♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

در من بگیر بار دگر ای دم غزل
من بازگشته ام به تو ای عالم غزل

ای عالم عزیز که تقدیر روزگار
چندی گرفت از تو مرا ٬ از غم غزل

حالا دوباره آمده ام با همان جنون
تا محو و گم شوم در پیچ و خم غزل

من باز گشته ام که بگیرم به جدٌ و جهد
از دست شاعران جوان پرچم غزل

هان! رفتم از تو ای من بی ذوق پیش از این
تا بعد از این دوباره شوم محرم غزل

دنیا همه برای تو بگذار بعد از این
او همدم تو باشد و من همدم غزل

بسیارها و بیشترین ها برای تو
من قانعم به قافیه های کم غزل

پیوند خورده است از آغاز بخت من
با تار و پود قالب مستحکم غزل

از هر طرف که می نگری رقص شعله است
در من گرفته سرکش و سوزان دم غزل

[P a R y A]

گر چه در دورترین شهر جهان محبوسم
از همین دور ولی روی تو را می بوسم

گر چه در سبزترین باغ ولی خاموشم
گر چه در بازترین دشت ولی محبوسم

خلوت ساکت یک جوی حقیرم بی تو
با تو گسترده گی پهنه اقیانوسم

ای به راهت لب هر پنجره یک جفت نگاه
من چرا این قدر از آمدنت مایوسم؟

این غزل حامل پیغام خصوصی من است
مهربان باشی با قاصدک مخصوصم !

گر چه تکرار نباید بکنم قافیه را
به خصوص آن غلط فاحش نامحسوسم-

بار دیگر می گویم تا یادت نرود
مهربان باشی با قاصدک مخصوصم

[P a R y A]

من روز خویش را
با آفتاب روی تو
كز مشرق خیال دمیده ست
آغاز می كنم
من با تو می نویسم و می خوانم
من با تو راه می روم و حرف می زنم
وز شوق این محال
- كه دستم به دست توست!-
من جای راه رفتن
پرواز می كنم...!
آن لحظه ها كه مات
در انزوای خویش
یا در میان جمع
خاموش می نشینم:
موسیقی نگاه تو را گوش می كنم
گاهی میان مردم،ازدحام شهر
غیر از تو، هر چه هست فراموش می كنم
گویند این و آن به هم _آهسته_:
_هان و هان؟
دیوانه را ببینید!
بیخود ، چو كودكان،
لبخند می زند!
با خود، چگونه گرم سخن گفتن است؟!
_آه_،
من،دور ازین ملامت بیگاه،
همچنان،
سرمست،
در فضای پریخانه های راز
شاد از شكوه طالع و بخت موافقم
آخر، چگونه بانگ برآرم كه:
-عاقلان!
دیوانه نیستم،
به خدا سخت عاشقم!

[P a R y A]

دود سیگار چو من میلرزد

میزنم پک ممتد

که به پایان برسد

می کنم سرفه ی پی در پی باز

می زند خنده به من سیگارم

چشم خاکستری ام می لغزد

دود وهم آلودی با من و خاطر من می رقصد


می تکانم تن خود

با ته سیگارم

آن میفتد بر خاک من می افتم بر گور


می زند خنده به من

سر سرخ سیگار

یک پک از خاطره ها ماند ه هنوز

[P a R y A]

نیمه شب آواره و بی حس و حال در سرم سودای جامی بی زوال


پرسه ای آغاز کردیم در خیال دل به یاد آورد ایام وصال

از جدایی یک " دو سالی می گذشت یک " دو سال از عمررفت و برنگشت

دل به یاد آورد اول بار را خاطرات اولین دیدار را

آن نظر بازی آن اسرار را آن دو چشم مست و آهو وار را

همچو رازی مبهم و سر بسته بود چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هم آشیان شد با من او همنشین و هم زبان شد با من او

خسته جان بودم که جان شد با من او ناتوان بود و توان شد با من او

شانه اش خوابگاه خستگی این چنین آغاز شد دلبستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر وای از آن عمری که با او شد به سر

مست او بودم ز دنیا بی خبر دم به دم این عشق می شد بیشتر

آمد و در خلوتم دمساز شد گفت و گوها بین ما آغاز شد

گفتمش در عشق پابرجاست دل گر گشایی چشم دل " زیباست دل

گر تو زورق بان شوی دریاست دل بی تو شام بی فرداست دل

گفت : در عشقت وفادارم ... بدان من تو را دوست میدارم ... بدان

شوق وصلت را به سر دارم بدان چون تویی مخمور ... خمارم بدان

با تو شادی می شود غم های من با تو زیبا می شود فردای من


گفتمش : عشقت به دل افزون شده دل ز جادوی رخت افسون شده

بر لبم بگذاشت لب ... یعنی خموش طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشق او سودا نبود بهر کس جز او در این دنیا نبود

دیده جز بر روی او زیبا نبود همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

روزگار ... اما وفا با ما نداشت طاقت خوشبختی ما را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود و بس حسرت رنج فراوان بود و بس

یار ما را از جدایی بیم نبود در غمش مجنون عاشق کم نبود

بر سر پیمان خود محکم نبود سهم من از عشق جز ماتم نبود

با منه دیوانه پیمان ساده بست ساده هم آن عهدو پیمان را شکست

بی خبر پیمان یاری را گسست این خبر ناگاه... پشتم را شکست

آن کبوتر عاقبت از بند رست رفت و با دلداری دگر عهد بست

با که گویم او که هم خون من است خصم جان و تشنه ی خون من است

بخت بد " بین وصل او قسمت نشد این گدا مشمول آن رحمت نشد

آن طلا حاصل به این قیمت نشد

عاشقان را خوشدلی تقدیر نیست با چنین تقدیر بد ... تدبیر نیست

از غمش با دود و دم همدم شدم باده نوش غصه ی او من شدم

مست و مخمور و خراب از غم شدم ذره ذره آب گشتم ... کم شدم

آخر آتش زد دل دیوانه را سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من " از من گذشتی ... خوش گذر بعد از این حتی تو اسمم را نبر

خاطراتم را تو بیرون کن ز سر دیشب از کف رفت فردا را نگر

آخر این یکبار از من بشنو پند بر منو بر روزگارم دل مبند

عاشقی را دیر فهمیدی ... چه سود ؟ عشق دیرین ... گسسته تار و پود

گرچه آب رفته باز آید به رود ماهی بیچاره اما مرده بود

بعد از این هم آشیانت هر کس است

باش با او یاد تو ما را بس است

...

[P a R y A]

[FONT=tahoma, 'new york', times, serif]

باز دلم تنگ است
باز چشمانم باران می طلبد
آسمان دلم پر از ابرهای سیاه دلتنگی شده
باز من تنهایم!
و در این سكوت حتی داری ساز هم آرامم نمی كند
دل من باز كوچك شده
برای آنكه نمیدانم كیست!
ولی غیبتش مرا می آزارد...
من خودم را گم كرده ام...! كجا...؟!
این را دیگر نمیدانم

[/FONT]

[P a R y A]

کسی ما را نمی پرسد

کسی تنهایی ما را نمی گرید

دلم در حسرت یک دست

دلم در حسرت یک دوست

دلم در حسرت یک بی ریای مهربان مانده است

کدامین یار ما را می برد

تا انتهای باغ بارانی

کدامین آشنا آیا

به جشن چلچراغ عشق دعوت می کند ما را

و اما با توام

ای آنکه بی من

مثل من

تنهای تنهایی

تو که حتی شبی را هم

به خواب من نمی آیی

تو حتی روزهای تلخ نامردی

نگاهت

التیام دستهایت را

دریغ از ما نمی کردی

من امشب از تمام خاطراتم

با تو خواهم گفت

من امشب با تمام کودکی هایم

برایت اشک خواهم ریخت

من امشب دفتر تقویم عمرم را

به دست عاصی دریای نا آرام خواهم داد

همان دریا که می گفتی

تو را در من تجلی می کند

ای دوست !

همان دریا که بغض شکوه هایم

در گلوی موج خیزش زخم بر میداشت

و اما با تو ام

ای آنکه بی من مثل من

تنهای تنهایی

کدامین یار ما را می برد

تا انتهای باغ بارانی . . .

[P a R y A]

دلبندم . . .

هیچكس

در نظرم همچون تو زیبا نیست

تنهایت نمیگذارم

از چه میهراسی ؟

صورت هیچ ماهرویی

همچون صورت تو

مرا به بوسه افشاندن وانمی دارد . . .

فراموشت نمیكنم

فقط كافیست دردایره ی رؤیت من باشی . . .

اندوهگین مباش

با تو ام . . .

مهربانیهایت

مرا به سوی تو میكشد

و حرارت عشقت

دلگرمم میسازدبه ماندن . . .

عاشقت میمانم

تاآن زمان كه دوستم داشته باشی

و میدانم

كه عشقت تنها منم

و از یادم نمیبری . . .

امااندوه من این است

كه بیوفا میپنداری مرا . . .

و میهراسی

كه رهایت سازم

آه ،نازنین . . .

اینگونه مباش

بااین خیال

عشق را خشن می یابی

و از لمس حریرش

باز میمانی

دلبندم

اگر دوستم داشته باشی

فراموشت نمیكنم . . .

تنهایت نمیگذارم . . .

اندوهگین مباش . . .

[P a R y A]

اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم

این شعر تا ابد با تو خواهد زیست

حتی وقتی که من دیگر نباشم!

یا وقتی که دیگر میان ما عشقی نباشد

شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می ماند

عاشقانت تو را ترک می کنند

اما شعر عاشقانه

همیشه با تو خواهد بود

پس بگذار برایت شعری عاشقانه بخوانم!

شعری از اعماق جان

که مرا به یاد تو آورد . . .

شعری که همیشه با تو بماند

[P a R y A]

قسمت شود بار دگر جان را فدایت میکنم

دل را اگر رخصت دهی قربان برایت میکنم

هرچند هستی بی‌نشان عشقت نشانم گشته ‌است

زین رو تو را از دلبران یارا جدایت میکنم

یادت شده آرام جان - ای دلبر و آرام جان

تا باشی از غم‌ها رها هرشب دعایت میکنم

هر دم شوی از من جدا

بهر دوباره دیدنت در خلوت غمگین خود

راز و نیاز از عمق جان با آن خدایت میکنم