آغوش

[R A H A]

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا


هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین
روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا


بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند
به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

[R A H A]

ماه رویا روی خوب از من متاب
بی خطا کشتن چه می‌بینی صواب


دوش در خوابم در آغوش آمدی
وین نپندارم که بینم جز به خواب


از درون سوزناک و چشم تر
نیمه‌ای در آتشم نیمی در آب


هر که بازآید ز در پندارم اوست
تشنه مسکین آب پندارد سراب

[R A H A]

با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست
دستگاه صبر و پایاب شکیباییم نیست


ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد
ترس تنهاییست ور نه بیم رسواییم نیست


مرد گستاخی نیم تا جان در آغوشت کشم
بوسه بر پایت دهم چون دست بالاییم نیست

[R A H A]

چه کند بنده که بر جور تحمل نکند
دل اگر تنگ شود مهر تبدل نکند


دل و دین در سر کارت شد و بسیاری نیست
سر و جان خواه که دیوانه تأمل نکند


به گلستان نروم تا تو در آغوش منی
بلبل ار روی تو بیند طلب گل نکند

[R A H A]

مرا راحت از زندگی دوش بود
که آن ماه رویم در آغوش بود


چنان مست دیدار و حیران عشق
که دنیا و دینم فراموش بود


نگویم می لعل شیرین گوار
که زهر از کف دست او نوش بود


به دیدار و گفتار جان پرورش
سراپای من دیده و گوش بود


مؤذن غلط کرد بانگ نماز
مگر همچو من مست و مدهوش بود


بگفتیم و دشمن بدانست و دوست
نماند آن تحمل که سرپوش بود

[R A H A]

بخت بازآید از آن در که یکی چون تو درآید
روی میمون تو دیدن در دولت بگشاید


صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید


این لطافت که تو داری همه دل‌ها بفریبد
وین بشاشت که تو داری همه غم‌ها بزداید


رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد
زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید

[R A H A]

خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار
چون نتواند کشید دست در آغوش یار


گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست
من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار


آتش آه است و دود می‌رودش تا به سقف
چشمه چشمست و موج می‌زندش بر کنار


گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم
ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار


ای که به یاران غار مشتغلی دوستکام
غمزده‌ای بر درست چون سگ اصحاب غار

[R A H A]

خطا کردی به قول دشمنان گوش
که عهد دوستان کردی فراموش


که گفت آن روی شهرآرای بنمای
دگربارش که بنمودی فراپوش


دل سنگینت آگاهی ندارد
که من چون دیگ رویین می‌زنم جوش


نمی‌بینم خلاص از دست فکرت
مگر کافتاده باشم مست و مدهوش


به ظاهر پند مردم می‌نیوشم
نهانم عشق می‌گوید که منیوش


مگر ساقی که بستانم ز دستش
مگر مطرب که بر قولش کنم گوش


مرا جامی بده وین جامه بستان
مرا نقلی بنه وین خرقه بفروش


نشستم تا برون آیی خرامان
تو بیرون آمدی من رفتم از هوش


تو در عالم نمی‌گنجی ز خوبی
مرا هرگز کجا گنجی در آغوش

[R A H A]

قیامت باشد آن قامت در آغوش
شراب سلسبیل از چشمه نوش


غلام کیست آن لعبت که ما را
غلام خویش کرد و حلقه در گوش


پری پیکر بتی کز سحر چشمش
نیامد خواب در چشمان من دوش


نه هر وقتم به یاد خاطر آید
که خود هرگز نمی‌گردد فراموش


حلالش باد اگر خونم بریزد
که سر در پای او خوشتر که بر دوش

[R A H A]

یکی را دست حسرت بر بناگوش
یکی با آن که می‌خواهد در آغوش


نداند دوش بر دوش حریفان
که تنها مانده چون خفت از غمش دوش


نشانی زان پری تا در خیالست
نیاید هرگز این دیوانه با هوش


بیا تا هر چه هست از دست محبوب
بیاشامیم اگر زهرست اگر نوش