بافت فیبروز یا بافت جوشگاهی یا همان scar، بافتی است که بعد از حادثه دیدن در قمستی از بدن تشکیل می شود. دقیقا مثل بافتی که بعد از زخم شدن دستها در محل جوشگاه زخم ایجاد می شود. چنین اتفاقی بعد از حمله قلبی در بافت عضلانی قلب هم می افتد و در آنجا بافت فیبروز (جوشگاهی) به درد نخوری تشکیل می شود که می تواند در فعالیت قلب هم مشکل ایجاد کند.
پیش از این مرسوم بود که برای ترمیم چنین بافتهایی، مقداری سلول بنیادی به داخل ضایعه یا محل مورد نظر تزریق می کردند و نتایج شگفت انگیز آن را می دیدند. دیگر کار به جایی رسیده بود که محققین سرنگ پر از سلولهای بنیادی به دست گرفته بودند و آن را به درون بافتهای مختلف بدن در شرایط متفاوت تزریق می کردند تا ببینند چه اتفاقی می افتد.
اما حالا پژوهشگران دانشگاه دوک در کارولینای شمالی در اقدامی واقعا مبتکرانه با وارد کردن مقداری ام-آر-ان-ای mRNA به درون سلولهای فیبروبلاست (سلولهای بافت فیبروز یا جوشگاهی) آنها را به سلولهای عضلانی مشابه سلول های عضلانی قلب تبدیل کردند.
این تحقیق هم در محیط آزمایشگاهی و هم در سلولهای زنده، انجام شد و در هر دو حالت موفقیت آمیز بود. استفاده از این روش به جای سلولهای بنیادی (که معمولا از منابع دیگری به غیر از خود بیمار تامین می شدند) بسیاری از مشکلات طبی و اخلاقی استفاده از سلولهای بنیادی را از بین خواهد برد و در عین حال به کسانی که کارآیی قلب آنها بعد از یک حمله قلبی کاهش یافته، نوید یک زندگی بسیار بهتر را خواهد داد.
این پژوهش اکنون به مرحله ای رسیده است که باید بر روی حیوانات بزرگ انجام شود و در صورت موفقیت آمیز بودن آن، نوبت به انسانها خواهد رسید. دانشمندان اظهار امیدواری کرده اند این این روش درمانی در طول یک دهه آینده بتواند به خوبی پیش برود و بعد از تایید مقامات ذیربط، در بیمارستانها قابل استفاده باشد. باید اعتراف کنیم که صبر و حوصله این دانشمندان در اعلام نتایج تحقیقات شان و استفاده از آنها در عرصه درمان برای ما عجیب به نظر می رسد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)