باشگاه فوتبال آرسنال

[sorna]

باشگاه فوتبال آرسنال (به انگلیسی: Arsenal Football Club) یکی از باشگاه‌های حرفه‌ای فوتبال انگلستان در شمال شهر لندن است که موفق‌ به کسب ۱۳ عنوان قهرمانی در لیگ دسته اول و لیگ برتر انگلستان، ۱۰ قهرمانی در جام حذفی فوتبال انگلستان و دو قهرمانی در جام اتحادیه فوتبال انگلستان شده‌است. آن‌ها رکورددار طولانی‌ترین مدت صدرنشینی بدون وقفه در لیگ فوتبال انگلیس و همچنین قهرمانی بدون شکست در یک فصل (۰۴-۲۰۰۳) می‌باشد.

باشگاه فوتبال آرسنال در سال ۱۸۸۶ در محله وول‌ویچ واقع در جنوب‌شرقی لندن شکل گرفت و در سال ۱۸۹۳ میلادی برای اولین بار از جنوب انگلستان به لیگ فوتبال پیوست. در سال ۱۹۱۳ میلادی آن‌ها به شمال شهر لندن در منطقه هایبری و ورزشگاه آرسنال نقل مکان کردند. در دهه ۱۹۳۰ میلادی آرسنال موفق به کسب پنج عنوان قهرمانی در چمپیونشیپ و دو قهرمانی در جام حذفی شدند. پس از یک دوره رکود در سال‌های پس از جنگ آن‌ها موفق به کسب قهرمانی در لیگ و جام حذفی (موسوم به دوبل) در فصل‌های ۷۱−۱۹۷۰، ۹۸-۱۹۹۷ و ۰۲-۲۰۰۱ شدند، همچنین در سال ۲۰۰۶ به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیدند.

آرسنال رقابتی دیرینه با همسایه‌اش تاتنهام دارد که آن‌ها به طور منظم شهرآورد شمال لندن را بر‌گزار می‌کنند. همچنین باشگاه آرسنال در رده سوم باارزش‌ترین باشگاه‌های فوتبال جهان در سال ۲۰۱۰ با ارزش تقریبی ۱٬۱۸۱ میلیارد دلار قرار گرفته‌است.

[sorna]

باشگاه فوتبال آرسنال با نام باشگاه دیال اسکوئر در سال ۱۸۸۶ توسط کارگران کارخانه اسلحه‌سازی سلطنتی در منطقه وول‌ویچ در جنوب شرقی لندن شروع به کار کرد و در مدت کوتاهی پس از آن به آرسنال سلطنتی تغییر نام داد.این باشگاه دوباره پس از تبدیل شدن به یک شرکت محدود در سال ۱۸۹۳ به آرسنال وول‌ویچ تغییر نام داد. این باشگاه اولین عضو جنوبی لیگ فوتبال در سال ۱۸۹۳ میلادی بود که از لیگ دسته دوم شروع کرده و در سال ۱۹۰۴ میلادی به لیگ دسته اول راه یافت.[۴] انزوای جغرافیایی نسبی باشگاه منجر به جذب تماشاگران کمتر نسبت به باشگاه‌های دیگر و همچنین دچار شدن باشگاه به مشکلات مالی و ورشکسته شدن آن در سال ۱۹۱۰ شد، در این زمان باشگاه توسط دو تاجر به نام‌های هنری نوریس و ویلیام هال خریداری شد. به دنبال این ماجرا، نوریس این باشگاه را به نقاط دیگر منتقل کرد و در سال ۱۹۱۳ بلافاصله پس از سقوط به دسته دوم، آن‌ها به شمال لندن و ورزشگاه آرسنال در منطقه هایبوری بازگرداند؛ آن‌ها در سال بعد «وول‌ویچ» را از نام باشگاه خود حذف کردند. آرسنال در سال ۱۹۱۹ در مکان پنجم لیگ قرار گرفت.

در سال ۱۹۲۵ هربرت چاپمن به سمت مربیگری آرسنال منصوب شد. پیش از این چاپمن موفق به کسب دو قهرمانی پیاپی لیگ با تیم هادرسفیلد تاون در سال‌های ۲۴−۱۹۲۳ و ۲۵−۱۹۲۴ شده بود. چاپمن اولین دوره موفقیت‌های بزرگ آرسنال را به ارمغان آورد. تاکتیک‌های انقلابی و تمرینات او، همراه با خرید بازیکنان ستاره‌ای مانند الکس جیمز و کلیف باستین، پایه‌های موفقیت باشگاه انگلیسی در دهه ۱۹۳۰ میلادی گذاشته شد. آرسنال تحت هدایت او چند قهرمانی بزرگ را به دست آورد، پیروزی در فینال جام حذفی فوتبال انگلستان در سال ۱۹۳۰ و سپس قهرمانی در لیگ در سال‌های ۳۱−۱۹۳۰ و ۳۳−۱۹۳۲ که حاصل تلاش او بود.

چاپمن به طور ناگهانی بر اثر بیماری ذات‌الریه در سال ۱۹۳۴ میلادی در گذشت، اما با این وجود جو شاو و جورج آلیسون موفقیت کاری چاپمن را ادامه دادند. تحت هدایت آن‌ها، آرسنال موفق به کسب سه عنوان قهرمانی دیگر در سال‌های ۳۴−۱۹۳۳، ۳۵−۱۹۳۴ و ۳۸−۱۹۳۷ و جام حذفی انگلستان در فصل ۳۶-۱۹۳۵ شده‌اند. در پایان این دهه به‌دلیل بازنشستگی بازیکنان کلیدی، از آرسنال موفقیتی دیده نشد و پس از مداخله انگلیس در جنگ جهانی دوم، فوتبال حرفه‌ای در انگلستان به حالت تعلیق درآمد.

پس از جنگ، دوره دوم موفقیت‌های آرسنال تحت نظر تام ویتاکر شروع شده‌بود، که حاصل آن قهرمانی در لیگ در سال‌های ۴۸−۱۹۴۷ و ۵۳−۱۹۵۲ و جام حذفی در سال ۱۹۵۰ میلادی بود. دارایی باشگاه بسیار کم شده‌بود؛ آن‌ها قادر به جذب بازیکن مانند بازیکنان دهه ۱۹۳۰ میلادی نبودند، نبودند، سطح باشگاه در بیشتر دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در حد متوسط بود. حتی کاپیتان سابق انگلستان بیلی رایت به عنوان مربی جانشین باشگاه نتوانست در بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶ به هیچ موفقیتی دست یابد.

در سال ۱۹۶۶ میلادی برتی می فیزیوتراپیست باشگاه به عنوان مربی آرسنال انتخاب شد. پس از ناکامی در دو دوره جام اتحادیه فوتبال انگلستان، آن‌ها موفق به کسب اولین قهرمانی اروپایی خود در سال ۱۹۷۰−۱۹۶۹ در جام نمایشگاه‌های بین شهری شدند. این موفقیت‌ها تا آنجا ادمه داشت که آن‌ها برای اولین بار قهرمان هر دو جام لیگ و جام حذفی در فصل ۷۱−۱۹۷۰ شدند. اما موفقیت‌های آرسنال کمتر تکرار شد، در فصل ۷۳−۱۹۷۲ به مقام نایب قهرمانی لیگ رسید، در سه فینال جام حذفی (۱۹۷۲،۱۹۷۸ و ۱۹۸۰) شکست خورد و در سال ۱۹۸۰ میلادی قهرمانی جام در جام اروپا را در ضربات پنالتی از دست داد.تنها موفقیت باشگاه در طول این زمان پیروزی ۳ بر ۲ برابر منچستر یونایتد در فینال جام حذفی در سال ۱۹۷۹ بود.
جشن بازیکنان و هواداران آرسنال پس از قهرمانی در لیگ در سال ۲۰۰۴

بازگشت بازیکن سابق آرسنال یعنی جورج گراهام به عنوان مربی در سال ۱۹۸۶ میلادی دوره سوم موفقیت را برای این باشگاه به ارمغان آورد. آرسنال در فصل ۸۷−۱۹۸۶ قهرمان جام اتحادیه شد. همچنین آرسنال قهرمان لیگ انگلستان در فصل ۸۹−۱۹۸۸ شد، این قهرمانی با گل لحظات آخر مایکل توماس در مقابل تیم لیورپول حاصل شد. گراهام قهرمانی دیگری را نیز در لیگ انگلستان (فصل ۹۱−۱۹۹۰) به دست آورد، این در حالی بود که تنها یک در یک بازی شکست خورده‌بودند. در سال ۱۹۹۳ میلادی آرسنال قهرمان هر دو جام، حذفی و جام اتحادیه شد و جام در جام اروپا (۱۹۹۴) به مقام قهرمانی دست یافت.شهرت و اعتبار گراهام بعد اتهام رشوه دادن لکه‌دار شد و سرانجام وی در سال ۱۹۹۵ میلادی برکنار شد و بروس ریوچ به عنوان سرمربی انتخاب شد، وی تنها بعد از یک فصل حضور در آرسنال از این تیم کنار گذاشته شد.

در سپتامبر ۱۹۹۶ میلادی آرسن ونگر به عنوان مربی آرسنال منصوب شد. ونگر تاکتیک‌های جدیدی را به ارمغان آورد، یک نظام آموزشی جدید و چند بازیکن خارجی که استعدادهای انگلیسی موجود را تکمیل می‌کردند را به این تیم آورد. آرسنال باز هم به طور همزمان در یک فصل (۹۸−۱۹۹۷) قهرمان لیگ برتر و قهرمان جام حذفی شد. علاوه بر این، به فینال جام یوفا در فصل ۲۰۰۰−۱۹۹۹ راه پیدا یافت اما در ضربات پنالتی مقابل تیم گالاتاسرای شکست خورد. در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ قهرمان جام حذفی شدند و در لیگ برتر در فصل ۰۴−۲۰۰۳ قهرمانی را بدون باخت حتی در یک بازی به دست آوردند. این باشگاه در ۴۹ بازی لیگ در آن فصل شکست نخورد که یک رکورد ملی به حساب می‌آید.

آرسنال در یازده فصل اول حضور ونگر، هشت فصل در رتبه‌های اول یا دوم قرار می‌گرفت، اگرچه آن‌ها در هیچ زمان قادر به حفظ عنوان خود نبودند. آن‌ها در فصل ۱۱-۲۰۱۰ میلادی در رده چهارم لیگ برتر انگلستان قرار گرفتند. آرسنال در فصل ۰۶−۲۰۰۵ برای اولین بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد اما با نتیجه ۲ بر ۱ مغلوب تیم بارسلونا شد. سرانجام در ژوئیه ۲۰۰۶، آن‌ها پس از ۹۳ سال ورزشگاه هایبوری را ترک کردند و به ورزشگاه جدیدشان یعنی ورزشگاه امارات نقل مکان کردند.

[sorna]

در سال ۱۸۸۸ از اولین نماد آرسنال که شامل سه توپ بود که از بالا دیده می‌شد، استفاده شد. این نماد پس از انتقال باشگاه به هایبوری در سال ۱۹۱۳ میلادی تغییر کرد، نماد جدید تصویری یک توپ جنگی بود که به سمت شرق اشاره می‌کرد، این آرم تنها تا سال ۱۹۲۲ میلادی باقی ‌ماند. نماد جدید باشگاه باز هم تصویر یک توپ جنگی بود که این بار به سمت غرب قرار گرفته بود، این نماد در سال ۱۹۲۵ انتخاب شد. در سال ۱۹۴۹ میلادی این باشگاه از آرم مدرن و متفاوت رونمایی کرد. در این آرم سه توپ جنگی زیر نام باشگاه به چشم می‌خورد. برای اولین بار، این نماد به صورت رنگی طراحی شده و شباهت‌های زیادی با آرم فعلی باشگاه داشت.[۴۵]

از آنجا که تجدید نظر‌های متعددی روی آرم صورت می گرفت، آرسنال از کپی رایت آن ناتوان شد. با وجود این که این باشگاه موفق به ثبت آرم به عنوان یک علامت تجاری شده بود و با یک تاجر خیابان محلی که کالا‌های «غیر رسمی» آرسنال را به فروش می‌رساند در یک منازعه قانونی طولانی مدت مبارزه کرده بود (و در نهایت نیز برنده شد)، آرسنال در نهایت به دنبال یک محافظت قانونی جامع تر بود. بنابراین، آن‌ها در سال ۲۰۰۲ آرم جدید خود که دارای خطوط منحنی مدرن تر و سبکی ساده تر بود، معرفی کردند که قابل کپی رایت بود. توپ را یک بار دیگر که چهره‌اش به سمت شرق است و نام باشگاه را در یک نوشته بدون سریف در بالای توپ نوشته شده‌است. سبز جایگزین آبی تیره شد. آرم جدید مورد انتقاد برخی از حامیان قرار گرفت؛ کانون هواداران مستقل آرسنال ادعا کرد که این باشگاه بسیاری از تاریخ و سنت‌های آرسنال را با چنین طراحی مدرن افراطی گونه ای نادیده گرفته‌است و در مورد این مسئله به درستی با طرفداران مشورت نشده است.

تا دهه ۱۹۶۰، دربازی‌هایی مانند فینال جام حذفی فقط پیراهنی را که شامل مشخصات بالا بود، می‌پوشیدند، معمولاً در طرح حروف نشانه مانند حروف اول اسم باشگاه به رنگ قرمز در پس زمینه سفید دیده می شد.

مضمون حروف نشانه را به سبک هنری دکو نشان که حروف A و C به جای حرف F در اول فوتبال در قاب توسعه داده شد، کل مجموعه در یک قاب شش ضلعی وجود داشت. در اوایل این لوگو مانند لوگوی شرکت‌های بزرگ بود، در دهه ۱۹۳۰ این قالب به عنوان بخشی از تغییر علامت تجاری هربرت چاپمن از سوی باشگاه معرفی شد، نه تنها برروی پیراهن فینال جام، بلکه به عنوان یکی از ویژگی‌های طراحی سراسری ورزشگاه هایبوری نیز مورد استفاده قرار گرفت، از جمله در بالای ورودی اصلی و منبت کاری در طبقات نیز استفاده شد. از سال ۱۹۶۷، یک توپ سفید به طور پوشیده منظم برروی پیراهن وجود داشت، تا زمانی که توسط آرم باشگاه جایگزین شد، در دهه ۱۹۹۰ علاوه بر این در گاهی اوقات از نام مستعار «توپچی‌ها» نیز استفاده شد.

در فصل ۲۰۱۲−۲۰۱۱، آرسنال ۱۲۵ سالگرد خود را جشن خواهد گرفت. جشن شامل نسخه اصلاح شده آرم فعلی برروی لباس‌های آن‌ها برای این فصل خواهد بود. آرم تماماً سفید است، به وسیله ۱۵ برگ بلوط در سمت راست احاطه شده‌است و در سمت چپ نیز ۱۵ برگ بو قرار گرفته‌است. برگ بلوط نشان دهنده این است که ۱۵ عضو مؤسس این باشگاه در می خانه بلوط سنتی با یکدیگر ملاقات کردند. ۱۵ برگ بو نشان دهنده جزئیات طرح در شش قطعه پیش پرداخت پدران بنیان‌گذار مؤسس باشگاه است. برگ بو نشان دهنده قدرت نیز می‌باشد. برای تکمیل آرم، در سال‌های ۱۸۸۶ و ۲۰۱۱ شعار «رو به جلو» در هر دو طرف پایین آرم نشان داده شد.

[sorna]

در بیشتر تاریخچه آرسنال، رنگ پیراهن خانه آن‌ها به رنگ قرمز روشن با آستین سفید و شورت سفید بود، هرچند این همواره مورد توجه نبوده است. انتخاب رنگ قرمز در به رسمیت شناختن اهدا خیریه از ناتینگهام فارست است، بلافاصله پس از پایه‌گذاری آرسنال در سال ۱۸۸۶. دو تن از اعضای مؤسس دیال اسکوئر، فرد بیردسلی و موریس بیتس، بازیکنان سابق جنگل که برای کار به وول ویچ نقل مکان کرده بودند. آن‌ها اولین تیم در آن منطقه با هم بنا کردند، هیچ بسته‌ای میتوانست پیدا نشود، بنابراین بیردسلی و بیتس برای کمک به خانه نوشت و مجموعه ای از بسته و توپ دریافت کردند. پیراهن کشمش بی دانه قرمز بود، سایه ای تیره از قرمز و با شورت سفید و جوراب آبی پوشیده بود.

در سال ۱۹۳۳، هربرت چاپمن مایل بود تا بازیکنانش مجزا لباس بپوشند، به روز شده در بسته، اضافه کردن آستین سفید و تغییر سایه به رنگ قرمز روشن تر رکن بسته. دو راه برای آغاز آستین سفید پیشنهاد شد. یکی از گزارش‌های داستانی این است که چاپمن متوجه یک حامی در غرفه پوشاک شد که یک ژاکت قرمز بدون آستین را برروی یک پیراهن سفید پوشیده‌است؛ دیگری این بود که او الهام گرفته بود به وسیله لباس پوشیده شده توسط کاریکاتوریست تام وبستر، با آن‌ها چاپمن گلف بازی می کرد.

صرف نظر از اینکه داستان درست است، پیراهن‌های سفید و قرمز به منظور شناخت آرسنال آمده‌اند و تیم در مدتی از زمان پوشیده‌است، بعد از دو فصل این لباس‌ها کنار گذاشته شدند. اولین بار در فصل ۶۷−۱۹۶۶ بود که آرسنال پیراهن قرمز به تن کرد و ثابت کرد که این طرح محبوبیتی ندارد و آستین‌های سفید فصل قبل بازگشت. در نیمه دوم فصل ۰۶−۲۰۰۵ آرسنال آخرین فصلی بود که در هایبوری بازی می کرد؛ در این زمان تیم پیراهن‌های شبیه به پیراهن‌هایی که تیم در سال ۱۹۱۳ می‌پوشید، به یاد آن‌ها بر تن کرد، در اولین فصل حضورشان در ورزشگاه هایبوری؛ باشگاه به رنگ طبیعی خود را در شروع فصل بعد بازگشت. در فصل ۰۹−۲۰۰۸، آرسنال آستین‌های سفید را با آستین‌های قرمز راه راه سفید جایگزین کرد.

رنگ‌های آرسنال در خانه الهام بخش برای حاقل سه باشگاه دیگر بوده‌است. در سال ۱۹۰۹، اسپارتا پراگ کیت قرمز تیره مانند آرسنال که در آن زمان بر تن می کرد، به تصویب رساند؛ در سال ۱۹۳۸، هایبرنیان طراحی آستین‌های پیراهن آرسنال در نوار سبز و سفید به نام خودش به ثبت رسانید. در سال ۱۹۲۰، مدیر ورزشی باشگاه براگا از یک بازی در هایبوری برگشت و کیت سبز تیم خود را به تکرار قرمز آرسنال با آستین و شورت سفید تغییر داد، تیمی با نام مستعار آرسنالیستیس ظهور کرد. این تیم هنوز هم این طرح را برای امروز می‌پوشد.

برای بسیاری از سال‌ها رنگ مهمان آرسنال پیراهن سفید یا سیاه و شورت سفید بود. از فصل ۷۰−۱۹۶۹، آن‌ها زرد و آبی پوشیدند، اما استثناء وجود داشت. آن‌ها در فصل ۸۳−۱۹۸۲ یک سبز و به دور کیت بر تن کردند، و از اوایل دهه ۱۹۹۰ و ظهور بازار تقلبی کیت سود آور، رنگ های خارج از خانه منظم شده اند. در طی این مدت دو طرح به شکل آبی طراحی شده اند، یا تغییرات در سنت زرد و آبی، مانند طلای فلزی و نوار نیروی دریایی در فصل ۰۲−۲۰۰۱ استفاده شد و از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ زرد و تیره خاکستری استفاده شد. از سال ۲۰۰۹، کیت خارج از خانه در هر فصل تغییر کرد.

پیراهن های آرسنال توسط تولید کنندگانی از جمله بوکتا تولید شده اند( از دهه ۱۹۳۰ تا اوایل دهه ۱۹۷۰)، آمبرو (از دهه ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۶)، آدیداس (۱۹۹۴−۱۹۸۶) و نایک (از ۱۹۹۴). مانند آنهایی که از بزرگترین باشگاه های فوتبال هستند، پیراهن آرسنال آرم حامیان مالی را از دهه ۱۹۸۰ برجسته کرده است. حامیان مالی از جمله جی وی سی (۱۹۹۹−۱۹۸۲)، سگا (۲۰۰۲−۱۹۹۹)، او ۲ (۲۰۰۶−۲۰۰۲) و امارات (از ۲۰۰۶).

[sorna]