راه مـــــا از شمـــا جـــدا شده است
کُــرک وارونـه پُــر بـهــــــا شده است
از جـــراحت پُـــریــم یــــــــا مـــولا
خون دل می خوریــــم یـــــــا مــــولا
معنی حمـــــد را نمــی دانیـــــــم
و نمــــــــاز غفیـله می خـــــوانیـــم
بسکه در گـــــوشه ای دعـا خواندیم
کاروان پیش راند و مــــا مـــانــدیــم
در پَـس پُسـتها چـــه پَست شـدیــم
و چــــه بی درد و خود پرست شدیم
نـــان تمـــام وجودمــــان شده است
چهره هـــامان شبیه نان شده است
آی ، نـــو کیسه ی فــــــرو مـــــــایـه
بـــــا تـوام ، بـــــا تـــو ، آی همسایه
نهـــــــــــروانی مکـن عبـــــــــادت را
مختصـر کــن نمـــــــاز عـــــــادت را
پیشتر هــــــــا فقیر اگـــــر بـــــودیـم
بـــــــا صفــــــا تـــر ، شریفتر بــودیم
بـه نگــــــاه کبـــــــوتران ســــــوگــند
و به ســــو ســوی اختران ســوگــند
کـــــه تجــــمٌـل بلای مــــردم شــــد
عــزّت نفــس در طــمع گـــــم شـــد
چـــــه قسمها کـــه نــا بجـا خوردیم
و نــدیـدیـم از کجـــــــــا خـــــوردیــم
عشقــها عشقــهای پــــــوشــــالی
وعده هـــــا وعده هـــــای تــو خالی
شـــــــــــور آواز را نمی فهمـــــیم
نـــــــاله ی ســـــاز را نمی فهمــیم
گــــویی از لطف پنـــج حس پــاکـیم
و گــــــرفتــــــار قـــحط الادراکـــــیم
درد امـــــــــروز درد بی دردیـست
دور امـــــروز دور نــــــا مــردیـست
بس کـــــه آزرده انــــد جــــــانــم را
سرختـــر کـــــــرده ام زبـــــــانـم را
آنکه پایش به جبهه جـا مـانده ست
چند سالیست بی عصا مانده ست
از پس انــداز چــند ســالـــه فقــط
در کـَفَش چند پینه جـا مـانده ست
بــرج ســــازان کجـــــا خبـر دارنــد
کــه سر برج ، رفته یــــا مانده ست
خسته تـــر از همــیشه ام امــــروز
چقَدَر راه تـــــا خـــدا مـــــانده ست
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)