشق

من آن کنم که خداوندگار فرماید


طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید


مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید


تو را که حسن خداداده هست و **** بخت

چه حاجت است که مشاطه‌ات بیاراید


چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش

کنون بجز دل خوش هیچ در نمی‌باید


جمیله‌ایست عروس جهان ولی هش دار

که این مخدره در عقد کس نمی‌آید


به لابه گفتمش ای ماه رخ چه باشد اگر

به یک شکر ز تو دلخسته‌ای بیاساید


به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند

که بوسه تو رخ ماه را بیالاید

[sorna]

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید

گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید


گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز

گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید


گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید


گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید


گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد

گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید


گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید


گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید


گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد

گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید

[sorna]

بر سر آنم که گر ز دست برآید

دست به کاری زنم که غصه سر آید


خلوت دل نیست جای صحبت اضداد

دیو چو بیرون رود فرشته درآید


صحبت حکام ظلمت شب یلداست

نور ز خورشید جوی بو که برآید


بر در ارباب بی‌مروت دنیا

چند نشینی که خواجه کی به درآید


ترک گدایی مکن که گنج بیابی

از نظر ره روی که در گذر آید


صالح و طالح متاع خویش نمودند

تا که قبول افتد و که در نظر آید


بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر

باغ شود سبز و شاخ گل به بر آید


غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست

هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید

[sorna]

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید


بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر

کز آتش درونم دود از کفن برآید


بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران

بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید


جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش

نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید


از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم

خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید


گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان

هر جا که نام حافظ در انجمن برآید

[sorna]

چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید

ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید


نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل

چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید


حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست

که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید


ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت

که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید


به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود

خیال باشد کاین کار بی حواله برآید


گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان

بلا بگردد و کام هزارساله برآید


نسیم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ

ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید

[sorna]

زهی خجسته زمانی که یار بازآید

به کام غمزدگان غمگسار بازآید


به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم

بدان امید که آن شهسوار بازآید


اگر نه در خم چوگان او رود سر من

ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید


مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد

بدان هوس که بدین رهگذار بازآید


دلی که با سر زلفین او قراری داد

گمان مبر که بدان دل قرار بازآید


چه جورها که کشیدند بلبلان از دی

به بوی آن که دگر نوبهار بازآید


ز نقش بند قضا هست امید آن حافظ

که همچو سرو به دستم نگار بازآید

[sorna]

اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید

عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید


دارم امید بر این اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم بازآید


آن که تاج سر من خاک کف پایش بود

از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید


خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز

شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید


گر نثار قدم یار گرامی نکنم

گوهر جان به چه کار دگرم بازآید


کوس نودولتی از بام سعادت بزنم

گر ببینم که مه نوسفرم بازآید


مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح

ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید


آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ

همتی تا به سلامت ز درم بازآید

[sorna]

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید


صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش

که آب زندگیم در نظر نمی‌آید


قد بلند تو را تا به بر نمی‌گیرم

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آید


مگر به روی دلارای یار ما ور نی

به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید


مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید

وز آن غریب بلاکش خبر نمی‌آید


ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا

ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید


بسم حکایت دل هست با نسیم سحر

ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آید


در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز

بلای زلف سیاهت به سر نمی‌آید


ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس

کنون ز حلقه زلفت به در نمی‌آید

[sorna]

جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید

هلال عید در ابروی یار باید دید


شکسته گشت چو پشت هلال قامت من

کمان ابروی یارم چو وسمه بازکشید


مگر نسیم خطت صبح در چمن بگذشت

که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید


نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود

گل وجود من آغشته گلاب و نبید


بیا که با تو بگویم غم ملالت دل

چرا که بی تو ندارم مجال گفت و شنید


بهای وصل تو گر جان بود خریدارم

که جنس خوب مبصر به هر چه دید خرید


چو ماه روی تو در شام زلف می‌دیدم

شبم به روی تو روشن چو روز می‌گردید


به لب رسید مرا جان و برنیامد کام

به سر رسید امید و طلب به سر نرسید


ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند

بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید

[sorna]

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید


صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست

فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید


ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد

هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید


مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب

به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید


ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز

که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید


چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد

که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید


من این مرقع رنگین چو گل بخواهم سوخت

که پیر باده فروشش به جرعه‌ای نخرید


بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب

که رفت موسم و حافظ هنوز می‌نچشید

[sorna]

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید


شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام

بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید


قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت

باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید


گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش

من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید


با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ

از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید


دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک

جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید


این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت

وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید


عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق

گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید


تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد

این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید

[sorna]

معاشران ز حریف شبانه یاد آرید

حقوق بندگی مخلصانه یاد آرید


به وقت سرخوشی از آه و ناله عشاق

به صوت و نغمه چنگ و چغانه یاد آرید


چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی

ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید


چو در میان مراد آورید دست امید

ز عهد صحبت ما در میانه یاد آرید


سمند دولت اگر چند سرکشیده رود

ز همرهان به سر تازیانه یاد آرید


نمی‌خورید زمانی غم وفاداران

ز بی‌وفایی دور زمانه یاد آرید


به وجه مرحمت ای ساکنان صدر جلال

ز روی حافظ و این آستانه یاد آرید

[sorna]

بیا که رایت منصور پادشاه رسید

نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید


جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت

کمال عدل به فریاد دادخواه رسید


سپهر دور خوش اکنون کند که ماه آمد

جهان به کام دل اکنون رسد که شاه رسید


ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن

قوافل دل و دانش که مرد راه رسید


عزیز مصر به رغم برادران غیور

ز قعر چاه برآمد به اوج ماه رسید


کجاست صوفی دجال فعل ملحدشکل

بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید


صبا بگو که چه‌ها بر سرم در این غم عشق

ز آتش دل سوزان و دود آه رسید


ز شوق روی تو شاها بدین اسیر فراق

همان رسید کز آتش به برگ کاه رسید


مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول

ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید

[sorna]

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

از یار آشنا سخن آشنا شنید


ای شاه حسن چشم به حال گدا فکن

کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید


خوش می‌کنم به باده مشکین مشام جان

کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید


سر خدا که عارف سالک به کس نگفت

در حیرتم که باده فروش از کجا شنید


یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان

دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنید


اینش سزا نبود دل حق گزار من

کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید


محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد

از گلشن زمانه که بوی وفا شنید


ساقی بیا که عشق ندا می‌کند بلند

کان کس که گفت قصه ما هم ز ما شنید


ما باده زیر خرقه نه امروز می‌خوریم

صد بار پیر میکده این ماجرا شنید


ما می به بانگ چنگ نه امروز می‌کشیم

بس دور شد که گنبد چرخ این صدا شنید


پند حکیم محض صواب است و عین خیر

فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید


حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس

دربند آن مباش که نشنید یا شنید

[sorna]

معاشران گره از زلف یار باز کنید

شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید


حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید


رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند

که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید


به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد

گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید


میان عاشق و معشوق فرق بسیار است

چو یار ناز نماید شما نیاز کنید


نخست موعظه پیر صحبت این حرف است

که از مصاحب ناجنس احتراز کنید


هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق

بر او نمرده به فتوای من نماز کنید


وگر طلب کند انعامی از شما حافظ

حوالتش به لب یار دلنواز کنید

[sorna]

الا ای طوطی گویای اسرار

مبادا خالیت شکر ز منقار


سرت سبز و دلت خوش باد جاوید

که خوش نقشی نمودی از خط یار


سخن سربسته گفتی با حریفان

خدا را زین معما پرده بردار


به روی ما زن از ساغر گلابی

که خواب آلوده‌ایم ای بخت بیدار


چه ره بود این که زد در پرده مطرب

که می‌رقصند با هم مست و هشیار


از آن افیون که ساقی در می‌افکند

حریفان را نه سر ماند نه دستار


سکندر را نمی‌بخشند آبی

به زور و زر میسر نیست این کار


بیا و حال اهل درد بشنو

به لفظ اندک و معنی بسیار


بت چینی عدوی دین و دل‌هاست

خداوندا دل و دینم نگه دار


به مستوران مگو اسرار مستی

حدیث جان مگو با نقش دیوار


به یمن دولت منصور شاهی

علم شد حافظ اندر نظم اشعار


خداوندی به جای بندگان کرد

خداوندا ز آفاتش نگه دار

[sorna]

عید است و آخر گل و یاران در انتظار

ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار


دل برگرفته بودم از ایام گل ولی

کاری بکرد همت پاکان روزه دار


دل در جهان مبند و به مستی سؤال کن

از فیض جام و قصه جمشید کامگار


جز نقد جان به دست ندارم شراب کو

کان نیز بر کرشمه ساقی کنم نثار


خوش دولتیست خرم و خوش خسروی کریم

یا رب ز چشم زخم زمانش نگاه دار


می خور به شعر بنده که زیبی دگر دهد

جام مرصع تو بدین در شاهوار


گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست

از می کنند روزه گشا طالبان یار


زان جا که پرده پوشی عفو کریم توست

بر قلب ما ببخش که نقدیست کم عیار


ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود

تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار


حافظ چو رفت روزه و گل نیز می‌رود

ناچار باده نوش که از دست رفت کار

[sorna]

صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار

وز او به عاشق بی‌دل خبر دریغ مدار


به شکر آن که شکفتی به کام بخت ای گل

نسیم وصل ز مرغ سحر دریغ مدار


حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی

کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار


جهان و هر چه در او هست سهل و مختصر است

ز اهل معرفت این مختصر دریغ مدار


کنون که چشمه قند است لعل نوشینت

سخن بگوی و ز طوطی شکر دریغ مدار


مکارم تو به آفاق می‌برد شاعر

از او وظیفه و زاد سفر دریغ مدار


چو ذکر خیر طلب می‌کنی سخن این است

که در بهای سخن سیم و زر دریغ مدار


غبار غم برود حال خوش شود حافظ

تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار

[sorna]

ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر

زار و بیمار غمم راحت جانی به من آر


قلب بی‌حاصل ما را بزن اکسیر مراد

یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر


در کمینگاه نظر با دل خویشم جنگ است

ز ابرو و غمزه او تیر و کمانی به من آر


در غریبی و فراق و غم دل پیر شدم

ساغر می ز کف تازه جوانی به من آر


منکران را هم از این می دو سه ساغر بچشان

وگر ایشان نستانند روانی به من آر


ساقیا عشرت امروز به فردا مفکن

یا ز دیوان قضا خط امانی به من آر


دلم از دست بشد دوش چو حافظ می‌گفت

کای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر

[sorna]

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار


نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو

نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار


تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام

شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار


به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز

بی غباری که پدید آید از اغیار بیار


گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب

بهر آسایش این دیده خونبار بیار


خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست

خبری از بر آن دلبر عیار بیار


شکر آن را که تو در عشرتی ای مرغ چمن

به اسیران قفس مژده گلزار بیار


کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست

عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار


روزگاریست که دل چهره مقصود ندید

ساقیا آن قدح آینه کردار بیار


دلق حافظ به چه ارزد به می‌اش رنگین کن

وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار

[sorna]

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر


ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر


زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر


سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر


دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

دیگری گو برو و نام من از یاد ببر


سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر


روز مرگم نفسی وعده دیدار بده

وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر


دوش می‌گفت به مژگان درازت بکشم

یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر


حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار

برو از درگهش این ناله و فریاد ببر

[sorna]

شب وصل است و طی شد نامه هجر

سلام فیه حتی مطلع الفجر


دلا در عاشقی ثابت قدم باش

که در این ره نباشد کار بی اجر


من از رندی نخواهم کرد توبه

و لو آذیتنی بالهجر و الحجر


برآی ای صبح روشن دل خدا را

که بس تاریک می‌بینم شب هجر


دلم رفت و ندیدم روی دلدار

فغان از این تطاول آه از این زجر


وفا خواهی جفاکش باش حافظ

فان الربح و الخسران فی التجر

[sorna]

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر


خرم آن روز که با دیده گریان بروم

تا زنم آب در میکده یک بار دگر


معرفت نیست در این قوم خدا را سببی

تا برم گوهر خود را به خریدار دگر


یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت

حاش لله که روم من ز پی یار دگر


گر مساعد شودم دایره چرخ کبود

هم به دست آورمش باز به پرگار دگر


عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند

غمزه شوخش و آن طرهٔ طرار دگر


راز سربسته ما بین که به دستان گفتند

هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر


هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت

کندم قصد دل ریش به آزار دگر


بازگویم نه در این واقعه حافظ تنهاست

غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر

[sorna]

ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر


از دیده گر سرشک چو باران چکد رواست

کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر


این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است

دریاب کار ما که نه پیداست کار عمر


تا کی می صبوح و شکرخواب بامداد

هشیار گرد هان که گذشت اختیار عمر


دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر


اندیشه از محیط فنا نیست هر که را

بر نقطه دهان تو باشد مدار عمر


در هر طرف ز خیل حوادث کمین‌گهیست

زان رو عنان گسسته دواند سوار عمر


بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار

روز فراق را که نهد در شمار عمر


حافظ سخن بگوی که بر صفحه جهان

این نقش ماند از قلمت یادگار عمر

[sorna]

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور

گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور


ای گلبشکر آن که تویی پادشاه حسن

با بلبلان بی‌دل شیدا مکن غرور


از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم

تا نیست غیبتی نبود لذت حضور


گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد

ما را غم نگار بود مایه سرور


زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار

ما را شرابخانه قصور است و یار حور


می خور به بانگ چنگ و مخور غصه ور کسی

گوید تو را که باده مخور گو هوالغفور


حافظ شکایت از غم هجران چه می‌کنی

در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور

[sorna]

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور


ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور


گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور


دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور


هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور


ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند

چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور


در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم مخور


گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور


حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور


حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار

تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

[sorna]

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

هر آن چه ناصح مشفق بگویدت بپذیر


ز وصل روی جوانان تمتعی بردار

که در کمینگه عمر است مکر عالم پیر


نعیم هر دو جهان پیش عاشقان بجوی

که این متاع قلیل است و آن عطای کثیر


معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم

که درد خویش بگویم به ناله بم و زیر


بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم

اگر موافق تدبیر من شود تقدیر


چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند

گر اندکی نه به وفق رضاست خرده مگیر


چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک

که نقش خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر


بیار ساغر در خوشاب ای ساقی

حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر


به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار

ولی کرشمه ساقی نمی‌کند تقصیر


می دوساله و محبوب چارده ساله

همین بس است مرا صحبت صغیر و کبیر


دل رمیده ما را که پیش می‌گیرد

خبر دهید به مجنون خسته از زنجیر


حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ

که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر

[sorna]

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

پیش شمع آتش پروا نه به جان گو درگیر


در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ

بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر


ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش

در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر


چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک

آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر


در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص

ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گیر


صوف برکش ز سر و باده صافی درکش

سیم درباز و به زر سیمبری در بر گیر


دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش

بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر


میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش

بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر


رفته گیر از برم وز آتش و آب دل و چشم

گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گیر


حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را

که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر

[sorna]

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز

ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز


روندگان طریقت ره بلا سپرند

رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز


غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب

که نیست سینه ارباب کینه محرم راز


اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنیست

من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز


چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم

ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز


چه فتنه بود که مشاطه قضا انگیخت

که کرد نرگس مستش سیه به سرمه ناز


بدین سپاس که مجلس منور است به دوست

گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز


غرض کرشمه حسن است ور نه حاجت نیست

جمال دولت محمود را به زلف ایاز


غزل سرایی ناهید صرفه‌ای نبرد

در آن مقام که حافظ برآورد آواز

[sorna]

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز


نیازمند بلا گو رخ از غبار مشوی

که کیمیای مراد است خاک کوی نیاز


ز مشکلات طریقت عنان متاب ای دل

که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز


طهارت ار نه به خون جگر کند عاشق

به قول مفتی عشقش درست نیست نماز


در این مقام مجازی بجز پیاله مگیر

در این سراچه بازیچه غیر عشق مباز


به نیم بوسه دعایی بخر ز اهل دلی

که کید دشمنت از جان و جسم دارد باز


فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق

نوای بانگ غزل‌های حافظ از شیراز

[sorna]

ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز

عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز


فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل

ببریده‌اند بر قد سروت قبای ناز


آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست

چون عود گو بر آتش سودا بسوز و ساز


پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی

بی شمع عارض تو دلم را بود گداز


صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش

بشکست عهد چون در میخانه دید باز


از طعنه رقیب نگردد عیار من

چون زر اگر برند مرا در دهان گاز


دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت

از شوق آن حریم ندارد سر حجاز


هر دم به خون دیده چه حاجت وضو چو نیست

بی طاق ابروی تو نماز مرا جواز


چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان

حافظ که دوش از لب ساقی شنید راز

[sorna]

درآ که در دل خسته توان درآید باز

بیا که در تن مرده روان درآید باز


بیا که فرقت تو چشم من چنان در بست

که فتح باب وصالت مگر گشاید باز


غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت

ز خیل شادی روم رخت زداید باز


به پیش آینه دل هر آن چه می‌دارم

بجز خیال جمالت نمی‌نماید باز


بدان مثل که شب آبستن است روز از تو

ستاره می‌شمرم تا که شب چه زاید باز


بیا که بلبل مطبوع خاطر حافظ

به بوی گلبن وصل تو می‌سراید باز

[sorna]

حال خونین دلان که گوید باز

و از فلک خون خم که جوید باز


شرمش از چشم می پرستان باد

نرگس مست اگر بروید باز


جز فلاطون خم نشین شراب

سر حکمت به ما که گوید باز


هر که چون لاله کاسه گردان شد

زین جفا رخ به خون بشوید باز


نگشاید دلم چو غنچه اگر

ساغری از لبش نبوید باز


بس که در پرده چنگ گفت سخن

ببرش موی تا نموید باز


گرد بیت الحرام خم حافظ

گر نمیرد به سر بپوید باز

[sorna]

بیا و کشتی ما در شط شراب انداز

خروش و ولوله در جان شیخ و شاب انداز


مرا به کشتی باده درافکن ای ساقی

که گفته‌اند نکویی کن و در آب انداز


ز کوی میکده برگشته‌ام ز راه خطا

مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز


بیار زان می گلرنگ مشک بو جامی

شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز


اگر چه مست و خرابم تو نیز لطفی کن

نظر بر این دل سرگشته خراب انداز


به نیم شب اگرت آفتاب می‌باید

ز روی دختر گلچهر رز نقاب انداز


مهل که روز وفاتم به خاک بسپارند

مرا به میکده بر در خم شراب انداز


ز جور چرخ چو حافظ به جان رسید دلت

به سوی دیو محن ناوک شهاب انداز

[sorna]

خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز

پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز


عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز


چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است

بر رخ او نظر از آینه پاک انداز


به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم

ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز


دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست

از لب خود به شفاخانه تریاک انداز


ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد

آتشی از جگر جام در املاک انداز


غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند

پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز


یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید

دود آهیش در آیینه ادراک انداز


چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ

وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز

[sorna]

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز

بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز


روز اول رفت دینم در سر زلفین تو

تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز


ساقیا یک جرعه‌ای زان آب آتشگون که من

در میان پختگان عشق او خامم هنوز


از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن

می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز


پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب

می‌رود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز


نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو

اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز


در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت

جرعه جامی که من مدهوش آن جامم هنوز


ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان

جان به غم‌هایش سپردم نیست آرامم هنوز


در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش

آب حیوان می‌رود هر دم ز اقلامم هنوز

[sorna]

دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز

دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز


فدای پیرهن چاک ماه رویان باد

هزار جامه تقوا و خرقه پرهیز


خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد

که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز


فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز


پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز


فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی

که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز


بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت

که در مقام رضا باش و از قضا مگریز


میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

[sorna]

ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس


منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام

پرصدای ساربانان بینی و بانگ جرس


محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار

کز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس


من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب

گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس


عشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشق

شب روان را آشنایی‌هاست با میر عسس


عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز

زان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس


دل به رغبت می‌سپارد جان به چشم مست یار

گر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کس


طوطیان در شکرستان کامرانی می‌کنند

و از تحسر دست بر سر می‌زند مسکین مگس


نام حافظ گر برآید بر زبان کلک دوست

از جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس

[sorna]

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس


من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس


قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس


بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس


نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس


یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس


از در خویش خدا را به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس


حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست

طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس

[sorna]

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

نسیم روضه شیراز پیک راهت بس


دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش

که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس


وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل

حریم درگه پیر مغان پناهت بس


به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش

که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس


زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن

صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس


فلک به مردم نادان دهد زمام مراد

تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس


هوای مسکن مؤلوف و عهد یار قدیم

ز ره روان سفرکرده عذرخواهت بس


به منت دگران خو مکن که در دو جهان

رضای ایزد و انعام پادشاهت بس


به هیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ

دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس

[sorna]

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

زهر هجری چشیده‌ام که مپرس


گشته‌ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده‌ام که مپرس


آن چنان در هوای خاک درش

می‌رود آب دیده‌ام که مپرس


من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده‌ام که مپرس


سوی من لب چه می‌گزی که مگوی

لب لعلی گزیده‌ام که مپرس


بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس


همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده‌ام که مپرس

[sorna]

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس


کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد

که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس


به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست

زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس


زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل

دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس


گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد

هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس


پارسایی و سلامت هوسم بود ولی

شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس


گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم

گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس


گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا

حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس

[sorna]

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

وین سوخته را محرم اسرار نهان باش


زان باده که در میکده عشق فروشند

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش


در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک

جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش


دلدار که گفتا به توام دل نگران است

گو می‌رسم اینک به سلامت نگران باش


خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش

ای درج محبت به همان مهر و نشان باش


تا بر دلش از غصه غباری ننشیند

ای سیل سرشک از عقب نامه روان باش


حافظ که هوس می‌کندش جام جهان بین

گو در نظر آصف جمشید مکان باش

[sorna]

اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش

حریف خانه و گرمابه و گلستان باش


شکنج زلف پریشان به دست باد مده

مگو که خاطر عشاق گو پریشان باش


گرت هواست که با خضر همنشین باشی

نهان ز چشم سکندر چو آب حیوان باش


زبور عشق نوازی نه کار هر مرغیست

بیا و نوگل این بلبل غزل خوان باش


طریق خدمت و آیین بندگی کردن

خدای را که رها کن به ما و سلطان باش


دگر به صید حرم تیغ برمکش زنهار

و از آن که با دل ما کرده‌ای پشیمان باش


تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو

خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش


کمال دلبری و حسن در نظربازیست

به شیوه نظر از نادران دوران باش


خموش حافظ و از جور یار ناله مکن

تو را که گفت که در روی خوب حیران باش

[sorna]

به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش

به بوی گل نفسی همدم صبا می‌باش


نگویمت که همه ساله می پرستی کن

سه ماه می خور و نه ماه پارسا می‌باش


چو پیر سالک عشقت به می حواله کند

بنوش و منتظر رحمت خدا می‌باش


گرت هواست که چون جم به سر غیب رسی

بیا و همدم جام جهان نما می‌باش


چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می‌باش


وفا مجوی ز کس ور سخن نمی‌شنوی

به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می‌باش


مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ

ولی معاشر رندان پارسا می‌باش

[sorna]

صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش

وین زهد خشک را به می خوشگوار بخش


طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه

تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش


زهد گران که شاهد و ساقی نمی‌خرند

در حلقه چمن به نسیم بهار بخش


راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان

خون مرا به چاه زنخدان یار بخش


یا رب به وقت گل گنه بنده عفو کن

وین ماجرا به سرو لب جویبار بخش


ای آن که ره به مشرب مقصود برده‌ای

زین بحر قطره‌ای به من خاکسار بخش


شکرانه را که چشم تو روی بتان ندید

ما را به عفو و لطف خداوندگار بخش


ساقی چو شاه نوش کند باده صبوح

گو جام زر به حافظ شب زنده دار بخش

[sorna]

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش


ای دل اندربند زلفش از پریشانی منال

مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش


رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار

کار ملک است آن که تدبیر و تامل بایدش


تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست

راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش


با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام

هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش


نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید

این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش


ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند

دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش


کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود

عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش

[sorna]

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش


دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش


جای آن است که خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش


بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش


ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری

بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش


آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش


صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل

جانب عشق عزیز است فرومگذارش


صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

به دو جام دگر آشفته شود دستارش


دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

نازپرورد وصال است مجو آزارش

[sorna]

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش


سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش

مذاق حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش


بیاور می که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن

به لعب زهره چنگی و مریخ سلحشورش


کمند صید بهرامی بیفکن جام جم بردار

که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش


بیا تا در می صافیت راز دهر بنمایم

به شرط آن که ننمایی به کج طبعان دل کورش


نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست

سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش


کمان ابروی جانان نمی‌پیچد سر از حافظ

ولیکن خنده می‌آید بدین بازوی بی زورش

[sorna]

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش

خداوندا نگه دار از زوالش


ز رکن آباد ما صد لوحش الله

که عمر خضر می‌بخشد زلالش


میان جعفرآباد و مصلا

عبیرآمیز می‌آید شمالش


به شیراز آی و فیض روح قدسی

بجوی از مردم صاحب کمالش


که نام قند مصری برد آن جا

که شیرینان ندادند انفعالش


صبا زان لولی شنگول سرمست

چه داری آگهی چون است حالش


گر آن شیرین پسر خونم بریزد

دلا چون شیر مادر کن حلالش


مکن از خواب بیدارم خدا را

که دارم خلوتی خوش با خیالش


چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر

نکردی شکر ایام وصالش

[sorna]

چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

به هر شکسته که پیوست تازه شد جانش


کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم

که دل چه می‌کشد از روزگار هجرانش


زمانه از ورق گل مثال روی تو بست

ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش


تو خفته‌ای و نشد عشق را کرانه پدید

تبارک الله از این ره که نیست پایانش


جمال کعبه مگر عذر ره روان خواهد

که جان زنده دلان سوخت در بیابانش


بدین شکسته بیت الحزن که می‌آرد

نشان یوسف دل از چه زنخدانش


بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم

که سوخت حافظ بی‌دل ز مکر و دستانش

[sorna]

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش


گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

دور باد آفت دور فلک از جان و تنش


گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

چشم دارم که سلامی برسانی ز منش


به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه

جای دل‌های عزیز است به هم برمزنش


گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد

محترم دار در آن طره عنبرشکنش


در مقامی که به یاد لب او می نوشند

سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش


عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت

هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش


هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال

سر ما و قدمش یا لب ما و دهنش


شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

[sorna]

ببرد از من قرار و طاقت و هوش

بت سنگین دل سیمین بناگوش


نگاری چابکی شنگی کلهدار

ظریفی مه وشی ترکی قباپوش


ز تاب آتش سودای عشقش

به سان دیگ دایم می‌زنم جوش


چو پیراهن شوم آسوده خاطر

گرش همچون قبا گیرم در آغوش


اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرت از جانم فراموش


دل و دینم دل و دینم ببرده‌ست

بر و دوشش بر و دوشش بر و دوش


دوای تو دوای توست حافظ

لب نوشش لب نوشش لب نوش

[sorna]

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش


شد آن که اهل نظر بر کناره می‌رفتند

هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش


به صوت چنگ بگوییم آن حکایت‌ها

که از نهفتن آن دیگ سینه می‌زد جوش


شراب خانگی ترس محتسب خورده

به روی یار بنوشیم و بانگ نوشانوش


ز کوی میکده دوشش به دوش می‌بردند

امام شهر که سجاده می‌کشید به دوش


دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات

مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش


محل نور تجلیست رای انور شاه

چو قرب او طلبی در صفای نیت کوش


بجز ثنای جلالش مساز ورد ضمیر

که هست گوش دلش محرم پیام سروش


رموز مصلحت ملک خسروان دانند

گدای گوشه نشینی تو حافظا مخروش

[sorna]

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش


لطف الهی بکند کار خویش

مژده رحمت برساند سروش


این خرد خام به میخانه بر

تا می لعل آوردش خون به جوش


گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش


لطف خدا بیشتر از جرم ماست

نکته سربسته چه دانی خموش


گوش من و حلقه گیسوی یار

روی من و خاک در می فروش


رندی حافظ نه گناهیست صعب

با کرم پادشه عیب پوش


داور دین شاه شجاع آن که کرد

روح قدس حلقه امرش به گوش


ای ملک العرش مرادش بده

و از خطر چشم بدش دار گوش

[sorna]

در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش

حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش


صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست

تا دید محتسب که سبو می‌کشد به دوش


احوال شیخ و قاضی و شرب الیهودشان

کردم سؤال صبحدم از پیر می فروش


گفتا نه گفتنیست سخن گر چه محرمی

درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش


ساقی بهار می‌رسد و وجه می‌نماند

فکری بکن که خون دل آمد ز غم به جوش


عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار

عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش


تا چند همچو شمع زبان آوری کنی

پروانه مراد رسید ای محب خموش


ای پادشاه صورت و معنی که مثل تو

نادیده هیچ دیده و نشنیده هیچ گوش


چندان بمان که خرقه ازرق کند قبول

بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش

[sorna]

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش


گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش


وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش


با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش


تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش


گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا غم مخور

گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش


در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش


بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش


ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد

آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

[sorna]

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش


همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف

همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش


شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح

چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش


هم گلستان خیالم ز تو پرنقش و نگار

هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش


در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار

کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش


شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری

می کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش


در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست

می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش

[sorna]

کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش


الا ای دولتی طالع که قدر وقت می‌دانی

گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش


هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست

سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش


عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم

بود کز دست ایامم به دست افتد نگاری خوش


شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان

که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش


می‌ای در کاسه چشم است ساقی را بنامیزد

که مستی می‌کند با عقل و می‌بخشد خماری خوش


به غفلت عمر شد حافظ بیا با ما به میخانه

که شنگولان خوش باشت بیاموزند کاری خوش

[sorna]

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش


دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی

بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش


من همان به که از او نیک نگه دارم دل

که بد و نیک ندیده‌ست و ندارد نگهش


بوی شیر از لب همچون شکرش می‌آید

گر چه خون می‌چکد از شیوه چشم سیهش


چارده ساله بتی چابک شیرین دارم

که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش


از پی آن گل نورسته دل ما یا رب

خود کجا شد که ندیدیم در این چند گهش


یار دلدار من ار قلب بدین سان شکند

ببرد زود به جانداری خود پادشهش


جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در

صدف سینه حافظ بود آرامگهش

[sorna]

دلم رمیده شد و غافلم من درویش

که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش


چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم

که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش


خیال حوصله بحر می‌پزد هیهات

چه‌هاست در سر این قطره محال اندیش


بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را

که موج می‌زندش آب نوش بر سر نیش


ز آستین طبیبان هزار خون بچکد

گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش


به کوی میکده گریان و سرفکنده روم

چرا که شرم همی‌آیدم ز حاصل خویش


نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر

نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش


بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ

خزانه‌ای به کف آور ز گنج قارون بیش

[sorna]

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش


از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم

آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش


دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود

گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش


کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو

بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش


خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش


وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون

آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش


ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام

جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش

[sorna]

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع

که نیست با کسم از بهر مال و جاه نزاع


شراب خانگیم بس می مغانه بیار

حریف باده رسید ای رفیق توبه وداع


خدای را به می‌ام شست و شوی خرقه کنید

که من نمی‌شنوم بوی خیر از این اوضاع


ببین که رقص کنان می‌رود به ناله چنگ

کسی که رخصه نفرمودی استماع سماع


به عاشقان نظری کن به شکر این نعمت

که من غلام مطیعم تو پادشاه مطاع


به فیض جرعه جام تو تشنه‌ایم ولی

نمی‌کنیم دلیری نمی‌دهیم صداع


جبین و چهره حافظ خدا جدا مکناد

ز خاک بارگه کبریای شاه شجاع

[sorna]

بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع

شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع


برکشد آینه از جیب افق چرخ و در آن

بنماید رخ گیتی به هزاران انواع


در زوایای طربخانه جمشید فلک

ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع


چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر

جام در قهقهه آید که کجا شد مناع


وضع دوران بنگر ساغر عشرت برگیر

که به هر حالتی این است بهین اوضاع


طره شاهد دنیی همه بند است و فریب

عارفان بر سر این رشته نجویند نزاع


عمر خسرو طلب ار نفع جهان می‌خواهی

که وجودیست عطابخش کریم نفاع


مظهر لطف ازل روشنی چشم امل

جامع علم و عمل جان جهان شاه شجاع

[sorna]

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع

شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع


روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست

بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع


رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد

همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع


گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو

کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع


در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست

این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع


در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست

ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع


بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است

با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع


کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت

تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع


همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو

چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع


سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین

تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع


آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت

آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع

[sorna]

سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ

که تا چو بلبل بی‌دل کنم علاج دماغ


به جلوه گل سوری نگاه می‌کردم

که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ


چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور

که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ


گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم

نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ


زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن

دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ


یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست

یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ


نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان

که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ

[sorna]

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف

گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف


طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من

گر چه سخن همی‌برد قصه من به هر طرف


از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد

وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف


ابروی دوست کی شود دست کش خیال من

کس نزده‌ست از این کمان تیر مراد بر هدف


چند به ناز پرورم مهر بتان سنگ دل

یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف


من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک

مغبچه‌ای ز هر طرف می‌زندم به چنگ و دف


بی خبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل

مست ریاست محتسب باده بده و لا تخف


صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه می‌خورد

پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف


حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق

بدرقه رهت شود همت شحنه نجف

[sorna]

زبان خامه ندارد سر بیان فراق

وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال

به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق


سری که بر سر گردون به فخر می‌سودم

به راستان که نهادم بر آستان فراق


چگونه باز کنم بال در هوای وصال

که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق


کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی

فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق


بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود

ز موج شوق تو در بحر بی‌کران فراق


اگر به دست من افتد فراق را بکشم

که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق


رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب

قرین آتش هجران و هم قران فراق


چگونه دعوی وصلت کنم به جان که شده‌ست

تنم وکیل قضا و دلم ضمان فراق


ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار

مدام خون جگر می‌خورم ز خوان فراق


فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق

ببست گردن صبرم به ریسمان فراق


به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ

به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

[sorna]

مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق

گرت مدام میسر شود زهی توفیق


جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است

هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق


دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق


به مأمنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت

که در کمینگه عمرند قاطعان طریق


بیا که توبه ز لعل نگار و خنده جام

حکایتیست که عقلش نمی‌کند تصدیق


اگر چه موی میانت به چون منی نرسد

خوش است خاطرم از فکر این خیال دقیق


حلاوتی که تو را در چه زنخدان است

به کنه آن نرسد صد هزار فکر عمیق


اگر به رنگ عقیقی شد اشک من چه عجب

که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق


به خنده گفت که حافظ غلام طبع توام

ببین که تا به چه حدم همی‌کند تحمیق

[sorna]

اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک

برو به هر چه تو داری بخور دریغ مخور

که بی‌دریغ زند روزگار تیغ هلاک


به خاک پای تو ای سرو نازپرور من

که روز واقعه پا وامگیرم از سر خاک


چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه پری

به مذهب همه کفر طریقت است امساک


مهندس فلکی راه دیر شش جهتی

چنان ببست که ره نیست زیر دیر مغاک


فریب دختر رز طرفه می‌زند ره عقل

مباد تا به قیامت خراب طارم تاک


به راه میکده حافظ خوش از جهان رفتی

دعای اهل دلت باد مونس دل پاک

[sorna]

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مرا امید وصال تو زنده می‌دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک


نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک


رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک


اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم

و گر تو زهر دهی به که دیگری تریاک


بضرب سیفک قتلی حیاتنا ابدا

لان روحی قد طاب ان یکون فداک


عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم

سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک


تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند

به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک


به چشم خلق عزیز جهان شود حافظ

که بر در تو نهد روی مسکنت بر خاک

[sorna]

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

حق نگه دار که من می‌روم الله معک

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک


در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن

کس عیار زر خالص نشناسد چو محک


گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم

وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک


بگشا پسته خندان و شکرریزی کن

خلق را از دهن خویش مینداز به شک


چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک


چون بر حافظ خویشش نگذاری باری

ای رقیب از بر او یک دو قدم دورترک

[sorna]

خوش خبر باشی ای نسیم شمال

که به ما می‌رسد زمان وصال

قصه العشق لا انفصام لها

فصمت‌ها هنا لسان القال


مالسلمی و من بذی سلم

این جیراننا و کیف الحال


عفت الدار بعد عافیه

فاسالوا حالها عن الاطلال


فی جمال الکمال نلت منی

صرف الله عنک عین کمال


یا برید الحمی حماک الله

مرحبا مرحبا تعال تعال


عرصه بزمگاه خالی ماند

از حریفان و جام مالامال


سایه افکند حالیا شب هجر

تا چه بازند شب روان خیال


ترک ما سوی کس نمی‌نگرد

آه از این کبریا و جاه و جلال


حافظا عشق و صابری تا چند

ناله عاشقان خوش است بنال

[sorna]

شممت روح وداد و شمت برق وصال

بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال

احادیا بجمال الحبیب قف و انزل

که نیست صبر جمیلم ز اشتیاق جمال


حکایت شب هجران فروگذاشته به

به شکر آن که برافکند پرده روز وصال


بیا که پرده گلریز هفت خانه چشم

کشیده‌ایم به تحریر کارگاه خیال


چو یار بر سر صلح است و عذر می‌طلبد

توان گذشت ز جور رقیب در همه حال


بجز خیال دهان تو نیست در دل تنگ

که کس مباد چو من در پی خیال محال


قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولی

به خاک ما گذری کن که خون مات حلال

[sorna]

دارای جهان نصرت دین خسرو کامل

یحیی بن مظفر ملک عالم عادل

ای درگه اسلام پناه تو گشاده

بر روی زمین روزنه جان و در دل


تعظیم تو بر جان و خرد واجب و لازم

انعام تو بر کون و مکان فایض و شامل


روز ازل از کلک تو یک قطره سیاهی

بر روی مه افتاد که شد حل مسائل


خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت

ای کاج که من بودمی آن هندوی مقبل


شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است

دست طرب از دامن این زمزمه مگسل


می نوش و جهان بخش که از زلف کمندت

شد گردن بدخواه گرفتار سلاسل


دور فلکی یک سره بر منهج عدل است

خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل


حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است

از بهر معیشت مکن اندیشه باطل

[sorna]

به وقت گل شدم از توبه شراب خجل

که کس مباد ز کردار ناصواب خجل

صلاح ما همه دام ره است و من زین بحث

نیم ز شاهد و ساقی به هیچ باب خجل


بود که یار نرنجد ز ما به خلق کریم

که از سؤال ملولیم و از جواب خجل


ز خون که رفت شب دوش از سراچه چشم

شدیم در نظر ره روان خواب خجل


رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش

که شد ز شیوه آن چشم پرعتاب خجل


تویی که خوبتری ز آفتاب و شکر خدا

که نیستم ز تو در روی آفتاب خجل


حجاب ظلمت از آن بست آب خضر که گشت

ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل

[sorna]

اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول

رسد به دولت وصل تو کار من به اصول

قرار برده ز من آن دو نرگس رعنا

فراغ برده ز من آن دو جادوی مکحول


چو بر در تو من بی‌نوای بی زر و زور

به هیچ باب ندارم ره خروج و دخول


کجا روم چه کنم چاره از کجا جویم

که گشته‌ام ز غم و جور روزگار ملول


من شکسته بدحال زندگی یابم

در آن زمان که به تیغ غمت شوم مقتول


خرابتر ز دل من غم تو جای نیافت

که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول


دل از جواهر مهرت چو صیقلی دارد

بود ز زنگ حوادث هر آینه مصقول


چه جرم کرده‌ام ای جان و دل به حضرت تو

که طاعت من بی‌دل نمی‌شود مقبول


به درد عشق بساز و خموش کن حافظ

رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول

[sorna]

هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل

هر کو شنید گفتا لله در قائل

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل


حلاج بر سر دار این نکته خوش سراید

از شافعی نپرسند امثال این مسائل


گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم

گفت آن زمان که نبود جان در میانه حائل


دل داده‌ام به یاری شوخی کشی نگاری

مرضیه السجایا محموده الخصائل


در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت

و اکنون شدم به مستان چون ابروی تو مایل


از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم

و از لوح سینه نقشت هرگز نگشت زایل


ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخم است

یا رب ببینم آن را در گردنت حمایل

[sorna]

عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام

مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام


ساقی شکردهان و مطرب شیرین سخن

همنشینی نیک کردار و ندیمی نیک نام


شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی

دلبری در حسن و خوبی غیرت ماه تمام


بزمگاهی دل نشان چون قصر فردوس برین

گلشنی پیرامنش چون روضه دارالسلام


صف نشینان نیکخواه و پیشکاران باادب

دوستداران صاحب اسرار و حریفان دوستکام


باده گلرنگ تلخ تیز خوش خوار سبک

نقلش از لعل نگار و نقلش از یاقوت خام


غمزه ساقی به یغمای خرد آهخته تیغ

زلف جانان از برای صید دل گسترده دام


نکته دانی بذله گو چون حافظ شیرین سخن

بخشش آموزی جهان افروز چون حاجی قوام


هر که این عشرت نخواهد خوشدلی بر وی تباه

وان که این مجلس نجوید زندگی بر وی حرام

[sorna]

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام

خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام


یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد

که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام


ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام


گل ز حد برد تنعم نفسی رخ بنما

سرو می‌نازد و خوش نیست خدا را بخرام


زلف دلدار چو زنار همی‌فرماید

برو ای شیخ که شد بر تن ما خرقه حرام


مرغ روحم که همی‌زد ز سر سدره صفیر

عاقبت دانه خال تو فکندش در دام


چشم بیمار مرا خواب نه درخور باشد

من له یقتل داء دنف کیف ینام


تو ترحم نکنی بر من مخلص گفتم

ذاک دعوای و ها انت و تلک الایام


حافظ ار میل به ابروی تو دارد شاید

جای در گوشه محراب کنند اهل کلام

[sorna]

عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام

و از خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام


عاشق و رند و نظربازم و می‌گویم فاش

تا بدانی که به چندین هنر آراسته‌ام


شرمم از خرقه آلوده خود می‌آید

که بر او وصله به صد شعبده پیراسته‌ام


خوش بسوز از غمش ای شمع که اینک من نیز

هم بدین کار کمربسته و برخاسته‌ام


با چنین حیرتم از دست بشد صرفه کار

در غم افزوده‌ام آنچ از دل و جان کاسته‌ام


همچو حافظ به خرابات روم جامه قبا

بو که در بر کشد آن دلبر نوخاسته‌ام

[sorna]

بشری اذ السلامه حلت بذی سلم

لله حمد معترف غایه النعم


آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد

تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم


از بازگشت شاه در این طرفه منزل است

آهنگ خصم او به سراپرده عدم


پیمان شکن هرآینه گردد شکسته حال

ان العهود عند ملیک النهی ذمم


می‌جست از سحاب امل رحمتی ولی

جز دیده‌اش معاینه بیرون نداد نم


در نیل غم فتاد سپهرش به طنز گفت

ان قد ندمت و ما ینفع الندم


ساقی چو یار مه رخ و از اهل راز بود

حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم

[sorna]

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم


زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست

بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم


هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم


عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم


می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار

این موهبت رسید ز میراث فطرتم


من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش

در عشق دیدن تو هواخواه غربتم


دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم


دورم به صورت از در دولتسرای تو

لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم


حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم

[sorna]

دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم


عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست

دیرگاه است کز این جام هلالی مستم


از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور

در سر کوی تو از پای طلب ننشستم


عافیت چشم مدار از من میخانه نشین

که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم


در ره عشق از آن سوی فنا صد خطر است

تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم


بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود

چون به محبوب کمان ابروی خود پیوستم


بوسه بر درج عقیق تو حلال است مرا

که به افسوس و جفا مهر وفا نشکستم


صنمی لشکریم غارت دل کرد و برفت

آه اگر عاطفت شاه نگیرد دستم


رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود

کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم

[sorna]

به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم

بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم


اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد

به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم


چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق

که در هوای رخت چون به مهر پیوستم


بیار باده که عمریست تا من از سر امن

به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم


اگر ز مردم هشیاری ای نصیحتگو

سخن به خاک میفکن چرا که من مستم


چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست

که خدمتی به سزا برنیامد از دستم


بسوخت حافظ و آن یار دلنواز نگفت

که مرهمی بفرستم که خاطرش خستم

[sorna]

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم


می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم


زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم


یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم


رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد برافراز که از سرو کنی آزادم


شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم


شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم


رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

تا به خاک در آصف نرسد فریادم


حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

من از آن روز که دربند توام آزادم

[sorna]

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم


طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

که در این دامگه حادثه چون افتادم


من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم


سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض

به هوای سر کوی تو برفت از یادم


نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم


کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت

یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم


تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق

هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم


می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم


پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک

ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم

[sorna]

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم


به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم


نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم


ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم


فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی

دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم


شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم

رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم


کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم


تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

[sorna]

سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم

تا به فتوی خرد حرص به زندان کردم


من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه

قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم


سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان

که من این خانه به سودای تو ویران کردم


توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون

می‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم


در خلاف آمد عادت بطلب کام که من

کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم


نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست

آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم


دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع

گر چه دربانی میخانه فراوان کردم


این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت

اجر صبریست که در کلبه احزان کردم


صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ

هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم


گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب

سال‌ها بندگی صاحب دیوان کردم

[sorna]

دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم

نقشی به یاد خط تو بر آب می‌زدم


ابروی یار در نظر و خرقه سوخته

جامی به یاد گوشه محراب می‌زدم


هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست

بازش ز طره تو به مضراب می‌زدم


روی نگار در نظرم جلوه می‌نمود

وز دور بوسه بر رخ مهتاب می‌زدم


چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ

فالی به چشم و گوش در این باب می‌زدم


نقش خیال روی تو تا وقت صبحدم

بر کارگاه دیده بی‌خواب می‌زدم


ساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت

می‌گفتم این سرود و می ناب می‌زدم


خوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام

بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم

[sorna]

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم


شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا

بر منتهای همت خود کامران شدم


ای گلبن جوان بر دولت بخور که من

در سایه تو بلبل باغ جهان شدم


اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود

در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم


قسمت حوالتم به خرابات می‌کند

هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم


آن روز بر دلم در معنی گشوده شد

کز ساکنان درگه پیر مغان شدم


در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت

با جام می به کام دل دوستان شدم


از آن زمان که فتنه چشمت به من رسید

ایمن ز شر فتنه آخرزمان شدم


من پیر سال و ماه نیم یار بی‌وفاست

بر من چو عمر می‌گذرد پیر از آن شدم


دوشم نوید داد عنایت که حافظا

بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم

[sorna]

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم

به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم


اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم

به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم


امید در شب زلفت به روز عمر نبستم

طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم


به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم

ز لعل باده فروشت چه عشوه‌ها که خریدم


ز غمزه بر دل ریشم چه تیر ها که گشادی

ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم


ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری

که بوی خون دل ریش از آن تراب شنیدم


گناه چشم سیاه تو بود و گردن دلخواه

که من چو آهوی وحشی ز آدمی برمیدم


چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی

که پرده بر دل خونین به بوی او بدریدم


به خاک پای تو سوگند و نور دیده حافظ

که بی رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم

[sorna]

ز دست کوته خود زیر بارم

که از بالابلندان شرمسارم


مگر زنجیر مویی گیردم دست

وگر نه سر به شیدایی برآرم


ز چشم من بپرس اوضاع گردون

که شب تا روز اختر می‌شمارم


بدین شکرانه می‌بوسم لب جام

که کرد آگه ز راز روزگارم


اگر گفتم دعای می فروشان

چه باشد حق نعمت می‌گزارم


من از بازوی خود دارم بسی شکر

که زور مردم آزاری ندارم


سری دارم چو حافظ مست لیکن

به لطف آن سری امیدوارم

[sorna]

گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم

همچنان چشم گشاد از کرمش می‌دارم


به طرب حمل مکن سرخی رویم که چو جام

خون دل عکس برون می‌دهد از رخسارم


پرده مطربم از دست برون خواهد برد

آه اگر زان که در این پرده نباشد بارم


پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم


منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن

از نی کلک همه قند و شکر می‌بارم


دیده بخت به افسانه او شد در خواب

کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم


چون تو را در گذر ای یار نمی‌یارم دید

با که گویم که بگوید سخنی با یارم


دوش می‌گفت که حافظ همه روی است و ریا

بجز از خاک درش با که بود بازارم

[sorna]

گر دست دهد خاک کف پای نگارم

بر لوح بصر خط غباری بنگارم


بر بوی کنار تو شدم غرق و امید است

از موج سرشکم که رساند به کنارم


پروانه او گر رسدم در طلب جان

چون شمع همان دم به دمی جان بسپارم


امروز مکش سر ز وفای من و اندیش

زان شب که من از غم به دعا دست برآرم


زلفین سیاه تو به دلداری عشاق

دادند قراری و ببردند قرارم


ای باد از آن باده نسیمی به من آور

کان بوی شفابخش بود دفع خمارم


گر قلب دلم را ننهد دوست عیاری

من نقد روان در دمش از دیده شمارم


دامن مفشان از من خاکی که پس از من

زین در نتواند که برد باد غبارم


حافظ لب لعلش چو مرا جان عزیز است

عمری بود آن لحظه که جان را به لب آرم

[sorna]

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم

کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم


عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند

وین همه منصب از آن حور پریوش دارم


گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری

من به آه سحرت زلف مشوش دارم


گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست

من رخ زرد به خونابه منقش دارم


گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد

نقل شعر شکرین و می بی‌غش دارم


ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من

جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارم


حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است

بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

[sorna]

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم


صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم


به کام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل

چه فکر از خبث بدگویان میان انجمن دارم


مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش

فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم


گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند

بحمد الله و المنه بتی لشکرشکن دارم


سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سلیمانی

چو اسم اعظمم باشد چه باک از اهرمن دارم


الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه

که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم


خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نه

که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم


چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله

نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم


به رندی شهره شد حافظ میان همدمان لیکن

چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم

[sorna]

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

لطف‌ها می‌کنی ای خاک درت تاج سرم


دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو

که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم


همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد و من نوسفرم


ای نسیم سحری بندگی من برسان

که فراموش مکن وقت دعای سحرم


خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار

و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم


حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل

دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم


پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو

تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم

[sorna]

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

یعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم


ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم


جامی بده که باز به شادی روی شاه

پیرانه سر هوای جوانیست در سرم


راهم مزن به وصف زلال خضر که من

از جام شاه جرعه کش حوض کوثرم


شاها اگر به عرش رسانم سریر فضل

مملوک این جنابم و مسکین این درم


من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال

کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم


ور باورت نمی‌کند از بنده این حدیث

از گفته کمال دلیلی بیاورم


گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم


منصور بن مظفر غازیست حرز من

و از این خجسته نام بر اعدا مظفرم


عهد الست من همه با عشق شاه بود

و از شاهراه عمر بدین عهد بگذرم


گردون چو کرد نظم ثریا به نام شاه

من نظم در چرا نکنم از که کمترم


شاهین صفت چو طعمه چشیدم ز دست شاه

کی باشد التفات به صید کبوترم


ای شاه شیرگیر چه کم گردد ار شود

در سایه تو ملک فراغت میسرم


شعرم به یمن مدح تو صد ملک دل گشاد

گویی که تیغ توست زبان سخنورم


بر گلشنی اگر بگذشتم چو باد صبح

نی عشق سرو بود و نه شوق صنوبرم


بوی تو می‌شنیدم و بر یاد روی تو

دادند ساقیان طرب یک دو ساغرم


مستی به آب یک دو عنب وضع بنده نیست

من سالخورده پیر خرابات پرورم


با سیر اختر فلکم داوری بسیست

انصاف شاه باد در این قصه یاورم


شکر خدا که باز در این اوج بارگاه

طاووس عرش می‌شنود صیت شهپرم


نامم ز کارخانه عشاق محو باد

گر جز محبت تو بود شغل دیگرم


شبل الاسد به صید دلم حمله کرد و من

گر لاغرم وگرنه شکار غضنفرم


ای عاشقان روی تو از ذره بیشتر

من کی رسم به وصل تو کز ذره کمترم


بنما به من که منکر حسن رخ تو کیست

تا دیده‌اش به گزلک غیرت برآورم


بر من فتاد سایه خورشید سلطنت

و اکنون فراغت است ز خورشید خاورم


مقصود از این معامله بازارتیزی است

نی جلوه می‌فروشم و نی عشوه می‌خرم

[sorna]

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم


چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم


بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم


چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم


غلام مردم چشمم که با سیاه دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم


به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن

کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم


به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

[sorna]

به تیغم گر کشد دستش نگیرم

وگر تیرم زند منت پذیرم


کمان ابرویت را گو بزن تیر

که پیش دست و بازویت بمیرم


غم گیتی گر از پایم درآرد

بجز ساغر که باشد دستگیرم


برآی ای آفتاب صبح امید

که در دست شب هجران اسیرم


به فریادم رس ای پیر خرابات

به یک جرعه جوانم کن که پیرم


به گیسوی تو خوردم دوش سوگند

که من از پای تو سر بر نگیرم


بسوز این خرقه تقوا تو حافظ

که گر آتش شوم در وی نگیرم

[sorna]

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

که پیش چشم بیمارت بمیرم


نصاب حسن در حد کمال است

زکاتم ده که مسکین و فقیرم


چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی

به سیب بوستان و شهد و شیرم


چنان پر شد فضای سینه از دوست

که فکر خویش گم شد از ضمیرم


قدح پر کن که من در دولت عشق

جوان بخت جهانم گر چه پیرم


قراری بسته‌ام با می فروشان

که روز غم بجز ساغر نگیرم


مبادا جز حساب مطرب و می

اگر نقشی کشد کلک دبیرم


در این غوغا که کس کس را نپرسد

من از پیر مغان منت پذیرم


خوشا آن دم کز استغنای مستی

فراغت باشد از شاه و وزیرم


من آن مرغم که هر شام و سحرگاه

ز بام عرش می‌آید صفیرم


چو حافظ گنج او در سینه دارم

اگر چه مدعی بیند حقیرم

[sorna]

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه‌های غریبانه قصه پردازم


به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم


من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم


خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی میکده دیگر علم برافرازم


خرد ز پیری من کی حساب برگیرد

که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم


بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

عزیز من که بجز باد نیست دمسازم


هوای منزل یار آب زندگانی ماست

صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم


سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی

شکایت از که کنم خانگیست غمازم


ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت

غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم

[sorna]

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم


زلف تو مرا عمر دراز است ولی نیست

در دست سر مویی از آن عمر درازم


پروانه راحت بده ای شمع که امشب

از آتش دل پیش تو چون شمع گدازم


آن دم که به یک خنده دهم جان چو صراحی

مستان تو خواهم که گزارند نمازم


چون نیست نماز من آلوده نمازی

در میکده زان کم نشود سوز و گدازم


در مسجد و میخانه خیالت اگر آید

محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم


گر خلوت ما را شبی از رخ بفروزی

چون صبح بر آفاق جهان سر بفرازم


محمود بود عاقبت کار در این راه

گر سر برود در سر سودای ایازم


حافظ غم دل با که بگویم که در این دور

جز جام نشاید که بود محرم رازم

[sorna]

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

حاصل خرقه و سجاده روان دربازم


حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم

خازن میکده فردا نکند در بازم


ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی

جز بدان عارض شمعی نبود پروازم


صحبت حور نخواهم که بود عین قصور

با خیال تو اگر با دگری پردازم


سر سودای تو در سینه بماندی پنهان

چشم تردامن اگر فاش نگردی رازم


مرغ سان از قفس خاک هوایی گشتم

به هوایی که مگر صید کند شهبازم


همچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم

از لب خویش چو نی یک نفسی بنوازم


ماجرای دل خون گشته نگویم با کس

زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم


گر به هر موی سری بر تن حافظ باشد

همچو زلفت همه را در قدمت اندازم

[sorna]

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

طایر قدسم و از دام جهان برخیزم


به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم


یا رب از ابر هدایت برسان بارانی

پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم


بر سر تربت من با می و مطرب بنشین

تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم


خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات

کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم


گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش

تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم


روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم

[sorna]

چرا نه در پی عزم دیار خود باشم

چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم


غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم

به شهر خود روم و شهریار خود باشم


ز محرمان سراپرده وصال شوم

ز بندگان خداوندگار خود باشم


چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی

که روز واقعه پیش نگار خود باشم


ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان

گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم


همیشه پیشه من عاشقی و رندی بود

دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم


بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ

وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

[sorna]

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم


گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو

آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم


من آدم بهشتیم اما در این سفر

حالی اسیر عشق جوانان مه وشم


در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم


شیراز معدن لب لعل است و کان حسن

من جوهری مفلسم ایرا مشوشم


از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام

حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم


شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت

چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم


بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست

گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم


حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم

[sorna]

خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

دل از پی نظر آید به سوی روزن چشم


سزای تکیه گهت منظری نمی‌بینم

منم ز عالم و این گوشه معین چشم


بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو

ز گنج خانه دل می‌کشم به روزن چشم


سحر سرشک روانم سر خرابی داشت

گرم نه خون جگر می‌گرفت دامن چشم


نخست روز که دیدم رخ تو دل می‌گفت

اگر رسد خللی خون من به گردن چشم


به بوی مژده وصل تو تا سحر شب دوش

به راه باد نهادم چراغ روشن چشم


به مردمی که دل دردمند حافظ را

مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم

[sorna]

من که از آتش دل چون خم می در جوشم

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم


قصد جان است طمع در لب جانان کردن

تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم


من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم


حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش

این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم


هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا

فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم


پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم


خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست

پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم


من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم

چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم


گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

[sorna]

گر من از سرزنش مدعیان اندیشم

شیوه مستی و رندی نرود از پیشم


زهد رندان نوآموخته راهی بدهیست

من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم


شاه شوریده سران خوان من بی‌سامان را

زان که در کم خردی از همه عالم بیشم


بر جبین نقش کن از خون دل من خالی

تا بدانند که قربان تو کافرکیشم


اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا

تا در این خرقه ندانی که چه نادرویشم


شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان

که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم


من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس

حافظ راز خود و عارف وقت خویشم

[sorna]

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم


چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم


عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم

دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم


چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

که در سراچه ترکیب تخته بند تنم


اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید

عجب مدار که همدرد نافه ختنم


طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پیرهنم


بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

[sorna]

چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم

کز چاکران پیر مغان کمترین منم


هرگز به یمن عاطفت پیر می فروش

ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم


از جاه عشق و دولت رندان پاکباز

پیوسته صدر مصطبه‌ها بود مسکنم


در شان من به دردکشی ظن بد مبر

کآلوده گشت جامه ولی پاکدامنم


شهباز دست پادشهم این چه حالت است

کز یاد برده‌اند هوای نشیمنم


حیف است بلبلی چو من اکنون در این قفس

با این لسان عذب که خامش چو سوسنم


آب و هوای فارس عجب سفله پرور است

کو همرهی که خیمه از این خاک برکنم


حافظ به زیر خرقه قدح تا به کی کشی

در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم


تورانشه خجسته که در من یزید فضل

شد منت مواهب او طوق گردنم

[sorna]

عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم


بی ماه مهرافروز خود تا بگذرانم روز خود

دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم


اورنگ کو گلچهر کو نقش وفا و مهر کو

حالی من اندر عاشقی داو تمامی می‌زنم


تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی

گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می‌زنم


هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل

نقش خیالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم


دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را

این آه خون افشان که من هر صبح و شامی می‌زنم


با آن که از وی غایبم و از می چو حافظ تایبم

در مجلس روحانیان گه گاه جامی می‌زنم

[sorna]

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم

زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم


آه کز طعنه بدخواه ندیدم رویت

نیست چون آینه‌ام روی ز آهن چه کنم


برو ای ناصح و بر دردکشان خرده مگیر

کارفرمای قدر می‌کند این من چه کنم


برق غیرت چو چنین می‌جهد از مکمن غیب

تو بفرما که من سوخته خرمن چه کنم


شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت

دستگیر ار نشود لطف تهمتن چه کنم


مددی گر به چراغی نکند آتش طور

چاره تیره شب وادی ایمن چه کنم


حافظا خلد برین خانه موروث من است

اندر این منزل ویرانه نشیمن چه کنم

[sorna]

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم


من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها

توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم


عشق دردانه‌ست و من غواص و دریا میکده

سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم


لاله ساغرگیر و نرگس مست و بر ما نام فسق

داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم


بازکش یک دم عنان ای ترک شهرآشوب من

تا ز اشک و چهره راهت پرزر و گوهر کنم


من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنج‌ها

کی نظر در فیض خورشید بلنداختر کنم


چون صبا مجموعه گل را به آب لطف شست

کجدلم خوان گر نظر بر صفحه دفتر کنم


عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار

عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم


من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست

کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم


گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم

گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم


عاشقان را گر در آتش می‌پسندد لطف دوست

تنگ چشمم گر نظر در چشمه کوثر کنم


دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی

من نه آنم کز وی این افسانه‌ها باور کنم

[sorna]

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم


دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود

مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم


آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات

در یکی نامه محال است که تحریر کنم


با سر زلف تو مجموع پریشانی خود

کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم


آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد

در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم


گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد

دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم


دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم


نیست امید صلاحی ز فساد حافظ

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

[sorna]

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم


از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم


مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم


بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه

تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم


خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم


جرعه جام بر این تخت روان افشانم

غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم


حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم

[sorna]

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم


قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم

دوستان از راست می‌رنجد نگارم چون کنم


نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار

عشوه‌ای فرمای تا من طبع را موزون کنم


زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه

ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم


ای نسیم منزل لیلی خدا را تا به کی

ربع را برهم زنم اطلال را جیحون کنم


من که ره بردم به گنج حسن بی‌پایان دوست

صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم


ای مه صاحب قران از بنده حافظ یاد کن

تا دعای دولت آن حسن روزافزون کنم

[sorna]

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم


سخن درست بگویم نمی‌توانم دید

که می خورند حریفان و من نظاره کنم


چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه

پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم


به دور لاله دماغ مرا علاج کنید

گر از میانه بزم طرب کناره کنم


ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت

حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم


گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین

که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم


مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی

چرا ملامت رند شرابخواره کنم


به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی

ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم


ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ

به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم

[sorna]

حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم


مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم

در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم


از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت

یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم


کی بود در زمانه وفا جام می بیار

تا من حکایت جم و کاووس کی کنم


از نامه سیاه نترسم که روز حشر

با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم


کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق

با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم


این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

[sorna]

روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

در لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم


تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام

در کمینم و انتظار وقت فرصت می‌کنم


واعظ ما بوی حق نشنید بشنو کاین سخن

در حضورش نیز می‌گویم نه غیبت می‌کنم


با صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست

و از رفیقان ره استمداد همت می‌کنم


خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این

لطف‌ها کردی بتا تخفیف زحمت می‌کنم


زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست

یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می‌کنم


دیده بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش

زین دلیری‌ها که من در کنج خلوت می‌کنم


حافظم در مجلسی دردی کشم در محفلی

بنگر این شوخی که چون با خلق صنعت می‌کنم

[sorna]

من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم

صد بار توبه کردم و دیگر نمی‌کنم


باغ بهشت و سایه طوبی و قصر و حور

با خاک کوی دوست برابر نمی‌کنم


تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است

گفتم کنایتی و مکرر نمی‌کنم


هرگز نمی‌شود ز سر خود خبر مرا

تا در میان میکده سر بر نمی‌کنم


ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن

محتاج جنگ نیست برادر نمی‌کنم


این تقویم تمام که با شاهدان شهر

ناز و کرشمه بر سر منبر نمی‌کنم


حافظ جناب پیر مغان جای دولت است

من ترک خاک بوسی این در نمی‌کنم

[sorna]

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم


جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم

یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم


جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

تا حریفان دغا را به جهان کم بینم


سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم


بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم


سینه تنگ من و بار غم او هیهات

مرد این بار گران نیست دل مسکینم


من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر

این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم


بنده آصف عهدم دلم از راه مبر

که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم


بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند

که مکدر شود آیینه مهرآیینم

[sorna]

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم


شراب تلخ صوفی سوز بنیادم بخواهد برد

لبم بر لب نه ای ساقی و بستان جان شیرینم


مگر دیوانه خواهم شد در این سودا که شب تا روز

سخن با ماه می‌گویم پری در خواب می‌بینم


لبت شکر به مستان داد و چشمت می به میخواران

منم کز غایت حرمان نه با آنم نه با اینم


چو هر خاکی که باد آورد فیضی برد از انعامت

ز حال بنده یاد آور که خدمتگار دیرینم


نه هر کو نقش نظمی زد کلامش دلپذیر افتد

تذرو طرفه من گیرم که چالاک است شاهینم


اگر باور نمی‌داری رو از صورتگر چین پرس

که مانی نسخه می‌خواهد ز نوک کلک مشکینم


وفاداری و حق گویی نه کار هر کسی باشد

غلام آصف ثانی جلال الحق و الدینم


رموز مستی و رندی ز من بشنو نه از واعظ

که با جام و قدح هر دم ندیم ماه و پروینم

[sorna]

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم


جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو

خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم


خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن

فکر دور است همانا که خطا می‌بینم


سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

این همه از نظر لطف شما می‌بینم


هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم


کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین

آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم


دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید

که من او را ز محبان شما می‌بینم

[sorna]

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم


به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت

چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم


ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر

چرا که طالع وقت آن چنان نمی‌بینم


نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار

که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم


بدین دو دیده حیران من هزار افسوس

که با دو آینه رویش عیان نمی‌بینم


قد تو تا بشد از جویبار دیده من

به جای سرو جز آب روان نمی‌بینم


در این خمار کسم جرعه‌ای نمی‌بخشد

ببین که اهل دلی در میان نمی‌بینم


نشان موی میانش که دل در او بستم

ز من مپرس که خود در میان نمی‌بینم


من و سفینه حافظ که جز در این دریا

بضاعت سخن درفشان نمی‌بینم

[sorna]

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

راحت جان طلبم و از پی جانان بروم


گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم


دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم


چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت

به هواداری آن سرو خرامان بروم


در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت

با دل زخم کش و دیده گریان بروم


نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

تا در میکده شادان و غزل خوان بروم


به هواداری او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم


تازیان را غم احوال گران باران نیست

پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم


ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون

همره کوکبه آصف دوران بروم

[sorna]

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم

دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم


زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم

نذر کردم که هم از راه به میخانه روم


تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک

به در صومعه با بربط و پیمانه روم


آشنایان ره عشق گرم خون بخورند

ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم


بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار

چند و چند از پی کام دل دیوانه روم


گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز

سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم


خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر

سرخوش از میکده با دوست به کاشانه روم

[sorna]

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم


من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا

بنده معتقد و چاکر دولتخواهم


بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز

آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم


ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم


پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد

و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم


صوفی صومعه عالم قدسم لیکن

حالیا دیر مغان است حوالتگاهم


با من راه نشین خیز و سوی میکده آی

تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم


مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود

آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم


خوشم آمد که سحر خسرو خاور می‌گفت

با همه پادشهی بنده تورانشاهم

[sorna]

دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

از بخت شکر دارم و از روزگار هم


زاهد برو که طالع اگر طالع من است

جامم به دست باشد و زلف نگار هم


ما عیب کس به مستی و رندی نمی‌کنیم

لعل بتان خوش است و می خوشگوار هم


ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند

و از می جهان پر است و بت میگسار هم


خاطر به دست تفرقه دادن نه زیرکیست

مجموعه‌ای بخواه و صراحی بیار هم


بر خاکیان عشق فشان جرعه لبش

تا خاک لعل گون شود و مشکبار هم


آن شد که چشم بد نگران بودی از کمین

خصم از میان برفت و سرشک از کنار هم


چون کائنات جمله به بوی تو زنده‌اند

ای آفتاب سایه ز ما برمدار هم


چون آب روی لاله و گل فیض حسن توست

ای ابر لطف بر من خاکی ببار هم


حافظ اسیر زلف تو شد از خدا بترس

و از انتصاف آصف جم اقتدار هم


برهان ملک و دین که ز دست وزارتش

ایام کان یمین شد و دریا یسار هم


بر یاد رای انور او آسمان به صبح

جان می‌کند فدا و کواکب نثار هم


گوی زمین ربوده چوگان عدل اوست

وین برکشیده گنبد نیلی حصار هم


عزم سبک عنان تو در جنبش آورد

این پایدار مرکز عالی مدار هم


تا از نتیجه فلک و طور دور اوست

تبدیل ماه و سال و خزان و بهار هم


خالی مباد کاخ جلالش ز سروران

و از ساقیان سروقد گلعذار هم

[sorna]

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم


این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن

یار ما این دارد و آن نیز هم


یاد باد آن کو به قصد خون ما

عهد را بشکست و پیمان نیز هم


دوستان در پرده می‌گویم سخن

گفته خواهد شد به دستان نیز هم


چون سر آمد دولت شب‌های وصل

بگذرد ایام هجران نیز هم


هر دو عالم یک فروغ روی اوست

گفتمت پیدا و پنهان نیز هم


اعتمادی نیست بر کار جهان

بلکه بر گردون گردان نیز هم


عاشق از قاضی نترسد می بیار

بلکه از یرغوی دیوان نیز هم


محتسب داند که حافظ عاشق است

و آصف ملک سلیمان نیز هم

[sorna]

ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم

همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم


بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم


ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ای

ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم


پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد

گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم


کار از تو می‌رود مددی ای دلیل راه

کانصاف می‌دهیم و ز راه اوفتاده‌ایم


چون لاله می مبین و قدح در میان کار

این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم


گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

نقش غلط مبین که همان لوح ساده‌ایم

[sorna]

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

روی و ریای خلق به یک سو نهاده‌ایم


طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم

در راه جام و ساقی مه رو نهاده‌ایم


هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم

هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم


عمری گذشت تا به امید اشارتی

چشمی بدان دو گوشه ابرو نهاده‌ایم


ما ملک عافیت نه به لشکر گرفته‌ایم

ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده‌ایم


تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز

بنیاد بر کرشمه جادو نهاده‌ایم


بی زلف سرکشش سر سودایی از ملال

همچون بنفشه بر سر زانو نهاده‌ایم


در گوشه امید چو نظارگان ماه

چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده‌ایم


گفتی که حافظا دل سرگشته‌ات کجاست

در حلقه‌های آن خم گیسو نهاده‌ایم

[sorna]

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم

از بد حادثه این جا به پناه آمده‌ایم


ره رو منزل عشقیم و ز سرحد عدم

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم


سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت

به طلبکاری این مهرگیاه آمده‌ایم


با چنین گنج که شد خازن او روح امین

به گدایی به در خانه شاه آمده‌ایم


لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست

که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم


آبرو می‌رود ای ابر خطاپوش ببار

که به دیوان عمل نامه سیاه آمده‌ایم


حافظ این خرقه پشمینه مینداز که ما

از پی قافله با آتش آه آمده‌ایم

[sorna]

فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم

که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم


چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم

روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم


تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من

سال‌ها شد که منم بر در میخانه مقیم


مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت

ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم


بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری

سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم


دلبر از ما به صد امید ستد اول دل

ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم


غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش

کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم


فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن

درد عاشق نشود به به مداوای حکیم


گوهر معرفت آموز که با خود ببری

که نصیب دگران است نصاب زر و سیم


دام سخت است مگر یار شود لطف خدا

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم


حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش

چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم

[sorna]

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم


زاد راه حرم وصل نداریم مگر

به گدایی ز در میکده زادی طلبیم


اشک آلوده ما گر چه روان است ولی

به رسالت سوی او پاک نهادی طلبیم


لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام

اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم


نقطه خال تو بر لوح بصر نتوان زد

مگر از مردمک دیده مدادی طلبیم


عشوه‌ای از لب شیرین تو دل خواست به جان

به شکرخنده لبت گفت مزادی طلبیم


تا بود نسخه عطری دل سودازده را

از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم


چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد

ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم


بر در مدرسه تا چند نشینی حافظ

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

[sorna]

ما ز یاران چشم یاری داشتیم

خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم


تا درخت دوستی بر کی دهد

حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم


گفت و گو آیین درویشی نبود

ور نه با تو ماجراها داشتیم


شیوه چشمت فریب جنگ داشت

ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم


گلبن حسنت نه خود شد دلفروز

ما دم همت بر او بگماشتیم


نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد

جانب حرمت فرونگذاشتیم


گفت خود دادی به ما دل حافظا

ما محصل بر کسی نگماشتیم

[sorna]

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم

به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم


در میخانه‌ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود

گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم


من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده‌ام لیکن

بلایی کز حبیب آید هزارش مرحبا گفتیم


اگر بر من نبخشایی پشیمانی خوری آخر

به خاطر دار این معنی که در خدمت کجا گفتیم


قدت گفتم که شمشاد است بس خجلت به بار آورد

که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم


جگر چون نافه‌ام خون گشت کم زینم نمی‌باید

جزای آن که با زلفت سخن از چین خطا گفتیم


تو آتش گشتی ای حافظ ولی با یار درنگرفت

ز بدعهدی گل گویی حکایت با صبا گفتیم

[sorna]

ما درس سحر در ره میخانه نهادیم

محصول دعا در ره جانانه نهادیم


در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم


سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد

تا روی در این منزل ویرانه نهادیم


در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را

مهر لب او بر در این خانه نهادیم


در خرقه از این بیش منافق نتوان بود

بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم


چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر

جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم


المنه لله که چو ما بی‌دل و دین بود

آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم


قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ

یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم

[sorna]

بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

کز بهر جرعه‌ای همه محتاج این دریم


روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم


جایی که تخت و مسند جم می‌رود به باد

گر غم خوریم خوش نبود به که می‌خوریم


تا بو که دست در کمر او توان زدن

در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم


واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم


چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا

ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم


از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم


حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نیست

با خاک آستانه این در به سر بریم

[sorna]

خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم

شطح و طامات به بازار خرافات بریم


سوی رندان قلندر به ره آورد سفر

دلق بسطامی و سجاده طامات بریم


تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند

چنگ صبحی به در پیر مناجات بریم


با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم

همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم


کوس ناموس تو بر کنگره عرش زنیم

علم عشق تو بر بام سماوات بریم


خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا

همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم


ور نهد در ره ما خار ملامت زاهد

از گلستانش به زندان مکافات بریم


شرممان باد ز پشمینه آلوده خویش

گر بدین فضل و هنر نام کرامات بریم


قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند

بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم


فتنه می‌بارد از این سقف مقرنس برخیز

تا به میخانه پناه از همه آفات بریم


در بیابان فنا گم شدن آخر تا کی

ره بپرسیم مگر پی به مهمات بریم


حافظ آب رخ خود بر در هر سفله مریز

حاجت آن به که بر قاضی حاجات بریم

[sorna]

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم


اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم


شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم

نسیم عطرگردان را شِکَر در مجمر اندازیم


چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم


صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز

بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم


یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد

بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم


بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه

که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم


سخندانیّ و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز

بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم

[sorna]

صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم

وین نقش زرق را خط بطلان به سر کشیم


نذر و فتوح صومعه در وجه می‌نهیم

دلق ریا به آب خرابات برکشیم


فردا اگر نه روضه رضوان به ما دهند

غلمان ز روضه حور ز جنت به درکشیم


بیرون جهیم سرخوش و از بزم صوفیان

غارت کنیم باده و شاهد به بر کشیم


عشرت کنیم ور نه به حسرت کشندمان

روزی که رخت جان به جهانی دگر کشیم


سر خدا که در تتق غیب منزویست

مستانه‌اش نقاب ز رخسار برکشیم


کو جلوه‌ای ز ابروی او تا چو ماه نو

گوی سپهر در خم چوگان زر کشیم


حافظ نه حد ماست چنین لاف‌ها زدن

پای از گلیم خویش چرا بیشتر کشیم

[sorna]

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم


نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد

چاره آن است که سجاده به می بفروشیم


خوش هواییست فرح بخش خدایا بفرست

نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم


ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است

چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم


گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی

لاجرم ز آتش حرمان و هوس می‌جوشیم


می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم

چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم


حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما

بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم

[sorna]

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم


دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم


آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت

بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم


خشک شد بیخ طرب راه خرابات کجاست

تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنیم


مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه

کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم


سایه طایر کم حوصله کاری نکند

طلب از سایه میمون همایی بکنیم


دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست

تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم

[sorna]

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم


عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم


رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم

سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم


شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

التفاتش به می صاف مروق نکنیم


خوش برانیم جهان در نظر راهروان

فکر اسب سیه و زین مغرق نکنیم


آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند

تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم


گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم


حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم

[sorna]

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم


عبوس زهد به وجه خمار ننشیند

مرید خرقه دردی کشان خوش خویم


شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست

کشید در خم چوگان خویش چون گویم


گرم نه پیر مغان در به روی بگشاید

کدام در بزنم چاره از کجا جویم


مکن در این چمنم سرزنش به خودرویی

چنان که پرورشم می‌دهند می‌رویم


تو خانقاه و خرابات در میانه مبین

خدا گواه که هر جا که هست با اویم


غبار راه طلب کیمیای بهروزیست

غلام دولت آن خاک عنبرین بویم


ز شوق نرگس مست بلندبالایی

چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم


بیار می که به فتوی حافظ از دل پاک

غبار زرق به فیض قدح فروشویم

[sorna]

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم


در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند

آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم


من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست

که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم


دوستان عیب من بی‌دل حیران مکنید

گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم


گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است

مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم


خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است

می‌سرایم به شب و وقت سحر می‌مویم


حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی

گو مکن عیب که من مشک ختن می‌بویم

[sorna]

گر چه ما بندگان پادشهیم

پادشاهان ملک صبحگهیم


گنج در آستین و کیسه تهی

جام گیتی نما و خاک رهیم


هوشیار حضور و مست غرور

بحر توحید و غرقه گنهیم


شاهد بخت چون کرشمه کند

ماش آیینه رخ چو مهیم


شاه بیدار بخت را هر شب

ما نگهبان افسر و کلهیم


گو غنیمت شمار صحبت ما

که تو در خواب و ما به دیده گهیم


شاه منصور واقف است که ما

روی همت به هر کجا که نهیم


دشمنان را ز خون کفن سازیم

دوستان را قبای فتح دهیم


رنگ تزویر پیش ما نبود

شیر سرخیم و افعی سیهیم


وام حافظ بگو که بازدهند

کرده‌ای اعتراف و ما گوهیم

[sorna]

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان


آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان


ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین

کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان


گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت

همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان


حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن

چشمم از آن دو چشم تو خسته شده‌ست و ناتوان


بازنشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین

نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان


آن که مدام شیشه‌ام از پی عیش داده است

شیشه‌ام از چه می‌برد پیش طبیب هر زمان


حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم

ترک طبیب کن بیا نسخه شربتم بخوان

[sorna]

چندان که گفتم غم با طبیبان

درمان نکردند مسکین غریبان


آن گل که هر دم در دست بادیست

گو شرم بادش از عندلیبان


یا رب امان ده تا بازبیند

چشم محبان روی حبیبان


درج محبت بر مهر خود نیست

یا رب مبادا کام رقیبان


ای منعم آخر بر خوان جودت

تا چند باشیم از بی نصیبان


حافظ نگشتی شیدای گیتی

گر می‌شنیدی پند ادیبان

[sorna]

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان


مه جلوه می‌نماید بر سبز خنگ گردون

تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان


مر غول را برافشان یعنی به رغم سنبل

گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان


یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان


ای نور چشم مستان در عین انتظارم

چنگ حزین و جامی بنواز یا بگردان


دوران همی‌نویسد بر عارضش خطی خوش

یا رب نوشته بد از یار ما بگردان


حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست

گر نیستت رضایی حکم قضا بگردان

[sorna]

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان

وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان


دل آزرده ما را به نسیمی بنواز

یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان


ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند

یار مه روی مرا نیز به من بازرسان


دیده‌ها در طلب لعل یمانی خون شد

یا رب آن کوکب رخشان به یمن بازرسان


برو ای طایر میمون همایون آثار

پیش عنقا سخن زاغ و زغن بازرسان


سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات

بشنو ای پیک خبرگیر و سخن بازرسان


آن که بودی وطنش دیده حافظ یا رب

به مرادش ز غریبی به وطن بازرسان

[sorna]

خدا را کم نشین با خرقه پوشان

رخ از رندان بی‌سامان مپوشان


در این خرقه بسی آلودگی هست

خوشا وقت قبای می فروشان


در این صوفی وشان دردی ندیدم

که صافی باد عیش دردنوشان


تو نازک طبعی و طاقت نیاری

گرانی‌های مشتی دلق پوشان


چو مستم کرده‌ای مستور منشین

چو نوشم داده‌ای زهرم منوشان


بیا و از غبن این سالوسیان بین

صراحی خون دل و بربط خروشان


ز دلگرمی حافظ بر حذر باش

که دارد سینه‌ای چون دیگ جوشان

[sorna]

شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان


مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت

گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان


تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان


کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز

تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان


بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری

شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان


پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد

گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان


دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل

مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان


با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم

که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان


گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم

از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان

[sorna]

بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

به شادی رخ گل بیخ غم ز دل برکن


رسید باد صبا غنچه در هواداری

ز خود برون شد و بر خود درید پیراهن


طریق صدق بیاموز از آب صافی دل

به راستی طلب آزادگی ز سرو چمن


ز دستبرد صبا گرد گل کلاله نگر

شکنج گیسوی سنبل ببین به روی سمن


عروس غنچه رسید از حرم به طالع سعد

به عینه دل و دین می‌برد به وجه حسن


صفیر بلبل شوریده و نفیر هزار

برای وصل گل آمد برون ز بیت حزن


حدیث صحبت خوبان و جام باده بگو

به قول حافظ و فتوی پیر صاحب فن

[sorna]

چو گل هر دم به بویت جامه در تن

کنم چاک از گریبان تا به دامن


تنت را دید گل گویی که در باغ

چو مستان جامه را بدرید بر تن


من از دست غمت مشکل برم جان

ولی دل را تو آسان بردی از من


به قول دشمنان برگشتی از دوست

نگردد هیچ کس دوست دشمن


تنت در جامه چون در جام باده

دلت در سینه چون در سیم آهن


ببار ای شمع اشک از چشم خونین

که شد سوز دلت بر خلق روشن


مکن کز سینه‌ام آه جگرسوز

برآید همچو دود از راه روزن


دلم را مشکن و در پا مینداز

که دارد در سر زلف تو مسکن


چو دل در زلف تو بسته‌ست حافظ

بدین سان کار او در پا میفکن

[sorna]

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن

مقدمش یا رب مبارک باد بر سرو و سمن


خوش به جای خویشتن بود این نشست خسروی

تا نشیند هر کسی اکنون به جای خویشتن


خاتم جم را بشارت ده به حسن خاتمت

کاسم اعظم کرد از او کوتاه دست اهرمن


تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش

هر نفس با بوی رحمان می‌وزد باد یمن


شوکت پور پشنگ و تیغ عالمگیر او

در همه شهنامه‌ها شد داستان انجمن


خنگ چوگانی چرخت رام شد در زیر زین

شهسوارا چون به میدان آمدی گویی بزن


جویبار ملک را آب روان شمشیر توست

تو درخت عدل بنشان بیخ بدخواهان بکن


بعد از این نشکفت اگر با نکهت خلق خوشت

خیزد از صحرای ایذج نافه مشک ختن


گوشه گیران انتظار جلوه خوش می‌کنند

برشکن طرف کلاه و برقع از رخ برفکن


مشورت با عقل کردم گفت حافظ می بنوش

ساقیا می ده به قول مستشار مؤتمن


ای صبا بر ساقی بزم اتابک عرضه دار

تا از آن جام زرافشان جرعه‌ای بخشد به من

[sorna]

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن


غم دل چند توان خورد که ایام نماند

گو نه دل باش و نه ایام چه خواهد بودن


مرغ کم حوصله را گو غم خود خور که بر او

رحم آن کس که نهد دام چه خواهد بودن


باده خور غم مخور و پند مقلد منیوش

اعتبار سخن عام چه خواهد بودن


دست رنج تو همان به که شود صرف به کام

دانی آخر که به ناکام چه خواهد بودن


پیر میخانه همی‌خواند معمایی دوش

از خط جام که فرجام چه خواهد بودن


بردم از ره دل حافظ به دف و چنگ و غزل

تا جزای من بدنام چه خواهد بودن

[sorna]

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن


از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن

از دوستان جانی مشکل توان بریدن


خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ

وان جا به نیک نامی پیراهنی دریدن


گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن

گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن


بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار

کآخر ملول گردی از دست و لب گزیدن


فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل

چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن


گویی برفت حافظ از یاد شاه یحیی

یا رب به یادش آور درویش پروریدن

[sorna]

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن


وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن


به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن


مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست

به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن


به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب

که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن


به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه

کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن


عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس

که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن


ز خط یار بیاموز مهر با رخ خوب

که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن


مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ

که دست زهدفروشان خطاست بوسیدن

[sorna]

ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن

خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن


در چشم پرخمار تو پنهان فسون سحر

در زلف بی‌قرار تو پیدا قرار حسن


ماهی نتافت همچو تو از برج نیکویی

سروی نخاست چون قدت از جویبار حسن


خرم شد از ملاحت تو عهد دلبری

فرخ شد از لطافت تو روزگار حسن


از دام زلف و دانه خال تو در جهان

یک مرغ دل نماند نگشته شکار حسن


دایم به لطف دایه طبع از میان جان

می‌پرورد به ناز تو را در کنار حسن


گرد لبت بنفشه از آن تازه و تر است

کآب حیات می‌خورد از جویبار حسن


حافظ طمع برید که بیند نظیر تو

دیار نیست جز رخت اندر دیار حسن

[sorna]

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن

یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن


بفشان عرق ز چهره و اطراف باغ را

چون شیشه‌های دیده ما پرگلاب کن


ایام گل چو عمر به رفتن شتاب کرد

ساقی به دور باده گلگون شتاب کن


بگشا به شیوه نرگس پرخواب مست را

و از رشک چشم نرگس رعنا به خواب کن


بوی بنفشه بشنو و زلف نگار گیر

بنگر به رنگ لاله و عزم شراب کن


زان جا که رسم و عادت عاشق‌کشی توست

با دشمنان قدح کش و با ما عتاب کن


همچون حباب دیده به روی قدح گشای

وین خانه را قیاس اساس از حباب کن


حافظ وصال می‌طلبد از ره دعا

یا رب دعای خسته دلان مستجاب کن

[sorna]

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن

دور فلک درنگ ندارد شتاب کن


زان پیشتر که عالم فانی شود خراب

ما را ز جام باده گلگون خراب کن


خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد

گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن


روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند

زنهار کاسه سر ما پرشراب کن


ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم

با ما به جام باده صافی خطاب کن


کار صواب باده پرستیست حافظا

برخیز و عزم جزم به کار صواب کن

[sorna]

ز در درآ و شبستان ما منور کن

هوای مجلس روحانیان معطر کن


اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز

پیاله‌ای بدهش گو دماغ را تر کن


به چشم و ابروی جانان سپرده‌ام دل و جان

بیا بیا و تماشای طاق و منظر کن


ستاره شب هجران نمی‌فشاند نور

به بام قصر برآ و چراغ مه برکن


بگو به خازن جنت که خاک این مجلس

به تحفه بر سوی فردوس و عود مجمر کن


از این مزوجه و خرقه نیک در تنگم

به یک کرشمه صوفی وشم قلندر کن


چو شاهدان چمن زیردست حسن تواند

کرشمه بر سمن و جلوه بر صنوبر کن


فضول نفس حکایت بسی کند ساقی

تو کار خود مده از دست و می به ساغر کن


حجاب دیده ادراک شد شعاع جمال

بیا و خرگه خورشید را منور کن


طمع به قند وصال تو حد ما نبود

حوالتم به لب لعل همچو شکر کن


لب پیاله ببوس آنگهی به مستان ده

بدین دقیقه دماغ معاشران تر کن


پس از ملازمت عیش و عشق مه رویان

ز کارها که کنی شعر حافظ از بر کن

[sorna]

ای نور چشم من سخنی هست گوش کن

چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن


در راه عشق وسوسه اهرمن بسیست

پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن


برگ نوا تبه شد و ساز طرب نماند

ای چنگ ناله برکش و ای دف خروش کن


تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت

همت در این عمل طلب از می فروش کن


پیران سخن ز تجربه گویند گفتمت

هان ای پسر که پیر شوی پند گوش کن


بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق

خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن


با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست

صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن


ساقی که جامت از می صافی تهی مباد

چشم عنایتی به من دردنوش کن


سرمست در قبای زرافشان چو بگذری

یک بوسه نذر حافظ پشمینه پوش کن

[sorna]

کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن

به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن


به باد ده سر و دستار عالمی یعنی

کلاه گوشه به آیین سروری بشکن


به زلف گوی که آیین دلبری بگذار

به غمزه گوی که قلب ستمگری بشکن


برون خرام و ببر گوی خوبی از همه کس

سزای حور بده رونق پری بشکن


به آهوان نظر شیر آفتاب بگیر

به ابروان دوتا قوس مشتری بشکن


چو عطرسای شود زلف سنبل از دم باد

تو قیمتش به سر زلف عنبری بشکن


چو عندلیب فصاحت فروشد ای حافظ

تو قدر او به سخن گفتن دری بشکن

[sorna]

بالابلند عشوه گر نقش باز من

کوتاه کرد قصه زهد دراز من


دیدی دلا که آخر پیری و زهد و علم

با من چه کرد دیده معشوقه باز من


می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد

محراب ابروی تو حضور نماز من


گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق

غماز بود اشک و عیان کرد راز من


مست است یار و یاد حریفان نمی‌کند

ذکرش به خیر ساقی مسکین نواز من


یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن

گردد شمامه کرمش کارساز من


نقشی بر آب می‌زنم از گریه حالیا

تا کی شود قرین حقیقت مجاز من


بر خود چو شمع خنده زنان گریه می‌کنم

تا با تو سنگ دل چه کند سوز و ساز من


زاهد چو از نماز تو کاری نمی‌رود

هم مستی شبانه و راز و نیاز من


حافظ ز گریه سوخت بگو حالش ای صبا

با شاه دوست پرور دشمن گداز من

[sorna]

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من


روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل

ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من


چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین

گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من


او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود

کام بستانم از او یا داد بستاند ز من


گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست

بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من


گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود

ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من


دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید

کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من


صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم

عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من

[sorna]

نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین

عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین


عیب دل کردم که وحشی وضع و هرجایی مباش

گفت چشم شیرگیر و غنج آن آهو ببین


حلقه زلفش تماشاخانه باد صباست

جان صد صاحب دل آن جا بسته یک مو ببین


عابدان آفتاب از دلبر ما غافلند

ای ملامتگو خدا را رو مبین آن رو ببین


زلف دل دزدش صبا را بند بر گردن نهاد

با هواداران ره رو حیله هندو ببین


این که من در جست و جوی او ز خود فارغ شدم

کس ندیده‌ست و نبیند مثلش از هر سو ببین


حافظ ار در گوشه محراب می‌نالد رواست

ای نصیحتگو خدا را آن خم ابرو ببین


از مراد شاه منصور ای فلک سر برمتاب

تیزی شمشیر بنگر قوت بازو ببین

[sorna]

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین

خلاف مذهب آنان جمال اینان بین


به زیر دلق ملمع کمندها دارند

درازدستی این کوته آستینان بین


به خرمن دو جهان سر فرو نمی‌آرند

دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین


بهای نیم کرشمه هزار جان طلبند

نیاز اهل دل و ناز نازنینان بین


حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت

وفای صحبت یاران و همنشینان بین


اسیر عشق شدن چاره خلاص من است

ضمیر عاقبت اندیش پیش بینان بین


کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست

صفای همت پاکان و پاکدینان بین

[sorna]

می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این

بر در میکده می کن گذری بهتر از این


در حق من لبت این لطف که می‌فرماید

سخت خوب است ولیکن قدری بهتر از این


آن که فکرش گره از کار جهان بگشاید

گو در این کار بفرما نظری بهتر از این


ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

برو ای خواجه عاقل هنری بهتر از این


دل بدان رود گرامی چه کنم گر ندهم

مادر دهر ندارد پسری بهتر از این


من چو گویم که قدح نوش و لب ساقی بوس

بشنو از من که نگوید دگری بهتر از این


کلک حافظ شکرین میوه نباتیست به چین

که در این باغ نبینی ثمری بهتر از این

[sorna]

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

که نیست در سر من جز هوای خدمت او


بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

بیار باده که مستظهرم به همت او


چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد

که زد به خرمن ما آتش محبت او


بر آستانه میخانه گر سری بینی

مزن به پای که معلوم نیست نیت او


بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب

نوید داد که عام است فیض رحمت او


مکن به چشم حقارت نگاه در من مست

که نیست معصیت و زهد بی مشیت او


نمی‌کند دل من میل زهد و توبه ولی

به نام خواجه بکوشیم و فر دولت او


مدام خرقه حافظ به باده در گرو است

مگر ز خاک خرابات بود فطرت او

[sorna]

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

از ماه ابروان منت شرم باد رو


عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست

غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو


مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما

کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو


تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار

آن گه عیان شود که بود موسم درو


ساقی بیار باده که رمزی بگویمت

از سر اختران کهن سیر و ماه نو


شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان

از افسر سیامک و ترک کلاه زو


حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست

درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو

[sorna]

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو


گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید

گفت با این همه از سابقه نومید مشو


گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک

از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو


تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیار

تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو


گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش

دور خوبی گذران است نصیحت بشنو


چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن

بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو


آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق

خرمن مه به جوی خوشه پروین به دو جو


آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت

حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو

[sorna]

ای آفتاب آینه دار جمال تو

مشک سیاه مجمره گردان خال تو


صحن سرای دیده بشستم ولی چه سود

کاین گوشه نیست درخور خیل خیال تو


در اوج ناز و نعمتی ای پادشاه حسن

یا رب مباد تا به قیامت زوال تو


مطبوعتر ز نقش تو صورت نبست باز

طغرانویس ابروی مشکین مثال تو


در چین زلفش ای دل مسکین چگونه‌ای

کشفته گفت باد صبا شرح حال تو


برخاست بوی گل ز در آشتی درآی

ای نوبهار ما رخ فرخنده فال تو


تا آسمان ز حلقه به گوشان ما شود

کو عشوه‌ای ز ابروی همچون هلال تو


تا پیش بخت بازروم تهنیت کنان

کو مژده‌ای ز مقدم عید وصال تو


این نقطه سیاه که آمد مدار نور

عکسیست در حدیقه بینش ز خال تو


در پیش شاه عرض کدامین جفا کنم

شرح نیازمندی خود یا ملال تو


حافظ در این کمند سر سرکشان بسیست

سودای کج مپز که نباشد مجال تو

[sorna]

ای خونبهای نافه چین خاک راه تو

خورشید سایه پرور طرف کلاه تو


نرگس کرشمه می‌برد از حد برون خرام

ای من فدای شیوه چشم سیاه تو


خونم بخور که هیچ ملک با چنان جمال

از دل نیایدش که نویسد گناه تو


آرام و خواب خلق جهان را سبب تویی

زان شد کنار دیده و دل تکیه گاه تو


با هر ستاره‌ای سر و کار است هر شبم

از حسرت فروغ رخ همچو ماه تو


یاران همنشین همه از هم جدا شدند

ماییم و آستانه دولت پناه تو


حافظ طمع مبر ز عنایت که عاقبت

آتش زند به خرمن غم دود آه تو

[sorna]

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

زینت تاج و نگین از گوهر والای تو


آفتاب فتح را هر دم طلوعی می‌دهد

از کلاه خسروی رخسار مه سیمای تو


جلوه گاه طایر اقبال باشد هر کجا

سایه‌اندازد همای چتر گردون سای تو


از رسوم شرع و حکمت با هزاران اختلاف

نکته‌ای هرگز نشد فوت از دل دانای تو


آب حیوانش ز منقار بلاغت می‌چکد

طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکرخای تو


گر چه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است

روشنایی بخش چشم اوست خاک پای تو


آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار

جرعه‌ای بود از زلال جام جان افزای تو


عرض حاجت در حریم حضرتت محتاج نیست

راز کس مخفی نماند با فروغ رای تو


خسروا پیرانه سر حافظ جوانی می‌کند

بر امید عفو جان بخش گنه فرسای تو

[sorna]

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو


ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو


من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو


دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو


خرقه زهد و جام می گر چه نه درخور همند

این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو


شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو


شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو


خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو

[sorna]

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو


غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو


هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش

که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو


رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم

هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو


روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست

که بر طرف سمن زارش همی‌گردد چمان ابرو


دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی

که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو


تو کافردل نمی‌بندی نقاب زلف و می‌ترسم

که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو


اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری

به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

[sorna]

خط عذار یار که بگرفت ماه از او

خوش حلقه‌ایست لیک به در نیست راه از او


ابروی دوست گوشه محراب دولت است

آن جا بمال چهره و حاجت بخواه از او


ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار

کآیینه‌ایست جام جهان بین که آه از او


کردار اهل صومعه‌ام کرد می پرست

این دود بین که نامه من شد سیاه از او


سلطان غم هر آن چه تواند بگو بکن

من برده‌ام به باده فروشان پناه از او


ساقی چراغ می به ره آفتاب دار

گو برفروز مشعله صبحگاه از او


آبی به روزنامه اعمال ما فشان

باشد توان سترد حروف گناه از او


حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد

خالی مباد عرصه این بزمگاه از او


آیا در این خیال که دارد گدای شهر

روزی بود که یاد کند پادشاه از او

[sorna]

گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو

باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو


هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی

گوش سخن شنو کجا دیده اعتبار کو


مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست

ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو


حسن فروشی گلم نیست تحمل ای صبا

دست زدم به خون دل بهر خدا نگار کو


شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد

خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو


گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو

مردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو


حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمت است

از غم روزگار دون طبع سخن گزار کو

[sorna]

ای پیک راستان خبر یار ما بگو

احوال گل به بلبل دستان سرا بگو


ما محرمان خلوت انسیم غم مخور

با یار آشنا سخن آشنا بگو


برهم چو می‌زد آن سر زلفین مشکبار

با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو


هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست

گو این سخن معاینه در چشم ما بگو


آن کس که منع ما ز خرابات می‌کند

گو در حضور پیر من این ماجرا بگو


گر دیگرت بر آن در دولت گذر بود

بعد از ادای خدمت و عرض دعا بگو


هر چند ما بدیم تو ما را بدان مگیر

شاهانه ماجرای گناه گدا بگو


بر این فقیر نامه آن محتشم بخوان

با این گدا حکایت آن پادشا بگو


جان‌ها ز دام زلف چو بر خاک می‌فشاند

بر آن غریب ما چه گذشت ای صبا بگو


جان پرور است قصهٔ ارباب معرفت

رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو


حافظ گرت به مجلس او راه می‌دهند

می نوش و ترک زرق ز بهر خدا بگو

[sorna]

خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه

که در هوای تو برخاست بامداد پگاه


دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا

که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه


به یاد شخص نزارم که غرق خون دل است

هلال را ز کنار افق کنید نگاه


منم که بی تو نفس می‌کشم زهی خجلت

مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه


ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر

سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه


به عشق روی تو روزی که از جهان بروم

ز تربتم بدمد سرخ گل به جای گیاه


مده به خاطر نازک ملالت از من زود

که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله

[sorna]

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمدلله


ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زر کش گه لعل دلخواه


ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل شیخان گمراه


از دست زاهد کردیم توبه

و از فعل عابد استغفرالله


جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم جانی و صد آه


کافر مبیناد این غم که دیده‌ست

از قامتت سرو از عارضت ماه


شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه ورد سحرگاه

[sorna]

گر تیغ بارد در کوی آن ماه

گردن نهادیم الحکم لله


آیین تقوا ما نیز دانیم

لیکن چه چاره با بخت گمراه


ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم

یا جام باده یا قصه کوتاه


من رند و عاشق در موسم گل

آن گاه توبه استغفرالله


مهر تو عکسی بر ما نیفکند

آیینه رویا آه از دلت آه


الصبر مر و العمر فان

یا لیت شعری حتام القاه


حافظ چه نالی گر وصل خواهی

خون بایدت خورد در گاه و بی‌گاه

[sorna]

وصال او ز عمر جاودان به

خداوندا مرا آن ده که آن به


به شمشیرم زد و با کس نگفتم

که راز دوست از دشمن نهان به


به داغ بندگی مردن بر این در

به جان او که از ملک جهان به


خدا را از طبیب من بپرسید

که آخر کی شود این ناتوان به


گلی کان پایمال سرو ما گشت

بود خاکش ز خون ارغوان به


به خلدم دعوت ای زاهد مفرما

که این سیب زنخ زان بوستان به


دلا دایم گدای کوی او باش

به حکم آن که دولت جاودان به


جوانا سر متاب از پند پیران

که رای پیر از بخت جوان به


شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست

ز مروارید گوشم در جهان به


اگر چه زنده رود آب حیات است

ولی شیراز ما از اصفهان به


سخن اندر دهان دوست شکر

ولیکن گفته حافظ از آن به

[sorna]

ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه

مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه


زلف در دست صبا گوش به فرمان رقیب

این چنین با همه درساخته‌ای یعنی چه


شاه خوبانی و منظور گدایان شده‌ای

قدر این مرتبه نشناخته‌ای یعنی چه


نه سر زلف خود اول تو به دستم دادی

بازم از پای درانداخته‌ای یعنی چه


سخنت رمز دهان گفت و کمر سر میان

و از میان تیغ به ما آخته‌ای یعنی چه


هر کس از مهره مهر تو به نقشی مشغول

عاقبت با همه کج باخته‌ای یعنی چه


حافظا در دل تنگت چو فرود آمد یار

خانه از غیر نپرداخته‌ای یعنی چه

[sorna]

در سرای مغان رفته بود و آب زده

نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده


سبوکشان همه در بندگیش بسته کمر

ولی ز ترک کله چتر بر سحاب زده


شعاع جام و قدح نور ماه پوشیده

عذار مغبچگان راه آفتاب زده


عروس بخت در آن **** با هزاران ناز

شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده


گرفته ساغر عشرت فرشته رحمت

ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده


ز شور و عربده شاهدان شیرین کار

شکر شکسته سمن ریخته رباب زده


سلام کردم و با من به روی خندان گفت

که ای خمارکش مفلس شراب زده


که این کند که تو کردی به ضعف همت و رای

ز گنج خانه شده خیمه بر خراب زده


وصال دولت بیدار ترسمت ندهند

که خفته‌ای تو در آغوش بخت خواب زده


بیا به میکده حافظ که بر تو عرضه کنم

هزار صف ز دعاهای مستجاب زده


فلک جنیبه کش شاه نصره الدین است

بیا ببین ملکش دست در رکاب زده


خرد که ملهم غیب است بهر کسب شرف

ز بام عرش صدش بوسه بر جناب زده

[sorna]

ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای

فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای


ساعتی ناز مفرما و بگردان عادت

چون به پرسیدن ارباب نیاز آمده‌ای


پیش بالای تو میرم چه به صلح و چه به جنگ

چون به هر حال برازنده ناز آمده‌ای


آب و آتش به هم آمیخته‌ای از لب لعل

چشم بد دور که بس شعبده بازآمده‌ای


آفرین بر دل نرم تو که از بهر ثواب

کشته غمزه خود را به نماز آمده‌ای


زهد من با تو چه سنجد که به یغمای دلم

مست و آشفته به خلوتگه راز آمده‌ای


گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده‌ست

مگر از مذهب این طایفه بازآمده‌ای

[sorna]

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده

خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده


آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش

گفت بیدار شو ای ره رو خواب آلوده


شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده


به هوای لب شیرین پسران چند کنی

جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده


به طهارت گذران منزل پیری و مکن

خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده


پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی

که صفایی ندهد آب تراب آلوده


گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست

که شود فصل بهار از می ناب آلوده


آشنایان ره عشق در این بحر عمیق

غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده


گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش

آه از این لطف به انواع عتاب آلوده

[sorna]

از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای


از دامن تو دست ندارند عاشقان

پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای


از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک

در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای


منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان

معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای


آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا

بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای

[sorna]

دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده

صد ماه رو ز رشکش جیب قصب دریده


از تاب آتش می بر گرد عارضش خوی

چون قطره‌های شبنم بر برگ گل چکیده


لفظی فصیح شیرین قدی بلند چابک

رویی لطیف زیبا چشمی خوش کشیده


یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده

شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده


آن لعل دلکشش بین وان خنده دل آشوب

وان رفتن خوشش بین وان گام آرمیده


آن آهوی سیه چشم از دام ما برون شد

یاران چه چاره سازم با این دل رمیده


زنهار تا توانی اهل نظر میازار

دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده


تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبت

روزی کرشمه‌ای کن ای یار برگزیده


گر خاطر شریفت رنجیده شد ز حافظ

بازآ که توبه کردیم از گفته و شنیده


بس شکر بازگویم در بندگی خواجه

گر اوفتد به دستم آن میوه رسیده

[sorna]

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

انی رایت دهرا من هجرک القیامه


دارم من از فراقش در دیده صد علامت

لیست دموع عینی هذا لنا العلامه


هر چند کآزمودم از وی نبود سودم

من جرب المجرب حلت به الندامه


پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا

فی بعدها عذاب فی قربها السلامه


گفتم ملامت آید گر گرد دوست گردم

و الله ما راینا حبا بلا ملامه


حافظ چو طالب آمد جامی به جان شیرین

حتی یذوق منه کاسا من الکرامه

[sorna]

چراغ روی تو را شمع گشت پروانه

مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه


خرد که قید مجانین عشق می‌فرمود

به بوی سنبل زلف تو گشت دیوانه


به بوی زلف تو گر جان به باد رفت چه شد

هزار جان گرامی فدای جانانه


من رمیده ز غیرت ز پا فتادم دوش

نگار خویش چو دیدم به دست بیگانه


چه نقشه‌ها که برانگیختیم و سود نداشت

فسون ما بر او گشته است افسانه


بر آتش رخ زیبای او به جای سپند

به غیر خال سیاهش که دید به دانه


به مژده جان به صبا داد شمع در نفسی

ز شمع روی تواش چون رسید پروانه


مرا به دور لب دوست هست پیمانی

که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه


حدیث مدرسه و خانقه مگوی که باز

فتاد در سر حافظ هوای میخانه

[sorna]

سحرگاهان که مخمور شبانه

گرفتم باده با چنگ و چغانه


نهادم عقل را ره توشه از می

ز شهر هستیش کردم روانه


نگار می فروشم عشوه‌ای داد

که ایمن گشتم از مکر زمانه


ز ساقی کمان ابرو شنیدم

که ای تیر ملامت را نشانه


نبندی زان میان طرفی کمروار

اگر خود را ببینی در میانه


برو این دام بر مرغی دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه


که بندد طرف وصل از حسن شاهی

که با خود عشق بازد جاودانه


ندیم و مطرب و ساقی همه اوست

خیال آب و گل در ره بهانه


بده کشتی می تا خوش برانیم

از این دریای ناپیداکرانه


وجود ما معماییست حافظ

که تحقیقش فسون است و فسانه

[sorna]

ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می

طامات تا به چند و خرافات تا به کی


بگذر ز کبر و ناز که دیده‌ست روزگار

چین قبای قیصر و طرف کلاه کی


هشیار شو که مرغ چمن مست گشت هان

بیدار شو که خواب عدم در پی است هی


خوش نازکانه می‌چمی ای شاخ نوبهار

کشفتگی مبادت از آشوب باد دی


بر مهر چرخ و شیوه او اعتماد نیست

ای وای بر کسی که شد ایمن ز مکر وی


فردا شراب کوثر و حور از برای ماست

و امروز نیز ساقی مه روی و جام می


باد صبا ز عهد صبی یاد می‌دهد

جان دارویی که غم ببرد درده ای صبی


حشمت مبین و سلطنت گل که بسپرد

فراش باد هر ورقش را به زیر پی


درده به یاد حاتم طی جام یک منی

تا نامه سیاه بخیلان کنیم طی


زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان

بیرون فکند لطف مزاج از رخش به خوی


مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان

استاده است سرو و کمر بسته است نی


حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید

تا حد مصر و چین و به اطراف روم و ری

[sorna]

به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می

علاج کی کنمت آخرالدواء الکی


ذخیره‌ای بنه از رنگ و بوی فصل بهار

که می‌رسند ز پی رهزنان بهمن و دی


چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو

منه ز دست پیاله چه می‌کنی هی هی


شکوه سلطنت و حسن کی ثباتی داد

ز تخت جم سخنی مانده است و افسر کی


خزینه داری میراث خوارگان کفر است

به قول مطرب و ساقی به فتوی دف و نی


زمانه هیچ نبخشد که بازنستاند

مجو ز سفله مروت که شیئه لا شی


نوشته‌اند بر ایوان جنه الماوی

که هر که عشوه دنیی خرید وای به وی


سخا نماند سخن طی کنم شراب کجاست

بده به شادی روح و روان حاتم طی


بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ

پیاله گیر و کرم ورز و الضمان علی

[sorna]

لبش می‌بوسم و در می‌کشم می

به آب زندگانی برده‌ام پی


نه رازش می‌توانم گفت با کس

نه کس را می‌توانم دید با وی


لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام

رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی


بده جام می و از جم مکن یاد

که می‌داند که جم کی بود و کی کی


بزن در پرده چنگ ای ماه مطرب

رگش بخراش تا بخروشم از وی


گل از خلوت به باغ آورد مسند

بساط زهد همچون غنچه کن طی


چو چشمش مست را مخمور مگذار

به یاد لعلش ای ساقی بده می


نجوید جان از آن قالب جدایی

که باشد خون جامش در رگ و پی


زبانت درکش ای حافظ زمانی

حدیث بی زبانان بشنو از نی

[sorna]

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی


وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید

مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی


شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت

زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی


در انتظار رویت ما و امیدواری

در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی


مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی

بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی


حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان

کی تشنه سیر گردد از لمعه سرابی

[sorna]

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی


تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت

حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی


گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش

جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی


هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت

زان میان پروانه را در اضطراب انداختی


گنج عشق خود نهادی در دل ویران ما

سایه دولت بر این کنج خراب انداختی


زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن

تشنه لب کردی و گردان را در آب انداختی


خواب بیداران ببستی وان گه از نقش خیال

تهمتی بر شب روان خیل خواب انداختی


پرده از رخ برفکندی یک نظر در جلوه گاه

و از حیا حور و پری را در حجاب انداختی


باده نوش از جام عالم بین که بر اورنگ جم

شاهد مقصود را از رخ نقاب انداختی


از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست

حافظ خلوت نشین را در شراب انداختی


و از برای صید دل در گردنم زنجیر زلف

چون کمند خسرو مالک رقاب انداختی


داور دارا شکوه‌ای آن که تاج آفتاب

از سر تعظیم بر خاک جناب انداختی


نصره الدین شاه یحیی آن که خصم ملک را

از دم شمشیر چون آتش در آب انداختی

[sorna]

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

وان گه برو که رستی از نیستی و هستی


گر جان به تن ببینی مشغول کار او شو

هر قبله‌ای که بینی بهتر ز خودپرستی


با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش

بیماری اندر این ره بهتر ز تندرستی


در مذهب طریقت خامی نشان کفر است

آری طریق دولت چالاکی است و چستی


تا فضل و عقل بینی بی‌معرفت نشینی

یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی


در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سربلندی افتی به خاک پستی


خار ار چه جان بکاهد گل عذر آن بخواهد

سهل است تلخی می در جنب ذوق مستی


صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز

ای کوته آستینان تا کی درازدستی

[sorna]

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی


عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید

ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی


دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم

با کافران چه کارت گر بت نمی‌پرستی


سلطان من خدا را زلفت شکست ما را

تا کی کند سیاهی چندین درازدستی


در گوشه سلامت مستور چون توان بود

تا نرگس تو با ما گوید رموز مستی


آن روز دیده بودم این فتنه‌ها که برخاست

کز سرکشی زمانی با ما نمی‌نشستی


عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ

چون برق از این کشاکش پنداشتی که جستی

[sorna]

آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی

گردون ورق هستی ما درننوشتی


هر چند که هجران ثمر وصل برآرد

دهقان جهان کاش که این تخم نکشتی


آمرزش نقد است کسی را که در این جا

یاریست چو حوری و سرایی چو بهشتی


در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد

چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی


مفروش به باغ ارم و نخوت شداد

یک شیشه می و نوش لبی و لب کشتی


تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا

حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی


آلودگی خرقه خرابی جهان است

کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی


از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ

تقدیر چنین بود چه کردی که نهشتی

[sorna]

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی

شرح جمال حور ز رویت روایتی


انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه‌ای

آب خضر ز نوش لبانت کنایتی


هر پاره از دل من و از غصه قصه‌ای

هر سطری از خصال تو و از رحمت آیتی


کی عطرسای مجلس روحانیان شدی

گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی


در آرزوی خاک در یار سوختیم

یاد آور ای صبا که نکردی حمایتی


ای دل به هرزه دانش و عمرت به باد رفت

صد مایه داشتی و نکردی کفایتی


بوی دل کباب من آفاق را گرفت

این آتش درون بکند هم سرایتی


در آتش ار خیال رخش دست می‌دهد

ساقی بیا که نیست ز دوزخ شکایتی


دانی مراد حافظ از این درد و غصه چیست

از تو کرشمه‌ای و ز خسرو عنایتی

[sorna]

سبت سلمی بصدغیها فؤادی

و روحی کل یوم لی ینادی


نگارا بر من بی‌دل ببخشای

و واصلنی علی رغم الاعادی


حبیبا در غم سودای عشقت

توکلنا علی رب العباد


امن انکرتنی عن عشق سلمی

تزاول آن روی نهکو بوادی


که همچون مت به بوتن دل و ای ره

غریق العشق فی بحر الوداد


به پی ماچان غرامت بسپریمن

غرت یک وی روشتی از امادی


غم این دل بواتت خورد ناچار

و غر نه او بنی آنچت نشادی


دل حافظ شد اندر چین زلفت

بلیل مظلم و الله هادی

[sorna]

دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی

کز عکس روی او شب هجران سر آمدی


تعبیر رفت یار سفرکرده می‌رسد

ای کاج هر چه زودتر از در درآمدی


ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من

کز در مدام با قدح و ساغر آمدی


خوش بودی ار به خواب بدیدی دیار خویش

تا یاد صحبتش سوی ما رهبر آمدی


فیض ازل به زور و زر ار آمدی به دست

آب خضر نصیبه اسکندر آمدی


آن عهد یاد باد که از بام و در مرا

هر دم پیام یار و خط دلبر آمدی


کی یافتی رقیب تو چندین مجال ظلم

مظلومی ار شبی به در داور آمدی


خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق

دریادلی بجوی دلیری سرآمدی


آن کو تو را به سنگ دلی کرد رهنمون

ای کاشکی که پاش به سنگی برآمدی


گر دیگری به شیوه حافظ زدی رقم

مقبول طبع شاه هنرپرور آمدی

[sorna]

سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی

خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی


دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است

بدین راه و روش می‌رو که با دلدار پیوندی


قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز

ورای حد تقریر است شرح آرزومندی


الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور

پدر را بازپرس آخر کجا شد مهر فرزندی


جهان پیر رعنا را ترحم در جبلت نیست

ز مهر او چه می‌پرسی در او همت چه می‌بندی


همایی چون تو عالی قدر حرص استخوان تا کی

دریغ آن سایه همت که بر نااهل افکندی


در این بازار اگر سودیست با درویش خرسند است

خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی


به شعر حافظ شیراز می‌رقصند و می‌نازند

سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی

[sorna]

چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی

که حال ما نه چنین بودی ار چنان بودی


بگفتمی که چه ارزد نسیم طره دوست

گرم به هر سر مویی هزار جان بودی


برات خوشدلی ما چه کم شدی یا رب

گرش نشان امان از بد زمان بودی


گرم زمانه سرافراز داشتی و عزیز

سریر عزتم آن خاک آستان بودی


ز پرده کاش برون آمدی چو قطره اشک

که بر دو دیده ما حکم او روان بودی


اگر نه دایره عشق راه بربستی

چو نقطه حافظ سرگشته در میان بودی

[sorna]

به جان او که گرم دسترس به جان بودی

کمینه پیشکش بندگانش آن بودی


بگفتمی که بها چیست خاک پایش را

اگر حیات گران مایه جاودان بودی


به بندگی قدش سرو معترف گشتی

گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی


به خواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال

چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی


اگر دلم نشدی پایبند طره او

کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی


به رخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاق است

به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی


درآمدی ز درم کاشکی چو لمعه نور

که بر دو دیده ما حکم او روان بودی


ز پرده ناله حافظ برون کی افتادی

اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی

[sorna]

چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری

خورد ز غیرت روی تو هر گلی خاری


ز کفر زلف تو هر حلقه‌ای و آشوبی

ز سحر چشم تو هر گوشه‌ای و بیماری


مرو چو بخت من ای چشم مست یار به خواب

که در پی است ز هر سویت آه بیداری


نثار خاک رهت نقد جان من هر چند

که نیست نقد روان را بر تو مقداری


دلا همیشه مزن لاف زلف دلبندان

چو تیره رای شوی کی گشایدت کاری


سرم برفت و زمانی به سر نرفت این کار

دلم گرفت و نبودت غم گرفتاری


چو نقطه گفتمش اندر میان دایره آی

به خنده گفت که ای حافظ این چه پرگاری

[sorna]

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری

یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری


چشم فلک نبیند زین طرفه‌تر جوانی

در دست کس نیفتد زین خوبتر نگاری


هرگز که دیده باشد جسمی ز جان مرکب

بر دامنش مبادا زین خاکیان غباری


چون من شکسته‌ای را از پیش خود چه رانی

کم غایت توقع بوسیست یا کناری


می بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب

سال دگر که دارد امید نوبهاری


در بوستان حریفان مانند لاله و گل

هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری


چون این گره گشایم وین راز چون نمایم

دردی و سخت دردی کاری و صعب کاری


هر تار موی حافظ در دست زلف شوخی

مشکل توان نشستن در این چنین دیاری

[sorna]

تو را که هر چه مراد است در جهان داری

چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری


بخواه جان و دل از بنده و روان بستان

که حکم بر سر آزادگان روان داری


میان نداری و دارم عجب که هر ساعت

میان مجمع خوبان کنی میانداری


بیاض روی تو را نیست نقش درخور از آنک

سوادی از خط مشکین بر ارغوان داری


بنوش می که سبکروحی و لطیف مدام

علی الخصوص در آن دم که سر گران داری


مکن عتاب از این بیش و جور بر دل ما

مکن هر آن چه توانی که جای آن داری


به اختیارت اگر صد هزار تیر جفاست

به قصد جان من خسته در کمان داری


بکش جفای رقیبان مدام و جور حسود

که سهل باشد اگر یار مهربان داری


به وصل دوست گرت دست می‌دهد یک دم

برو که هر چه مراد است در جهان داری


چو گل به دامن از این باغ می‌بری حافظ

چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری

[sorna]

صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری

به یادگار بمانی که بوی او داری


دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست

توان به دست تو دادن گرش نکو داری


در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت

جز این قدر که رقیبان تندخو داری


نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد

که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری


به جرعه تو سرم مست گشت نوشت باد

خود از کدام خم است این که در سبو داری


به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز

که گر بدو رسی از شرم سر فروداری


دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن

تو را رسد که غلامان ماه رو داری


قبای حسن فروشی تو را برازد و بس

که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری


ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق

قدم برون نه اگر میل جست و جو داری

[sorna]

بیا با ما مورز این کینه داری

که حق صحبت دیرینه داری


نصیحت گوش کن کاین در بسی به

از آن گوهر که در گنجینه داری


ولیکن کی نمایی رخ به رندان

تو کز خورشید و مه آیینه داری


بد رندان مگو ای شیخ و هش دار

که با حکم خدایی کینه داری


نمی‌ترسی ز آه آتشینم

تو دانی خرقه پشمینه داری


به فریاد خمار مفلسان رس

خدا را گر می‌دوشینه داری


ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ

به قرآنی که اندر سینه داری

[sorna]

ای که در کوی خرابات مقامی داری

جم وقت خودی ار دست به جامی داری


ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز

فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری


ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند

گر از آن یار سفرکرده پیامی داری


خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی

بر کنار چمنش وه که چه دامی داری


بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم

بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری


چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود

می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری


نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود

تویی امروز در این شهر که نامی داری


بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود

تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری

[sorna]

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری


تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب

به امیدی که در این ره به خدا می‌داری


دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن

به از این دار نگاهش که مرا می‌داری


ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند

ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری


ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست

عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری


تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم

از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری


حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند

سعی نابرده چه امید عطا می‌داری

[sorna]

روزگاریست که ما را نگران می‌داری

مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری


گوشه چشم رضایی به منت باز نشد

این چنین عزت صاحب نظران می‌داری


ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار

دست در خون دل پرهنران می‌داری


نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ

همه را نعره زنان جامه دران می‌داری


ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور

چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری


چون تویی نرگس باغ نظر ای چشم و چراغ

سر چرا بر من دلخسته گران می‌داری


گوهر جام جم از کان جهانی دگر است

تو تمنا ز گل کوزه گران می‌داری


پدر تجربه ای دل تویی آخر ز چه روی

طمع مهر و وفا زین پسران می‌داری


کیسه سیم و زرت پاک بباید پرداخت

این طمع‌ها که تو از سیمبران می‌داری


گر چه رندی و خرابی گنه ماست ولی

عاشقی گفت که تو بنده بر آن می‌داری


مگذران روز سلامت به ملامت حافظ

چه توقع ز جهان گذران می‌داری

[sorna]

خوش کرد یاوری فلکت روز داوری

تا شکر چون کنی و چه شکرانه آوری


آن کس که اوفتاد خدایش گرفت دست

گو بر تو باد تا غم افتادگان خوری


در کوی عشق شوکت شاهی نمی‌خرند

اقرار بندگی کن و اظهار چاکری


ساقی به مژدگانی عیش از درم درآی

تا یک دم از دلم غم دنیا به دربری


در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسیست

آن به کز این گریوه سبکبار بگذری


سلطان و فکر لشکر و سودای تاج و گنج

درویش و امن خاطر و کنج قلندری


یک حرف صوفیانه بگویم اجازت است

ای نور دیده صلح به از جنگ و داوری


نیل مراد بر حسب فکر و همت است

از شاه نذر خیر و ز توفیق یاوری


حافظ غبار فقر و قناعت ز رخ مشوی

کاین خاک بهتر از عمل کیمیاگری

[sorna]

طفیل هستی عشقند آدمی و پری

ارادتی بنما تا سعادتی ببری


بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب مباش

که بنده را نخرد کس به عیب بی‌هنری


می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند

به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری


تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که در برابر چشمی و غایب از نظری


هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت

که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری


ز من به حضرت آصف که می‌برد پیغام

که یاد گیر دو مصرع ز من به نظم دری


بیا که وضع جهان را چنان که من دیدم

گر امتحان بکنی می خوری و غم نخوری


کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن

که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری


به بوی زلف و رخت می‌روند و می‌آیند

صبا به غالیه سایی و گل به جلوه گری


چو مستعد نظر نیستی وصال مجوی

که جام جم نکند سود وقت بی‌بصری


دعای گوشه نشینان بلا بگرداند

چرا به گوشه چشمی به ما نمی‌نگری


بیا و سلطنت از ما بخر به مایه حسن

و از این معامله غافل مشو که حیف خوری


طریق عشق طریقی عجب خطرناک است

نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری


به یمن همت حافظ امید هست که باز

اری اسامر لیلای لیله القمر

[sorna]

ای که دایم به خویش مغروری

گر تو را عشق نیست معذوری


گرد دیوانگان عشق مگرد

که به عقل عقیله مشهوری


مستی عشق نیست در سر تو

رو که تو مست آب انگوری


روی زرد است و آه دردآلود

عاشقان را دوای رنجوری


بگذر از نام و ننگ خود حافظ

ساغر می‌طلب که مخموری

[sorna]

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی


چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن

که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی


ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است

که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی


به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی

به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی


چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست

مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی


طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن

کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی


سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی

که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی


ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست

مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی


می‌ای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش

خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی


جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع

که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی


به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم

بیا ساقی که جاهل را هنیتر می‌رسد روزی


می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش

که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی


نه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه

ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی


جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده

جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی

[sorna]

عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی

ای پسر جام می‌ام ده که به پیری برسی


چه شکرهاست در این شهر که قانع شده‌اند

شاهبازان طریقت به مقام مگسی


دوش در خیل غلامان درش می‌رفتم

گفت ای عاشق بیچاره تو باری چه کسی


با دل خون شده چون نافه خوشش باید بود

هر که مشهور جهان گشت به مشکین نفسی


لمع البرق من الطور و آنست به

فلعلی لک آت بشهاب قبس


کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

وه که بس بی‌خبر از غلغل چندین جرسی


بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن

حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی


تا چو مجمر نفسی دامن جانان گیرم

جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی


چند پوید به هوای تو ز هر سو حافظ

یسر الله طریقا بک یا ملتمسی

[sorna]

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی


من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی


چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی

وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی


در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است

حیف باشد که ز کار همه غافل باشی


نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف

گر شب و روز در این قصه مشکل باشی


گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی


حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد

صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

[sorna]

هزار جهد بکردم که یار من باشی

مرادبخش دل بی‌قرار من باشی


چراغ دیده شب زنده دار من گردی

انیس خاطر امیدوار من باشی


چو خسروان ملاحت به بندگان نازند

تو در میانه خداوندگار من باشی


از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او

اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی


در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند

گرت ز دست برآید نگار من باشی


شبی به کلبه احزان عاشقان آیی

دمی انیس دل سوکوار من باشی


شود غزاله خورشید صید لاغر من

گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی


سه بوسه کز دو لبت کرده‌ای وظیفه من

اگر ادا نکنی قرض دار من باشی


من این مراد ببینم به خود که نیم شبی

به جای اشک روان در کنار من باشی


من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم

مگر تو از کرم خویش یار من باشی

[sorna]

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی


در مقامی که صدارت به فقیران بخشند

چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی


در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی


نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن

ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی


کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی


تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای

ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی


ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان

چند و چند از غم ایام جگرخون باشی


حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است

هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی

[sorna]

زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی

خط بر صحیفه گل و گلزار می‌کشی


اشک حرم نشین نهانخانه مرا

زان سوی هفت پرده به بازار می‌کشی


کاهل روی چو باد صبا را به بوی زلف

هر دم به قید سلسله در کار می‌کشی


هر دم به یاد آن لب میگون و چشم مست

از خلوتم به خانه خمار می‌کشی


گفتی سر تو بسته فتراک ما شود

سهل است اگر تو زحمت این بار می‌کشی


با چشم و ابروی تو چه تدبیر دل کنم

وه زین کمان که بر من بیمار می‌کشی


بازآ که چشم بد ز رخت دفع می‌کند

ای تازه گل که دامن از این خار می‌کشی


حافظ دگر چه می‌طلبی از نعیم دهر

می می‌خوری و طره دلدار می‌کشی

[sorna]

سلیمی منذ حلت بالعراق

الاقی من نواها ما الاقی


الا ای ساروان منزل دوست

الی رکبانکم طال اشتیاقی


خرد در زنده رود انداز و می نوش

به گلبانگ جوانان عراقی


ربیع العمر فی مرعی حماکم

حماک الله یا عهد التلاقی


بیا ساقی بده رطل گرانم

سقاک الله من کاس دهاق


جوانی باز می‌آرد به یادم

سماع چنگ و دست افشان ساقی


می باقی بده تا مست و خوشدل

به یاران برفشانم عمر باقی


درونم خون شد از نادیدن دوست

الا تعسا لایام الفراق


دموعی بعدکم لا تحقروها

فکم بحر عمیق من سواقی


دمی با نیکخواهان متفق باش

غنیمت دان امور اتفاقی


بساز ای مطرب خوشخوان خوشگو

به شعر فارسی صوت عراقی


عروسی بس خوشی ای دختر رز

ولی گه گه سزاوار طلاقی


مسیحای مجرد را برازد

که با خورشید سازد هم وثاقی


وصال دوستان روزی ما نیست

بخوان حافظ غزل‌های فراقی

[sorna]

کتبت قصة شوقی و مدمعی باکی

بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی


بسا که گفته‌ام از شوق با دو دیده خود

ایا منازل سلمی فاین سلماک


عجیب واقعه‌ای و غریب حادثه‌ای

انا اصطبرت قتیلا و قاتلی شاکی


که را رسد که کند عیب دامن پاکت

که همچو قطره که بر برگ گل چکد پاکی


ز خاک پای تو داد آب روی لاله و گل

چو کلک صنع رقم زد به آبی و خاکی


صبا عبیرفشان گشت ساقیا برخیز

و هات شمسة کرم مطیب زاکی


دع التکاسل تغنم فقد جری مثل

که زاد راهروان چستی است و چالاکی


اثر نماند ز من بی شمایلت آری

اری مآثر محیای من محیاک


ز وصف حسن تو حافظ چگونه نطق زند

که همچو صنع خدایی ورای ادراکی