¬ شیمی ابر مولکولی
شیمی ابر مولکولی توسط سه نفر از پیشگامان برجسته این حیطه، از جمله جین ماری لین ، برنده¬ی جایزه ی نوبل سال 1987 معرفی شده است
شیمی ابر مولکولی را می توان به بیان ساده¬تر تحت عنوان « شیمی فراسوی مولکولی » تعریف کرد، که شامل اجسام سازمان یافته با پیچیدگی بالا است و از تجمع دو یا چند گونه شیمیایی که به وسیله¬ی نیروهای بین مولکولی به همدیگر متصل شده اند، حاصل می شود و پیشرفت آن نیازمند به کارگیری همه¬ی منابع شیمی مولکولی، به همراه کنترل به وسیله¬ی بر هم کنشهای غیرکووالانسی است. در واقع می توان گفت ابر مولکول¬ها، شامل مولکول¬ها و پیوند بین مولکولی و مولکول¬ها، شامل اتم¬ها و پیوند کووالانسی هستند] 6[. بورمن بر شیمی ابرمولکولی، شیمی قرن بیست و یکم نام نهاد ، «شیمی پیوند غیر کووالانسی » و «شیمی غیرکووالانسی » عبارت¬های دیگری است که برای شیمی ابر مولکولی ارایه شده است.
بیشتر فعالیتها در شیمی ابرمولکولی بر طراحی مولکولی به منظور دستیابی به اصل مکمل بودن بین مولکولهای میهمان و میزبان تأکید دارد. علاوه بر عبارت مکمل، تشخیص مولکولی ، خود مجموعه سازی ، پیش سازماندهی و حتی خود همانندسازی عبارتهائی هستند که یک شیمی¬دان ابرمولکولی به کار میبرد .
تعریفی که دونالد کرام در سال 1986 از کمپلکس میهمان – میزبان یا ابرمولکولی ارایه کرد به این صورت است: کمپلکس¬ها، از دو یا تعداد بیشتری مولکول یا یون تشکیل می¬شوند که در ارتباطهای ساختاری منحصر به فرد با نیروهای الکتروستاتیکی به همدیگر متصل می شوند تا پیوند کووالانسی. کمپلکسهای مولکولی به طور معمول با برهم¬کنش¬هایی از نوع: پیوند هیدروژنی، جفت یون، л – اسید به л – باز، اتصال فلز به لیگاند، نیروی جاذبه¬ واندروالس و ساخته شدن و شکسته شدن لحظه¬ای پیوندهای کووالانسی ( حالتهای واسطه) به یکدیگر متصل می شوند . بدیهی است که پایداری کلی کمپلکس ابرمولکولی به هر دو عامل تعداد و ماهیت محل¬های اتصال موجود در هر جزء سازنده بستگی خواهد داشت. حلالیت نیز نقش مهمی در تعیین قدرت اتصال میهمان – میزبان دارد .
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)