جمهوری آنگولا ( Republic of Angola ) کشوری است واقع در جنوب آفریقا ، جنوب غرب جمهوری دموکراتیک کنگو ، غرب زامبیا ، شمال غرب بوتسوانا و شمال نامیبیا و در کنار اقیانوس اطلس جنوبی . پایتخت آنگولا ، شهر لوآندا ( Luanda ) با 2 میلیون و 800 هزار نفر می باشد . مساحت آنگولا 1 میلیون و 246 هزار و 700 کیلومتر مربع و جمعیت آن 12 میلیون و 263 هزار نفر می باشد . از مهمترین شهرهای آنگولا می توان به هوآمبو 174 هزار نفر ، لوبیتو 138 هزار نفر ، بنگوئلا 135 هزار نفر و نامیبه 133هزار نفر اشاره کرد . پوشش گیاهی بیشتر خاک آنگولا را ساوان تشکیل می دهد ، از نظر اقلیمی آنگولا دارای آب و هوای گرم و خشک در جنوب و امتداد ساحل اقیانوس اطلس جنوبی و گرم و مرطوب و پرباران در مناطق شمالی و هم مرز با جمهوری دموکراتیک کنگو می باشد ، بلندترین نقطه ی آنگولا منطقه ی مورو دی موکو ( Moro de Moco ) است که 2620 متر ارتفاع داشته و در غرب آنگولا واقع شده است . ساکنان اصلی آنگولا که سالها پیش در این منطقه ساکن بودند را قوم خویسان ( Khoisan ) تشکیل می دادند ، هزار سال بعد تعداد زیادی از قوم بانتو ( Bantu ) به این ناحیه مهاجرت نموده و حکومت مقتدری را برپا کردند . نام آنگولا از نام پادشاه قوم بانتو ، که بر منطقه ی اندونگا ( Ndonga ) حکومت می کرد مشتق شده است ، نام این پادشاه " انگولا " ( Ngola ) بود . آنگولا توسط دریانورد پرتغالی ، دیه گو کائو ( Diego Cao ) در سال 1482 میلادی کشف شد ، پس از آن تجارت آنگولا با هند و جنوب شرق آسیا گسترش یافت . در قرون شانزدهم و هفدهم آنگولا به یکی از مهمترین منابع تجارت برده به قاره ی آمریکا و مستعمره ی دیگر پرتغال در آن یعنی برزیل تبدیل شد * . پس از کنفرانس برلین در سال 1885 میلادی مرزهایی نیز برای آنگولا که مستعمره ی پرتغال بود تعیین شد ، پس از آن بریتانیا و پرتغال مشترکا کار معدن کاری ، کشورزی و احداث راه آهن را در آنگولا آغاز کردند . پس از جنگ جهانی دوم جنبش های استقلال طلبانه در آنگولا فعالیت های خود را شدت بخشیدند ولی هرگونه فعالیت های آزادی خواهانه در آنگولا توسط نظامیان پرتغالی بی رحمانه سرکوب می شد . در آن زمان مهمترین سازمان های ناسیونالیست آنگولا عبارت بودند از : جنبش مردمی آزادی برای آنگولا ( MPLA ) ، حزب پیشرو آزادی ملی آنگولا ( FNLA ) ، حزب مارکسیست و اتحادیه ی ملی برای استقلال کامل آنگولا ( UNITA ) . پس از 14 سال جنگ پرتغال عاقبت با استقلال آنگولا موافقت کرد . آنگولا در 11 نوامبر 1975 از پرتغال اعلام استقلال کرد . صلح و ثبات در آنگولا چندان پایدار نماند و تمام گروه هایی که برای استقلال با یکدیگر متحد شده بودند پس از استقلال برای کسب قدرت به جان یکدیگر افتادند . در ابتدا حزب مارکسیت ( MPLA ) به قدرت رسید ولی حزب ( UNITA ) با حکومت این حزب مخالفت کرد و خود را شایسته تر برای حکومت بر آنگولا معرفی می کرد . دولت های کوبا و شوروی از حزب مارکسیست ( MPLA ) طرفداری می کردند و کشورهایی همچون آمریکا و آفریقای جنوبی از حزب ضد کمونیستی ( UNITA ) پشتیبانی می کردند ، همه ی این عوامل دست به دست هم داد تا زمینه برای یک جنگ سرد داخلی در آنگولا فراهم شود . با رو به کاهش نهادن جنگ سرد در آنگولا در سال 1989 نیروهای وابسته به کوبا تا حدودی از مواضع پیشین خود عدول کردند و مقداری دوران تحول و گذار آغاز شد تا زمینه برای یک حکومت چند حزبی در آنگولا ایجاد شود ، با وجود این تغییر ایدئولوژی ها کماکان جنگ های داخلی در آنگولا ادامه داشت ، در همین حال رهبر فرمند حزب شورشی و مسلح ( UNITA ) " یوناس ساویمبی " ( Jonas Savimbi ) کنترل تقریبا 80 % تجارت الماس آنگولا را در دست داشت . در سال 1992 انتخابات آزاد در آنگولا برگزار شد و " خوزه ادواردو دوس سانتوس " ( Jose Eduardo Dos Santos ) که از 21 سپتامبر 1979 نیز به طور غیر رسمی رئیس جمهور آنگولا شده بود ، رسما به سمت رئیس جمهور آنگولا منصوب شد ، دوس سانتوس که قبل از جنگ های داخلی نیز به طور غیر رسمی نیز رئیس جمهور آنگولا شده بود وابسته به حزب مارکسیست ( MPLA ) بود ، این انتخابات توسط سازمان ملل نیز مورد تصدیق قرار گرفت . نتیجه ی این انتخابات پیروزی 49 % دوس سانتوس بر 40 % ساویمبی را نشان می داد ، ساویمبی نتیجه ی انتخابات را رد کرد و حزب مارکیسیت ( MPLA ) را به تقلب در انتخابات متهم کرد ، بدین ترتیب جنگ های داخلی در آنگولا از سر گرفته شد . پس از چهار سال صلح بین سالهای 1994 تا 1998 ، جنگ های داخلی در آنگولا دوباره در این سال آغاز شد ، در طی این درگیری ها بیش از دهها هزار نفر کشته و بیش از 2 میلیون نفر آواره شده اند . در 22 فوریه ی 2002 ، یوناس ساویمبی توسط نیروهای دولتی کشته شد ، شش هفته بعد در 4 آوریل 2002 ، رهبر شورشیان پیمان آتش بس را با دولت آنگولا منعقد کرد . پس از آن به 30 سال جنگ های داخلی در آنگولا پایان داده شد . در آگوست 2006 نیز دولت آنگولا با دیگر گروه شورشی جدایی طلب که در منطقه ی کابیندا ( Cabinda ) مدت ها با دولت در حال جنگ و دیگری بود ، پیمان صلحی را امضا کرد ، به علت اینکه جنگ های نیروهای دولتی با گروه جدایی طلب کابیندا تحت الشعاع جنگ با حزب مسلح ( UNITA ) قرار گرفته بود ، این جنگ ها به " جنگ های فراموش شده " ( Forgotten War ) معروف است ، لازم به ذکر است که 65 % نفت آنگولا از منطقه ی کابیندا استحصال می گردد * . با اینکه آنگولا یکی از غنی ترین منابع نفتی را در قاره ی آفریقا در اختیار دارد ولی مردم آن از فقیرترین مردم جهان به شمار می روند ، همچنین فساد شدید دولت دوس سانتوس باعث اعتراضاتی نیز در بین مردم آنگولا شده است . بنا به گزارشات موسسات پولی جهانی ، در شش سال اخیر بیش از 4 میلیارد دلار از عایدات فروش نفت آنگولا در خزانه داری آنگولا مفقود شده است !!! . نژاد 37 % آنگولایی ها ، اوویم باندو ، 25 % کیم باندو ، 13 % باکُنگو ، 2 % مستیکو و 1 % نیز اروپایی می باشند . همچنین دین 47 % مردم آنگولا ، عقاید بومی و قبیله ای ، 38 % کاتولیک و 15 % پروتستان می باشد . زبان رسمی آنگولا ، پرتغالی می باشد ، همچنین زبان بانتو نیز کاربرد دارد . واحد پول آنگولا ، کوانزا با واحد جزء ( لوائی ) نام دارد . از مهمترین صادرات آنگولا می توان به نفت خام ، الماس ، نفت تصفیه شده ، گاز ، قهوه ، ماهی ، الوار و پنبه اشاره کرد . آنگولا از اعضای کشورهای اتحادیه ی آفریقا می باشد .
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)