♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

بدنبال واژه ای می گردم که تو را در آن بیابم ...

و این آغازیست برای پایانی بی انتها ..

پایانی که شاید در آن ، کتیبه ی خدا ، رو به عشق ما گشوده شود !!

و ثانیه های گمشده ام را معنایی تازه بخشد !

من ...

سالیان دراز در ساحل قلبم ، به جستجوی تو دل بستم

و تو را یافتم ...

و اکنون ، تو ، بهانه ی لحظه های تنهایی من هستی

و حرمت نفسهایت ، بهار را برایم تداعی می کند

پس ...

زیباترین لحظاتم را به پای ساده ترین دقایقت می ریزم

تا بدانی ...

تو را برای تو دوست دارم و زندگی را برای نفسهای تو ... !!!

[P a R y A]

عشقت را کتاب کردم و برسر قلبم نهادم تا روزی هزاربار خط به خطش را مرور کنم
نامت را با اشک دلبر های دلسوخته بر قلبم حکاکی کردم
در لحظه آمدنت اشک شوق بر دیدگانم جاری است و در لحظه رفتنت اشک حسرت
همیشه تکیه گاه خستگی هایم بودی و مرهم دردهایم
ای بهترینم حظورت برایم نیاز است
نیاز به زندگی چون تو برایم خود زندگی هستی
عزیزم ببخش... بدی هایم را ببخش اشک ها و لبخند هایم را ببخش
تو خودت را به من بخشیدی و من تو را به اشک هایم
در این دنیای دیوانه برایم بهترین بودی
و در تاریکی شبهایم روشنی بخش
آری ای بهترینم می خواهم برایت بهترین باشم.

[P a R y A]

عشق من همچون گل سرخی استکه در اوایل بهار روییده است

ویا همچون نوای شیرین موسیقی

که از دورها به گوش رسیده است

هر چقدر که تو دلپذیر من زیبا هستی

به همان اندازه من عاشقم

و عاشقت خواهم ماند

تا دریاها به خشکی رسند

حتی در آن زمان

وقتی که دریاها خشک شوند

وصخره ها زیر آفتاب ناپدید

من هنوز تورا دوست خواهم داشت

تا زمانی که شنزار زندگی جاری است...

و تو تنها عشق من

تا زمانی که هستی

من به سویت خواهم آمد

بارها و بارها

حتی اگر میان ما

فرسخ ها فاصله باشد

[P a R y A]

ای عزیز دل من
بی تو خوش نیست دلم بی تو ای محرم راز

چه کنم با گل سرخ ؟
چه کنم با گل ناز ؟
تک و تنها چه بگویم به بهار ؟
گر سراغ از تو گرفت چه بگویم به نسیم ؟
گر بهاران پرسد :
« لاله زار تو کجاست » ؟
من پر از عطر خوش هم نفسی
تو چرا تنهائی ؟
غمگسار تو کجاست ؟
من و این سینه تنگ من و پائیز غم آلوده درد
همدمم سایه تنهائی خویش بی بهار رخ یار
تک و تنها چه بگویم چه بگویم به بهار ؟
بی تو ای راحت جان با دل شیدا چه کنم؟
با جهانی غم و حسرت من تنها چه کنم؟
عشق و بی تابی من مایه بدنامی توست
با تو پاکیزه تر از گل من رسوا چه کنم؟
در پی گمشده ای گرد جهان می گردم
ای خدا گر نشد این گم شده پیدا چه کنم؟
مرا مان قطره آبی به کف آرند و خوشند
من که مردم زعطش برلب دریا چه کنم؟
گرچه امروز مرا نیست زپی فردائی
گرنبندم دل از امروز به فردا چه کنم؟
روی برتافت زمن آنکه جهان هست
بعد از این گر نکنم پشت به دنیا چه کنم؟

[P a R y A]

تو از جنس کدامین لاله بودی!
که با اسمت زمین ویرانه تر شد!
سکوت و بغض شبهای کسالت !
به زیبایی زمین گیر و فلج شد!
تو از تاریکی شب ها چه دیدی !
که این گونه نگاهت رنگ شب شد !
جدا از رنگ این دنیای بی رحم !
دلت چون لاله ای هم رنگ شهر شد!
نگاهت کردم و گویی نگاهت !
به نگاهم مرهمی پر درد سر شد !
نمی دانم در این لحظه چه دیدم !
که تا دیدم دلم بی درد و غم شد.

[P a R y A]

خوش لهجه تر از باران٬ شب با تو غزلبار است

جان و دل من٬ بی تو چون لاله تبدار است

اینجا چه هوا سرداست بی هرم نفسهایت

از بوی خوشت اینجا٬ چون باغ٬ چو گلزار است

رخشنده تر از مهتاب٬ چون نسترن بی تاب

در نی نی چشمانت٬ خورشید پدیدار است

از شرم نگاه ما٬ گل کرد تمناها

باغ دل من بی تو تشنه است٬ پر از خار است

من شب زده بی فانوس دنبال تو می گردم

وقتی که نباشی تو خورشید٬ در انکار است

این زمزمه باران٬ تعبیر صدای توست

بوییدن و بالیدن٬ شوق شب دیداراست

[P a R y A]

دلتنگیم پایان ندارد

حتی با تو

در کنارمی و من باز دیوانه وار دلتنگم

آنگاه که خورشید صورت لطیفت را نوازش می کند

و به گرمای وجودت گرما می بخشد

باز هم چون دیشب زیبا می مانی و بی مانند

می خواهم باز هم تماشایت کنم

تمام خطوط صورتت

همانگونه نرم و لطیف بر ذهنم حک شده

اما باز آنها را مرور می کنم

گویی دنبال نقشی تازه هستم

گویی می خواهم جهانی تازه را کشف کنم

و تو چه آرام خوابیده ای!

از سراشیب پیشانی بلندت به چشمانی می رسم

که اگر باز بود جهانی را دیوانه می کرد

و مرا دیوانه تر

آه که چه لذتی دارد غرق تو شدن

خط لبت را با انگشتانم دنبال می کنم

و بر نقش صورتت نقش می بندم

و می بوسم . . .

وقت بیدار شدن است!

[P a R y A]

می رسد روزی که فریاد وفا را سر کنی

می رسد روزی که احساس مرا باور کنی



می رسد روزی که نادم باشی از رفتار خود

خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی



می رسد روزی که از من تنها ماند یادگار

نامه هایی را که با دریای اشکت تر کنی



می رسد روزی که در مسیر بی کسی

بوته های وحشی گل را ز غم پرپر کنی



می رسد روزی که صبرت سر شود در پای من

آن زمان احساس امروز مرا باور کنی

[P a R y A]

شکوه ها دارم ز کار خویشتن
با دل نابردبار خویشتن
با چنین آشفتگی تنها منم
یادگار روزگار خویشتن
همچو شمعم آتشی بر جان فروز
تا بسوزم بر مزار خویشتن
بار هستی عاقبت پشتم شکست
خرد گشتم زیر بار خویشتن
دل به یار بی وفای خویشتن
دادم و دیدم سزای خویشتن
زخم فرهاد و من از یک تیشه بود
او به سر زد من به پای خوشتن
آشنایی دیدم از هم ریخته
یادم آمد از سرای خویشتن
زد به تیغم ، بوسه بر دستش زدم
خود گرفتم خونبهای خویشتن

[P a R y A]

روی برگی بنویس عشق، بنویس با چشم خیس عشق

عشق و تکرار کن دوباره، خط تیره بنویس عشق

عشق فریاد پرنده س، ساکنه یا که رونده س

ساز قلبه، سوزه سینه س، گاهی وقتا درد کینه س

عشق هستی آفرینه، خود کلام آخرینه

یه تمنا یه سروده، نرم و سوزنده چو دوده

عشق یه نوره یه امیده، نه سیاهه نه سپیده

به لطافت مثل ابراس، به بزرگی همه دریاس

عشق پیوسته در اوجه، قصه ی ساحل و موجه

گوهر ناب و گرانه، مثل چشم نگرانه

همیشه بی قرار عشقه، طراوت بهار عشقه

اساس روزگار عشقه، عشقه عشقه

عشق نشان تقدیره...