یک چنین موجودی که دارای ارزشهای خدائی است ، دنبال زندگی روزمره می افتدو این ، قاتل هر انسان زنده ای است منجلابی که در آن عزیزترین ارزشهای خدائی انسان هر روز فرو می رود زندگی ، زندگی روزمره ، زندگی تکراری ، زندگی دوری ، همان زندگی دوری که بر همه زندگی ها ، از آمیب ها و میکرب ها گرفته تا جانوران و نباتات حاکم است ، آدم در همان دور احمقانه می افتد
.دوری که در آن هی بخورد و هی بخوابد ، هی پا شود ، کار کند برای اینکه بخورد ، بخورد برای اینکه کار کند ، کار کند برای اینکه بخورد ، بخورد ، بخورد ، برای اینکه کار کند ، کار کند برای فراغت ، فراغت برای کار ، تولید برای مصرف ، مصرف برای تولید ، بطوریکه هرجایش را که نگاه کنی همه دور است . درست مثل خر " خراس " صبح راهش می اندازند ، با کوشش و تلاش حرکت می کند ، میرود و میرود ، غروب می بیند که سرجای صبحش است . دور ، دور ، دور . در گذشته و حال ، متمدن یا وحشی ، شرقی یا غربی .در این دور باطل ، آدم احساسات مخصوص هم پیدا می کند ، نیازها ، عقده ها ،ایده آل ها ، حسدها ، کینه ها ، عشق ها و دردهای مخصوص
.درحدیکه برای آدمی که اندکی آگاه باشد ، چندش آور است . گاه می بینید آدمی می آید پیش شما با یک اهمیتی می خواهد درد دل کند ، ناله کند ، با یک هیاهو و زمینه سازی و اعجابی سخن از دردی می گوید که واقعا مضحک است و بر بلاهت او باید خندید اگر مجموعه ی چیزهایی را که در شبانه روز آرزو می کنیم ، در زندگیمان از آنها لذت می بریم ، و یا آرزوی داشتن آنها را داریم ، یا نسبت به هرکس که آنها را دارد حسد می ورزیم یا غبطه می ورزیم ، و همواره در تلاش بدست آوردن آنها هستیم ، اگر مجموعه ی اینها را روی یک صفحه کاغذ بنویسیم و در یک حالت آگاهانه به آن نگاه کنیم از ترکیب خودمان بیزار می شویم . از قیافه خودمان بیزار می شویم ، از هیکلمان ، از وجودمان ، از زنده بودنمان متنفر می شویم .آدم کم کم متوجه اینجور چیزها می شود ، متوجه مسائل بیرون
.لذت از آنکه مثلا در خانه اش جوریست که در آن محله هیچ کس در خانه اش مثل آن نیست
.یک پارچه ای گیرش آمده که فقط یک قواره بوده و اتفاقا هم او سر بزنگاه رسیده و اگر یک کمی دیر رسیده بود ، دیگر از دست رفته بود و آن وقت یک چنین پارچه ای ممکن بود گیر یک نفر دیگر بیفتد . آنوقت در مجلس جشن یا .... عوض اینکه این بپوشد ، او می پوشید ، آنوقت چه حسرتی ، چه بدبختی بود ؟ و بعد لذتها و حسرتها ، نفرتها و توطئه ها ، و بعد مقدمه چینی ها ، و بعد همه چیز را که نمی دانیم قیمتش در انسانی چیست ، به سادگی قربانی به دست آوردن کثیف ترین چیزها کردن .!و بعد این ادمی که سرافراز است ، سرش از مجموعه ی این گنبد وجود بیرون آمده و تا خدا سرکشیده ، این آدم ، می بینیم برای احتمال یک رتبه ، یک نمره ، یک درجه ، و حتی یک خیال ، به حدی ذلیل می شود که سگ استعداد ذلت او را ندارد
.که در بی شرمی و بدبختی نیز ، انسان استعدادی ماوراء همه ی موجودات دارد .گاه آدمی را می بینید که می خواهد از خوشحالی سکته کند ، درون خانه اش می چرخد و به قول معروف با خودش می شنگد
. چرا ؟به خاطر اینکه صبح توی اداره از پله ها می گذشته ، آقای رئیس به او نگاهی کرده و در نگاهش یک کمی رضایت خوانده می شده ، یک نیم لبخندی داشته ، درست مثل نگاه یک
" ارباب مهربان به سگش بوده " .و این است که آدم ، در زندگی روزمره ، همه اش متوجه بیرون است ، متوجه این چیزهایی که به او لذت می دهد ، و به طرف آنها کشیده می شود ، بعد می بینیم که خود
" من " این "من " مثل کرم ، از لاشه ای به شعف آمده !و بعد این من که یک وجود پیوسته است ، تکه تکه شده ، هر تکه ای در چنگالی ، دامی ، لذت کثیفی ، هوس پوچی ، ایده آل مبتذلی ! و سر جمع اینها
: همه چیز را فدا کردن ،عزیزترین چیزها را برای بدست آوردن پلیدترین و کثیف ترین چیزها
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)