اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 31

گاهي از مهر ياد عاشق شيدا كند يارب
چو شيدايي بيند هيچ ياد ما كند يارب
گرفتم كان مسافر نامه سوي من روان سازد
چه سان قاصد من گمنام را پيدا كن يارب
به آه و ناله شبها اسيرم كرد و فارغ شد
چرا با تيره روز خود كسي اينها كند يارب
به بازار جنون افتاد وحشي بي سر زلفش
بد افتاده است كارش ، ترك اين سودا كند يارب

[sorna]

غزل 32

مژده وصل تو ام ساخته بي تاب امشب
نيست از شادي ديدار مرا خواب امشب
گريه بس كرده ام اي جغد ، نشين فارغ بال
كه خطر نيست در اين خانه ز سيلاب امشب
دورم از خاك در يار و به مردن نزديك
چون كنم چاره من چيست در اين باب امشب
بس كه در مجلس ما رفت سخن ز آتش شوق
نفسي گرم نشد ديده احباب امشب
شمعسان پر گهر اشك كناري دارم
وحشي از دوري آن گوهر سيراب امشب

[sorna]

غزل33

ز شبهاي دگر دارم تب غم بيشتر امشب
وصيت مي كنم باشيد از من با خبر امشب
مباشيد اي رفيقان امشب ديگر ز من غافل
كه از بزم شما خواهيم بردن درد سر امشب
مگر در من نشان مرگ ظاهر شد كه مي بينم
رفيقان را نهاني آستين بر چشم تر امشب
مكن دوري خدا را از سر بالينم اي همدم
كه من خود را نمي بينم چو شبهاي دگر امشب
شور در جان وحشي زد غم آن يار سيمين تن
ز وي غافل مباشيد اي رفيقان تا سحر امشب

[sorna]

غزل34

کسی خود جان نبرد از شیوه‌ی چشم فسون سازت

کسی خود جان نبرد از شیوه‌ی چشم فسون سازت
دگر قصد که داری ای جهانی کشته‌ی نازت
نمی‌دانم که باز ای ابر رحمت بر که می‌باری
که بینم در کمینگاه نظر سد ناوک اندازت
همای دولتی تا سایه بر بام که اندازی
خوشا بخت بلندی را که سوی اوست پروازت
چه گفتم ، اله ، اله آنچنان سرکش نیفتادی
که آساید کسی در سایه‌ی سرو سرافرازت
من آن روز آستان بوسیدم و بار سفر بستم
که سر درخانه‌ی جان کرد عشق خانه پردازت
ز وحشی فاش شد رازی که حسنت داشت پنهانی
بکش او را که اشک و آه او کردند غمازت

[sorna]

غزل35

این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست

این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست
آرزو بخش دل اندوهگین من کجاست
جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم
باعث خوشحالی جان غمین من کجاست
ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین
رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست
دور از آن آشوب جان و دل ، دگر صبرم نماند
آفت صبر و دل و آشوب دین من کجاست
محنت و اندوه هجران کشت چون وحشی مرا
مایه‌ی عیش دل اندوهگین من کجاست

[sorna]

غزل36

یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست

یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست
خوی گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست
چون نفس امشب فرو بردم جدا از صبح وصل
کز سر بالین من آن سست پیمان زود خاست
دوش در مجلس به بوی زلف او آهی زدم
آتشی افتاد در مجمر که دود از عود خاست
از سرود درد من در بزم او افتاد شور
نی ز درد من بنالید و فغان از رود خاست
گر چه وحشی خاک شد بنشست همچون گردباد
از زمین دیگر به عزم کعبه‌ی مقصود خاست

دل و دود

[sorna]

غزل37

بازم از نو خم ابروي كسي در نظر است
سلخ ماه دگر و غره ماه دگر است
آنكه در باغ دلم ريشه فرو برده ز نو
گر چه نوخيز نهالي است ، سراپا ثمر است
طوطي ما كه به غير از قفس تنگ نديد
اين زمان بال فشان بر سر تنگ شكر است
بشتابيد و به مجروح كهن مژده بريد
كه طبيب آمد و در چاره ريش جگر است
آنكه بيند همه عيبم نرسيده است آنجا
كه هنرها همه عيب و همه عيبي هنر است
از وفاي پسران عشق مرا طالع نيست
ورنه از من كه در اين شهر وفادار است
وحشي عاقبت انديش از آنسو نروي
كه از آن چشم پر آشوب رهي پر خطر است

[sorna]

غزل38

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است
بر حذر باش در این راه که سر در خطر است
پیش از آنروز که میرم جگرم را بشکاف
تا ببینی که چه خونها ز توام در جگر است
چه کنم با دل خودکام بلا دوست که او
میرود بیشتر آنجا که بلا بی‌سپر است
شمع سرگرم به تاج سرخویش است چرا
با چنین زندگیی کز سر شب تا سحر است
چند گویند به وحشی که نهان کن غم خویش
از که پوشد غم خود چون همه کس را خبر است

[sorna]

غزل39

تا مقصد عشاق رهي دور و دراز است
يك منزل از آن باديه عشق مجاز است
در عشق اگر باديه اي چند كني طي
بيني كه در اين ره چه نشيب و چه فراز است
صد بلعجبي هست همه لازمه عشق
از جمله يكي قصه محمود و اياز است
عشق است كه سر در قدم ناز نهاده
حسن است كه مي گردد و جوياي نياز است
اين زاغ عجب چيست كه كبك دريش را
رنگيني منقار ز خون دل باز است
اين مهره مومي كه دل ماست چه تابد
با برق جنون كاتش ياقوت گداز است
وحشي تو برون مانده اي از سعي كم خويش
ورنه در مقصود به روي همه باز است

[sorna]

غزل 40

خوش است بزم ولي پر ز خائن راز است
سخن به رمز بگويم كه غير غماز است
كه بر خزانه اين رازهاي پنهان زد
كه قفل تافته افتاده است و در باز است
به اعتماد كسي اي غنچه راز دل مگشاي
كه بلبل تو به زاغ و زغن هم آواز است
نه زخم ماست همين از كمان دشمن و بس
كه دوست نيز كمان ساز و ناوك انداز است
زمان قهقهه كبك ، خوش دراز كشيد
مجال گريه خونين و چنگل باز است
حذر ز وحشت اين آستانه كن وحشي
غيار بال برافشان كه وقت پرواز است