در لغت نامه دهخدا آمده است: «عالم معنی: آنچه متعلق به معنی و حقیقت باشد و ناپدید و مخفی بود ـ (ناظم الاطباء) ـ وآن در مقابل عالم صور است و در اصطلاح صوفیه عبارت از ذات و صفات و اسماء است.(کشاف اصطلاحات الفنون)»
توضیح این که باید دید این کلمه را در چه موردی به کار می رود.
اگر در علم عرفان باشد، به معنای ذات و صفات الهی است.

و اگر در علم فلسفه به کار رود، به معنای حقیقت اشیاء است، که در ورای ظاهر آن وجود دارد.
و اگر در علم منطق و اصول و ادب به کار رود معنای دیگری اراده می شود.
در علم کلام نیز این کلمه را در معنای ماوراء الطبیعه و عالم لاهوت و مثل آن به کار می برند.