اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 111
خوش نیست هرزمان زدن از جور یار داد
ورنه ز دست تست مرا سد هزار داد
شد یار و غیر و داد قرار جفا به ما
یاران نمی‌توان به خود اینها قرار داد
رفت وز دست اهل تظلم عنان کشید
داد از عنان کشیدن آن شهسوار داد
آن ترک ظلم پیشه دگر می‌رود که باز
از خلق برخاست بر سر هر رهگذار داد
وحشی تو ظلم دیده و آن ترک تند خوست
ترسم که سر زند ز تو بی‌اختیار داد

[sorna]

غزل 112

عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد
سر زنجیر گیرد و ز در عقلم درون آرد
من و رد و قبول بزم سلطانی که دربانش
به سد خواری کند بیرون به سد عزت درون آرد
به جرم عشق دربند یکی سلطان بی رحمم
که هرکس آید از دیوان او فرمان خون آرد
سر خسرو ز گل گردد گران فرهاد را نازم
که گلگون را به گردن گیرد و از بیستون آرد
کمند جذبه‌ی معشوق اگر در جان نیاویزد
کسی پروانه را در آتش سوزنده چون آرد
برو فارغ نشین وحشی که نخل آرزومندی
نیارد بار اگر هم آورد بار زبون آرد

[sorna]

غزل 113


باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد
بی‌خودی آید و ننگ خودی از ما ببرد
خوش بهشتیست خرابات کسی کان بگذاشت
دوزخ حسرت جاوید ز دنیا ببرد
ما و میخانه که تمکین گدایی‌در او
شوکت شاهی اسکندر و دارا ببرد
جام می کشتی نوح است چه پروا داریم
گر چه سیلاب فنا گنبد والا ببرد
جرعه‌ی پیر خرابات بر آن رند حرام
که به پیش دگری دست تمنا ببرد
عرصه‌ی ما به مروت که ز عالم کم شد
هدهدی کو که به سر منزل عنقا ببرد
شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند
پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد
خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز
آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد
وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنیم
ما چه داریم که از ما نبرد یا ببرد

[sorna]

غزل 114

عياذاباالله از روزي كه عشقم در جنون آرد
سر زنجير گيرد وز در عقلم برون آرد
من و رد و قبول بزم سلطاني كه دربانش
به صد خواري كند بيرون به صد عزت درون آرد
به جرم عشق در بند يكي سلطان بي رحمم
كه هر كس آيد از ديوان او فرمان خود آرد
سر خسرو و لو ز گل گردد گران فرهاد را نازم
كه گلگون را به گردن گيرد و از بيستون آرد
كمند جذبه معشوق اگر در جان نياويزد
كسي پروانه را در آتش سوزنده چون آرد
برو فارغ نشين وحشي كه نخل آرزومندي
نيارد بار اگر هم آورد ، با زبون آرد

[sorna]

غزل 115

غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد
عافيت را همه اسباب به يغما ببرد
صبر ما پنجه مومي است چو عشق آرد زور
پنجه گر ساخته باشند ز خارا ببرد
گو تو خواهي كه گراني ببرد بندي عشق
كوه بر سر نهد و سلسله در پا ببرد
دل من كيست كه لطف از تو كند گستاخي
بر دهانش زن اگر نام تمنا ببرد
پيش ما نيست از اين جنس بفرماي كه ناز
صبر و آرام ز دلهاي شكيبا ببرد
از تو ايماني و از صيقل ابرو ميلي
زنگ صد ساله تغافل ز دل ما ببرد
ندهي عشق به خود ره كه چو فرصت يابد
قفل گنجينه جان پيچد و كالا ببرد
هر زبان كو سر بي جرم نخواهد بر دار
دعوي عشق كند كوته و غوغا ببرد
دشت پيمايي بسيار كند چون وحشي
هر كه را دل نگه آهوي صحرا ببرد

[sorna]

غزل 116

شام هجران تو تشريف به هر جا ببرد
در پس و پيش هزاران شب يلـدا ببرد
دود آتشكده از كلبه عاشق خيزد
گر به كاشانه خود آتش موسي ببرد
مي جهد برق جمالي كه دهد اجر فراق
كيست تا مژده به يعقوب و زليخا ببرد
عشق چون بر سر كس حمله بيداد آرد
اولش قوت بگريختن از پا ببرد
هر كه را با در نازك بدنان خواند عشق
دل و جايي كه بود ز آهن و خارا ببرد
آنكه سود سر بازار محبت خواهد
بايد آنجا همه سرمايه سودا ببرد
در برو باز زنم بي رخ او رضوان را
گر به گلزار بهشتم به تماشا ببرد
ندهد طوف صنمخانه به صد حج قبول
شيخ صنعان كه دلش را بت ترسا ببرد
با چنين درد كه وحشي به دعا مي طلبد
بايدش كشت اگر نام مداوا ببرد

[sorna]

غزل 117
خواهم آن عشق که هستی ز سرما ببرد
بیخودی آید و ننگ خودی از ما ببرد
خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز
آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد
شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند
پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد
دوزخ جور برافروز که من تاقویم
نشنیدم که مرا اخگری از جا ببرد
جرعه‌ی پیر خرابات بران رند حرام
که به پیش دگری دست تمنا ببرد
وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنی
ما چه داریم که از ما ببرد یانبرد

[sorna]

غزل 118


دلم امروز از آن لب هر زمان شکری دگر دارد
زبان کز شکوه‌ام پر زهر بود اکنون شکر دارد
دگر راه کدامین کاروان صبر خواهد زد
که چشمش سد نگهبان در کمینگاه نظر دارد
به یک صحبت که با او داشت دل کز من بحل بادا
دگر نامد ز من یادش بلی صحبت اثر دارد
دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری
اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد
ز هر کس بیشتر مهر تو دارم وین دلیلم بس
که هر کس را فزونتر مهر ، حسرت بیشتر دارد
عجب نبود ز وحشی گریه‌های تلخ ناکامی
که زهرآلوده پیکانهای حسرت بر جگر دارد

[sorna]

غزل 118

به زیر لب حدیق تلخ ، کان بیدادگر دارد
بود زهری که بهر کشتن ما در شکر دارد
بلای هجر و درد اشتیاق پیر کنعانی
کسی داند که چون یوسف عزیزی در سفر دارد
ندارد اشتیاق وصل شیرین، کوهکن، ورنه
به ضرب تیشه سد چون بیستون از پیش بردارد
عتاب آلوده آمد ، باده در سر، دست بر خنجر
کدامین بی‌گله را میکشد دیگر چه سر دارد
کسی دارد خبر از اشک و آه گرم من وحشی
که آتش در دل و داغ ندامت بر جگر دارد

[sorna]

غزل 119

به تنگ آمد دلم ، يك خنجر كاري طمع دارد
از آن مژگان قتال اينقدر ياري طمع دارد
نهاده است از نكويانش بسي غمهاي ناخورده
ازين خونخواره مردم هر كه غمخواري طمع دارد
سحر گل خنده مي زد بر شكايت گويي بلبل
كه اين نادان مگر كز ما وفاداري طمع دارد
گناه گل فروشان چيست گو بلبل بنال از خود
كه يكجا بودن از ياران بازاري طمع دارد
هواي باده ، ساقي ساده ، صاف عشرت آماده
كسي مست است وحشي كز تو هوشياري طمع دارد