♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

ای مهربانی تو

زلال تر از آب

از خاک من

ای ابر! ای ترانه نشنیدنی

همراه ساز شب های خستگی

شب های انتظارم

تا صبح پای پنجره ماندن

خواندن

تا صبح سوی دورترین پاره ابر

ای ابر مهربانی !‌ ای مهربانترین ابر

می بینمت به حاشیه ی آسمان هنوز

در کار چاره سازی این خاک شوربخت

فریاد می کشی

غریو زنان از این کوه

تا کوه دوردست

و گیسوان سوخته ات را می بینم

از ریگ داغ بادیه روییده است

دیدی که سوختم

دیدم که سوختی

دیدی که بند بند من از تشنگی گسست

دیدم که چشم سرخ تو رگبار گریه را

لغزیده پشت دست

با آنکه لب پنجره ماندم تا صبح

با آنکه پشت پنجره خواندی

[P a R y A]

(برای خواندن متن کامل شعر به ادامه مطلب بروید)

ای دل خسته و در مانده ام......!

ازنگاه های پر غرور،

از بی وفایی روزگار و زمانه،

از بی مهری آدماها،

ای دل حرفهایم را به تو می گویم،

ای دل برای تو می نویسم، ‌

از خشکترین جاها ، خشکترین احساسات،

از روزهای پرازتکرار،چهره های پرنقاب،

از دلهای بی بهار،‌ کینههای همیشه برجا

[P a R y A]

آن چشم ها براهند
تا ز آسمان بیایی
با این قنوت دستان
بر آن قنات خالی
هر چند خوابِ خواب است
اقبال ناگهانی
پیداست ضجه ی مرگ در بغض هر مقنی
باید به سجده افتاد
باید به دوری از فسق
یک نعره "ای خدا" زد
باید که اسمعیلی
تقدیم با ریا کرد
باید بدانی الله
کاین، پینه بر سر من
مهرت ز کبریا زد
این حربه نیک کاری است
تدبیر خیس خورده
پیداست کز سر جود ای خفته در امانی
آن روز استغاثه
می جست یک سبد آب
یک مرد انتحاری
در انتهای چاهی
پر کرده کوزه ای را:
فریاد ای اهالی
این کوزه را بگیرید
بعد از تناول آب
از چاه "من" در آرید
پیداست کز سر جود
ای خفته در امانی
آنی که بر سر چاه
نوشیده آب و رفته
بی غسل، یک مقنی

جان داده بر ته چاه

ای خفته در امانی

آنی که بر سر چاه
نوشیده آب و رفته
بی غسل، یک مقنی

جان داده بر ته چاه

یک آسمان تبانی!
این قصه امتحانیست؟

[P a R y A]

به نام آنکه معبود است و معشوق


طفلک پر شورم این روز ها باز هوای دلش ابریست


براستی نمیدانم دیگر چگونه واژه ها را به بازی بگیرم


واژه هایی که چون حبابی رنگین در شب های من میرقصیدند

و کبوتر های کلام را درسحر گاهان من به پرواز میکشیدند


تا مرهمی باشند برای طفلکم که میخواهد از راز دل بگوید


دلتنگم؛؛


دلتنگ خواستن ؛


دلتنگ نوشتن؛


دلتنگ آغوشی پر مهر گاهی چنان از خود بیخود میشوم


که حتی نمی فهمم که آمد ؛ یا کدام رفت


پرورد گارا ؛


روی سخنم با توست؛؛


تویی که شور عشق را برایمان به ودیعه نهادی!

[P a R y A]

دوستت دارم

نه تنها برای آنچه که هستی

بلکه برای آنچه که هستم

هنگامی که با توام



دوستت دارم

نه تنها برای آنچه که از خود ساخته ای

بلکه برای آنچه که از من می سازی



دوستت دارم

برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می کنی



دوستت دارم

چون دست بر دل فسرده ام می نهی

زنگارهای بی ارزش و بی مقدار به سویی می زنی

ونور می تابانی بر گنجینه های پنهانی که

تاکنون در ژرفا مانده بودند



دوستت دارم

چون یاریم می کنی که از تخته پاره های زندگی

نه یک کپر ، که معبودی در خور بنا نهم

کمک می کنی که کار روزانه ام

نه یک سر شکستگی بلکه ترنم ترانه ای باشد







دوستت دارم

چون بیش از هر کیش و آیینی

به رویش من یاری رسانده ای

فراتر از هر سرنوشتی

شادی را به من ارزانی داشتی

این همه را هدیه داده ای

بی هیچ تماسی ، کلامی ویا اشارتی

به این کار توانا گشته ای

چون خودت بوده ای

شاید دوست بودن در نهایت

به همین معنا باشد. . .

پس با تمام وجود

دوستت دارم. . .



دوستت دارم. . .

دوستت دارم. . .

[P a R y A]

خداوندا ، خداوندا تو هم یکبار عاشق شو

و بر گیر از لب میگون یاری بوس اشک آلود

تو هم در انتظار دلبری با ترس و لرز و بیم

سر آن کوچه یک ساعت بمان غمناک و اشک آلود

که از درد من و راز درون من خبر گردی

تو هم چون من به رسوایی میان ده سمر گردی

وفا داری کن و جور و جفایش را تحمل کن

چنان خو کن به او تا هستی تو جمله او گردد

و بعد از آن در آغوش رقیبی مست و بی پروا

تماشا کن که تا بهتر بدانی حالت ما را

خداوندا تو هرگز نامه معشوقه ای خواندی

که بنویسد تویی دینم تویی جسمم تویی جانم

ولی فردا همان فردا که آغاز جدایی هاست

بگوید کن فراموشم نمیخواهم پشیمانم

و تو مانند مرغ نیم بسمل پر زنی بر خاک

و شعرت نامه ات ، آتش زند بر پیکر افلاک

خداوندا ، تو یک شب تیشه مردانگی بردار

و از ریشه بر افکن این درخت عشق و مستی را

و خواهی دید با محو کلام ِ "دوستت دارم"

تو خواهی داد بر باد فنا بنیاد هستی را

وز آن پس هر دلی را کردی از عشق بتی دلشاد

به او درس وفا هم در کنار عشق خواهی داد . . .

[P a R y A]

گفتی : "بیا شبانه ی عشقی به راه كن

من را غریق لذت یك شب گناه كن



حس لبت كه روی لبم داغ میزند

از من مگیر و زندگی ام را تباه كن



آرام سر به سینه ی من نه و تا ابد

گیسوی خود به سرش سرپناه كن



از آتشی كه شعله زده در نگاه تو

امشب مرا چو چشم خودت رو سیاه كن"



آنشب كه دست تو دست مرا گرفت

از پا فتاده بودم و گفتی گناه كن



گفتم كه سینه ام از عشق خسته است

گفتی: " خموش باش و مرا تكیه گاه كن "



عشقی نبود در پس آن شب و تا هنوز

گویم به گوش دل هر شب كه آه كن



آن عشق پاك بی ثمری كز دلت گذشت

از یاد برده و در قعر چاه كن



تو از تمام فاصله ها دل بریده ای

سوزاندی ام ، برای خدا ، اشتباه كن



من با تمام فاصله ها عهد بسته ام

باز آ و غربت من را نگاه كن

[P a R y A]

سخت پریشانت ساخته

اینكه جدایی را عزم نموده ام

میگویی آواره می شوم بی تو

بمان بامن . . .

آه عزیزم

می دانم

می دانم طاقت نمی آوری جدایی را

این مسئله اما

مرا از رفتن باز نمی دارد

رفتنم عزمیست راسخ

برماندنم پای مفشار

میروم

و اندوهی احساس نمیكنم از جدایی

مگر با تو بودن آرامشم داد

كه اندوهگین شَوم ازدوریت ؟. . .

كنارت بودم

احساسم نمیكردی

حضورم را نمیدیدی . . .

اكنون كه مایلم به جدایی

حس میكنی وجودم را ؟

و درمی یابی كه آواره میشوی بی من ؟

نه. . . عزیز . . .

می روم . . .

دیگر آزارم نمیدهد جدایی

و التفاتی نیست مرا

به پریشانیت

به آوارگیهایت . . .

[P a R y A]

از همان روزی که دست حضرت قابیل

گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که فرزندان آدم

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید

آدمیت مرد

گرچه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر آدم شد و این آسیاب

گشت و گشت

قرنها از مرگ آدم هم گذشت

ای دریغا آدمیت بر نگشت

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا ز خوبی ها تهی ست

صحبت از آزادگی ، پاکی ، مروت ، ابلهی ست

صحبت از عیسی و مو سی و محمد نابجاست

روزگار مرگ انسانیت است

من که از پژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر ـ حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندر این ایام زهرم در پیاله ، زهر مارم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای جنگل را بیابان می کنند

دست خون آلود را در پیش چشم خویش پنهان می کنند !

هیچ حیوانی را به حیوانی نمی دارد روا

آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن :

مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن :

یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویر سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است

[P a R y A]

گر چه از فاصله ماه به من دور تری
ولی انگار همین جا و همین دور و بری

ماه می تابد و انگار تویی می خندی
باد می آید و انگار تویی می گذری

شب و روز تو ـ نگفتی ـ که چه سان می گذرد
می شود روز و شب اینجا که به کندی سپری

گر چه آنجا کمی از فصل زمستان باقی ست
و هنوز از یخ و برفاب ولنجک اثری

باز بگذار در و پنجره ها را امشب
باد می آید و می آورد از من خبری

خبری تازه که نه یک خبر سوخته را
باد می آورد از فاصله دور تری

خبر اینقدر قدیمی ست که هر پیر زنی
خبر اینقدر بدیهی ست که هر کور و کری

می تواند که به یاد آورد و بشنودش
تو که خود فاعل و مفعول و نهاد خبری