کـــره ای گــفــت بـــه بابای خـرش
پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خـبرش
وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت
ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــره خـرت
مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گـیری
تـــو کــه هر روز به صحرا میری
وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم
ورنـــه از بــی زنـــی بــیمار شوم
پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَـرَم
ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پـــســرم
تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهـی
نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی
تـــو کـــه جــز خـوردن مال پـدرت
پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربـــــدرت
هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تـورا
یک جواز عقل به سر نیست تـورا
به چه جرأت تو زمــن زن طـلــبی
ظــاهــراً کـــُرّه تـــو خــیـلی جَـلبَـی
بـــایـــد اول تـــو بــگـیـــری کاری
بــبــــری بـــابـــــت مــــردم بـــاری
بعـد از آن یک دو تا پالان بـخـری
وبــرای خــر خــــوشــگـــل بـبـری
یک طــویــلـه بکنی رهـن و اجار
تــا کـه راضــی شــود از تو آن یار
بـعــد بـایــد بـخری رخت عـروس
کـه کـنـد در بـر ِ خــود یــار ملـوس
جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا
روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیــبـا
بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری
بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری
وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده
بــعــــد از آن زنـــدگــیـــّت آغــــازه
بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت
پـــــــدر بــــــا ادب و بــــا هــــنـــرت
تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود
مــوسـم عــقـــد تـــو بــــر پـا نـشـود
پــس از امــروز بــرو بر سرِ کار
تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پـــشـتت بار