♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

چه لحظه ها که نشستم در امتداد خودم

چه دردها که کشیدم از اعتماد خودم

چه روزها که به دنبال سایه ام بودم

همانکه نیست همیشه در امتداد خودم

چه طرح ها که کشیدم به روی بوم غزل

ز بازتاب نگاه تو با مداد خودم

اگر به مکتب چشم تو معتقد ماندم

هزار طعنه شنیدم از اعتقاد خودم

به نخ کشیده ام امشب سیاه چشم تو را

و سوخت دار و ندارم از اعتیاد خودم

چه زود میروم اما به سمت تنهایی

چه دیر میرسم اما خودم به داد خودم

دگر به یاد ندارد مرا کسی جز خود

و میروم پس از این لحظه ها ز یاد خودم

[P a R y A]

من صبورم اما....
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تو را به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورم اماچقدر با همه ی عاشقیم محزونم
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما....
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی تنگ غروب
و چراغی که تورا از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما....
آه این بغض گران صبر چه می داند چیست

[P a R y A]

خداوندا! به دلهای شكستهبه تنهایان در غربت نشستهبه آن عشقی كه از نام تو خیزدبدان خونی كه در راه تو ریزدبه مسكینان از هستی رمیدهبه غمگینان خواب از سر پریدهبه مردانی كه در سختی خموشندبرای زندگی جان می فروشندهمه كاشانه شان خالی از قوت استسخنهاشان نگاهی در سكوت استبه طفلانی كه نان آور ندارند ـسر حسرت ببالین میگذارندبه آن « درمانده زن » كز فقر جانكاه ـنهد فرزند خود را بر سر راهبآن كودك كه ناكام است كامشز پا میافكند بوی طعامشبه آن جمعی كه از سرما بجانندز « آه » جمع، « گرمی » میستانندبه آن بیكس كه با جان در نبرد استغذایش اشك گرم و آه سرد استبه آن بی مادر از ضعف خفته ـسخن از مهر مادر ناشنفتهبه آن دختر كه نادیدی گناهشعبادت خفته در شرم نگاهشبه آن چشمی كه از غم گریه خیز استبه بیماری كه با جان در ستیز استبه دامانی كه از هر عیب پاك استبه هر كس از گناهان شرمناك است ـدلم را از گناهان ایمنی بخشبه نور معرفت ها روشنی بخش

مهدی سهیلی

[P a R y A]

ای خدا امشب چه طوفانی شدم
آنچنان که خود تو میدانی شدم
امشب از خود بیخودم بنگر مرا
عاشق و مجنون تر از خود کن مرا
این که از قید زمان رسته منم
شیشه ی تزویر بشکسته منم
عشق تو هر ذره از جانم شده
رهنمای جان حیرانمشده
ای خدا این جسم تنگ آید مرا
یک نظر کن آب و رنگ آید مرا
ای خدا پژمرده ام آبم بده
درمیان عارفان جایم بده
میزنم فریاد یا هو را بلند
تا ببینندم خلایق در کمند
در کمند عشق تو این جان من
در ازل بسته شده پیمان من
گر که دردم داده ای این خود دواست
گر تو فقرم داده ای عین غناست
راحتی در اوج طوفانم دهی
گریه بخشی تا که آرامم دهی
گر اسیر و بند در پایم کنی
در سرای عشق آزادم کنی
محضر تو محفل پاک صفاست
جایگاه شادی و مهر و وفاست
ای خدا از بند عشقت هرگز آزادم مکن
گر خرابی باشد این پس هرگز آبادم مکن
من چه گویم هر چه میبخشی خوش است
گر من آلوده را بخشی خوش است
این غزل دائم ثنا خوان تو است
هر نفس مشتاق و مهمان تو است

[P a R y A]

غم و اندوه اگر هم روزی

مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات

از لب پنجره عشق زمین خورد و شکست

با نگاهت به خدا

چتر شادی وا کن

و بگو با دل خود

که خدا هست ؛ خدا هست ...

او همانی ست که در تارترین لحظه شب

راه نورانی امید نشانم می داد ...

ماه من! غصه اگر هست بگو تا باشد

معنی خوشبختی ، بودن اندوه است

این همه غصه و غم

این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه!

میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین...

ولی از یاد مبر !

پشت هر کوه بلند

سبزه زاری ست پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند که خدا هست

خدا هست ...

و چرا غصه چرا ؟!

[P a R y A]

و انگــــــار هــــــــزار ســــال است



که در حاشـــــــیه ی این رود



رد گلــپونه های وحشــــــی را دنبال می کنم من ...


هراز گاهی می ایســـــــتم



پشت سرم را می پایم



امـــا


نشــــانی نیســـت ...


تنهــــا هوایی مه آلود...مبهم !


همــــین!!


تو نیستی



تو سالهاست که نیســـــتی


امــــا چــــــــــرا من



از آب و آینــــه ،


از رود ،



از گلپـــونه ها ،


از شـــب ،


از ســـتاره ،


ازســــــپیده ،


از پرنــــــده ،



از پـــــــــــرواز ....


بی وقفـــــــه



ســــــراغ تـــــــو را می گیرم هنــــــــــوز ...؟!!

[P a R y A]

پنجره ها را می بندم

پرده ها را می کشم

امروز اتاقم به اندازه ی کافی ابر دارد !

تمام کاغذهای پراکنده ی روی میز

تمام یادداشت های خفته

میان کتاب های همیشه دلتنگ

همیشه فسرده ام ....

نجواهای مرا خوب از بر دارند !

من هم نباشم

عاشقانه هایم همیشه جاری ست ...

[P a R y A]

من و دل آمده بودیم به مهمانی تو
هر دو لبریز غزل غرق گل افشانی تو
دلکمعرض ادب کرد و همان گوشه نشست
من همه محو دل و او همه حیرانی تو
شبشعری که به پا بود در آن صبح لطیف
برد ما را به تب خیس و غزلخوانی تو
مندچار تو شدم وقتی نگاهم کردی
دل گرفتار همان موسم بارانی تو

چشم توخلوت خوبی است اگر بگذارند

[P a R y A]

پرواز در هوای خیال تو دیدنی ست
حرفی بزن که موج صدایت شنیدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشین کلام تو چیدنی ست
یک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
این قطره هم به شوق نگاهت چکیدنی ست
خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزیز تر از جان ـ کشیدنی ست
من در فضای خلوت تو خیمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشیدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بیا
با بالهای عشق تو پرواز دیدنی ست

[P a R y A]

شب ها همه خیال توست
با من ..... همراه اشک گرم
می بینمت در پرنیان خواب
می بوسمت به بوسه های شرم
تنها تویی و شراب نگاه تو
تنها منم که مست می شوم از نگاه تو....!
شبهای من همه بوی تو می دهد رباب
بوی بهار و ابر
بوی گلاب ناب!