♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

من همیشه ترا می ستودم
من همیشه بهار را در چشمان تو می دیدم
من همیشه از دوریت رنج می بردم
من همیشه در کنارت دنیا را زیبا می دیدم
من همیشه محو تماشای نگاهت بودم
من همیشه مشتاق شنیدن صدایت بودم
من همیشه ، همه جا فقط ترا می دیدم
من همیشه در التهاب دیدارت می سوختم
من همیشه برایت بهترین ترانه ها را می سرودم
افسوس که تو همیشه با همه اینها بیگانه بودی

[P a R y A]

غروب کوچه و بارون پاییز

هجوم خاطرات محنت انگیز

دلی بی تاب و سرمای شبانه

تنی رنجور و عشقی بی نشانه

کنار پنجره بغضی شکسته

به یاد روزگار عاشقانه

وجود خسته و نومید و زارش

سراسر گشته با غم هم ترانه

سرایش بی صدا ونور امید

زده غمها به جانش تازیانه

لبش را بسته او با مهر غصه

ز چشم خسته اش غصه روانه

به ظاهر ساکت و خاموش و آرام

ز قلبش سر کشیده صد زبانه

به او گفتم سخن گو با من از دل

چرا غم کرده جانت آشیانه

چرا افسرده حال و بی بهاری

مگر دنبال رویای محالی

مگر درد تو درمانی ندارد

چرا جان تو آرامی ندارد

مگر در حق تو بیداد کردند

مگر آرامشت را خواب کردند

چرا در زندگانی مرده هستی

مگر امید تو در خاک کردند

چو بشنید این سخن آرام بگریست

بگفتا عشق من در خاک کردند

[P a R y A]

راست گفتی عشق خوبان آتش است
سخت می سوزاند اما دل کش است
من کجا و ترک آن مهوش ،کجا
دل کجا پرهیز ازاین آتش کجا
شادمانم گرچه در این آتشم
روز و شب می سوزم،اما دل خوشم
از خدا خواهم که افزونش کند
دل اگر دم زد ،پرازخونش کند
کاش ازاین آتش تو را بودی خبر
با خبر بودی که این بی دادگر
شعله اش هرچند افزون تر شود
سینه ازآن هرچند پرخون تر شود
ناله را هرچند سازد زارتر
هرچه دارد دیده را خون بارتر
باغ دل را با صفاتر می کند
مرغ جان را خوش نواتر می کند

[P a R y A]

من چه دورم ز تو ای شادی دل
در میان من و تو فرسنگها فاصله است
من به خود می اندیشم
که به لبخندی این فاصله را برداری
شوق رسیدن به دلم در رویا
شور وصل دو کبوتر در باد
دستهای تو توانایی آن را دارد
که مرا زندگانی بخشد
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطر برجسته ای از زندگی من گشتی
لوح تنهایی قلبم را
با وجود تو فروغی دیگر
شادی دیگر هست
من به تنهایی
ماه را می مانم
من به سرگردانی سر
ابر را می مانم
قصه ی بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می گفت
من در آیینه رخ خود را دیدم
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی
من به خوشبختی تو دل شادم
چه امیدی بر دلم بخشیدی
من چه دارم که تو را در خور ؟ هیچ
من چه دارم که سزاوار تو ؟ هیچ
هر چه دارم یه دل عاشق و پاک
که به زیر قدم پاک تو من خواهم داد
تو همه هستی من ، هستی من

تو همه زندگی من هستی

[P a R y A]

رفته ای اینک ، اما آیا
باز برمی گردی ؟
چه تمنای محالی دارم
خنده اممی گیرد
چه شبی بود و چه روزی افسوس
با شبان رازی بود
روزها شوریداشت
ما پرستوها را
از سر شاخه به بانگ هی ، هی
می پراندیم در آغوشفضا
ما قناریها را
از درون قفس سرد رها می کردیم
آرزو می کردم
دشتسرشار ز سبرسبزی رویا ها را
من گمان می کردم
دوستی همچون سرویسرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
منچه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه میدانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفهاند

[P a R y A]

وقت از نی تر شدن
وقت عریان تر شدن
گم شدن پیدا شدن
بی درو پیکر شدن
ردشو از هرنابلد
در عبور از فصل بد
رو به این بین منظره
این غزل کش این جسد
این همه بی خاطره
این همه بی پنجره
خیل خود جلاد تلخ
این ذلال باکره
بشنو از نی های نی
بشنو از بالای نی
تار یارما به دار
خلوت ما بی حصار
مسلخ سبزینه ها
جنگل بی برگ و باد
بشنو از این زخم جان
بشنو از این ناگهان
بشنو از من بی دریغ
در حضور غایبان
رد شو از آوار برگ
رد شو از فصل تگرگ
رد شو از این زمهریر
رد شو از دیوار مرگ
پر کن از می نای می
بغض سیلاسای نی
بشنو از دل ذره ها
بشنو از آوای نی
وقت از نی کر شدن
وقت عاشق تر شدن
گم شدن پیدا شدن
وقف یکدیگر شدن

[P a R y A]

عشق تو درسرشت من با دل و جان آ شناست

چگونه فریادت نزنم

چرا دم از یادت ننهم

در اوج تنهائی

اگر زمین ویرانه شود

جهان همه بیگانه شود

تویی که با مایی

تو نسیم خوش نفسی

من کویر خار و خسم

گر بفریادم نرسی

من چو مرغی در قفسم

تو با منی اما

من از خودم دورم

چو قطره از دریا

من از تو مهجورم

ای نامت از دل و جان در همه جا به هر زبان جاری است

عطر پاک نفست سبز و رها از آسمان جاری است

نور یادت همه شب در دل ما چو کهکشان جاری است

[P a R y A]

ای صبر پای دار که پیمان شکست یار


کارم ز دست رفت و نیامد به دست یار


برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم


یارب ز من چه خاست که بی من نشست یار


در عشق یار نیست مرا صبر و سیم و زر


لیک آب چشم و آتش دل هر دو هست یار


چون قامتم کمان صفت از غم خمیده دید


چون تیر ناگهان ز کنارم بجست یار


سعدی به بندگیش کمر بسته ای ولیک


منت منه که طرفی از این برنبست یار


اکنون که بی وفایی یارت درست شد


در دل شکن امید که پیمان شکست یار

[P a R y A]

مسافر خسته من
بار سفر رو بسته بود
توی خلوت آینه ها به انتظار نشسته بود
میخواست که از اینجا بره اما نمی دونست کجا
دلش پر از گلایه بود ولی نمی دونست چرا
دفتر خاطراتشو تو طاقچه جا گذاشت و رفت
عکسای یادگاریشو برای ما گذاشت و رفت
دل که به جاده می سپرد کسی اونو صدا نکرد
نگاه عاشقونه ای برای اون دعا نکرد
حالا دیگه تو غربتش ستاره سر نمی زنه
تو لحظه های بی کسیش پرنده پر نمی زنه
با کوله بار خستگی توی جاده های خاطره
مسافر خسته من یه عمره که مسافره

[P a R y A]

محکوم به بودن در کویرم.
در بیابان سرد و بی روح
که باد خار و خاشاک را در
پهنای مسیر به حرکت می اندازد
قدم می زنم.
از فراوانی سنگریزه های راه
گله ای ندارم.
از رنگ مردگی طبیعت خشک
گله ای ندارم .
حتی از صدای فریاد حیوانات بیابان گرد
که امواجی مهیب بر دل می نگارند
گله ای ندارم .
گله ام باد است
که چرا صدایم را
به سویت نرسانده