گلایدر ها هواپیماهای بدون موتور
گلايدرها هواپيماهايي هستند که موتور ندارند، بنابر اين براي اينکه آنها مانند يک هواپيماي معمولي به پرواز در آيند، يا بايد آنها را در هوا کشيد يا بايد از يک نقطه ي بلندتر از محل فرود آنها، پرتابشان کرد. در اين صورت چون نيروي جلوبرنده ي به خصوصي به گلايدر وارد نمي شود، پس از پرتاب گلايدر شروع به نزول و پايين آمدن مي کند. بنا بر اين مطلوب اين است که آنها به آهستگي ارتفاع کم کنند. اين بدان معناست که گلايدرها بايد از طراحي دقيق تري نسبت به هواپيماهاي موتوردار برخوردار باشند.
تاريخچه
در چين باستان از کايت که مدل هاي ابتدايي گلايدرها هستند استفاده نظامي مي شد. اولين مدل گلايدر در 500 سال قبل از ميلاد ساخته شد پس از آن افراد زيادي دست به ساخت اين نوع هواپيماها کردند که معروف ترين آنها عباس ابن فرناس بود که به مدل هاي قبلي خاصيت تغيير وزن و بالهايي که را اضافه کرد که به پشت فرد نصب شده و با دست او هدايت مي شد. او همچنين توانست 10 دقيقه با پرنده خود پرواز کند، البته شايان ذکر است که او در هنگام نشستن به زمين خورد و به طور جدي مصدوم شد.
در دوران معاصر شرکت هواپيماسازي شوايزر (Schweizer) ،که از قديمي ترين شرکتهاي هواپيمايي در دنيا مي باشد، سازنده ي يکي از نخستين گلايدر ها در سال 1930 مي باشد. اين گلايدر که (SGP1-1) نامگذري شد، در19 ژوئن به پرواز درآمد. ساخت اين گلايدر 135 دلار هزينه در بر داشت. مدل بهبود يافته ي آن (SGP1-2) نيز بلافاصله بعد از نمونه اوليه ساخته شد. درسال 1937 گلايدر(SGP1-7) جهت فروش به باشگاه آلتسکروس (Altosqurus glider club ) به قيمت 595 دلار ساخته شد. در سال 1940 گلايدر (SGS2-8) مسافت 219 مايل را پيمود و اين اولين رکورد مناسب براي يک هواپيماي بدون موتور بود. در سال 1942 اين شرکت جهت حمايت از نيروي هوايي ارتش امريکا شروع به ساخت گلايدرهاي آموزشي (TG-2) کرد و در سال 1943 اولين پرواز گلايدر آموزشي (TG-3A) انجام شد. سطح بالها و دم اين پرنده از چوب ساخته شده بود.
در هفدهم سال 1946 مدرسه تجاري گلايدر توسط اين شرکت افتتاح شد که همچنان تا به امروز به کار خود ادامه مي دهد و قديميترين مدرسه گلايدر تجاري در دنيا است. اين آشنايي مختصر تنها در مورد بخشي از تاريخچه ي گلايدر مي باشد . اطلاعات بيشتر در اين زمينه نيازمند صرف زمان و منابع بيشتري مي باشد که علاقمندان مي توانند آنرا دنبال کنند.
کلاس هاي مختلف گلايدرها:
FAI 7 کلاس را براي گلايدرها در نظر گرفته است:
1. کلاس استاندارد(بدون فلاپ،15 مترطول بال، داراي متعادل کننده آبي)
2. کلاس 15 متري(با فلاپ، 15 مترطول بال، داراي متعادل کننده آبي)
3. کلاس 18 متري(با فلاپ،18 متر طول بال، داراي متعادل کننده آبي)
4. کلاس آزاد(هيچ محدوديتي به جز داشتن حداکثر 850 کيلوگرم براي اين مدل وجود ندارد)
5. مدل دو نفره يا دابل سيتزر (طول بال 20 متر)
6. کلاس کلاب
7. کلاس جهاني
طراحي گلايدرها
. طراحي مفهومي
2. طراحي اوليه
3. طراحي اجزاَ ء
1 - طراحي مفهومي
در اين نوع طراحي به سوالات پايه اي از قبيل نوع ساختار و وزن و اندازه و نوع ماموريت هواپيما و... پاسخ داده مي شود.نخستين سوال چنين مطرح مي شود که آيا اين هواپيما مي تواند از عهده ي ماموريت هايي که بر او محول مي شود بر آيد؟اگر چنين نباشد مشتري مي بايست در نوع خواسته هايش تغييراتي دهد.
2 - طراحي اوليه
اين مرحله از طراحي زماني آغاز مي شود که شکل کلي هواپيما مشخص شود .سوالات اصلي همچون استفاده از کانارد و يا دم پشت بال در مرحله ي اول تعيين شده و انتظار مي رود ترکيب اصلي تقريبا ثابت بماند. در اين مرحله ساختار هواپيما ارابه ي فرود و سيستم هاي کنترلي طراحي و مکان آن ها در هواپيما مشخص مي شود. انجام آزمايش هاي مختلف و عملکرد هر کدام از اين اعضاء به عهده ي اين بخش مي باشد. همچنين در اين بخش مدلي از هواپيما ساخته شده و مدل سازي رياضي روي آن انجام مي گيرد.
3 - طراحي اجزاء
با تصويب مراحل قبلي طراحي وارد آخرين بخش خود که شامل بررسي جزء به جزء قطعات است مي شود.
طراحي اوليه
ترکيب کلي تصويب مي شود
توسعه آزمايش و تحليلهاي پايه اي
طراحي اجزاء
طراحي قطعات و قسمت هاي مختلف
آزمايش بعضي قطعات مثل ارابه ي فرود
تخمين وزن و عمل کرد
ساخت
پارامتر هاي مهم در طراحي:
1) انتخاب اير فويل
2) هندسه ي ايرفويل
3) برا و پساي ايرفويل
4) ضريب براي طراحي
5) نسبت ضخامت اير فويل
کارايي آيرو ديناميکي . نسبت منظري. پسگرايي بال .نسبت مخروطي .پيچش بال زاويه ي نصب. زاويه ي هفتي.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)