دیوان اشعار سیف فرغانی

[sorna]

در خانه‌ی دل عشق تو مجمع دارد
و از دادن جان کار تو مقطع دارد
در شعر تخلص به تو کردم که وجود

نظمی است که از روی تو مطلع دارد

[sorna]

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک
بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک
حد بدی و غایت نیکی این است

کز من به تو بد به من رسیده ز تو نیک

[sorna]

ای نور تو آمده نقاب رخ تو

خورشید زکاتی ز نصاب رخ تو
هر دل که هوای تو برو سایه فگند

در ذره ببیند آفتاب رخ تو

[sorna]

ای سوخته شمع مه ز تاب رویت
و ز خط تو افزون شده آب رویت
این طرفه که دل گرم نشد با تو مرا

جز وقت زوال آفتاب رویت

[sorna]

هر بوسه کز آن تنگ دهان می‌خواهی
عمری است که از معدن جان می‌خواهی
در ظلمت خط او نگر زیر لبش

از آب حیوة اگر نشان می‌خواهی

[sorna]

خط تو که ننوشت کسی ز آن سان خوش
چون شمع وصال در شب هجران خوش
آورد به بنده شاهدی خوش گرچه

شاهد که خط آرد نبود چندان خوش

[sorna]

گر ز آن توام هر دو جهانم بستان
با کی نبود، سود و زیانم بستان
بازآی به پرسش و ببین چشم ترم

لب بر لب خشکم نه و جانم بستان

[sorna]

عشقت که به دل گرفته‌ام چون جانش
در دست و به صبر می‌کنم درمانش
وز غایت عزت که خیالت دارد

در خانه‌ی چشم کرده‌ام پنهانش

[sorna]

در دیدن این مدینه‌ی زمزم آب
از مکه اگر سعی کنی هست صواب
زیرا که درو مقام دارد امروز

رکنی که ازو کعبه‌ی دلهاست خراب

[sorna]

دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم؟
دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم؟
من زنده به عشق توام ای دوست ولیک

از آرزوی روی تو مردم، چه کنم؟