اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 41

عتاب اگر چه همان در مقام خونريز است
وليك تيغ تغافل نه آنچنان تيز است
دليري كه دلم كرد و مي زند در صلح
به اعتماد نگه هاي رغبت آميز است
مريض طفل مزاجند عاشقان ورنه
علاج رنج تغافل دو روز پرهيز است
شديم مات به شطرنج غايبانه تو
به ما بخند كه خوش بازي ات به انگيز است
كنند سلسله در گردنش به زلف تو حشر
دلم كه بسته آن طره دلاويز است
جگر زد آبله وز ديده مي چكد نمكاب
كه بخت شور به ريش جگر نمك ريز است
رقيب ، عزت خود گو مبر كه بر در عشق
حريف كوهكني نيست آنكه پرويز است
به ذوق جستن فرهاد مي رود گلگون
تو اين مبين كه عنان بر عنان شبديز است
شده است ديده وحشي شكوفه دار و هنوز
در انتظار ثمر زان نهال نوخيز است

[sorna]

غزل 42

طراز سبزه بر گلشن عذار خوش است
معين است كه گلشن به نوبهار خوش است
چه خوش بود طرف روي يار از خط سبز
بلي چو سبزه دمد طرف لاله زار خوش است
اگر چه خوش نبود در نظر غبار ولي
گر از خط تو بود در نظر غبار خوش است
به بوي مشك جراحت شود فزون و مرا
جراحت دل از آن خط مشكبار خوش است
به ياد سبزه خطي گشت سبزه كن وحشي
كه سبزه سر زده اطراف جويبار خوش است

[sorna]

غزل 43

خوار مي كن ، زار مي كش ، منتت بر جان ماست
خواري ظاهر گواه عزت پنهان ماست
چشم ظاهربين بر آزار است واي ار بنگرد
اين گلستانها كه پنهان زير خارستان ماست
ترك ما كردي و مهر و لطف بيعت با تو كرد
ناز و استغنا ولي هم عهد و هم پيمان ماست
بي رضاي ماست سويت آمدن از ما مرنج
اين نه جرم ما گناه پاي نافرمان ماست
بر وجود ما طلسمي بسته حرمان درت
كانچه غير از ماست ديوار و در زندان ماست
تلخ دارويي است زهر چشم و ترك نوشخند
ليكن آن دردي كه ما داريم اين درمان ماست
عقل را با عشق و عاشق را به سامان دشمني است
بي خرد وحشي كه در انديشه سامان ماست

[sorna]

غزل 44

امروز ناز عذر جفاهاي رفته خواست
عذري كه او نخواست ، تبسم ، نهفته خواست
من بنده نگه كه به صد شرح و بسط گفت
حرف عنايتي كه تبسم نگفته خواست
از نوك غمزه سفته شد و خوب سفته شد
درهاي راز هم كه نگاهش نسفته خواست
لطف آمد و تلافي صد ساله مي كند
خشم ارچه كرد هر چه در اين يك دو هفته خواست
بارد به وقت خود همه باران التفات
ابر عنايتي كه رياضي شكفته خواست
دل را نويد كاتش خوي تو پاك سوخت
خار و خسي كش از سر آن كوي رفته خواست
شكر خدا كه مرد به بيداري فراق
وحشي كسي كه ديده بخت تو خفته خواست

[sorna]

غزل 45

يار ما بي رحم ياري بوده است
عشق با او صعب كاري بوده است
لطف او نسبت به من اين يك دو سال
گر شماري يك دو باري بوده است
تا به غايت ما هنر پنداشتيم
عاشقي خود عيب و عاري بوده است
ليلي و مجنون به هم مي بوده اند
پيش از اين خوش روزگاري بوده است
مي شنيدم من كه اين وحشي كيست
او عجب بي اعتباري بوده است

[sorna]

غزل 46

ابر است و اعتدال هواي خزاني است
ساقي بيا كه وقت مي ارغواني است
در زير ابر ساغر خورشيد شد نهان
روز قدح كشيدن و عيش نهاني است
ساقي بيا و جام مي مشكبو ببار
اين دم كه باد صبح به عنبر فشاني است
مي هست و اعتدال هوا هست و سبزه هست
چيزي كه نيست صحبت ياران جاني است
ياري به دست آر موافق تو وحشيا
كان يار باقي است و خود اين جمله فاني است

[sorna]

غزل 47

در دل همان محبت پيشينه باقي است
آن آرزو كه بود در اين سينه باقي است
بازآ و حسن جلوه ده و عرض ناز كن
كان دل كه بود صاف چو آيينه باقي است
از ما فروتني است بكش تيغ انتقام
بر خاطر شريفت اگر كينه باقي است
نقدينه وفاست همان بر عيار خويش
قفلي كه بود بر در گنجينه باقي است
وحشي اگر ز كسوت رندي دلت گرفت
زهد و صلاح و خرقه پشمينه باقي است

[sorna]

غزل48
ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست

ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست
جان فدایش که به خون ریختن من برخاست
می‌کشیدند ملایک همه چون سرمه به چشم
هر غباری که ترا از سم توسن برخاست
خرمن مشک چو بر دور مهت ظاهر شد
دود از جان من سوخته خرمن برخاست
وحشی سوخته را بستر سنجاب نمود
هر سحرگه که ز خاکستر گلشن برخاست

[sorna]

غزل 49


به جور ترك محبت خلاف عادت ماست
وفا مصاحب ديرينه محبت ماست
تو و خلاف مروت خدا نگه دارد
به ما جفاي تو از بخت بي مروت ماست
بسا گدا به شهان نرد عشق باخته اند
به ما مخند كه اين رسم بد نه بدعت ماست
تويي كه عزت ما مي بري به كم محلي
و گرنه خواري عشقت هلاك صحبت ماست
به دعوي آمده بوديم چاشني كرديم
كمان تو نه به بازوي صبر و طاقت ماست
هزار بنده چو وحشي خريد و كرد آزاد
كند مضايقه در يك نگه كه قيمت ماست

[sorna]

غزل 50

گرد آن خانه بگردم كه در او خلوت توست
سگ طالع شومش كيست كه همصحبت توست
چشم ما را نرسد بيشتر از بام و دري
اي خوشال دولت آن ديده كه بر طلعت توست
وه چه بام است كه جاروب كشش ديده من
جان من بنده آن پاي كه در خدمت توست
همه بر باده رشكي است كه در جام من است
قهقهه شيشه كه در انجمن عشرت توست
رخصت مجلس و بر وصل تغافل اي شوخ
اين زياد از تو و از حوصله طاقت توست
هجر بگزيدنت از وصل دلا وضع تو نيست
اختراعي است كه خود كرده و اين بدعت توست
وحشي از توست كه ما نيز به بيرون دريم
مانعي نيست ، اگر هست همين دهشت توست