اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 11

نبود طلوع از برج ما آن ماه مهرافروز را
تغيير طالع چون كنم اين اختر بد روز را
كي باشد از تو طالعم كاين بخت اختر سوخته
گرداند از تاثير خود صد اختر فيروز را
دل رام دستت شد ولي بر وي ميفشان آستين
ترسم كه ناگه رم دهي اين مرغ دست آموز را
بر جَيبِ صبرم پنجه زد عشقي گريبان پاره كن
افتاده كاري بس عجيب دست گريبان دوز را
كم باد اين فارغ دلي كو صد تمنا مي كند
صد بار گَردم گِرد سر ، عشق تمنا سوز را
با آنكه روز وصل او دانم كه شوقم مي كشد
ندهم به صد عمر ابد يك ساعت آن روز را
وحشي فراغت مي كند كز دولت انبوه تو
صد خانه پر اسباب شد جان ملال اندوز را

[sorna]

غزل 12

بار فراق بستم و جز پاي خويش را
كردم وداع جمله اعضاي خويش را
گويي هزار بند گران پاره مي كنم
هر گام پاي باديه پيماي خويش را
در زير پاي رفتنم الماس پاره سخت
هجر تو سنگريزه صحراي خويش را
هر جا روم ز كوي تو سر بر زمين زنم
نفرين كنم اراده بيجاي خويش را
عمر ابد ز عهده نمي آيدش برون
نازم عقوبت شب يلــداي خويش را
وحشي مجال نطق تو در بزم وصل نيست
طي كن بساط عرض تمناي خويش را

[sorna]

غزل 13

عزت مبر در كار دل اين لطف بيش از پيش را
اين بس كه ضايع مي كني بر من جفاي خويش را
لطفي كه بدخو سازدم نايد به كار جان من
اسباب كين آماده كن خوي ملال انديش را
هر چند سيل فتنه گر چون بخت باشد ور رسي
كشتي به ديوار آوري ويرانه درويش را
بر كافر عشق بتان جايز نباشد مرحمت
بي جرم بايد سوختن مفتي منم اين كيش را
عشقم خراش سينه شد گو لطف تو مرهم منه
گر التفاتي مي كني ناسور كن اين ريش را
چون نيش زنبور به دل گو زهر مي ريز از مژه
افيون حيرت خورده ام زحمت ندانم نيش را
با پادشاه من بگو وحشي كه چون دور از تو شد
تاريخ مي خوان گه گهي خوبان عهد خويش را

[sorna]

غزل 14

منع مهر غير نتوان كرد يار خويش را
هر كه باشد دوست دارد دوستار خويش را
هر نگاهي از پي كاري است بر حال كسي
عشق مي داند نكو آداب كار خويش را
غير گو از من قياس كار كن اين عشق چيست
مي كند بيچاره ضايع روزگار خويش را
صيد ناوك خورده خواهد جست ، ما خود بسمليم
اي شكار افكن بتاز از پي شكار خويش را
با تو اخلاصم دگر شد بس كه ديدم نقض عهد
من كه در آتش نگردانم عيار خويش را
باده اين شيشه بيش از ساغر اغيار نيست
بشكنيم از جاي دگير ما خمار خويش را
كار رفت از دست وحشي پاي بستي كن ز صبر
اين بناي طاقت نااستوار خويش را

[sorna]

غزل 15

چيست قصد خون من آن تُرك كافركيش را
اي مسلمانان نمي دانم گناه خويش را
اي كه پرسي موجب اين ناله هاي دلخراش
سينه ام بشكاف تا بيني درون خويش را
گر به بدنامي كشد كارم در آخر دور نيست
من كه نشنيدم در اول پند نيك انديش را
لطف خوبان گر چه دارد ذوق بيش از پيش ، ليك
حالتي ديگر بود بيداد بيش از پيش را
حد وحشي نيست لاف عشق آن سلطان حُسن
حرف بايد زد به حد خويشتن درويش را

[sorna]

غزل 16

هست اميد قوتي بخت ضعيف حال را
مژده يك خرام ده منتظر وصال را
گوشه نااميديم داد ز صد بلا امان
هست قفس حصار جان مرغ شكسته بال را
رشحه وصل كو كزو گرد اميد نم كشد
وز نم آن برآورم رخنه انفصال را
نيم شبان نشسته جان بر در خلوت دلم
منتظر صداي پا مهد كش خيال را
من كه به وصل تشنه ام خضر چه آبم آورد
رفع عطش نمي شود تشنه اين زلال را
دل ز فريب حسن او بزم فسوس و اندوه
انجمني به هر طرف آرزوي محال را
وحشي محو مانده را قوت شكر وصل كو
حيرت ديده گو بگو عذر زبان لال را

[sorna]

غزل 17

بر سر نكشت در تب غم هيچكس مرا
جز دود دل كه بست نفس بر نفس مرا
من سر زنم به سنگ و تو ساغر زني به غير
اين سرزنش ميانه عشاق بس مرا
روزي كه مي رم از غم محمل نشين خود
بهر عزا بس است فغان جرس مرا
زين چاكهاي سينه كه كردند ره بهم
ترسم كه مرغ روح پرد از قفس مرا
وحشي نمي زدم چو مگس دست غم به سر
بودي اگر به خوان طرب دسترس مرا

[sorna]

غزل 18

بر قول مدعي مكش اي فتنه گر مرا
گر مي كشي بكش به گناه دگر مرا
پيشت به قدر غير مرا اعتبار نيست
بي اعتبار كرده فلك اين قدر مرا
شوقم چنان فزود كه هر گه نهان شوي
بايد دويد بر سر صد رهگذر مرا
بر گردنم ز تيغ تو صد بار منت است
زيرا كه وا رهاند ز صد دردسر مرا
وحشي صفت ز عيب ديده بسته ام
اي عيبجو برو كه بس است اين هنر مرا

[sorna]

غزل 19

ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا
پيدا شده فتيله زخم نهان مرا
تازد به نام من غم او قرعه جنون
شد پاره پاره قرعه صفت استخوان مرا
عمري به سر سبوي حريفان كشيده ام
هرگز نديده است كسي سرگران مرا
از يك نفس برآر ز من دود شمعسان
نبود اگر به بزم تو بند زبان مرا
وحشي ببين كه يار به عشرت سرا نشست
بيرون در گذاشت به حال سگان مرا

[sorna]

غزل 20

خانه پر بود از متاع صبر اين ديوانه را
سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را
خواه آتش گوي و خواهي قرب ، معني واحد است
قرب شمع است آنكه خاكستر كند پروانه را
هر چه گويي آخري دارد بغير از حرف عشق
كه اينهمه گفتند و آخر نيست اين افسانه را
گرد ننشيند به طرف دامن آزادگان
گر براندازد فلك بيناد اين ويرانه را
مي ز رطل عشق خوردن كار هر بي ظرف نيست
وحشي اي بايد كه بر لب گيرد اين پيمانه را