شعر نو

[R A H A]

من نگویم...

من نگويم که مرا از قفس آزاد کنيد
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنيد
فصل گل ميگذرد همنفسان بهر خدا
بنشينيد به باغی و مرا ياد کنيد
ياد از اين مرغ گرفتار کنيد ای مرغان
چون تماشای گل و لاله و شمشاد کنيد
هر که دارد ز شما مرغ اسيری به قفس
برده به باغ و به ياد منش آزاد کنيد
آشيان من بيچاره اگر سوخت٬ چه باک
فکر ويران شدن خانهء صياد کنيد
شمع اگر کشته شد از باد مداريد عجب
ياده پروانهء هستی شده بر باد کنيد
بيستون بر سر راه است، مباد از شيرين
خبری گفته و غمگين دل فرهاد کنيد
جور بيداد کند، عمر جوان کوتاه
ای بزرگان وطن، بهر خدا داد کنيد
گر شد از جور شما خانهء موری ويران
خانهء خويش محال است که آباد کنيد
کنج ويرانهء زندان شد اگر سهم بهار
شکر آزادی و آن گنج خدا داد کنيد
ملک الشعرای بهار

[R A H A]

ماه را
به تهمت تاریکی میالای
تو در شب ِ خود
فرو مانده ای.


محمود تقوی تکیار

[R A H A]

دستور زبان عشق

دست عشق از دامن دل دور باد!
می توان آیا به دل دستور داد؟

می توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنکه دستور زبان عشق را
بی گذاره در نهاد ما نهاد

خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد
قیصر امین پور

[R A H A]

به نسیمی همة راه به هم می‌ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌‌پندارم
با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد
عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد
آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است
عشق یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد
آه، یک روز همین آه تو را می‌گیرد
گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد

فاضل نظری

[R A H A]

عشق این است که مردم
ما را
با هم اشتباه بگیرند !
وقتی
تلفن با تو کار دارد
من پاسخ بگویم .
و اگر دوستان
به شام دعوتم کنند
تو بروی .

نزار قبانی

[R A H A]

در شب کوچک من افسوس،
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهره ی ویرانیست
گوش کن وزش ظلمت را می شنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن وزش ظلمت را می شنوی؟
در شب من اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخست و مشوش
وبر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها ، همچون انبوه عزاداران
لحظه ی باریدن را گوئی منتظرند
لحظه ای و پس از ان ،هیچ.
پشت این پنجره شب دارد می لرزد
و زمین دارد
باز می ایستد از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من وتوست
ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره ای سوزان،
در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش های لبهای عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد
باد ما را با خود خواهد برد.



«فروغ فرخزاد»

[R A H A]

وقتی تو نيستی
نه هستهای ما چونان که بايدند
نه بايدهای ما

مثل هميشه ،
آخر حرفم را
و حرف آخرم را
با بغض فرو می خورم

عمريست لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخيره می کنم
باشد
برای روز مبادا
اما در صفحه های تقويم
روزی به نام روز مبادا نيست

آن روز هر چه باشد
روزی شبيه ديروز
روزی شبيه فردا
روزی شبيه همين روزهای ماست
اما کسی چه می داند
شايد امروز نيز
روز مبادا باشد

وقتی تو نيستی
نه هستهای ما چونان که بايدند
نه بايدهای ما

هر روز بی تو
روز مباداست !

از مرحوم قیصر امین پور

[R A H A]

امشب تمام عاشقان را دست به سر کن
یک امشبی با من بمان، با من سحر کن
ب*** سر من، کاسه ها و کوزه ها را
کج کن کلاه، دستی بزن، مطرب خبر کن
گل های شمعدانی همه شکل تو هستند
رنگین کمان را، به سر زلف توبستند ...

تو میرِ عشقی، عاشق بسیار داری
پیغمبری، با جان عاشق كار داری
امشب تمام عاشقان را دست به سر كن
یک امشبی با من بمان، با من سحر کن ...

محمد صالح اعلاء

[R A H A]

صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب ها در سینه ام می دوی


کافی ست کمی خسته شوی
کافی ست بایستی

گروس عبدالملکیان

[R A H A]

خیال انگیز و جان پرور چو بوی گل سراپایی.

نداری غیر ازین عیبی٬ که میدانی که زیبایی.

من از دلبستگی های تو با آیینه دانستم٬

که بر دیدار طاقت سوز خود٬ عاشق تر از مایی.

به شمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت را٬

تو شمع مجلس افروزی٬ تو ماه مجلس آرایی.

منم ابر و تویی گلبن٬ که می خندی چو می گریم٬

تویی مهر و منم اختر٬ که می میرم چو می آیی.

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس جو را٬

بهار شادی انگیزی٬ حریف باده پیمایی.

مه روشن٬ میان اختران٬ پنهان نمی ماند٬

میان شاخه های گل٬ مشو پنهان که پیدایی.

کسی از داغ و درد من نپرسد تا نپرسی تو٬

دلی بر حال زار من٬ نبخشد تا نبخشایی.

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود٬

خرد منع من از عشق تو فرماید٬ چه فرمایی؟

منِ آزرده دل را٬ کس گره از کار نگشاید٬

مگر ای اشک غم امشب٬ تو از دل عقده بگشایی.

رهی! تا وارهی از رنج هستی٬ ترک هستی کن.

که با این ناتوانی ها٬ به ترک جان توانایی.

(رهی معیری)