جبران خليل جبران

[sorna]

وه که چه بزرگ است عشق و چه ناچیزم من !

[sorna]

بیا تا با گام هایی استوار این راه پر نشیب و فراز را بپیماییم و

دیدگان خود را به خورشید بلند خیره سازیم تا جمجمه های افتاده

میان خرسنگ ها و ماران خزنده در میان خاربنان را نبینیم.

اگر در نیمه راه ز بیم باز گردیم . اشباح شب با فریاد های خود

ما را به نیشخند خواهند گرفت.

و چنانچه با شهامت به بلندای کوه رسیم. جان های جهان های

بالاتر با ترانه های پیروزی مان آواز خواهند شد.

[sorna]

عشق جوانی ای است که زنجیر گسسته دارد ،

مردانگی ای است رها از دلزدگی ها ،

زنانگی ای است دل گرم از آتش مهر ،

و می در خشد ،

با نور آسمانی ژرف تر از آسمان ما .

[sorna]

عروس از دل سپیده دم می آید ، و داماد از سرخی شامگاه . دره را

جشن شادمانی فرا گرفته ، و پهنه ی روز چنان گسترده است که

نقش دمادمش را نمی توان به یاد سپرد.

[sorna]

اگر دهانت از خوراک لبریز باشد ، هرگز نخواهی توانست آواز

بخوانی . و چون دستان پر از زر داشته باشی .

چگونه می توانی آن ها را

از برکت سرشار سازی؟

[sorna]

درختان شکوفه می کردند ،

سبزه ها نمناک بودند،

و سراسر زمین می درخشید.

نا گاه خود را گل و درخت و پرنده و سبزه یافتم .

و در خویش هیچ « من » ی ندیدم.

[sorna]

او نمی تواند چشم های دیگری ، و گوش های دیگری را وام گیرد

تا از چیزهایی که رخ خواهند داد ، آگاهی پیشاپیش به

دست آورد.

هیچ کسی مانند دیگری نیست.

[sorna]

محبوبم، عشق جز آهی ژرف را نمی پذیرد.

آهی که از آن جز اشکی آتشین نمی توان افشاند.

اشکی چون بخور معطر و خوش بوی.

ما را همان بس که سزاوارش هستیم.

[sorna]

خداوند درون هر جانی پیامبری نهاده است تا راه
روشن شدگی را به او بنماید. با این همه ،

بسیاری از مردم زندگی را در بیرون

جستجو کرده و نمی دانند که زندگی درون آنان است.

پاک ترین اشک های ما اشک هایی

هستند که به گونه هامان راه یافته اند.

[sorna]

وای به حال من ! بیداری مرا از پای در آورده است .

اما من دلباخته ام و بیدار از حقیقت عشق.

زندگی من این است و تا زنده ام ، کار دیگری ندارم.

در بیداری می گویند : « تو و هستی در کران نا پیدای دریای

ابدیت جز ماسه ای بیش نیستند. »

اما من در رویای خویش ایشان را می گویم:

«آن دریای کران نا پیدا منم

و سراسر هستی دانه های ماسه اند

در کرانه ی من»