واکس کفش، ماده‌ای است که برای براق کردن و محافظت از چرم کفش روی آن مالیده می‌شود. این ماده مخلوطی از یک حلال مناسب مانند روغن تربانتین (یا پارافین و نفت) و ترکیبات روغنی مانند استارین، اولئین، لانولین و پاره‌ای روغن‌های نباتی و هیدروکربورهایی با قابلیت تبخیر مناسب و اتیلن گلیکول است...

حین واکس زدن، اجزای قابل تبخیر، متصاعد شده و ترکیبات روغنی روی کفش به جا می‌مانند و ظاهری براق ایجاد می‌کنند.
وقتی از واکس، زیاد و نادرست استفاده شود؛ بوی متصاعد شده از هیدروکربور‌های قابل تبخیر آن می‌تواند از طریق پوست یا دستگاه تنفسی جذب شود و مشکلات مختلف پوستی، چشمی، تنفسی و ناراحتی‌های کبد و کلیه و دستگاه اعصاب مرکزی را برایتان ایجاد کند؛ مشکلاتی مانند تغییر رنگ پوست و درماتیت، تحریک و سوزش چشم، گیجی و خواب‌آلودگی و حتی برخی از انواع سرطان‌ها! بنابراین به همه افراد توصیه می‌شود که حتما پیش از واکس زدن، دستکش بپوشند و در محیطی با تهویه مناسب کفش‌هایشان را واکس بزنند و به هیچ عنوان واکس را جلوی دست بچه‌ها قرار ندهند و به آنها اجازه واکس زدن تحت هیچ شرایطی را ندهند.
بخار هیدروکربور‌های موجود در واکس می‌تواند برای خانم‌های باردار هم ضرر داشته باشد اما اگر آنها هم مانند بقیه افراد از دستکش هنگام واکس‌زدن استفاده کنند و محیطشان هم تهویه خوبی داشته باشد، اشکالی ندارد که در مواقع ضروری خودشان کفش‌هایشان را واکس بزنند.