شعر نو

[R A H A]

داروگ



خشك آمد كشتگاه من

در جوار كشت همسايه

گرچه مي گويند : " مي گريند رو ساحل نزديك

سوگواران در ميان سوگواران "


قاصد روزان ابري ، داروگ ، كي مي رسد باران ؟

بر بساطي كه بساطي نيست

در درون كومه ي تاريك من كه ذره اي با آن نشاطي نيست

و جدار دنده هاي ني به ديوار اتاقم دارد از خشكيش مي تركد

_ چون دل ياران كه در هجران ياران _

قاصد روزان ابري ، داروگ ، كي مي رسد باران ؟



نيما

[R A H A]

ظلمت



چه گريزي ست ز من ؟

چه شتابي ست به راه ؟

به چه خواهي بردن

در شبي اين همه تاريك پناه؟




مرمرين پله ي آن غرفه ي عاج !

اين دريغا كه ز ما بس دور است

لحظه ها را درياب

چشم فردا كور است




نه چراغي است در آن پايان

هر چه از دور نمايان است

شايد آن نقطه ي نوراني

چشم گرگان بيابان است




مِي فرومانده به جام

سر به سجاده نهادن تا كي؟

او در اين جاست نهان

مي درخشد در مي




گر به هم آويزيم

ما دو سرگشته ي تنها ، چون موج

به پناهي كه تو مي جويي ، خواهيم رسيد

اندر آن لحظه ي جادويي اوج !




فروغ ، 8 آبان 1336 - تهران

[R A H A]

چراغی در افق

به پیش روی من تا چشم یاری می کند دریاست

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست

درین ساحل که من افتاده ام خاموش

غمم دریا

دلم تنهاست

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست



خروش موج با من می کند نجوا

که هرکس دل به دریا زد رهایی یافت

هرکس دل به دریا زد

رهایی یافت



مرا آن دل که بر دریا زنم نیست

ز پا این بند خونین برکنم نیست

امید آن که جان خسته ام را

به آن نادیده ساحل افکنم نیست




فریدون مشیری - 1341

[R A H A]

فریاد


مشت می کوبم بر در

پنجه می سایم بر پنجره ها

من دچار خفقانم خفقان

من به تنگ آمده ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم

آی

با شما هستم

این درها را باز کنید

من به دنبال فضایی می گردم

لب بامی

سر کوهی

دل صحرایی

که در آنجا نفسی تازه کنم

آه

می خواهم فریاد بلندی بکشم

که صدایم به شما هم برسد



من به فریاد

همانند کسی

که نیازی به تنفس دارد

مشت می کوبد بر در

پنجه می ساید بر پنجره ها

محتاجم



من هوارم را سر خواهم داد

چاره درد مرا باید این داد کند

از شما " خفته چند "

چه کسی می آید

با من فریاد کند




فریدون مشیری - 1350

[R A H A]

هنگام که گریه می دهد ساز


هنگام که گریه می دهد ساز

این دود سرشت ابر بر پشت

هنگام که نیل چشم دریا

از خشم به روی می زند مشت



زان دیر سفر که رفت از من

غمزه زن و عشوه ساز داده

دارم به بهانه های مانوس

تصویری از او به بر گشاده



لیکن چه گریستن چه طوفان

خاموش شبی است

هرچه تنهاست



مردی در راه می زند نی

و آواش فسرده بر می آید

تنهای دگر منم که چشمم

طوفان سرشک می گشاید



هنگام که گریه می دهد ساز

این دود سرشت ابر بر پشت

هنگام که نیل چشم دریا

از خشم به روی می زند مشت




نیما یوشیج - 1327

[R A H A]

دل زود باورم را به کرشمه ای ربودی
چو نیاز من فزون شد تو به تاز خود فزودی
به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما
من و دل همان که بودیم و تو آن نه ای که بودی
ز درون بود خروشم ولی از لب خموشم
نه حکایتی شنیدی، نه شکایتی شنودی
من از آن کشم ندامت که تو را نیازمودم
تو چه از من گریزی که وفایم آزمودی؟؟؟؟


زهی معیری

[R A H A]

خواب رویای فراموشی هاست
خواب را دریابم
که در آن دولت خاموشی هاست
با تو در خواب مرا
لذت ناب هماغوشی هاست
من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم
و ندایی که به من می گوید:
گرچه شب تاریک است
دل قوی دار
سحر نزدیک است!!


حمید مصدق

[R A H A]

من به بی سامانی
باد را می مانم
من به سرگردانی
ابر را می مانم
من به آراستگی خندیدم
من ژولیده به آراستگی خندیدم
سنگ طفلی اما
خواب نوشین کبوترها را در لانه می آشفت.


حمید مصدق

[R A H A]

پرنده مردني است



دلم گرفته است

دلم گرفته است



به ايوان مي روم و انگشتانم را

بر پوست كشيده ي شب مي كشم


چراغ هاي رابطه تاريكند

چراغ هاي رابطه تاريكند


كسي مرا به آفتاب

معرفي نخواهد كرد

كسي مرا به ميهماني گنجشكها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردني است.


فروغ

[R A H A]

قاصدک

قاصدک هان چه خبر آوردی

از کجا وز که خبر آوردی

خوش خبر باشی اما اما

گرد بام و در من

بی ثمر میگردی



انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیار و دیاری

باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قاصدک

در دل من همه کورند و کرند



دست بردار ازین در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید

که دروغی تو دروغ

که فریبی تو فریب



قاصدک

هان

ولی

آخر

ای وای

راستی آیا رفتی با باد

با تو ام آی

کجا رفتی

آی

راستی آیا جایی خبری هست هنوز

مانده خاکستر گرمی جایی

در اجاقی - طمع شعله نمی بندم - خردک شرری هست هنوز




قاصدک

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند

اخوان ثالث - 1338