♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

مهربونم:

کاش میدانستی چه دردی در این صدا زدن ها نهفته

کاش می دیدی تمام اشتیاق و حسرتی که در پشت خیسی چشمانم

مات و مبهم به زنجیر کشیده شده

داغی اشکهایم گرمی نگاهت را بر گونه هایم حمل می کنند

دلم تنگ است

دلم برایت تنگ است

دلم برای با تو بودن تنگ است

میدانی....دلم برای حرف هایت

درد دلهایت

برای نوازش هایت ...

دلم بدجوری برایت تنگ شده

اشتیاق تلخ تمام وجودم را در بر گرفته

[P a R y A]

راه دور است و پر از خار بیا برگردیم

سایه مان مانده به دیوار بیا برگردیم

هر زمانی که تو قصد سفر از من کردی

گریه ام را تو به یاد آر بیا برگردیم

این کبوتر که تو اینسان پر و بالش بستی

دل من بود وفادار بیا برگردیم

ترسم اینجا که بسوزد پر و بال عشقم

یا شود حاصل تکرار بیا برگردیم

یک غزل نذر نمودم که برایت گویم

گفتم آنرا شب دیدار بیا برگردیم

باز گفتی که برایم غزل از عشق بگو

یک غزل میخرم اینبار بیا برگردیم

من که عشقم به دو چشم تو دخیلی

بسته است عشق من را مکن انکار بیا برگردیم

[P a R y A]

مست کردی از می نابت مرا
برده ای هر روز و شب خواب مرا
بوسه هایت در خیالم زنده شد
چین زلفت بسته است پای مرا
می شکافت خنجر مژگان دلم
می زند با تیر اندام مرا
دشمنم بودی نبودی دلبرم
یار بگرفتی نمی خواهی مرا
چون به یغما برده ای آن هستی ام
پس بده این قلب بیمار مرا
رحم کن گشتم گدای کوی تو
چون اجل بگرفته ای جان مرا
شایان در ظلمتی گم گشته ای
آسمان پس می دهد ماه مرا

[P a R y A]

چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو


به زخمی خو گرفتم ،زخم نا پیدای بعد از تو

منم با یک سبد آواز همراهی،تو تنهایی

و من حالا به فکرم،فكر یك تنهای بعد از تو

و شعرم شاخه ی تنگ قفسهای من شد

غزلِ این یار دیرینه كه شد آوای بعد از تو


و چون رودی كه گم كرده خم دریایی خود را


نمی دانم چه باید كرد َفرداهای بعد از تو


تو صبحی در شب یلدای من بودی،ولی اینك


چه تاریك و چه دلگیرم در این شب های بعد از تو

[P a R y A]

عشق گاهی خواهش برگ است در اندوه تاک
عشق گاهی رویش برگ است در تن پوش خاک
عشق گاهی ناودان گریه ی اشک بهار
عشق گاهی طعنه بر سرو است در بالای دار
عشق گاهی یک تلنگر بر زلال تنگ نور
پیچ و تاب ماهی اندیشه در ژرفای تور
عشق گاهی می رودآهسته تا عمق نگاه
همنشین خلوت غمگین آه
عشق گاهی شور رستن در گیاه
عشق گاهی غرقه ی خورشید در افسون ماه
عشق گاهی سوز هجران است در اندوه نی
رمز هوشیاریست در مستی می
عشق گاهی آبی نیلوفریست
قلک اندیشه ی سبز خیال کودکیست
عشق گاهی معجز قلب مریض
رویش سبزینه ای در برگ ریز
عشق گاهی شرم خورشید است در قاب غروب
روزه ای با قصد قربت ذکر بر لب پایکوب
عشق گاهی هق هق آرام اما بی صدا
اشک ریز ذکر محبوب است در پیش خدا
عشق گاهی طعم وصلت می دهد
مزه ی شیرین وحدت می دهد
عشق گاهی شوری هجران دوست
تلخی هرگز ندیدن های اوست
عشق گاهی یک سفر در شط شب
عشق پاورچین نجوای دو لب
عشق گاهی مشق های کودکیست
حس بودن با خدا در سادگیست
عشق گاهی کیمیای زندگیست
عشق در گل راز ناپژمردگیست
عشق گاهی هجرت از من تا ما شدن
عشق یعنی با تو بودن ما شدن
عشق گاهی بوی رفتن می دهد
صوت شبناک تو را سر می دهد
عشق گاهی نغمه ای در گوش شب
عادتی شیرین به نجوای دو لب
عشق گاهی می نشیند روی بام
گاه با صد میل می افتد به دام
عشق گاهی سر به روی شانه ای
اشک ریز آخر افسانه ای
عشق گاهی یک بغل دلواپسی
عطر مستی ساز شب بو اطلسی
عشق گاهی هم حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند
عشق گاهی نو بهاری گاه پاییزی سرخ زرد!
گاه لبخندی به لب های تو گاهی کوه درد
عشق گاهی دست لرزان تو می گیرد درون دست خویش
گاه مکتوب تورا ناخوانده می داند زپیش
عشق گاهی راز پروانه است پیرامون شمع
گاه حس اوج تنهاییست در انبوه جمع
عشق گاهی بوی یاس رازقی
ساقدوش خانه ی بن بست یاد مادری
عشق گاهی هم خجالت می کشد
دستمال تر به پیشانی عالم می کشد
عشق گاهی ناقه ی اندیشه ها را پی کند
هفت منزل را تا رسیدن بی صبوری طی کند
عشق گاهی هم نجاتت می دهد
سیب در دستی و صاحبخانه راهت می دهد
عشق گاهی در عصا پنهان شود
گاه بر آتش گلستان می شود
عشق گاه رود را خواهد شکافت
فتنه ی نمرودیان زو رنگ باخت
عشق گاهی خارج از ادراک هاست
طعنه ی لولاک بر افلاک هاست
عشق گاهی استخوانی در گلوست
زخم مسماریست در پهلوی دوست
عشق گاهی ذکر محبوب است بر نی های تیز
گاه در چشمان مشکی اشک ریز
عشق گاهی خاطر فرهاد و شیرین می کند
گاه میل لیلی اش با جام مجنون می کند
عشق گاهی تاری یک آه بر آیینه ای
حسرت نا دیدن معشوق در آدینه ای
عشق گاهی موج دریا می شود
گاه با ساحل هم آوا می شود
عشق گاهی چاه را منزل کند
یوسفین دل را مطاع دل کند
عشق گاهی هم به خون آغشته شد
با شقایق ها نشست و هم نشین لاله شد
عشق گاهی در فنا معنا شود
واژگان دفتر کشف و تمناها شود
عشق را گو هرچه می خواهد شود
با تو اما عشق پیدا می شود
بی تو اما عشق کی معنا شود؟

[P a R y A]

تو را با دیگــــری دیــدم که گرم گفتگــــــــــو بــودی

با او آهستـــه میرفتــی، سراپا محــــــو او بــــودی

صدایت کردمـــــــو بر من، چو بیگانه نگـــــــه کردی

شکستی عهد دیرین را ، گنه کردی! گنــــه کردی!

گناهت را نمی بخشــــم!

گناهت را نمی بخشـــم!

چه شبها را که من تنها، به یاد تو سحـــــــر کردم

چه عمری را که بیهــــــوده به پای تو هـــــدر کردم

تو عمــــــرم را تبه کردی،گنـه کردی،گنــــــه کردی!

گناهت را نمی بخشــــم! گناهت را نمی بخشــــم!

همین بود آن وفــــــــــــــایی را کـــه میگفتــــــی!؟

همین بود آن صفـــــــــــایی را که میگفتـــــــــی!؟

تو که خود اینچنین بودی،چــــرا روزم سیه کردی؟

گنـــه کردی! گنـــه کردی!

گناهت را نمی بخشـــم!گناهت را نمی بخشـــم!

[P a R y A]

در آن هنگام که می گردد نفس در سینه ها خاموش

نمی خواهم کسی از مردن من با خبر گردد
نمی خواهم پدر برهم نهد چشمان بازم را
نمی خواهم که مادر سختی جان کندنم بیند
ولی ای دوست
اگر روزی رفیقی مهربان آمد
زتو پرسید فلانی کو...؟؟!
بگو در سنگر ناکامی و حسرت بسی جان داد
ولی تا لحظه آخر چنین می گفت:
امید من .... بود.

[P a R y A]

فرصتی نیست تا بیندیشم

فرصتی نیست تا رسیدن مرگ

من به امید قطره ای باران له شدم زیر دانه های تگرگ

فرصتی نیست تا بیندیشم

وقت رفتن همیشه نزدیک است

جاده ها پر ز اشتیاق منند

آسمان هم همیشه تاریک است

فرصتی نیست تا بیندیشم

شعله شمع رو به خاموشیست

لحظه ها را ز یاد خواهم برد.

[P a R y A]

در کلبه تنهایی من چیزی جز انتظار نیست . دیوار های کلبه ام دیگر واژه های انتظار را خوب نمی فهمند . پنجره کلبه ام به روح پاییزی عادت کرده است و می داند ، از اشکهایم می فهمد که انتظارم برای کیست . نیلوفر های کنار پنجره ام برای آمدنت دست دعا بلند کرده اند . کبوتر سفید بام کلبه ام می داند انتظار تو را می کشم . می رود تا شاید خبری را برایم بیاورد ولی هرگاه باز می گردد در چشمانش سنگینی غمی را حس می کنم ، چیزی نمی گوید و پر می کشد . می داند اگر بگوید خبری از مسافر تو نبود اشک هایم سرازیر می شوند . من به شقایق هایم آب نمی دهم آنها با اشکهایم پرورش یافتند .

آسمان را خبر کردم که هرگاه پرتو های عشقت را به من تابیدی آفتابی شود ولی سالهاست که آسمان دهکده ام ابری است و می بارد . ای بهاز زندگیم ! بیا ، بیا تا پنجره ام از من خسته نشده ، بیا تا گلهایم با من قهر نکرده اند . بیا تا کبوترم حرفی برای گفتن داشته باشد ، بیا تا آسمانم آفتابی باشد ، بیا و به این انتظار پایان ده .

[P a R y A]

آیینه پرسید که چرا دیر کرده است؟


نکند دل دیگران او را اسیر کرده است !


خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است ،تنها دقایقی دیر کرده است


خندید به سادیگیم آیینه و گفت:


احساس پاک تو را زنجیر کرده است.


گفتم از عشق من چنین سخن مگوی


گفت:خوابی سالها دیر کرده است


در آیینه به خود نگاه می کنم


آه...عشق تو عجیب مرا پیر کرده است


راست گفت آیینه که منتظر نباش


او برای همیشه دیر کرده است.....