شعر نو

[R A H A]

پرواز


به جان آمده ام

از شکیبایی ناگزیر

من

درد کوهساران را در می یابم

که چه دیر

برجای مانده اند



من

رنج فروخورده کوهساری را حس کردم

روزی که پرنده ای

به دنبال خط آرزو

سبکبال از فراسون آن

می پرید



علی موسوی گرمارودی - 1352

[R A H A]

مغموم


مغموم تر از برگی که از شاخه جدا می شود

و اسبی که در راهی ناآشنا

در باران

ره می سپارد

اندوه آوارگی با من است



دلم گرچه از عشق روشن

اینک بی روی تو

خورشید گرفته است

تیرگی کسوف با من است



بی تو زندگی

تلخ تر از شرمیست مستمر



کدام اندوهت را بگریم

نبودن

یا

در بند بودنت را





علی موسوی گرمارودی - 1352

[R A H A]

گریه



سایه ها زیر درختان در غروب سبز می گریند

شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر

وآسمان چون من غبارآلود دلگیری



باد بوی خاک باران خورده می آرد

سبزه ها در رهگذار شب پریشانند

آه اکنون بر کدامین دشت می بارد



باغ

حسرتناک بارانی است

چون دل من در هوای گریه سیری




سایه - 1344

[R A H A]

لبانت
به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند
که جاندار غارنشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان در آید

و گونه هایت
با دو شیار مورب
که غرور تو را هدایت می کنند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آن که به انتظار صبح
مسلح بوده باشم

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم!

و چشمانت راز آتش است
و عشق ات پیروزی آدمی است
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد.

و آغوشت
اندک جایی برای زیستن
اندک جایی برای مردن
و گریز از شهر
که با هزار انگشت
به وقاحت
پاکی آسمان را متهم می کنند.....



احمد شاملو 1342

[R A H A]

آن که دانست ، زبان بست
وان که می گفت، ندانست...

چه غم آلوده شبی بود!
وان مسافر که در آن ظلمت خاموش گذشت
وبرانگیخت سگان را به صدای سم اسبش بر سنگ
بی که یک دم به خیالش گذرد
که فرود آید شب را
گویی
همه رویای تبی بود.

چه غم آلوده شبی بود!


احمد شاملو 1340

[R A H A]

خدایا وحشت تنهایی ام کشت
کسی با قصه ی من اشنا نیست
در این عالم ندارم همزبانی
به صد اندوه می نالم - روا نیست

شبم طی شد کسی بر در نکوبید
به بالینم چراغی کس نیفروخت
نیامد ماهتابم بر لب بام
دلم از این همه بیگانگی سوخت

به روی من نمیخندد امیدم
شراب زندگی در ساغرم نیست
نه شعرم میدهد تسکین به حالم
که غیر از اشک غم در دفترم نیست

بیا ای مرگ،جانم بر لب امد
بیا در کلبه ام شوری برانگیز
بیا،شمعی به بالینم بیاویز
بیا،شعری به تابوتم بیاویز!

دلم در سینه کوبد سر به دیوار
که:«این مرگ است و بر در میزند مشت»
- بیا ای همزبان جاودانی،
که امشب وحشت تنهایی ام کشت!


فریدون مشیری

[R A H A]

باغ من

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست

با سکوت پاک غمناکش



ساز او باران

سرودش باد

جامه اش شولای عریانیست

ور جز اینش جامه ای باید

بافته بس شعله زر تار پودش باد



گو بروید یا نروید

هرچه در هرجا که خواهد یا نمی خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست



گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست

داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید




باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصلها پائیز



اخوان - 1335

[R A H A]

بر سرمای درون



همه لرزش دست و دلم

از آن بود

که عشق

پناهی گردد

پروازی نه

گریزگاهی گردد

آی عشق آی عشق

چهره آبیت پیدا نیست



و خنکای مرهمی

بر شعله زخمی

نه شور شعله

بر سرمای درون

آی عشق آی عشق

چهره سرخت پیدا نیست



غبار تیره تسکینی

بر حضور وهن

و دنج رهایی

بر گریز حضور


سیاهی

بر آرامش آبی

و سبزه برگچه

بر ارغوان

آی عشق آی عشق

رنگ آشنایت پیدا نیست




شاملو

[R A H A]

خواب


با گریه می نویسم :


از خواب

با گریه پا شدم

دستم هنوز

در گردن بلند تو آویخته ست

و عطر گیسوان سیاه تو

با لبم آمیخته ست


دیدار شد میسر و ...

با گریه پا شدم




سایه - 1350

[R A H A]

یوسف

دردی اگر داری و همدردی نداری

با چاه آن را در میان بگذار

با چاه

غم روی غم اندوختن دردیست جانکاه



گفتند این را پیش از این اما نگفتند

گر همرهان در چاهت افکندند و رفتند

آنگاه دردت را کجا فریاد کن

آه




فریدون مشیری