کلارا خانس

[sorna]

بارانى از شكوفه‏هاى گيلاسْ‏بنان
مى‏چيند در هوا
اين ميغ ِ درخشان را
تا به هيأت ِ چشمانى درآيد
كه آرزومند ِ آنيم.
جسم ِ صدا
كرنش‏كنان واپس مى‏نشيند
هم در آن حال كه ما
در سكون
به قلمرو ِ نورى پا مى‏گذاريم
كه به زبان ِ آذرخش سخن مى‏گويد.
و خود در چنگال ِ فراموشى
باقى مى‏مانيم.

[sorna]

به پیش روح سرگردان
تا شهر قدسی عشق
سنگ‌ سوزان را لمس کن
باشد که خزانه‌ی درون
پذیرای انعکاس درخشش بی‌پایان باشد و
باشد که همه‌چیز محو شود
در دریای ناشناخته
تا تنها همان نقطه‌ی جنون
به جا بماند

[sorna]

بوسه می‌زنم بر زمینی که پاهایت بر آن قدم برداشت
بر رد پاهای تو
که تنها من می‌شناسم
لیلای شیرین
وقتی فریاد می‌زنند که «آن دیوانه را باش!»
من نیز فریاد می‌کشم و چون نیزه‌ داری
غرشم از سپیده برمی‌گذرد
از همه‌ی راه‌ها تا رؤیاهای تو
که بازتاب سایه‌ها
نگذاشت سینه‌ام به خواب رود
و بیهوده دراز کشیدم
در انتظار لب‌های شیری تاریکی

[sorna]

پُرکن پیاله را ساقی!
تا آوازی سرکنم از کیفیت حرام
از شهرت بدنامی
از فقدان نجابت
نسیان کرامت
ترک خیانت
و تسلیم محض به عشق
به جنون
تمام راه‌های گمگشتگی
در صحراهای نجد
بی هر راه برگشت!

[sorna]

شاید که سکه در چمن گم شود
شراب ،‌ سرکه
میوه‌‌های وحشی زیتون
شاید سنبل و سیب ناپدید شوند
و بادی کافر
نور شمع را فروبنشاند
آینه‌ها را خاموش کند
و شاید گندم دیگر جوانه نزدند
جوانه‌ها نرویند
و ماهی در آب زلال شنا نکند
هم ‌او ، گناه هفتم نوروز است
بی چشم‌هایش
زمین یتیم است و
نمی‌داند تولد دوباره‌ی کشتزارها را
حضور سرزده‌ی گل‌ها را در آغوش‌اش
و تنفس جاودانه‌اش را

[sorna]

و او گل‌های پریشان را چید
و پشت پرده‌ی توری پنهان شد
وقتی ماه
مرهم سایه‌ها برآمد
این کلمات را بر زبان راند :
« شبم من!
ریشه‌ی رنج
لنگر انداخته در هوایی که تنفس می‌کنم
آه ، یار روشن من
میهمان سیاهی کهربا!
من نیز
در تاریکی پناه گرفتم
و در آن زندگی می‌کنم
تنها معمای چهار عنصر
که گل سُرخشان نگه می‌داشت
می‌تواند روزن نوری
در تاریکی‌ام بگشاید »

[sorna]

شعري در باب اتحاد

نگاهشان بر هم اوفتاد
و هر دو فروریختند
خاموش شد
آواز بلبلی که نفس‌هاشان را یگانه می‌کرد
و جنگل بر خود لرزید
جنگل سیری ناپذیر
مجنون را به کناری راند
و بر رُخسار لیلی
آب و عطر بیهوده بود
افقی بایر
شکوه روزانه‌‌ی گل‌های سرخ را زدود
و بر حافظه‌ی آن‌ها مسلط شد .

[sorna]

تصوير قهرمان

عریان به گلستان می‌رود
مجنون
به جان خویش رخنه می‌کند
که از اخگرها می‌نوشد
آن‌جا که بهشت
تنها رخسار‌ه‌ی لیلی‌ست
تنش واژه‌ایست برای عشق و
عشق ، عریانی‌اش
و حجاب مردی دیوانه و زنجیری
آزاد و عاقل

[sorna]

به یاد آر این حکایت را کاغذ
حکایتی که نگاهش می‌داری
در خلوص افقت
که تو شاهد نخستین دست‌هایش بودی
بر خویش
به یاد آر که بر مسیر لطیف خط
خوش‌آمد گفتی به حلقه‌ی حروفش
که به هم می‌رسیدند
در امواج محبوب خطاطی

[sorna]

رفتند
به میان بوته‌ها و برگ‌ها
سپاس پرتو خورشید را
که در آن‌ها می‌خلید
چون آینه‌هایی کوچک
که نشانه‌شان‌ می‌کرد
به دام افتاده ، ‌خموشانه می‌خندیدند
تا نسیم به عاریه صدایی نباتی‌شان بخشید
در چشم‌های هم نگاه می‌کردند
و زیر لب
کلمات بی‌معنا را نجوا می‌کردند
نشنیدند آن‌ها
اخطار پایان زنگ تفریح را

مجنون انگشت اشاره‌ بر بازوی لیلی کشید
با خود گفت :
دستش ، ‌تکیه ‌داده به شاخه‌ها
پرنده‌‌ای است سفید
که هیچ‌کس را هراسان نمی‌کند .