شعر نو

[R A H A]

زخم شب مي شد كبود.

در بياباني كه من بودم
نه پر مرغي هواي صاف را مي سود
نه صداي پاي من همچون دگر شب ها
ضربه اي به ضربه مي افزود.
***
تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا بر جاي،
با خود آوردم ز راهي دور
سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه پاي.
ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند
از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله غولان
كه خيال رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست.
***
روز و شب ها رفت.

من بجا ماندم در اين سو، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود

طرح ها از اهرمن مي ريخت.
***
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا درآمد پيكرديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت


سهراب سپهري

[R A H A]

دیرگاهی است كه در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است.
بانگی از دور مرا می‌خواند،
لیك پاهایم در قیر شب است.
رخنه‌ای نیست در این تاریكی :
در و دیوار به هم پیوسته.
سایه‌ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است ز بندی رَسته.
نفس آدم‌ها
سر بسر افسرده است.
روزگاری است در این گوشه پژمرده ی هوا
هر نشاطی مرده است.
دست جادویی شب
در به روی من و غم می‌بندد.
می‌كنم هر چه تلاش،
او به من می خندد .
نقش‌هایی كه كشیدم در روز،
شب ز راه آمد و با دود اندود .
طرح‌هایی كه فكندم در شب،
روز پیدا شد و با پنبه زدود .
دیرگاهی است كه چون من همه را
رنگ خاموشی در طرح لب است.
جنبشی نیست در این خاموشی:
دست‌ها، پاها در قیر شب است .
سهراب

[R A H A]

ناگزیر از سفرم ، بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد
کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد
اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که یاران ببرندت از یاد
عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگین ، نه تو از مهرم شاد
چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد!!

[R A H A]

پرده را برداریم
بگذاریم که احساس هوایی بخورد
بگذاریم بلوغ زیر هر بوته که می خواهد بیتوته کند
بگذاریم غریزه پی بازی برود
کفش ها را بکند و به دنبال فصول از سر گل ها بپرد
بگذاریم که تنهایی آواز بخواند
چیز بنویسد
به خیابان برود
ساده باشیم
ساده باشیم چه در باجه یک بانک چه در زیر درخت
کار مانیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما شاید این است
که در افسون گل سرخ شناور باشیم
پشت دانایی اردو بزنیم
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم
صبح ها وقتی خورشید در می اید متولد بشویم
هیجان ها را پرواز دهیم
روی ادراک ‚ فضا ‚ رنگ صدا پنجره گل نم بزنیم
آسمان را بنشانیم میان دو هجای هستی
ریه را از ابدیت پر و خالی باکنیم
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم
نام را باز ستانیم از ابر
از چنار از پشه از تابستان
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم

[R A H A]

تمام خنده هایم را نذر کرده ام

تا تو همان باشی که صبح یکی از روزهای خدا

عطر دستهایت ، دلتنگی ام را به باد می سپارد


سید علی صالحی

[R A H A]

كارون چون گيسوان پريشان دختري
بر شانه هاي لخت زمين تاب مي خورد
خورشيد رفته است و نفس هاي داغ شب
بر سينه هاي پر تپش آب مي خورد
دور از نگاه خيره من ساحل جنوب
افتاده مست عشق در آغوش نور ماه
شب با هزار چشم درخشان و پر ز خون
سر مي كشد به بستر عشاق بي گناه
نيزار خفته خامش و يك مرغ ناشناس
هر دم ز عمق تيره آن ضجه مي كشد
مهتاب مي دود كه ببيند در اين ميان
مرغك ميان پنجه وحشت چه مي كشد
بر آب هاي ساحل شط، سايه هاي نخل
مي لرزد از نسيم هوسباز نيمه شب
آواي گنگ همهمه قورباغه ها
پيچيده در سكوت پر از راز نيمه شب
در جذبه اي كه حاصل زيبائي شب است
رؤياي دور دست تو نزديك مي شود
بوي تو موج مي زند آنجا، بروي آب
چشم تو مي درخشد و تاريك مي شود
بيچاره دل كه با همه اميد و اشتياق
بشكست و شد بدست تو زندان عشق من
در شط خويش رفتي و رفتي از اين ديار
اي شاخه شكسته ز توفان عشق من

[R A H A]

ميان خورشيدهای هميشه
زيبايی‌ تو
لنگری‌ست‌

خورشيدی که
از سپيده‌دمِ همه ستاره‌گان

بی‌نيازم می‌کند.


نگاه‌ات
شکست ستمگری‌ست‌

نگاهی که عريانی‌ روحِ مرا
از مهر

جامه‌يی کرد

بدان‌سان که کنون‌ام
شبِ بی‌روزن هرگز

چنان نمايد که کنايتی طنزآلود بوده‌است.

و چشمان‌ات با من گفتند

که فردا
روزِ ديگری‌ست‌ــ


آنک چشمانی که خميرمايه‌ی مهر است!
وينک مهر تو:

نبردافزاری
تا با تقديرِ خويش پنجه‌درپنجه‌کنم.


آفتاب را در فراسوهایِ افق پنداشته‌بودم.
به جز عزيمت نابهنگامم گزيری نبود
چنين انگاشته‌بودم.
آيدا فسخِ عزيمت جاودانه بود.


ميانِ آفتاب‌هایِ هميشه
زيبايی‌ تو
لنگری‌ست‌

نگاه‌ات
شکست ستمگری‌ست‌

و چشمان‌ات با من گفتند
که فردا
روزِ ديگری‌ست.


شاملو

[R A H A]

زندگی را از نخست برای من بد ترجمه کرده اند

زندگی را یکی مرگ تدریجی نام نهاد

یکی بدبختی مطلق معنی کرد

یکی درد درمان ناپذیرش خواند

و سرانجام یکی رسید و گفت :

زندگی به تنهایی ناقص است تا عشق نباشد

زندگی تفسیر نمی شود ...


احمد شاملو

[R A H A]

قایقی خواهم ساخت ، خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق
قهرمانان را بیدار کند .
قایق از تور تهی
و دل از آرزوی مروارید ،
هم چنان خواهم راند
نه به آبی ها دل خواهم بست
نه به دریا – پریانی که که سر از آب به در می آرند
ودر آن تابش تنهایی ماهیگیران
می فشانند فسون از سر گیسو هاشان
هم چنان خواهم راند
پشت دریا ها شهری است
که در آن پنجره هارو به تجلی باز است
بام ها جای کبوتر هاییست
که به فواره ی هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر شاخه ی معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
که به یک شعله به یک خواب لطیف
خاک ، موسیقی احساس تو را می شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد

[R A H A]

رفیق راهی و از نیمه راه می گویی
وداع با من بی تکیه گاه می گویی

میان این همه آدم، میان این همه اسم
همیشه نام مرا اشتباه می گویی
به اعتبار چه آیینه ای، عزیز دلم
به هرکه می رسی از اشک و آه می گویی

دلم به نیم نگاهی خوش است، اما تو
به این ملامت سنگین، نگاه می گویی؟
هنوز حوصلهء عشق در رگم جاری است
نمرده ام که غمت را به چاه می گوییش