مدير باز نشسته
بیا ...
بیا برویم قدم بزنیم !
باران که می بارد
چتر هم داریم
کوچه هم که انتظار می کشد
این هوا تنها من و تو را کم دارد !
که دستهایمان در هم
زیر باران
قدم بزنیم ...
.
.
.
یادم می رود هر بار که باران می بارد
یادم می رود تو نیستی ...
یادم می رود چیزی شبیه مرگ پایم را بریده است از قدم زدن با تو !
.
.
.
شاعر می شوم
قدم می زنم
کوچه ها را شاهد می گیرم
راهی می شوم
دست های تو را می فشارم در مشتی خیال ...
من چه دل خوشم !!!
می روم بخوابم ...
می روم بخوابم ...
می روم ...!
مدير باز نشسته
از این کوچه تا آنجا که راهی نیست
تنها یک ورقه سفید دست و پا میکنم
دست به دامن شعر میشوم
و یک دل سیر می نویسمت
چه بخواهی جه نخواهی
منه شاعر سرگردان
همیشه قبل از اینکه باران ببارد
از پچ پچ کلاغ ها فهمیده ام
که یک جای دوری دلت سخت گرفته است ..
مدير باز نشسته
باران می بارد
من کجایم
غرق در اوهام خود
باران
ببار
ببار تا بدانند چه دلگیرم
ببار و بگو از غم هایت
از زجر هایت
و چه قدر بی صدا می گریند
و باز من در اوهامم
مدير باز نشسته
صفای گلشن دلها به ابر و باران نیست
که این وظیفه محول به اشک و آه منست
مدير باز نشسته
زودتر بیا...
من زیر باران ایستاده‌ام
و انتظار تو را می‌کشم.
چتری روی سرم نیست
می‌خواهم قدم‌هایت را، با تعداد قطره‌های باران شماره کنم
تو قبل از پایان باران می‌رسی
یا باران قبل از آمدن تو به پایان می‌رسد؟
مرا که ملالی نیست
حتی اگر صدسال هم زیر باران بدون چتر بمانم
نه از بوی یاس باران‌خورده خسته میشوم
نه از خاکی که باران غبار را از آن ربوده است.
هروقت چلچله برایت نغمه‌ی دلتنگی خواند
و خواستی دیوار را از میان دیدارهایمان برداری بیا
من تا آخرین فصل باران منتظرت می‌مانم...
مدير باز نشسته
نگا کن داره بارون میاد
به سادش گوش کن که داره آوا زمیخون
آره آواز اومدنو میخونه
بیا باهم بریم به آوازش گوش کنیم
بیا بریم زیر بارون بلند داد بزنیم
من صدات میشنوم
_______________
مدير باز نشسته
صحبت گل سرخ از باران و
صحبت باران از گل سرخ است،
اما هي باد مي‌آيد،
آمدن، وزيدن، و افعال ساده‌ئي ديگر.
با اين همه، وقتي که وزيدنِ باد ... هي بي‌جهت است،
يعني چه!؟ هي علامتِ حيرت! هي علامت پرسش؟
گل سرخ، پياده‌ئي مغموم است
گوشه‌ي يک پارک قديمي شايد
خواب دامنه ئي دور از دست را مي‌بيند.
پس چرا پي ستاره در پياله‌ي آب مي‌گردي گلم!؟
يک امشب نخواب و بر بام باد برآ،
سينه‌ريز ستارگانِ باکره را به نرخ يک آواز ساده خواهي خريد. ..
فکر مي‌کني من بي‌جهت به اين زبانِ هفت ساله رسيده‌ام!؟
نه به جان نسيما، نه!
بخاطر همه‌ي آن خوابهامان در نيمه‌راهِ بيم و باور است که چانه مي‌زنم
باد که بيايد، باران که بيايد
تو بايد به عمد از ميان آوازهاي کودکان بگذري
چترت را کنار ايستگاهي در مه فراموش کن
خيس و خسته به خانه بيا
نمي‌خواهي شاعر باشي، باران باش!
مدير باز نشسته
بزن باران که به چشمان یاران
جهان تاریک و دریا واژگون است
بزن باران و شادی بخش جان را
بباران شوق و شیرین کن زمان را
بزن باران که بی صبرند یاران
نمان خاموش! گریان شو! بباران!
مدير باز نشسته
صداي باران مي آيد ...
با همه ناباوري هايم به باران
ايمان دارم ...
باران هميشه برايم با غم گريه مي كند !
مي بارد ...
و در كنج دلم با من هم صدا مي شود ...
ابرها هم بي شك مثل من عاشقند !!!
مدير باز نشسته
باران هاشور می‌زند
خردک خردک مقابل چشم
چون دانه‌های گندم
که از کمباین می‌پاشد.
بعد ناگهان، آفتاب.
آدمی اگر چنین باشد
دیوانه می‌خوانیم. اما در تند باد
سر فرو می‌بریم در گریبان
با یک کلام
باز باران؛ باز آفتاب
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)