کاربر فعال
سراج الدین بناگر
وقتی که همگنان وا میگذارندم با دیو تنهایی
وقتی که در من ابر ها می کُنند
دلتنگی آغاز
و بوف های یأس تک تک
بر ویرانه ام سر میدهند آواز
و حتی اخگر الکل در نمی گیرد در تنم
و توفانهای پر هول و دهشت زا
مرغ هر امید را
از کرانم می دهند پرواز
وقتی که فرو میریزد آوارم
و ویران تر از هر ویران می شوم
از ذره ذره ی خاکم
از نو
تو جوانه می زنی
از نو
من آباد می شوم
کاربر فعال
پروانه
از زبان زخم ها
رستم پور
زیبا ترین تمثیل عشق
مردن در آغوش تاریکی ست
وقتی که شمع
فریبی ست نورانی
به تکمیل کلکسیون پروانه ها
کاربر فعال
آخرین نامه ی جنون است این
... آخرین سیاه مشق کودکی
دیگر نه ساده گی کودکی را به تماشا خواهی نشست ؛
نه شکوه جنون را .....
دل به تو بستم گل یاس ِدلپذیر ....
چون کودکی که از مدرسه می گریزد
و گنجشک ها و شعرهایش را
در جیب شلوارش پنهان می کند
من کودکی بودم ؛
گریزان و آزاد
بر بام شعر و جنون
اما تو زنی بودی ؛
با رفتارهای عامیانه
زنی که چشم به قضا و قدر دارد
و فنجان قهوه
و کلام فالگیران
.... زنی رو در روی صف خواستگارانش
افسوس ....
از این به بعد در نامه های عاشقانه ؛
نوشته های آبی نخواهی خواند
در اشک شمع ها ؛
و شراب نیشکر
ردّی از من نخواهی دید
از این پس در کیف نامه رسان ها
بادبادک رنگینی برای تو نخواهد بود
دیگر در عذاب زایمان کلمات
و در عذاب شعر حضور نخواهی داشت
جامهء شعر را بدر آوردی
خودت را بیرون از باغهای کودکی پرتاب کردی
و بدل به نثر شدی .....ا
عاشقانه
کاربر فعال
تکه یی از شعر پرواز او
کتاب چهار اندوه
بهار رها دوست
فرشته ی رهایی من
دو بال دارد
به رنگ تنهایی
کدام بال
عشق
و کدام بال
مرگ
نمی دانم
کاربر فعال
آسان است برای من
که خیابان ها را تا کنم
و در چمدانی بگذارم
که صدای باران را به جز تو کسی نشنود
آسان است
به درخت انار بگویم
انارش را خود به خانه ی من آورد
آسان است
آفتاب را
سه شبانه روز ، بی آب و دانه رها کنم
و روز ضعیف شده را ببینم
که عصا زنان از آسمان خزر بالا می رود
آسان است
که چهچه ی گنجشک را ببافم
و پیراهن خوابت کنم
آسان است برای من
به شهاب نومید فرمان دهم که به نقطه ی اولش بر گردد
برای من آسان است
به نرمی آب ها سخن بگویم و دل صخره را بشکافم
آسان است نا ممکن ها را ممکن شوم
و زمین در گوشم بگوید (( بس کن رفیق ))
اما
آسان نیست معنی مرگ را بدانم
وقتی تو به زندگی آری گفته ای .
شمس لنگرودی
کاربر فعال
نمی دانم باران چیست
اندوه آب های سیاه را ندیده ام که به دریا می ریزند
عطر شبانه ی ماه را نشنیده ام
که یانیس ریتسوس
در آتش شعر هایش می بویید
و زخم شانه ی بایرون
که شعله کشان
از کرانه ی استانبول می گذشت .
نمی دانم سیبری تا کجاست
سوراخ تلخ سر انگشت فرانکو را ندیده ام
که در قطرات خون لورکا می سوخت
بره ی عیسا را اما دیده ام
که از دهان تو شیر می نوشید
برق ستاره ی ترس خورده را که از تب و تابت فرو می پاشید
لبخندت را دیده ام
که مرا متولد می کند
بر کرانه ی باد ها از من
مجسمه ای از شن می سازد
و به آب ها فرمان پراکندن می دهد .
ای شکوفه ی خاموش
در برف آخر اسفند
در پیراهن نازکت گرمم کن .
شمس لنگرودی
کاربر فعال
زمزمه یی برای ویرانی
سراج الدین بناگر
تنها
در متن دلتنگ غروب ایستاده یی
و دلت سرشار از کشش های غریب است
و دلت مچاله در چنگال تنهایی است
به خیابان می نگریبه عبور ماشین ها
به گذار آدمها
و خیرگی نئون ها – وقاحت تابلو ها
صراحتی کدر داری
و تلخی مثل زهر آب مرگی
از روی ناچاری.
نگاهت به دنبال کسی می گردد
در سطح سرد سیمان ها
و در سطح سخت آهن ها
و هیچ کس نیست
و هیچ کس را نمی یابی
و تنهایی
و بر تو می بارد شب
و در تو می پیچد غم
کاربر فعال
باران که می‌زند به پنجره،
جای خالی‌اَت بزرگ‌تر می‌شود !
وقتی مِه بر شیشه‌ها می‌نشیندُ
بوران شبیخون می‌زَند،
هنگامی که گُنجشک‌ها
برای بیرون کشیدن‌ِ ماشینم از دل‌ِ برف سَر می‌رسند،
حرارت‌ِ دستان‌ِ کوچک‌ِ تو را
به یاد میاورم
وَ سیگارهایی را که با هم کشیده‌ایم،
نصف تو،
نصف من...
مثل‌ِ سربازهای هم‌ْسنگر !
وقتی باد پرده‌های اتاق‌ُ
جان‌ِ مَرا به بازی می‌گیرد،
خاطرات‌ِ عشق‌ِ زمستانی‌مان را به خاطر می‌آورم
دست به دامن‌ِ باران می‌شوم،
تا بر دیاری دیگر ببارد
وَ برف
که بر شهری دور...
آرزو می‌کنم خُدا
زمستان را از تقویم‌ِ خود پاک کند !
نمی‌دانم چه‌گونه،
این فصل‌ها را بی‌تو تاب بی‌آورم !
کاربر فعال
بن بست
میون این همه کوچه
که به هم پیوسته
کوچه ی قدیمی ما
کوچه ی بن بسته
دیوار کاهگلی یه باغ خشک
که پر از شعرای یادگاریه
بین ما مونده و اون رود بزرگ
که همیشه مثل بودن جاریه
صدای رود بزرگ
همیشه تو گوش ماست
ای صدا لالایی
خواب خوب بچه هاست
کوچه اما هر چی هست
کوچه ی خاطره هاست
اگه تشنه ست ، اگه خشک
مال ماست ، کوچه ی ماست
توی این کوچه به دنیا اومدیم
توی این کوچه داریم پا می گیریم
یه روز هم مثل پدربزرگ باید
تو همین کوچه ی بن بست بمیریم
اما ماعاشق رودیم ، مگه نه ؟
نمی تونیم پشت دیوار بمونیم
ما یه عمر تشنه بودیم ، مگهنه ؟
نباید ایه ی حسرت بخونیم
دست خسته مو بگیر
تا دیوار گلی رو خراب کنیم
یه روزی هر روزی باشه دیر و زود
می رسیم با هم به اون رود بزرک
تنای تشنه مو نو
می زنیم به پاکی زلال رود
ایرج جنتی عطایی
کاربر فعال
چه خالیه چه خالیه حفره ی این حنجره ها
چه تخته کوب پلکای بسته ی این پنجره ها
چه بی صدا ،چه بی صدا می گذرن این ثانیه ها
دخترک شکن شکن ! سراغ بغض ما بیا
یواش یواش داریم به این سیاهی عادت می کنیم
تو سفره های خالی مون قاشق رو قسمت می کنیم
نه سکوت علامت رضایته
نه شکایت از سیاهی راحته
هنوز به دیوارامونه تفنگای پدر بزرگ
اما کسی دل نداره بره پی شکار گرگ
یه روز میاد که روز بیاد دنیا رو هاشور بزنه
این روزای دروغی رو با یه اشاره بشکنه
یه روز میاد که کوچه مون پر بشه از عبور نور
فواره ها قد بکشن از وسط حوض بلور
نه سکوت علامت رضایته
نه شکایت از سیاهی راحته
یغما گلرویی
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)