♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

همه شب من در دل بندر دیده به راهم تا که تو بازآیی

شده هر شب شاهد اشکم مونس دردم فانوس دریایی

می گیرم من از تو نشونه اما چه فایده هیشکی نمیدونه

می شینم من بر لب دربا خسته و تنها با دل دیوونه

به خدا دیوانه منم

عاشقی آواره منم

که سیه گشته روزگارم

تو نبینی اشک مرا کز دل شب می چکد از دیده پر خون

به خدا در ساحل غم زورق دل مانده بر دل خسته مغمون

تو بیا فانوس شبهایم که رسیده جان به لبهایم

تو بیا فانوس شبهایم که رسیده جان به لبهایم

به خدا دیوانه منم

عاشقی آواره منم

که سیه گشته روزگارم

همه شب من در دل بندر دیده به راهم تا که تو بازآیی

شده هر شب شاهد اشکم مونس دردم فانوس دریایی

می گیرم من از تو نشونه اما چه فایده هیشکی نمیدونه

می شینم من بر لب دربا خسته و تنها با دل دیوونه

به خدا دیوانه منم

عاشقی آواره منم

که سیه گشته روزگارم

[P a R y A]

ز ریشه میزندم که کفر عشق بریزد
و دور میشود از من منی که من دارم

شبی رسید سیاه سپیده پر زد و رفت
چقدر الکن است لحن عاشقی که من دارم

تیره غبار گرفته بغض آلود
هوای رسیدن به ساحلی که من دارم

همین که دچارم به فتنه دل خود
همان حماقت محضی است کاز ازل دارم

تبسمی که به زور از غم زمانه ربودم
زمن گرفت و ارمغانم شد تبی که من دارم

تمام شعر من،تمام روح من، تمام من
تمام، خسته ام از این زندگی که من دارم

[P a R y A]

قاصدک ...



شعر مرا از بر کن



بنشین روی نسیمی



که ز احساس برون می آید



برو آن گوشه باغ



سمت آن نرگس مست



که ز تنهایی خود دلتنگ است



و بخوان در گوشش



و بگو باور کن



یک نفر یاد تو را



دمی از دل نبرد ...

[P a R y A]

حتــی غریبــه‌ها می‌دانند

کــه شانــه‌های غـرورت

تــشنه هـــق هـــق اســت

حتــی می‌دانند

که بــاید پلکهــایت را

دوســت داشــت

تــا آشنــایی را نشنــاسی .

می‌دانــی ؟

مــن هیــچ بـغضی را ارزان

نـفروختـــه‌ام

تنهـــا

سـایـه‌هـــای حضــورم راپــوششی می‌کنــم

بــر شانـه‌هــای عریــان غـرورت

تــا ،غــریبــه‌ای عبــور نـکـنـد

[P a R y A]

چقدر اینجا هراسانم

از لرزش نگاهت

از تکانهای دستانت

می ترسم از سکوت مسخره ام

می ترسم از اینکه

بشکند عادت نگاهم

می ترسم از این نان و نمک

که مرا به حرمتش به تو گره زده

می ترسم من از قسمهای نیلوفرانه مان

از بی خوابی های شبانه مان

از تیغ تیز تردید و اضطراب

می ترسم از گریز جاده ها

این دلهره ی جاده بی برگشت

این خیال یک طرفه

این تابلوی "ایست زندگی" می کُشدم

من از اینکه شعر هایم بی تو

چگونه آغاز میشود

از اینکه غزلهایم در پایان

بی تو چگونه به خواب می رود

من از اینکه دو بیتی زندگیم

بدون تو یک بیت بماند ، می ترسم

من می ترسم اگر شب چشمانم

بی درخشش تو تاریک شود

می ترسم اگر پای رفتنم بلرزد

می ترسم اگر دست خوشبخت مرگ

بر ترس من بخندد

می ترسم اگر شاهزاده قصه قاصدک ها

از کنار جادوی دستان باد رد شود

می ترسم اگر خاک بگیرد عادتت

مرگ من شود سعادتت

می ترسم اگر دریای مواج این دل

عادت کند به این سکون

خاموش شود اگر این نَفَس

در شمعی آرمیده در بستر خون

من می ترسم اگر

از زخم زبان مردم است

که آیینه نازک تو بشکند

که فرو بریزد این دلم

هر چند که احساسم گم است

می ترسم اگر بدزدند نامت را

جنس دستفروش زبان مردم شود

می ترسم من از خدا

که بگیرد تو را ز من

به حکم سرنوشت زور

به حکم صلاح و مصلحت

تکرار شود این مکررات

" شاید قسمت تو نبود

دلهره دارم از خودم

که نگیرد دلم به تیغ نگاهت

نگیرد سکوت گوش تورا

نشنود حنجره ات صدای مرا

می ترسم اگر ردپایت خالی بماند

می ترسم اگر کلاغی پیر

غزل خداحافظی را بخواند

می ترسم

می ترسم

[P a R y A]

مخواه از رخ ماهت نگاه بردارم


مخواه چشم بپوشم ، مخواه بردارم

اگر به یـُمن ِ قدمهای مهربانت نیست


بگو که سجده از این قبله گاه بردارم

مگر بهشت نگاه تو عاشقم بکند


که دست از سر ِ نقد ِ گناه بردارم

گناه ِ هرچه دلم بشکند به گردن توست


گناه ِ هر قدمی اشتباه بردارم

تو قرص ماهی و من کودکی که می خواهم


به قدر کاسه ای از حوض ِ ماه بردارم

بیا که چشم ِ جهانی هنوز منتظر است


بیا که دست از این اشک و آه بردارم

[P a R y A]

ای آنکه زنده از نفس توست جان من

آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من


آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب

می‌ریزد آبشار غزل از زبان من


آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها

سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من


بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم

زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!


با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟

خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

[P a R y A]

تو گاهی در خیال من
به شکل موج دریایی

کویری،کوه و صحرایی
گلی خوشرنگ و زیبایی

کنار چشمه ها گاهی
تو را در آب میبینم

اگر در خواب هم باشم
تو را در خواب میبینم

تو پنهان می شوی گاهی
میان چشم آهوها

تورا احساس باید کرد
میان رنگ ها بو ها

بگو آخر کجا هستی ؟
همین نزدیک یا دوری ؟

دل غمگین من دیگر
ندارد طاقت دوری

[P a R y A]

گاه در خلوتی گم می شوی

نه به فراوانی اسباب

نه به شلوغی کوچه

نه در جیب های پر

در دفتر خاطراتی

که سفید سفید ورق می خورد

محو می شوی

انگار که هرگز نبوده ای

[P a R y A]

ازلابه لای پرده


هرچه می بینم


باریک ترازآن است که توباشی


ودوری ات راباهرتقویمی که ورق میزنم


باران موسمی آغازمی شود


پناه می دهم ازدست باد


ابرهای فراری را


به اتاقی که حتی


کفاف دلتنگی ام رانمی دهد


ودستمال خیسم رابه جانمی آورد.