♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

از نگاه همیشه منتظرم

از چشمان بارانیم

ازبوسه های نشکفته ام

بنو یسم برایت از ترسم

ترس از بی تو ماندن وبی تو رفتن

بی توگفتن وبی تو خواندن

بنویسم برایت از نغمه های شبانه غم

در گنج عزلت تنهایی ام

بنویسم برایت از معنای زندگی

از اینکه من زندگی را در کنار تو بودن معنا می کنم

زندگی را برای تو سرودن معنا می کنم

من زندگی را در خروش چشمان نیلگونت معنا می کنم

من زندگی را در آغوش تو بودن معنا می کنم

معنای زندگی معنای بوسه های آتشین عشق است.

[P a R y A]

می نویسم از تو...

از تو ای شادترین...

تازه ترین نغمه ی عشق...

تو كه سرسبزترین منظره ای

تو كه سرشارترین عاطفه را نزد تو پیدا كردم

و تو كه سنگ صبورم بودی

در تمامی لحظاتی كه خدا شاهد غصه و اندوهم بود

به تو می اندیشم...

به تو می بالم و از تو می گیرم هر چه انگیزه درونم دارم

روزها می گذرد ، عشق ما رو به خدایی شدن است
رو به برتر شدن از هر حسی ، كه در این عالم خاكی پیداست
دوستت می دارم از همین نقطه ی خاكی تا عرش
دوستت می دارم از زمین تا به خدا

تقدیم به تک ستاره قلبم که نفسم با نفس او جان می گیرد و تا جان در بدن دارم فریاد میزنم که دوستش دارم

[P a R y A]

ماه بالای سر آبادی است
اهل آبادی در خواب
روی این مهتابی
خشت غربت را می بویم
باغ همسایه چراغش روشن
من چراغم خاموش
ماه تابیده به بشقاب خیار به لب کوزه آب
غوک ها می خوانند
مرغ حق هم گاهی
کوه نزدیک من است: پشت افراها، سنجدها
و بیابان پیداست
سنگ ها پیدا نیست گلچه ها پیدا نیست
سایه های از دور
مثل تنهایی آب
مثل آواز خدا پیداست
نیمه شب باید باشد
دب اکبر آن است:دو وجب بالاتر از بام
آسمان آبی نیست روز آبی بود
یاد من باشد فردا بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم
یاد من باشد فردا
لب سلخ طرحی از بزها بردارم طرحی از جاروها
و سایه هاشان در آب
یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب زود از آب در آرم
یاد من باشد کاری نکنم که به قانون زمین بر بخورد
یاد من باشد فردا لب جوی حوله اتم را هم با چوبه بشویم
یاد من باشد تنها هستم
ماه بالای سر تنهایی است.

سهراب سپهری

از مجموعه حجم سبز

[P a R y A]

میروم تنهای تنها تلخِ تلخ
میکنم تنها سکوت از درد سرد

روزها آرام بودم بانفس!
حال گریان گشته ام در این قفس

سوختم در زیر باران سوختم
دوختم یک نامه را بر پوستم

نامه ای از خاطراتِ با بهار
نامه ای از روزها با سوزها

بسمِه اَلله شد کلام اولش
نامه زین پس شد شکایت مقصدش

گفتم از شکر و شکایت باخدا
شکر کردم من خدا را خاطِرَت

گفتم از شبها که خوابت دیده ام
در هوایت روزها گرییده ام

گفتم از دوری، ندیدنهای تو
سخت میشد زندگی بی یاد تو

روزها چشمم به یک بَر خیره بود
سر به زیر و گردنم در بند دوست

یاد آن روزی که اول روز بود
در به در دنبال کویی دور بود

لحظه ها در خاطرم یک عمر بود
سایه سایه یاد تو در نور بود

حیف شد آن روز من بد آمدم
سعی کردم روز دوم آمدم

روزها اینسان گذشت و دور بود
یاد تو اما بولله سور بود

حرف بود و حرف بود و حرف بود
در دلم گویی نگاهت سنگ بود

گفتمت گفتی تمام گفتنی؟
جان من گفتی هر آنچه گفتنی ست؟

من که رو بودم برایت ای رفیق
هر چه را در دل نهان بود از طریق

تو به خود گفتی که میمیرد دلش؟!
تو ندیدی هر چه را دادم ز کف!

بی وفا این رسم دلداری نبود
در دلم جز راستی کاری نبود

حال من حق میدهم در حق تو
حق من مرگ است در چشمان تو

بار الهی!من پشیمان نیستم
من فقط دل راستی میخواستم

حال میسوزد دلم چشمم
حال من بیگانه ام خستم

نام تو زیباست اما روز خود
یاد تو زیباست در دنیای خود

میروم تنهای تنها تلخِ تلخ
میکنم تنها سکوت از درد سرد

[P a R y A]

لحظه ها می گذرد

با تو که هستم گذرد

عاشقی با همه ی خوب و بدش می گذرد

لحظه ها ی گذرنده

همگی خاطره ای بیش نبود

و درون دل من جز عاشقی هیچ نبود

من تو را می خواهم

ای که در رویایی

با لباسی آبی

با صدایت انگار تن عاشق تو می لرزد

در دل همهمه ی ثانیه ها

عقربه می رقصد

ساعتی بگذشته با تمام فریاد


قلب من می گوید : من تو را از امید همگان می خواهم

از خدای بی کسان می خواهم

ازاهورای دل سوته دلان می خواهم
از خدا می خواهم

[P a R y A]

سر بر سینه ات می گذارم...

نیاز به سخن گفتن نیست...

تمامی احساست را از تپش ِ قلبت در می یابم...

بر چشم هایت بوسه می زنم...

چشم هایت معصومند...

آنها تنها دریچه ی من برای رسیدن به افکار ِ تو اند...

دستانت را در میان ِ دستانم نگاه می دارم...

سالهای سال، گرمی ِ دستانت تنها مرهم زخم های کهنه وعمیق وجودم است...

بر لبانت بوسه می زنم...

آنها تنها رام کننده لحظه های خروشان و وحشی زندگی ام هستند...

تو را در آغوش می کشم...

زیرا تنها، حس ِ بودن در کنار ِ توست که می تواند،

درون ِ مرا از جوش و خروشی ابدی باز دارد...

[P a R y A]

لحظه های سخت تنها ماندنم
با تو یک دنیا قشنگی می شود
با تو حتی خواب های تلخ من
یک بغل رؤیای رنگی می شود
هیچ می دانی دلم این روزها
بی تو دائم بی قراری می کند؟
جمعه ها وقتی به آخر می رسند
در فراقت سخت زاری می کند؟
نامه های هر شبم را خوانده ای ؟
نامه ای از روزهای انتظار
نامه های قلب من در هجر تو
نامه ای از کوچه های بی سوار
آسمان هم باز باریدن گرفت
می نوازد چنگ باران را خدا
بوی خوب خاک و عطر یاد تو
می کشاند تا سرکویت مرا
کاش در این لحظه های تلخ درد
شانه هایت تکیه گاه گریه بود
کاش لبخند قشنگت از دلم
غصه های کهنه اش را می زدود
چشم های خیس من در یک امید
قلب من در آرزوی وصل توست
سوخت باغ هستی ام در این خزان
خوب می دانم: بهاران فصل توست !

[P a R y A]

تشنه ام ای ابر رحمت آب بارانت کجاست ؟


دست هایم از رمق افتاد دامانت کجاست ؟


در درون سینه ام با مهر تو خو کرده است


طاقت ماندن ندارم گو بیابانت کجاست؟


قلب من ای بهترین چون کوچه ای پاییزی است


تو به فریادم برس ای یار طوفانت کجاست ؟


قسمت من در جهان جز حسرت دیدار چیست؟


دوست دارم قاصدک باشم گلستانت کجاست؟


کو نسیمی تا بیاید زنده گرداند مرا؟


ای طبیب روح من دارو و درمانت کجاست؟


شوق وصلت سوخت ما را ای عجب از کار هجر


خسته ام ای راه هجران خط پایانت کجاست؟

[P a R y A]

دل من خاموش است.
پس صدایی کو؟
تا برقصد در من
تا مرا وا رهد از بند خیال.
و شود همراهم
تا ته جاده ی با هم بودن.

***

دلم ابریست.
کاش می شد از خورشید گفت
یا که از لبخندی
که نگاه سرد و بی روح مرا
برساند به طلوع.
این غروبی ابدیست!
و حصاریست که من
تا همیشه پس آن خواهم ماند.
و کسی نیست که حتی قطره ای نور
بر سیاهی دلم بنشاند.

***

دل من بارانیست.
کاش می شد ساعتی با او بود
در میان این هیاهو ای کاش
اثری از او بود.

من به دنبال همان لبخندم
و صدایی رقصان.
که من اینبار
پژواکش را به غنیمت ببرم
تا شود فانوس همه تنهایی من.

***

من پر از روشنی ام.
و صدایی می کند پایکوبان بیدار
هر چه شادی و صفا در من بود.

***

من پر از پژواکم.

***

من پر از او شده ام!

[P a R y A]

عمریست که در میکده لب بر لب جامیم
با عشق بت بتکده روزی گذرانیم

هر چند که در پرده بود آن رخ زیبا
از وصف رخش تا به ابد دلشدگانیم

دلداده ام و دلبر و دلدار تویی تو
دلبسته ی پیوسته ی آن روی چنانیم

از هستیِ تو هستِ جهان هست، هویدا
بی عشقِ تو از هر دو جهان دلزدگانیم

حیرانی و ویرانیِ دل گشت چه بسیار
هر روز و شب اندر طلبت گمشدگانیم

باز آی که دل بی رخ دلدار فنا گشت
تا روز ابد در صف عشاق بمانیم

آیا شود از روی کرم لطف نمایی
تا بر رخ چون ماه تو گل بوسه نشانیم؟!