در تعریف عشق آورده اند: دوستی بیش از حد و نهایت و دل باختگی برای کسی؛ واژه عشق از عَشَقَة گرفته شده که نام بوته ای است که به دور درخت می پیچد.
اما شهوت میل و خواست نفس است برای حصول منفعت و یا لذتی، میل شدید درون برای تحصیل لذت و منفعتی را شهوت گویند.

البته گاهی مجازاً واژه عشق در مورد دوستی هایی که جنبه شهوتی دارند، استعمال می شود اما حقیقت عشق بالاتر از این حیطه است. جائی که شهوت باشد، عقل ناکارآمد می شود اما جائی که عقل به کمال برسد، ثمره اش عشق حقیقی است. عشق بنده به خداوند مهربان؛ این تعبیر عشق است که در حقیقت خویش به کار خواهد رفت. و الا استعمال آن در موارد دیگر صرفا مجازی است.