♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

آغوشی میخواهم،

گرم،

عاشق،

ساده،

متوجه.

امنیتی در پناه بازوانی قدرتمند،

بوسه هایی نرم

بر گونه،

آرامشی از جنس خواب.

آغوشی گرم- متعلق به من

همراه من

مأمن من.

نهایتی در نگاهی مهربان

ابدیتی بی وقفه و

موزون و

جاری

طلوعی دیگر گونه...

[P a R y A]

بوی نم خاکه و باز یاد تو مستم میکنه

تویی که باز نبودنت از همه خستم میکنه


بارون بی امونه و دلم بهوونه میگیره


تو این رگای خشکیده ،خونه که باز جون میگیره


حس میکنم وجودتو ،تو ذره ذره تنم


تو می چکی از آسمون،کویر منتظر منم


به حرمت خاطره ها بی تو قدم نمی زنم


یه روز قسم خورده بودم،عهدمونو نمی شکنم


گوشه ایوون میشینم بارون منو می پوشونه


دوسش دارم چون مثل تو وجودمو می سوزونه


انگار می خواد بباره و اشکامو همراش ببره


تا چشم من نخوابه و تو رو ز یادش نبره


داد میزنم به یادتم تو میشنوی من میدونم


از عمق سرد این صدا می فهمی که پریشونم


اما جواب این صدا نم نم پاک بارونه


منتظر تو وبهار همیشه قلبم می مونه


به انتظار تو دلم تا ته دنیا می مونه


همیشگی ترین واسم دنیا بی تو یه زندونه

[P a R y A]

روبروی بهشت نشسته ام

و جهنمی از دلتنگی با من است

تا پل دستانت

فرسنگها فاصله دارم

بی تابم وخسته

نسیم صبحگاهی همیشگی گونه خیسم را مچاله می کند

بهشت کم کم روشن می شود

سایه ها و سنگها یادت هست؟

آرامش را از یاد برده ام دراین جهنم هیاهو

می آیی آیا؟؟

قایقبان منتظر ماست گویی

تا بهشت آن سوی آب

تنها چند بوسه

و دقیقه ای آغوش گرم تو

راهست

تا تو

اما ... ؟

[P a R y A]

امان از دلتنگیهای بی شعر و بی دیوانگیِ تو
بی سبب نیست لب به حرف که می گشایی
دلتنگ شعر می شوم
چشمانت همان موسیقی زیبای قدیمی را می نوازد هربار
لبت اما خاموش ِترانه است
با من بگو!
مهربان من!
عسل ِکندوی ِقلب ِبزرگ تورا
کدام مهِ کدام جنگل ِ کدامین سرزمین، به تراوش می کشاند؟
خستگی ات را کدام پل ِکدام رودِ کدام شهر جنوبی
از تنت بیرون می کند؟
با من بگو!
کدام پیچ ِکدام ِجاده بر بلندای کدامین رشته کوه
تو را به نفرینِ ِبرآمدن خورشید از مشرق می نشاند؟

کدام جاده ؟!...

وسیمهای کدام گیتارو کلیدهای کدام ساز

کوک می کند شعرهای تو را؟

خوب ِ من!
خوب ِ خستۀ من!
خوب ِ خستۀ خالی ِمن!
آن اندازه در تو آمیخته ام ؛

که لب فرو ببندم و نیایم و نباشم ،
اگر لبریز شدنت از آرامش

طلب کند خاموشی و نیامدن و نبودنم را.

یادم هست
چه بی شمار بیراهه ها که به لطف ِروزنۀ سرانگشتان تو
بر من راه شد؛

یادت هست
که می گذرم از خویش اگر که این گذر
راه ِ پایان ِآشفتگی های تو باشد.
وسعت تمام گذشتن ها!
با من بگو!
تنها با من بگو!
کدام مسیر، کدام راه
تورا به شوروعشق وشاعرانگی باز می رساند؟
و کدام باران، زیرکدام چتر، درکدامین کوچه
تورا به عصیان ِعشق وامیدارد؟
با من بگو!
خالقِ ِهزارقصۀ هزاربوتۀ هزارجنگل ِمه آلود!
بگو! تا ریشه کن کنم بوته های توت فرنگی وحشی را
اگر که با همۀ سرخی ِدلدادگی
می خراشند دستانت را هنگام ِعبور.
با من حرف بزن!
تا بیافرینم بهترین کدام را

برای تو.
که در من

معجزۀ آفریدن را

تو خلق کرده ای.

[P a R y A]

در دنیا زندگی کن بی آنکه جزئی از آن باشی.
همچون نیلوفری باش در آب،
زندگی در آب بدون غرق شدن در آب!
زندگی به موسیقی نزدیکتر است تا به ریاضیات،
ریاضیات وابسته به ذهن اند،
وزندگی در ضربان قلبت ابراز وجود می کند،
زندگی سخت ساده است،
خطر کن،
وارد بازی شو،
چه چیز از دست می دهی؟
با دست های تهی آمده ایم،
وبا دست های تهی خواهیم رفت،
نه چیزی نیست که از دست بدهیم
فرصتی بسیار کوتاه به ما داده اند،
تا سر زنده باشیم،
تا ترانه ای زیبا بخوانیم،
وفرصت به پایان خواهد رسید!
آری اینگونه است که هر لحظه غنیمتی است !
مرگ تنها برای کسانی زیباست که،
زیبا زندگی کرده اند!
از زندگی نهراسیده اند،
شهامت زندگی کردن را داشته اند،
کسانی که عشق ورزیده اند،
دست افشانده اند،
و زندگی را جشن گرفته اند،
پس،
هر لحظه را به گونه ای زندگی کن،
که گویی واپسین لحظه است،
و کسی چه می داند؟
"شایدآخرین لحظه باشد"

[P a R y A]

می ترسم
از نبودنی به شکل بودن
گویی نیستم
وسایه ام در حرکت است
نه چشمانت
نه دستانت
نه لبخندت
نه حرارت قلبت
و نه لطافت بوسه هایت
دیگر به شوق نمی آورندم
مرده ام شاید
در زمانی که خود نمی دانم کی بوده است
به امیدواری دستهای نوازشگر تو
می رفتم و می پیمودم و می آسودم
دیگر نه امید تو , به رفتنم می انجامد
نه نوازش دستهایت , به آرامم
تهی مانده ام
چون مترسکی
یا عروسکی
یا مجسمه ای
بی گمان به تاراج رفته ام
آری , مرا ربوده اند از من
زین پس عروسکی خواهم ماند در دستان تو
و تو نوازشم خواهی کرد همچنان
و باز خواهی گفت : دوستت دارم
و من به توهم گرمت
لبخندی خواهم زد
و سایه ام تورا خواهد بوسید.

[P a R y A]

شب است و یك آسمان ستاره عاشق

شهابی می درخشد و دل ماه را می لرزاند

خورشید هم به زیبایی مهتاب حسودی می كند

ابرها كه بیایند دلم می لرزد

نكند دل مهتاب بگیرد ،

و شب من شب هزار ستاره ام تیره و تار گردد

سرم را از آسمان بر می گیرم

و دفترم را می نگرم میان ورقهای سپیدش

به دنبال تو می گردم

چهرهمهتاب گون تو سفیدی كاغذ را می پوشاند

شكوفه باران لبخندت مرا می برد تا اوج آرزوها

چشمانم را می بندم چه زیبا، در مقابل رخ می نمایی

در خیالم با تو سخن می گویم ،

با تو می خندم..... اشك می ریزم

چشمانم را كه باز می كنم مژگانم مرطوب است

كاش می توانستم دلم را از قفس سینه رها كنم

و تا اوج با تو بودن به پرواز در آورم

تا ببینی كه چه زیبا ، نامت بر آن حك شده

ای محبوب قلبم

[P a R y A]

زندگی قافیه شعر من است


شعر من وصف دلارایی توست


در ازل شاید این


سرنوشت من بود


می سرایم به امیدی که تو


خواندی وگرنه آخرین مصرع من


قافیه اش مردن بود.

[P a R y A]

دل من تـنها بـود ،

دل من هرزه نـبـود ...

دل من عادت داشـت ، که بمانـد یک جا

به کجا ؟!

معـلـوم است ، به در خانه تو !

دل من عادت داشـت ،

که بمانـد آن جا ، پـشـت یک پرده تـوری

که تو هر روز آن را به کناری بزنی ...

دل من ساکن دیوار و دری ،

که تو هر روز از آن می گـذری .

دل من ساکن دستان تو بود

دل من گوشه یک باغـچه بـود

که تو هر روز به آن می نگری

راستی ، دل من را دیـدی ...؟!!

[P a R y A]

من به این فاصله عادت دارم،
به همه وسعت این دوری ها،
نه صدایت کردم،
نه شکایت کردم،

من به این قلب پر از آدمک تو
به همه وسعت بی حد هوس های تو عادت دارم
نه نگاهت کردم،
نه شکایت کردم،

من تو را در همه این احوال،
مثل دیوانه مستی که پر از عشق ابدگونه شده
از ته قلب پرستیدم و لبریز ز رویا گشتم
نه لمست کردم،
نه شکایت کردم،

و در این فاصله و دوری ها،
در میان همه امواج پر از عمق نبودن هایت
باز هم؛
من تو را می خواهم!