احكام روزه

[Behzad AZ]

روزه آن است كه انسان براي انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چيزهايي كه روزه را باطل مي‏كند و شرح آنها بعداً گفته مي‏شود، خودداري نمايد.

نيت
لازم نيست انسان نيت روزه را از قلب خود بگذراند يا مثلاً بگويد فردا را روزه مي‏گيرم، بلكه همين قدر كه براي انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام ندهد، كافي است و براي آن كه يقين كند تمام اين مدت را روزه بوده، بايد مقداري پيش از اذان صبح و مقداري هم بعد از مغرب از انجام كاري كه روزه را باطل مي‏كند خودداري نمايد.

انسان مي‏تواند در هر شب از ماه رمضان براي روزه فرداي آن نيت كند بهتر است كه شب اول ماه هم نيت روزه همه ماه را بنمايد.

از اول شب ماه رمضان تا اذان صبح، هر وقت نيت روزه فردا را بكند اشكال ندارد.

وقت نيت روزه مستحبي از اول شب است تا موقعي كه به اندازه نيت كردن به مغرب وقت مانده باشد كه اگر تا اين وقت كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد و نيت روزه مستحبي كند، روزه او صحيح است.

كسي كه پيش از اذان صبح بدون نيت روزه خوابيده است، اگر پيش از ظهر بيدار شود و نيت كند، روزه او صحيح است چه روزه او واجب باشد چه مستحب و اگر بعد از ظهر بيدار شود، نمي‏تواند نيت روزه واجب نمايد.

اگر بخواهد غير روزه رمضان، روزه ديگري بگيرد بايد آن را معين نمايد، مثلاً نيت كند كه روزه قضا يا روزه نذر مي‏گيرم، ولي در ماه رمضان لازم نيست نيت كند كه روزه ماه رمضان مي‏گيرم، بلكه اگر نداند ماه رمضان است، يا فراموش نمايد و روزه ديگري را نيت كند، روزه ماه رمضان حساب مي‏شود.

اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نيت روزه غير رمضان كند، نه روزه رمضان حساب مي‏شود و نه روزه‏اي كه قصد كرده است.

اگر پيش از اذان صبح نيت كند و بيهوش شود و در بين روز به هوش آيد، بنابر احتياط واجب بايد روزه آن روز را تمام نمايد و اگر تمام نكرد، قضاي آن را بجا آورد.

اگر پيش از اذان صبح نيت كند و مست ‏شود و در بين روز به‌ هوش آيد، احتياط واجب آن است كه روزه آن روز را تمام كند و قضاي آن را هم بجا آورد.

اگر پيش از اذان صبح نيت كند و بخوابد و بعد از مغرب بيدار شود، روزه‏اش صحيح است.

اگر نداند يا فراموش كند كه ماه رمضان است و پيش از ظهر ملتفت‏ شود، چنانچه كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد، بايد نيت كند و روزه او صحيح است و اگر كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام داده باشد، يا بعد از ظهر ملتفت‏شود كه ماه رمضان است، روزه او باطل مي‏باشد، ولي بايد تا مغرب كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام ندهد و بعد از رمضان هم روزه آن روز را قضا نمايد.

اگر بچه پيش از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود، بايد روزه بگيرد و اگر بعد از اذان بالغ شود، روزه آن روز بر او واجب نيست.

كسي كه براي بجاآوردن روزه ميتي اجير شده اگر روزه مستحبي بگيرد اشكال ندارد، ولي كسي كه روزه قضا يا روزه واجب ديگري دارد، نمي‏تواند روزه مستحبي بگيرد و چنانچه فراموش كند و روزه مستحبي بگيرد، در صورتي كه پيش از ظهر يادش بيايد، روزه مستحبي او به هم مي‏خورد و مي‏تواند نيت‏ خود را به روزه واجب برگرداند و اگر بعد از ظهر ملتفت‏شود، روزه او باطل است و اگر بعد از مغرب يادش بيايد، روزه‏اش صحيح است، اگر چه بي‏اشكال نيست.

اگر غير از روزه ماه رمضان، روزه معين ديگري بر انسان واجب باشد، مثلاً نذر كرده باشد كه روز معيني را روزه بگيرد، چنانچه عمداً تا اذان صبح نيت نكند، روزه‏اش باطل است و اگر نداند كه روزه آن روز بر او واجب است، يا فراموش كند و پيش از ظهر يادش بيايد، چنانچه كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد، روزه او صحيح و گرنه باطل مي‏باشد.

اگر براي روزه واجب غير معيني مثل روزه كفاره، عمداً تا نزديك ظهر نيت نكند، اشكال ندارد. بلكه اگر پيش از نيت تصميم داشته باشد كه روزه نگيرد، يا ترديد داشته باشد كه بگيرد يا نه، چنانچه كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد و پيش از ظهر نيت كند، روزه او صحيح است.

اگر در ماه رمضان پيش از ظهر كافر مسلمان شود و از اذان صبح تا آن وقت كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد، مي‏تواند روزه بگيرد و قضا هم ندارد.

اگر مريض پيش از ظهر ماه رمضان خوب شود و از اذان صبح تا آن وقت كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام نداده باشد، بايد نيت روزه كند و آن روز را روزه بگيرد و چنانچه بعد از ظهر خوب شود، روزه آن روز بر او واجب نيست.

روزي را كه انسان شك دارد آخر شعبان است‏ يا اول رمضان، واجب نيست روزه بگيرد و اگر بخواهد روزه بگيرد مي‏تواند نيت روزه رمضان كند، ولي اگر نيت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنانچه بعد معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مي‏شود.

اگر روزي را كه شك دارد آخر شعبان است‏ يا اول رمضان، به نيت روزه قضا يا روزه مستحبي و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد كه ماه رمضان است‏، بايد نيت روزه رمضان كند.

اگر در روزه واجب معيني مثل روزه رمضان از نيت روزه گرفتن برگردد، روزه‏اش باطل است، ولي چنانچه نيت كند كه چيزي كه روزه را باطل مي‏كند، بجا آورد در صورتي كه آن را انجام ندهد، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

در روزه مستحب و روزه واجبي كه وقت آن معين نيست، مثل روزه كفاره، اگر قصد كند كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام دهد، يا مردد شود كه بجا آورد يا نه، چنانچه بجا نياورد و پيش از ظهر دوباره نيت روزه كند، روزه او صحيح است.

چيزهايي كه روزه را باطل مي‏كند

نه چيز روزه را باطل مي‏كند:
اول: خوردن و آشاميدن. دوم: جماع. سوم: استمنا، چهارم: دروغ بستن به خدا و پيغمبر و جانشينان پيغمبر عليهم‌السلام، پنجم:رساندن غبار غليظ به حلق، ششم: فرو بردن تمام سر در آب، هفتم: باقي ماندن بر جنابت و حيض و نفاس تا اذان صبح، هشتم: اماله كردن با چيزهاي روان، نهم: قي كردن.
و احكام اينها در مسايل آينده گفته مي‏شود.

[Behzad AZ]

- خوردن و آشاميدن
اگر روزه‏دار عمداً چيزي بخورد يا بياشامد، روزه او باطل مي‏شود، چه خوردن و آشاميدن آن چيز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاك و شيره درخت، و چه كم باشد يا زياد. حتي اگر مسواك را از دهان بيرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد، روزه او باطل مي‏شود، مگر آنكه رطوبت مسواك در آب دهان به طوري از بين برود كه رطوبت‏ خارج به آن گفته نشود.

اگر موقعي كه مشغول غذا خوردن است ‏بفهمد صبح شده، بايد لقمه را از دهان بيرون آورد و چنانچه عمداً فرو برد، روزه‏اش باطل است و كفاره هم بر او واجب مي‏شود.

اگر روزه‏دار سهواً چيزي بخورد يا بياشامد، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

احتياط واجب آن است كه روزه‏دار از استعمال آمپولي كه به جاي غذا به كار مي‌رود، خودداري كند. ولي تزريق آمپولي كه عضو را بي حس مي‏كند يا به جاي دوا استعمال مي‏شود، اشكال ندارد.

اگر روزه‏دار چيزي را كه لاي دندان مانده است، عمداً فرو ببرد، روزه‏اش باطل مي‏شود.

كسي كه مي‏خواهد روزه بگيرد، لازم نيست پيش از اذان دندان‌هايش را خلال كند، ولي اگر بداند غذايي كه لاي دندان مانده در روز فرو مي‌رود، چنانچه خلال نكند و چيزي از آن فرو رود روزه‏اش باطل مي‏شود. بلكه اگر فرو هم نرود، بنابر احتياط واجب بايد قضاي آن روز را بگيرد.

فرو بردن آب دهان، اگر چه به‌واسطه خيال كردن ترشي و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمي‏كند.

فرو بردن اخلاط سر و سينه، تا به فضاي دهان نرسيده، اشكال ندارد، ولي اگر داخل فضاي دهان شود، احتياط واجب آن است كه آن را فرو نبرد.

اگر روزه دار به قدري تشنه شود كه بترسد از تشنگي بميرد، مي‏تواند به‏اندازه‏اي كه از مردن نجات پيدا كند آب بياشامد، ولي روزه او باطل مي‏شود و اگر ماه رمضان باشد، بايد در بقيه روز از بجا آوردن كاري كه روزه را باطل مي‏كند، خودداري نمايد و بعد هم قضاي آن روز را به جاي آورد.

جويدن غذا براي بچه يا پرنده و چشيدن غذا و مانند اينها كه معمولاًبه حلق نمي‏رسد، اگر چه اتفاقاً به حلق برسد، روزه را باطل نمي‏كند. ولي اگر انسان از اول بداند كه به حلق مي‌رسد، چنانچه فرو رود، روزه‏اش باطل مي‏شود و بايد قضاي آن را بگيرد و كفاره هم بر او واجب است.

انسان نمي‏تواند براي ضعف روزه را بخورد، ولي اگر ضعف او به قدري است‏كه معمولاً نمي‏شود آن را تحمل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد.

[Behzad AZ]

2- جماع
جماع روزه را باطل مي‏كند، اگر چه به مقدار ختنه‏گاه داخل شود و مني هم بيرون نيايد.

اگر كمتر از مقدار ختنه‏گاه داخل شود و مني هم بيرون نيايد، روزه باطل نمي‏شود، ولي كسي كه آلتش را بريده‏اند اگر كمتر از ختنه‏گاه را هم داخل كند، روزه‏اش باطل مي‏شود.

اگر شك كند كه به اندازه ختنه‏گاه داخل شده يا نه، روزه او صحيح است. و كسي كه آلتش را بريده‏اند، اگر شك كند كه دخول شده يا نه، روزه او صحيح است.

اگر فراموش كند كه روزه است و جماع نمايد، يا او را به جماع مجبور نمايند، به طوري كه از خود اختياري نداشته باشد، روزه او باطل نمي‏شود. ولي چنانچه در بين جماع يادش بيايد يا ديگر مجبور نباشد، بايد فوراً از حال جماع خارج شود، و اگر خارج نشود، روزه او باطل است.

[Behzad AZ]

- استمنا
اگر روزه‏دار استمنا كند، يعني با خود كاري كند كه مني از او بيرون‏آيد، روزه‏اش باطل مي‏شود.

اگر بي اختيار مني از او بيرون آيد، روزه‏اش باطل نيست. ولي اگر كاري كند كه بي اختيار مني از او بيرون آيد، روزه‏اش باطل مي‏شود.

هرگاه روزه‏دار بداند كه اگر در روز بخوابد، محتلم مي‏شود، يعني در خواب مني از او بيرون مي‌آيد، مي‏تواند در روز بخوابد و چنانچه بخوابد و محتلم هم بشود، روزه‏اش صحيح است.

اگر روزه‏دار در حال بيرون آمدن مني از خواب بيدار شود، واجب نيست از بيرون آمدن آن جلوگيري كند.

روزه‏داري كه محتلم شده، مي‏تواند بول كند و استبرا نمايد. ولي اگر بداند به واسطه بول يا استبرا كردن باقي مانده مني از مجرا بيرون مي‏آيد، در صورتي كه غسل كرده باشد، نمي‏تواند استبرا كند.

روزه‏داري كه محتلم شده، اگر بداند مني در مجرا مانده و در صورتي كه پيش از غسل بول نكند بعد از غسل مني از او بيرون مي‏آيد، بنابر احتياط واجب بايد پيش از غسل بول كند.

اگر به قصد بيرون آمدن مني كاري بكند، در صورتي كه مني از او بيرون نيايد، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

اگر روزه دار بدون قصد بيرون آمدن مني با كسي بازي و شوخي كند، در صورتي كه عادت نداشته باشد كه بعد از بازي و شوخي مني از او خارج شود، اگرچه اتفاقاً مني بيرون آيد، روزه او صحيح است. ولي اگر شوخي را ادامه دهد تا آن جا كه نزديك است مني خارج شود، و خودداري نكند تا خارج گردد، روزه‏اش باطل است.

[Behzad AZ]

4- دروغ بستن به خدا و پيغمبر
اگر روزه‏دار به گفتن يا به نوشتن يا به اشاره و مانند اينها، به خدا و پيغمبر و جانشينان آن حضرت عمداً نسبت دروغ بدهد، اگر چه فوراً بگويد دروغ گفتم، يا توبه كند، روزه او باطل است و احتياط واجب آن است كه حضرت زهرا (س) و ساير پيغمبران و جانشينان آنان هم در اين حكم فرقي ندارند.

اگر بخواهد خبري را كه نمي‏داند راست است‏ يا دروغ نقل كند، بنابر احتياط واجب بايد از كسي كه آن خبر را گفته يا از كتابي كه آن خبر در آن نوشته شده، نقل نمايد. ليكن اگر خودش هم خبر بدهد، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

اگر چيزي را به اعتقاد اين كه راست است از قول خدا يا پيغمبر نقل كند و بعد بفهمد دروغ بوده، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

اگر بداند دروغ بستن به خدا و پيغمبر روزه را باطل مي‏كند و چيزي را كه مي‏داند دروغ است‏ به آنان نسبت دهد و بعداً بفهمد آن چه را كه گفته، راست‏بوده، روزه‏اش صحيح است.

اگر دروغي را كه ديگري ساخته عمداً به خدا و پيغمبر و جانشينان پيغمبر نسبت دهد، روزه‏اش باطل مي‏شود، ولي اگر از قول كسي كه آن دروغ را ساخته نقل كند، اشكال ندارد.

اگر از روزه‏دار بپرسند كه آيا پيغمبر صلي الله عليه و آله چنين مطلبي فرموده‏اند و او جايي كه در جواب بايد بگويد نه، عمداً بگويد بلي، يا جايي كه بايد بگويد بلي، عمداً بگويد نه، روزه‏اش باطل مي‏شود.

اگر از قول خدا يا پيغمبر حرف راستي را بگويد، بعد بگويد دروغ گفتم، يا در شب دروغي را به آنان نسبت دهد و فرداي آن روز كه روزه مي‏باشد بگويد آنچه ديشب گفتم راست است، روزه‏اش باطل مي‏شود.

[Behzad AZ]

- رساندن غبار غليظ به حلق
رساندن غبار غليظ به حلق روزه را باطل مي‏كند، چه غبار چيزي باشد كه خوردن آن حلال است، مثل آرد، يا غبار چيزي باشد كه خوردن آن حرام است.

اگر به واسطه باد غبار غليظي پيدا شود و انسان با اين كه متوجه است مواظبت نكند و به حلق برسد، روزه‏اش باطل مي‏شود.

احتياط واجب آن است كه روزه‏دار دود سيگار و تنباكو و مانند اينها را هم به حلق نرساند. ولي بخار غليظ روزه را باطل نمي‏كند، مگر اين كه در دهان به صورت آب در آيد و فرو دهد.

اگر مواظبت نكند و غبار يا بخار يا دود و مانند اينها داخل حلق شود، چنانچه يقين داشته كه به حلق نمي‌رسد روزه‏اش صحيح است.

اگر فراموش كند كه روزه است و مواظبت نكند، يا بي‏اختيار غبار و مانند آن به حلق او برسد، روزه‏اش باطل نمي‏شود و چنانچه ممكن است‏ بايد آن را بيرون آورد.

[Behzad AZ]

6- فرو بردن سر در آب
اگر روزه‏دار عمداً تمام سر را در آب فرو برد، اگرچه باقي بدن او از آب بيرون باشد، بنا بر احتياط واجب بايد قضاي آن روزه را بگيرد، ولي اگر تمام بدن را آب بگيرد و مقداري از سر بيرون باشد روزه او باطل نمي‏شود.

اگر نصف سر را يك دفعه و نصف ديگر آن را دفعه ديگر در آب فرو برد، روزه‏اش باطل نمي‏شود.

اگر شك كند كه تمام سر زير آب رفته يا نه روزه‏اش صحيح است.

اگر سر زير آب برود ولي مقداري از موها بيرون بماند، روزه باطل مي‏شود.

اگر روزه‏دار بي‏اختيار در آب بيفتد و تمام سر او را آب بگيرد، يا فراموش كند كه روزه است و سر در آب فرو برد، روزه او باطل نمي‏شود.

اگر عادتاً با افتادن در آب سرش زير آب مي‌رود، چنانچه با توجه به ‏اين مطلب خود را در آب بيندازد و سرش زير آب برود روزه‏اش باطل مي‏شود.

اگر فراموش كند كه روزه است و سر را در آب فرو برد يا ديگري به زور سر او را در آب فرو برد، چنانچه در زير آب يادش بيايد كه روزه است ‏يا آن كس دست‏ خود را بردارد، بايد فوراً سر را بيرون آورد و چنانچه بيرون نياورد، روزه‏اش باطل مي‏شود.

اگر فراموش كند كه روزه است و به نيت غسل سر را در آب فرو برد، روزه و غسل او صحيح است.

اگر بداند كه روزه است و عمداً براي غسل سر را در آب فرو برد، چنانچه روزه او روزه واجبي باشد كه مثل روزه كفاره وقت معيني ندارد، غسل صحيح و روزه باطل مي‏باشد. ولي اگر واجب معين باشد، اگر به فرو بردن سر در آب قصد غسل كند، روزه او باطل است و بنابر احتياط واجب غسل او هم باطل است، مگر آن كه در زير آب يا در حال خارج شدن از آب نيت غسل كند كه در اين صورت غسل او صحيح است و اما اگر روزه ماه رمضان باشد، هم غسل و هم روزه باطل است، مگر آن كه در همان زير آب توبه نمايد و در حال خارج شدن از آب نيت غسل كند كه در اين صورت غسل او صحيح است.

اگر براي آنكه كسي را از غرق شدن نجات دهد، سر را در آب فرو برد، اگرچه نجات دادن او واجب باشد، روزه‏اش باطل است.

[Behzad AZ]

7- باقي ماندن بر جنابت و حيض و نفاس تا اذان صبح
اگر جنب عمداً تا اذان صبح غسل نكند، يا اگر وظيفه او تيمم است عمداً تيمم ننمايد، روزه‏اش باطل است.

كسي كه جنب است و مي‏خواهد روزه واجبي بگيرد كه مثل روزه رمضان وقت آن معين است، چنانچه عمداً غسل نكند تا وقت تنگ شود، مي‏تواند با تيمم روزه بگيرد و صحيح است.

اگر جنب در ماه رمضان غسل را فراموش كند و بعد از يك روز يادش بيايد، بايد روزه آن روز را قضا نمايد، و اگر بعد از چند روز يادش بيايد، بايد روزه هر چند روزي را كه يقين دارد جنب بوده قضا نمايد. مثلاً اگر نمي‏داند سه روز جنب بوده يا چهار روز، بايد روزه سه روز را قضا كند.

كسي كه در شب ماه رمضان براي هيچ كدام از غسل و تيمم وقت ندارد، اگر خود را جنب كند روزه‏اش باطل است و قضا و كفاره بر او واجب مي‏شود، ولي اگر براي تيمم وقت دارد، چنانچه خود را جنب كند، با تيمم روزه او صحيح است، ولي گناهكار است.

اگر گمان كند كه به اندازه غسل وقت دارد و خود را جنب كند و بعد بفهمد وقت تنگ بوده، چنانچه تيمم كند روزه‏اش صحيح است.

كسي كه در شب ماه رمضان جنب است و مي‏داند كه اگر بخوابد تا صبح بيدار نمي‏شود، نبايد بخوابد، و چنانچه بخوابد و تا صبح بيدار نشود، روزه‏اش باطل است و قضا و كفاره بر او واجب مي‏شود.

هرگاه جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بيدار شود، اگر احتمال بدهد كه اگر دوباره بخوابد بيدار مي‏شود براي غسل، مي‏تواند بخوابد.

كسي كه در شب ماه رمضان جنب است و مي‏داند يا احتمال مي‏دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مي‏شود، چنانچه تصميم داشته باشد كه بعد از بيدار شدن غسل كند و با اين تصميم بخوابد و تا اذان خواب بماند، روزه‏اش صحيح است.

كسي كه در شب ماه رمضان جنب است و مي‏داند يا احتمال مي‏دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مي‏شود، چنانچه غفلت داشته باشد كه بعد از بيدار شدن بايد غسل كند، در صورتي كه بخوابد و تا اذان صبح خواب بماند، روزه‏اش صحيح است.

كسي كه در شب ماه رمضان جنب است و مي‏داند يا احتمال مي‏دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مي‏شود، چنانچه نخواهد بعد از بيدار شدن غسل كند، يا ترديد داشته باشد كه غسل كند يا نه، در صورتي كه بخوابد و بيدار نشود، روزه‏اش باطل است.

اگر جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بيدار شود و بداند يا احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مي‏شود و تصميم هم داشته باشد كه بعد از بيدار شدن غسل كند، چنانچه دوباره بخوابد و تا اذان صبح بيدار نشود، بايد روزه آن روز را قضا كند و همچنين است اگر از خواب دوم بيدار شود و براي مرتبه سوم بخوابد و كفاره بر او واجب نمي‏شود.

خوابي را كه در آن محتلم شده نبايد خواب اول حساب كرد، بلكه اگر از آن خواب بيدار شود و دوباره بخوابد، خواب اول حساب مي‏شود.

اگر روزه‏دار در روز محتلم شود، واجب نيست فورا غسل كند.

هرگاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده، اگرچه‏ بداند پيش از اذان محتلم شده، روزه او صحيح است.

كسي كه مي‏خواهد قضاي روزه رمضان را بگيرد، هرگاه تا اذان صبح جنب بماند، اگر چه از روي عمد نباشد، روزه او باطل است.

كسي كه مي‏خواهد قضاي روزه رمضان را بگيرد، اگرچه بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده و بداند پيش از اذان محتلم شده است، چنانچه وقت روزه تنگ است، مثلاً پنج روز روزه رمضان دارد، و پنج روز هم به رمضان مانده است، بعد از رمضان عوض آن را بجا آورد، و اگر وقت قضاي روزه تنگ نيست روزه بگيرد.

اگر در روزه واجبي غير روزه رمضان و قضاي آن، تا اذان صبح جنب بماند، روزه‏اش صحيح است، چه وقت آن معين باشد و چه نباشد.

اگر زن پيش از اذان صبح از حيض يا نفاس پاك شود و عمداً غسل نكند، يا اگر وظيفه او تيمم است تيمم نكند، روزه‏اش باطل است.

اگر زن پيش از اذان صبح از حيض يا نفاس پاك شود و براي غسل وقت نداشته باشد، چنانچه بخواهد روزه ماه رمضان يا قضاي آن را بگيرد، بايد تيمم نمايد و روزه‏اش صحيح است، و اگر بخواهد روزه مستحب يا روزه واجب مثل روزه كفاره و روزه نذري بگيرد، اگرچه بدون تيمم هم روزه‏اش صحيح است، ولي احتياط مستحب آن است كه تيمم كند.

اگر زن نزديك اذان صبح از حيض يا نفاس پاك شود و براي هيچ كدام از غسل و تيمم وقت نداشته باشد، يا بعد از اذان بفهمد كه پيش از اذان پاك شده، روزه او صحيح است، ولي اگر در وسعت وقت قضاي رمضان را گرفته باشد، صحيح بودن آن اشكال دارد.

اگر زن بعد از اذان صبح از خون حيض يا نفاس پاك شود، يا در بين روز خون حيض يا نفاس ببيند، اگر چه نزديك مغرب باشد، روزه او باطل است.

اگر زن غسل حيض يا نفاس را فراموش كند و بعد از يك روز يا چند روز يادش بيايد، روزه‏هايي كه گرفته صحيح است.

اگر زن پيش از اذان صبح در ماه رمضان از حيض يا نفاس پاك شود و در غسل كردن كوتاهي كند و تا اذان غسل نكند و در تنگي وقت تيمم هم نكند، روزه‏اش باطل است. ولي چنانچه كوتاهي نكند، مثلاً منتظر باشد كه حمام زنانه شود، اگرچه سه مرتبه بخوابد و تا اذان غسل نكند، در صورتي كه تيمم كند روزه او صحيح است.

اگر زني كه در حال استحاضه است، غسل‌هاي خود را به تفصيلي كه در احكام استحاضه گفته شده بجا آورد، روزه او صحيح است.

كسي كه مس ميت كرده، يعني جايي از بدن خود را به بدن ميت رسانده، مي‏تواند بدون غسل مس ميت روزه بگيرد و اگر در حال روزه هم ميت را مس نمايد، روزه او باطل نمي‏شود.

[Behzad AZ]

- اماله كردن
اماله كردن با چيز روان اگرچه از روي ناچاري و براي معالجه باشد، روزه را باطل مي‏كند، ولي استعمال شياف‌هايي كه براي معالجه است اشكال ندارد، و احتياط واجب آن است كه از استعمال شياف‌هايي كه براي كيف كردن است، مثل شياف ترياك يا براي تغذيه از اين مجرا است، خودداري نمايند.

[Behzad AZ]

9- قي كردن
هرگاه روزه‏دار عمداً قي كند - اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد - روزه‏اش باطل مي‏شود، ولي اگر سهواً يا بي‏اختيار قي كند، اشكال ندارد.

اگر در شب چيزي بخورد كه مي‏داند به واسطه خوردن آن در روز بي‏اختيار قي مي‏كند، احتياط واجب آن است كه روزه آن روز را قضا نمايد.

اگر روزه‏دار بتواند از قي كردن خودداري كند، چنانچه براي او ضرر و مشقت نداشته باشد، بايد خودداري نمايد.

اگر مگس در گلوي روزه‏دار برود، چنانچه به قدري پايين رود كه به فرو بردن آن خوردن نمي‏گويند، لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است، واگر به اين مقدار پايين نرود، بايد آن را بيرون آورد، اگرچه موجب شود كه قي كند و روزه‏اش باطل شود، و چنانچه فرو برد روزه‏اش باطل مي‏شود، و بنابر احتياط واجب بايد كفاره جمع بدهد.

اگر سهواً چيزي را فرو ببرد و پيش از رسيدن به شكم يادش بيايد كه روزه است، چنانچه به قدري پايين رفته باشد كه اگر آن را داخل شكم كند خوردن نمي‏گويند، لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است.

اگر يقين داشته باشد كه به واسطه آروغ زدن چيزي از گلو بيرون مي‏آيد، نبايد عمداً آروغ بزند، ولي اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد.

اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزي در گلو يا دهانش بيايد آن را بيرون‏بريزد، و اگر بي اختيار فرو رود، روزه‏اش صحيح است.