در قرآن کریم، ذات پاک پروردگار 91 بار به عنوان غفور (بسیار آمرزنده) و 5 بار به عنوان غفار (بسیار بخشنده) یاد شده است و بیش از 80 بار سخن از توبه و بازگشت به سوی خدا و قبولی توبه، سخن به میان آمده است. همة این ها حکایت از دامنة گسترده رحمت و مغفرت حق تعالی و قبولی توبة توبه کنندگان دارد. در آیة سورة نساء می فرماید: " هر کسی کار بدی انجام داده یا به خود ستم روا داشته" (اگر) از خداوند طلب آمرزش کند، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت".
یأس و نا امیدی از لطف و رحمت بی پایان و بی کرانة حق تعالی چرا؟
این سخن خدا است که به پیامبرش فرمود: "ای پیامبر! از قول من به مردم بگو: ای بندگان من! ای کسانی که (با بدی ها و گناهان) بر خود ستم روا داشتید، از حمت خداوند نا امید نشوید (و بدانید که در صورت توبه کردن) خدا همة گناهان را می آمرزد، چه این که او بسیار آمرزنده و مهربان است".(1)
آنان که از روی عناد و لجاجت، عصیان با پروردگار هستی نکرده اند، یا بر آن موضع نیستند، بلکه گناه آنان از روی جهل و سهو و پیروی هوای نفس و غلبة نفس اماره و مقتضیات جوانی آنان بوده و سپس توبة حقیقی کرده اند، چرا مأیوس شوند؟ یأس از رحمت الهی، از گناهان کبیره و در ردیف کفر قرار دارد!
توبه کننده، محبوب خداست قرآن کریم فرموده: "ان الله یحب التّوابین؛(2) یقیناً خداوند توبه کنندگان را دوست دارد".
پس توبه مخصوص گناه خاصی نیست وشخص خاصی را نیز شامل نمی شود. خداوند نسبت به هر عمل زشت وگناهی وعده پذیرش توبه داده است ودر این جهت فرقی بین گناه کبیره وصغیره نیست،اما باید شرایط توبه واقعی تحقق یابد.
پی نوشت ها:
1. زمر (39) آیة 53.
2. بقره (2) آیة 222.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)