زبان نگاه...

[mehraboOon]

از برگ ها شنیده ام آواز ماه را
وز آب ها ترانه ی خواب گیاه را

آموختم ز برق سرشک ستاره ها
فریاد اشک را و زبان نگاه را



و آ ن چشم آهوانه , که یک عمر , روز و شب
بی گریه سر نکرد
غم را به من نمود و شبان سیاه را.
با آن که در تبسم مهر تو یافتم
ذوق گناه را,
اما
همیشه , زمزمه واری ست بر لبم:
_کای عشق,
پیش از آن که تو خاکسترم کنی,
ای کاش می شناختم از راه, چاه را...