اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 61

از تو همين تواضع عامي مرا بس است
در هفته اي جواب سلامي مرا بس است
ني صدر وصل خواهم و ني پيشگاه قرب
همراهي تو يك دو سه گامي مرا بس است
بيهوده گرد عرصه جولانگه توام
گاهي كرشمه اي و خرامي مرا بس است
حمخانه اي نمي طلبم از شراب وصل
يك قطره بازمانده جامي مرا بس است
وحشي مگو ، بگو سگ كو ، بلكه خاك راه
يعني ز تو نوازش مامي مرا بس است

[sorna]

غزل62

آنكه بي ما ديد بزم عيش و عشرت نشست
گو مهيا شو كه مي بايد به صد حيرت نشست
آمدم تا روبم و در چشم نوميدي زنم
گرد حرماني كه بر رويم در اين مدت نشست
بزم ما را بهر چشم بد سپندي لازم است
غير را مي بايد اندر آتش غيرت نشست
مسند خواري بياراييد پيش تخت ناز
زانكه خواهيم آمد و ديگر به صد عزت نشست
وحشي آمد بر در رد و قبولت حكم چيست
رفت اگر نبود اجازت ور بود رخصت نشست

[sorna]

غزل63

خود رنجم و خود صلح كنم عادتم اين است
يك روز تحمل نكنم طاقتم اين است
بر خنجر الماس نهادم ز تو پهلو
آسوده دلا بين كه ز تو راحتم اين است
جايي كه بود خاك به صد عزت سرمه
بي قدرتر از خاك رهم ، عزتم اين است
با خاك من آميخته خونابه حسرت
زين آب سرشتند مرا ، طينتم اين است
ميلم همه جايي است كه خواري همه آنجاست
با خصلت ذاتي چه كنم فطرتم اين است
وحشي نرود از در جانان به صد آزار
در اصل چنين آمده ام ، خصلتم اين است

[sorna]

غزل64

آنكس كه مرا از نظر انداخته اين است
اين است كه پامال غمم ساخته ، اين است
شوخي كه برون آمده شب مست و سرانداز
تيغم زده و كشته و نشناخته ، اين است
تركي كه ازو خانه من رفته به تاراج
اين است كه از خانه برون تاخته اين است
ماهي كه بود پادشه خيل نكويان
اين است كه از ناز قد افراخته ، اين است
وحشي كه به شطرنج غم و نرد محبت
يكباره متاع دل و دين باخته اين است

[sorna]

غزل 65

اي مدعي از طعن تو ما را چه ملال است
با رد و قبول تو چه نقص و چه كمال است
گيرم كه جهان آتش سوزنده بگيرد
بي آب شود جوهر ياقوت محال است
اينجا سر بازارچه لعل فروشي است
مگشا سرصندوق كه پر سنگ و سفال است
ما را به هما دعوي پرواز بلند است
باري تو چه مرغي و كدامت پر و بال است
ما بلبل خوش لهجه اين باغ چه لافد
سوسن به زبان آوري خويش كه لال است
خوش باشد اگر هست كسي را سر پيكار
ناورد گه ما سر ميدان خيال است
خاموش نشين وحشي اگر صاحب حالي
كاينها كه تو گفتي و شنيدي همه قال است

[sorna]

غزل 66

مشورت با غمزه چشمت را پي تسخير كيست
باز اين تدبير بهر جان بي تدبير كيست
دست ياري كاستين ماليده جيب ما گرفت
جيب ما بگذاشت تا ديگر گريبانگير كيست
اي خدنگ غمزه ضايع كن به ما هم ناوكي
تا بدانند جان ما كاماجگاه تير كيست
اين غرور ناز ياد از بندي نو مي دهد
حسن را در دست استغنا سر زنجير كيست
بنده اي چون من كه خواهد از تو قيمت يك نگاه
آورد گرد ديگري در بيعش از تقصير كيست
نام گو موقوف كن وحشي كه اين طومار شوق
هست گويا كز زبان عجز بي تاثير كيست

[sorna]

غزل 67

يارب مه مسافر من همزبان كيست
با او كه شد حريف و كنون همعنان كيست
ماهي كه چرخ ساخت به دستان ز من جدا
تا با كه دوست گشته و همداستان كيست
تا همچو ماه خيمه به سر منزل كه زد
وز مهر با كه دم زند و مهربان كيست
اي مه كزو رسيد فغانم به گوش چرخ
يارب نهاده گوش به سوي دهان كيست
وحشي همين نه جان تو فرسوده شد ز غم
آنكه از غم فراق نفرسود جان كيست

[sorna]

غزل 68

بسته به فتراك و مي پرسد كه صياد تو كيست
تيغ خون آلود خود دارد كه جلاد تو كسيت
ساختي كارم به يك پرسش كه از كارت كه برد
سخت پركاري نمي دانم كه استاد تو كيست
لب كني شيرين و پرسي كيست چون بيني مرا
بنده ام ، يعني نمي داني كه فرهاد تو كيست
گر عياذا باالله از رازي كه مي پوشم ز تو
برفتد اين بوده روزي ، مرد بيداد تو كيست
گر خروشان نيستي وحشي ز درد بي كسي
چيست اين فرياد و در كنج غم آباد تو كيست

[sorna]

غزل 69

اي ديده ! دشتبان نگاهت به راه كيست
در خاطرت سواري طرز نگاه كيست
خوش پر فرح زميني و خرم گذرگهي است
آنجا كه جلوه مي كند و جلوه گاه كيست
سر كرد ناز و فتنه و عالم فرو گرفت
شاه كدام عرصه گذشت ؟ اين سپاه كيست
خوش كشوري كه او علم داد مي زند
اي من گداي كشور او ! پادشاه كيست
وحشي نهفته نيست كه آن گرم رو كه بود
اين آتش نهفته كه زد شعله آه كيست

[sorna]

غزل 70

تا قسمتم ز ميكده آرزوي كيست
رطل مي كه مست شوم ، در سبوي كيست
تيغي كه زخم ناز به قدر جگر خوردم
تا در ميان غمزه بيداد جوي كيست
بيخي كه بردمد گل عيشم ز شاخ او
از گلشن كه رسته و آبش ز جوي كيست
داغي كه روغنم بچكاند ز استخوان
با آتش زبانه كش شمع روي كيست
پاي طلب كه در رهش الماس گرد شد
تقدير و سودنش به تك و پوي كوي كيست
دل را كمند شوق كه خواهد گلو فشرد
آن پيچ و تاب تعبيه در تار موي كيست
وحشي علاج اين دل و طبع فسرده حال
شغل مزاج گرم كه و كار خوي كيست