سرنوشت فضانوردي كه از ايستگاه فضايي جدا مي شود

[Behzad AZ]

سرنوشت فضانوردي كه از ايستگاه فضايي جدا مي شود

سازمان ناسا از اينكه چنين رويدادي هرگز رخ نخواهد داد، كاملا اطمينان دارد زيرا فضانوردان در خارج از ايستگاه به دليل اينكه هميشه به نواري فولادي با توان تحمل هزار و 100 پوند متصل هستند، هيچوقت در فضا معلق نخواهند شد و در زماني كه راهپيمايي فضايي دو نفره در حال اجرا باشد، معمولا فضانوردان به يكديگر متصل هستند.

در صورتي كه اين نوار فولادي دچار اختلال شود، برنامه پشتيباني ديگري امنيت فضانوردان را حفظ مي كند: جت پكها! هر يك از فضانوردان در هنگام راهپيمايي هاي فضايي كوله پشتي هايي به نام "جت پك" به تن مي كنند كه از موتور نيتروژني جت و دسته كنترلي برخوردار است كه در صورت لزوم مي تواند فضانورد را به سوي ايستگاه بين المللي هدايت كند.

البته اين شيوه تنها زماني ايمن است كه فضانورد به هوش باشد، در غير اين صورت اگر ضربه اي به سر فضانورد بخورد و اتصال نوار فولادي نيز پاره شود، آنگاه راه چاره چيست؟

در اين صورت به گفته "مايكل كوري" سخنگوي عمليات فضايي سازمان ناسا يك فضانورد ديگر بايد عمليات نجاتي براي فضانورد در خطر آغاز كند كه چنين عملياتي نمي تواند مشابه عمليات يك تيم نجات باشد از اين رو رويكرد استفاده از نوارهاي فولادي مقاوم تر و ايمن تر براي ناسا خوشايند تر است.

"جيم اوبرگ" روزنامه نگار حوزه فضايي كه براي 22 سال در مركز كنترل ماموريتهاي شاتلهاي ناسا مشغول به كار بوده و در سنجش گزينه هاي متعدد نجات در شرايط اضطراري تخصص دارد مي گويد در صورتي كه فضانوردي در فضا معلق شود، بازوي روباتيك ايستگاه معمولا در محدوده اي به دور از فضانوردان قرار گرفته است و در عين حال سرعت عمل آن نيز بسيار پايين است، همچنين كپسول سايوز براي روشن شدن و جدا شدن از ايستگاه به يك روز كامل زمان نياز دارد.

در چنين شرايطي فيلترهاي دي اكسيد كربن درون لباس فضانورد به پايان رسيده و منجر به خفگي وي خواهد شد و ايستگاه فضايي نيز توانايي اين را ندارد تا براي نزديك شدن به فضانورد فراري به موقع تغيير موقعيت دهد.

اوبرگ معتقد است در بدترين شكل ممكن از چنين رويدادي، بهترين راه حل اين است كه فضانوردي ديگر چندين رشته فولادي را به يكديگر متصل كرده و انتهاي آن را به ايستگاه وصل كند و با استفاده از جت كوله پشتي اش به سوي همكارش حركت كرده و او را به سمت ايستگاه بكشاند.


بر اساس گزارش پاپ ساينس، به گفته وي موقعيتهاي ويژه مي تواند عمليات نجات را ساده تر كند. براي مثال در صورتي كه فضانوردي به شكل شناور و در زاويه اي برابر زاويه ايستگاه بين المللي از مدار زمين، از ايستگاه فاصله بگيرد حركتهاي مداري به صورت خود به خود و طي يك ساعت فضانورد را به ايستگاه باز مي گرداند.

[Behzad AZ]

حلقه‌هاي زحل از خرده‌هاي يك ماه غول پيكر ايجاد شده‌اند



دانشمندان موسسه تحقيقات ساوت وست در كلورادو كشف كردند كه يك ماه بسيار بزرگ در 5/4 ميليارد سال قبل به سياره زحل نزديك شده و اول نيروهاي جزر و مد سياره، لايه خارجي يخي اين ماه را پاره كردند، سپس هسته سنگي ماه در ادامه برخورد با سياره غول پيكر زحل منهدم شد.

به گفته اين سياره شناسان به سرپرستي "رابين كانوپ" كه نتايج تحقيقات خود را در مجله علمي نيچر منتشر كرده اند، ابعاد اين ماه با ابعاد تيتان، بزرگترين قمر زحل قابل قياس بوده و قطر آن به بيش از 5 هزار كيلومتر مي رسيده است.

بنابراين يخهايي كه امروز حدود 95 درصد از حلقه هاي زحل را مي سازند يخهايي هستند كه از شكافته شدن لايه يخي اين ماه بزرگ به دست آمده و در همان زمان با ذرات گرد و غبار و خرده شهاب سنگهاي كوچك مخلوط شده اند.


براساس گزارش اسپيس، در ابتدا حلقه هاي زحل كاملا از يخ تشكيل شده بودند كه يك بدشكلي واقعي در منظومه شمسي به شمار مي رفته است. در حقيقت در اين منظومه، بيشتر اجرام آسماني تركيبي از سنگ و يخ هستند. اين محققان براي تائيد اين فرضيه خود از كاوشگر كاسيني استفاده خواهند كرد.

اين كاوشگر كه حاصل همكاري آژانسهاي فضايي اروپا و آمريكا است در ماموريت جديد خود جرم فعلي حلقه ها را اندازه گيري خواهد كرد و سپس به صورت غيرمستقيم ميزان ناخالصي حلقه ها را محاسبه كرده و به اين ترتيب به سن اين حلقه ها خواهد رسيد.