اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 101

رسيد و آن خم ابرو بلند كرد و گذشت
تواضعي كه به ابرو كنند ، كرد و گذشت
نوازشم به جواب سلام اگر چه نداد
تبسمي ز لب نوشخند كرد و گذشت
به جذبه نگهي كز پيش كشان مي برد
چه صيدها كه اسير كمند كرد و گذشت
كرشمه اي كه جنون آورد تعقل آن
بلاي دانش صد هوشمند كرد و گذشت
يكي قبول نكرد از هزار تحفه جان
بهانه غمزه مشكل پسند كرد و گذشت
كه بود اين ، كه ز چشم بدش گزند مباد
كه جان بر آتش شوقم سپند كرد و گذشت
رسيد و باز به اندك ترحمي وحشي
زبان شكوه به كام تو بلند كرد و گذشت

[sorna]

غزل 102

ز پيش ديده تا جانان من رفت
تو پنداري كه از تن جان رفت
اگر خود همره جانان نرفتم
ولي فرسنگها افغان من رفت
سر و سامان مجو از من چو رفتي
تو چون رفتي سر و سامان رفت
چه ديد از كه چون برهم زدم چشم
چو اشك از ديده گريان من رفت
از آن پيچم به خود چون مار وحشي
كه گنج كلبه ويران من رفت

[sorna]

غزل 103

به طوف كعبه من خاكسار خواهم رفت
ولي به ياد سر كوي يار خواهم رفت
اگر به باغ روم بهر ديدن گل و سرو
به ياد قامت آن گلعذار خواهم رفت
جدا ز يار چه باشم در اين ديار مقيم
چو يار كرد سفر زين ديار خواهم رفت
مرا به ميكده اي محتسب ! رجوعي نيست
اگر روم ، پي دفع خمار خواهم رفت
به رهگذارش اگر خاك ره شود سر من
كجا چو وحشي از آن رهگذار خواهم رفت

[sorna]

غزل 104

گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت
آتش به جاي آّب ز چشمم فشاند و رفت
آمد چو باد و مضطربم كرد همچو برق
وز آتشم زبانه به گردون رساند و رفت
برخاستم كه دست دعايي برآورم
دشنام داد و راه دگر كرد و راند و رفت
از پي دويدمش كه عنان گيري كنم
افراشت تازيانه و مركب جهاند و رفت
وحشي نشد نصيبم از او تازيانه اي
چشمم به حسرت از پي او بازماند و رفت

[sorna]

غزل 105

ناز برگيرد كمان در وقت تركش بستنت
فتنه پاكوبان شود هنگام ابرش جستنت
لاله آتشناك روياند ز آب و خاك دشت
ز آب خوي رخساره از گرد سواري شستنت
پيش دست و قبضه ات ميرم كه خوش مردم كش است
در كمان ناز تير دلبري پيوستنت
تا چه آتشها كند بر هر سر كويي بلند
شوخي طبع تو و يك جا دمي ننشستنت
وحشيم من جاي من ميدانگه نخجير توست
نيستم صيدي كه بايد كشت و بايد خستنت

[sorna]

غزل 106

گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت
وان دست و تازيانه و مركب جهاندنت
شهري به تركتاز دهد بلكه عالمي
تركانه بر نشستن و هر سو دواندنت
پيش خدنگ پر كش ناز تو جان دهم
وان شست باز كردن و تا پر نشاندنت
ميرم به آن عتاب كه گويا سرشته اند
صد لطف با اداي تعرض رساندنت
طرز نگاه نازم و جنبيدن مژه
وان دامن كرشمه به مردم فشاندنت
وحشي اگر تو فارغي از درد عشق ، چيست
اين آه و ناله كردن و اين شعر خواندنت

[sorna]

غزل 107

تو منكري و ليك به من مهرباني ات
مي بارد از اداي نگاه نهاني ات
ميرم به ملتفت شدنهاي ساخته
وان طرز باز ديدن و تقريب داني ات
يك خم شدن ز گوشه ابروي التفات
آيد برون ز عهده صد سرگراني ات
نازم كرشمه را كه صدم نكته حل نمود
بي منت موافقت و همزباني ات
شادي التفات تو كارم تمام كرد
بدا بقاي عمر تو و زندگاني ات
اي شاهباز دوري ما از تو لازم است
گنجشك را چه زهره هم آشياني ات
جنبيدت اين هوس ز كجا اي نهال لطف
كي اوفتاد رغبت ميوه فشاني ات
من از كجا و اين همه نوباوه اميد
يارب كه بر خورد ز درخت جواني ات
شاخ گلي كجاست بدين پاك دامني
بيهوده سالها نكنم باغباني ات
صد نوبهار را ز تو آبست و رنگ و بو
دارد خدا نگاه ز باد خزاني ات
وحشي پياله گير كه ديگر حريف توست
كز خم به شيشه رفت مي شادماني ات

[sorna]

غزل 108

نويد آشنايي مي دهد چشم سخنگويت
گرفته انس گويا نرمي با تندي خويت
بميرم پيش آن لب ، اين چنين گاهي تبسم كن
بحمدالله كه ديدم بي گره يك بار ابرويت
به رويت مردمان ديده را هست آنچنان ميلي
كه ناگه مي دوند از خانه بيرون تا سر كويت
شرابي خورده ام از شوق و زور آورده مي ترسم
كه بردارد مرا ناگاه و بيخود آورد سويت
ز آتش آب مي جويم ببين فكر محال من
وفاداري طمع مي دارم از طبع جفا جويت
فريب غمزه امروز آنقدر خوردم كه مي بايد
مجرب بود هر افسون كه بر من خواند جادويت
چه بودي گر به قدر آرزو جان داشتي وحشي
كه كردي صد هزاران جان فداي يك سر مويت

[sorna]

غزل 109

هرگزم يارب از آن ديدار مهجوري مباد
اين نگاه دور را از روي او دوري مباد
من كجا و رخصت آن بزم دائم جاي خويش
ديگران هم رخصت ار خواهند دستوري مباد
هر مرض كز عشق پيش آمد علاجش بر منست
ليك جانم را ز درد رشك رنجوري مباد
چشم غارت كرده را صعب است از ديدار دوخت
هيچ عاشقي را الهي هرگز اين كوري مباد
جوهر حسن تو كنج خانه آباد نيست
بر بناي جان وحشي نام معموري مباد

[sorna]

غزل 110

هجران رفيق بخت زبون كسي مباد
خصمي چنين دلير به خون كسي مباد
يارب حريف گرم كني همچو آرزو
گرم اختلاط داغ درون كسي مباد
اين شعله هاي ظاهر و باطن گداز هجر
پيراهن درون و برون كسي مباد
آن گريه هاي شوق كه غلتيد كوه ازو
سيل بناي صبر و سكون كسي مباد
صد بند شوق پاره كند زور آرزو
يارب كه بخت شور و جنون كسي مباد
نعلم به نام جمله اجزا در آتش است
جادوي او به فكر فسون كسي مباد
وحشي هزار باديه دورم ز كعبه كرد
اين بخت بد كه راهنمون كسي مباد