جبران خليل جبران

[sorna]

زندگی به شهامت نیاز دارد .دانه ی نشکافته همان

ویژگی های جوانه ای را دارد که از هم پوسته می دراند.

با این همه، تنها دانه ای

که پوسته اش را می شکافد ، می تواند خود را به درون

ماجرای زندگی پرتاب کند.

این ماجرا شهامت بی مانند آن را بایسته می گرداند

که دریابیم انسان نمی تواند با آزموده های دیگران زندگی کند

و نیاز دارد به دریا دل سپارد.

[sorna]

خطاستــ ـاگر بیندیشیمـ عشق حاصل مصاحبتــ دراز مدتــ و باهمـ بودنی مجدانهـ ـاستــ
عشق ثمرهـ ی خویشاوندی روحی ـاستــ و ـاگر ـاین خویشاوندی در لحظهـ ـای تحقق نیابد
در طول سالیان و حتی نسل‌ها نیز تحقق نخواهد یافتــ

[sorna]

سپیده بر دمید.

بلبلان و هزاران همه

اندک اندک نغمه سر دادند

و آه از نهاد جان های اندوهگین بر آمد.

شود آیا که از چنگال خواب رهیده،

و با ابرهای سپید رهسپار شوم ؟

[sorna]

تو نابینایی و من کر و لال . پس بیا دست در دست هم نهیم

تا یکدیگر را در یابیم.

چون پیاله ام تهی گردد ، از آن خرسند می گردم.

نیمه که باشد ،

بانگ می زنم که نیمه ی دیگرش را هم پر کنید.

آری محبوبم ، ما درک می کنیم ، بی آنکه از درک خویش آگاه باشیم.

و چیزی را می زییم که آگاهانه ، توان بر شمردنش را نداریم.

[sorna]

ـای عشق کهـ دستان خداییتــ

بر خواهش‌های من لگامـ زدهـ ،‌

و گرسنگی و تشنگیمـ را تا وقار و ـافتخار بالا بردهـ ،‌

مگذار توان و ـاستقامتمـ ـاز نانی تناول کند و یا ـاز شرابی بنوشد کهـ خویشتن ناتوانمـ را وسوسهـ میکند.

بگذار گرسنهـ ی گرسنهـ بمانمـ ،‌

بگذار ـاز تشنگی بسوزمـ ،‌

بگذار بمیرمـ و هلاکــ شومـ ،‌

پیش ـاز ـآنکهـ دستی بر ـآورمـ و ـاز پیالهـ ـای بنوشمـ کهـ تو ـآن را پر نکردهـ ـای،‌

یا ـاز ظرفی بخورمـ کهـ تو ـآن را متبرکــ نساختهـ ـای.

[sorna]

جان‌های خاکی ما کهـ ـاشتیاقی پنهان بهـ حقیقتــ دارند

گاهـ بهـ گاهـ برای مصالح زمینی ـاز ـآن دور می‌شوند

و برای هدفی زمینی ـاز ـآن جدا می‌ ـافتند

با وجود ـاین ، ‌همهـ ی روح‌ها در دستان ـامن عشق ـاقامتــ دارند

تا زمانی کهـ مرگــ ـاز راهـ برسد و ـآن‌ها را نزد خدا بهـ عالمـ بالا ببرد

[sorna]

کسی را که با او خندیده ای ، فراموش می کنی .

اما

کسی را که با او گریسته ای ، هرگز از یاد نخواهی برد

[sorna]

میان دانشمند و شاعر مرغزاری خرم است.

دانشمند که از آن بگذرد،

فرزانه می شود

و شاعر بر گذرنده،

پیامبر

[sorna]

شعر دریافتی کل نگر است.

چگونه می توانی آن را به گوش جان کسی رسانی که جز پاره های خرد را نمی بیند ؟

آن ژرف ترین چیز ، آن معرفت و دانش ،و آن حس نزدیکی و خویشاوندی،

از همان نخستین باری که تو را دیدم ، آغاز شد؛

و هنوز هم آن گونه است تنها هزار بار ژرف تر و پر شور تر شده است.

تا دنیا هست ، دوستت دارم .

از دیر زمانی پیش ،

حتا پیش از آن که تو را در کالبد زمینی ام دیدار کنم،

دوستت داشته ام .

از همان نخستین باری که دیدمت ، این را می دانستم .

این سرنوشت ما بود.

ما همین گونه با هم خواهیم بود و هیچ چیزی نمی تواند ما را از هم جدا سازد.

[sorna]

لطف خداوند است که تخمه های

مهر

را در کشتزار جان های ما جای می دهد ،

نه درخواستی که از او می کنیم.