زمستان و غریبا ن



بـــاز آمده اندوهی زمستــان غــــریـبـــان

گــریــد, دلم ازحـــال پــریشان غــریـبـان

یکـد م نشـود دل بــه بــرم را حت و آرام

از حالت و از سفره ی بـی نان غریبـــا ن

چون بید بلرزند ز خنک شام و سحرگــه

اطفال بــرهنــه تـن و حیــر ان غــریبـــان

بی جامه و پاپــوش و گـرسنـه نشـود گـرم

از شــدت ســرمـاه تــن لــرزان غــریـبــان

امراض بــود حاصل هر یک ز ضعیفــی

کسی نیست بجــویــد رهء درمـان غریبا ن

گه خیمه ی ژولیده و گه دشــت پناه اســت

بر کودک و بیما رو به پیــــران غر بیــا ن

هـرروز,رود مـرد غـــریــب از پـی کـاری

نالان بـه صفء تــوده ی میــدان غــریبــان

بــا د ســـت تهــی و دل نـــا شــاد بگـــرد د

هر شام به خانه چــو هـزاران غـــریبــــا ن

حــاصــل نکنـــد مبـلغی, از بهـر دو نــا نی

در پنجه ی فقــر است گــریبــان غـر یبـــان

گم گشته و نالان به صـد کشور غــیـر, انـــد

انــدر پــی روزی, چــه جــوانـان غــریــبان

گــر تــو پــــد ر معنــوئی مـلـت خــو یشــی

از یــاد مبـــر, دیــده ی گــریـــان غریبا ن

انــدیـشه ی آسـایش ملـــت و گــرت اســت

بشتــاب بکن خدمت و پـــرسان غـــریبــا ن

ای کاش ز غمخواری و فــرمــان تـو گـــردد

وآن نــرخ و نـــوای وطــن ارزان غــریبــان

گر نــام نکــــو خواهــی و معمــوری کشــور

آبــاد بکــن خــانــه ی و یــــران غــریـبـــا ن

دل هــرد م ( عزیزه ) بــه تـنـم زار بـنـا لــد

از غــصـه و از اشک بــه دامان غــریبــا ن