*انجمن طرفداران اندیشه های دکتر شریعتی *

[elahe]

شهادت


شهادت , در یک کلمه , بر خلاف تاریخ های دیگری که حادثه است, درگیری است, مرگ تحمیل شده بر قهرمان است , تراژدی است, در فرهنگ ما, یک درجه است , وسیله نیست , خود هد ف است , اصالت است , خود یک تکا مل, یک علو است . خود یک مسئولیت بزرگ است , خود یک راه نیم بر بطرف صعود به قله معراج بشریت است, یک فرهنگ است.

در همه قرن ها و عصر ها , هنگا می که پیروان یک ایمانی , و یک ا عتقادی, قدرت دارند , با جهاد , عزتشان و حیاتشان را تضمین می کنند , و وقتی که به ضعف دچار شدند و همه امکا نات مبارزه را از آنان گرفتند, با شهادت, حیات و حرکت و زندگی و ایمان و عزت و آینده و تا ریخ خودشان را تضمین میکنند. که : شهادت د عوتی است به همه عصرها, و به همه نسل ها , که: اگر می توانی بمیران! و اگر نمی توانی بمیر!

آموزگار بزرگ شهادت, حسین , اکنون تنها برخاسته است تا بیاموزد که (( مرگ سیاه )) سرنوشت شوم و مردم زبونی است که به هر ننگی تن می د هند تا ((زنده بمانند)) ,چه , کسا نی که گستاخی آن را ندارند , تا در ظلمتی که همه چیز به تبا هی می گراید و انسان ماندن نیز محال میشود -((شهادت)) را انتخاب کنند, (( مرگ آنان را انتخاب خواهد کرد...))

[elahe]

امروز روزی است که آفتاب از کویر طلوع نمی کند !


امروز و امشب را دستم به قلم نمی رود ،

پنجه هایم بحال خود نیستند ؛

بفرمان نیستند ؛

بیهوده می کوشم آرامشان کنم ،

رامشان کنم ،

یکباره چنان غافلگیر شده اند که هنوز گیجند ،

هنوز گیجم !

کلمات چنان شتابزده و سراسیمه در فضای خیالم چرخ می زنند ، شنا می کنند و به رقص آمده اند

که هیچکدامشان دُم به دست نمی دهند .

از دیروز صبح که پرهیبی از خواب بیدارم کرد هنوز زمام خویش را بدست نگرفته ام .

حالا می فهمم چرا شمس تبریزی عمری بیتابی می کرد و یک جمله حرف نتوانست بزند ،

یک بیت شعر نتوانست بسراید. نمی شود، برای نوشتن و گفتن و سرودن باید در سطح مولوی ماند،

اگر به مرز شمس تبریزی قدم گذاشتی دیگر در اختیار خود نیستی ،

آنجا جای رقصیدن های رقت بار است و دست افشانی های دردناک و مستانه ،

جای نشستن و گفتن نیست .

و من اکنون به نقطه ای در خیالم خیره شده ام و چشمانم ،

همچون چشمان یک دیوانه ی خاموش ، در بهتی مرموز ،

از دیدن باز مانده و از حرکت باز ایستاده و پلک زدن را از یاد بره است .

[elahe]

از « امانت » تعابیر مختلفی شده است.

تصوف می گوید « عشق » است . مولوی می گوید « اراده » است . جمعی از علما « علم » دانسته اند و بعضی « ولایت » ، گروهی هم معتقدند که منظور از امانت مشخص « حضرت علی(ع) » است......

اما چرا قرآن خود این کلمه را مشخص بیان نکرده است ؟

چون این ویژگی زبان معجزه آسای قرآن است که کلمه ای انتخاب می کند که می توان معانی گوناگونی را از ابعاد مختلف آن استخراج کرد که در عین اینکه هیچکدام ( به تنهایی ) درست نیست ، همه درست هم هست.

چرا که امانت همه امکاناتی است که در خداوند است نه در سطح او و همه امکاناتی که در موجودات دیگر نیست و خاص انسان است و دلیل برتری و فضیلت او .

امانت مجموعه همه اینهاست .......... که به انسان سپرده شده اند.

امانت عبارت از آن ماده است که در وجود آدمی وارد شده و می تواند او را به سر حد عالی و مطلق تکامل قابل تصور در جهان برساند.

پس اراده ، اختیار ، آگاهی و شعور ، قدرت خلاقیت ، عشق ، معرفت ، حکمت و همه اینها و بسیاری چیزهای دیگر که ما هنوز نمی شناسیم و در انسان آینده می تواند تحقق و تجلی پیدا کند ، جزو « امانت » است.

[elahe]

از نخستین روزهای تاریخ هر گاه انسان از انبوه تلاشهای حیات خود را به گوشه انزوایی می کشاند به « خویش » و به « جهان » می اندیشد.

اخمی از بدبینی بر نگاهش نقش می بست و موجی از اضطراب بر سیما یش می نشت زیرا وی همواره خود را از این عالم « بیشتر » میافته و در میافته است که « آنچه هست » او را بس نیست.

احساسش از مرز این هستی می گذرد و آنجا که « هر چه هست » پایان می گیرد ، او ادامه میابد تا « بی نهایت » و دامن می گسترد.

احساس غربت در این عالم و بیزاری از بیگانگی با خود « وطن » را و « خویشاوندی » فرا یاد او می آورد.

« دکتر علی شریعتی »

(هبوط در کویر ، ص ۵۵۱ )

[elahe]

خدایا کفر نمی گویم ...
پریشانم چه می خواهی تو از جانم
مرابی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا اگر روزی بشر گردی ز حالم باخبر گردی
پشیمان می شوی از قصه خلقت
از این بودن، از این بدعت
خداوندا نمی دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است
چه زجری می کشد آنکس
که انسان است و از احساس سرشار است

( دکترعلی شریعتی )

[elahe]

ترجیح میدهم با کفشهایم در خیابان راه بروم و

به خدا فکر کنم تا اینکه در مسجد بنشینم و به

کفشهایم فکر کنم.(دکتر علی شریعتی)

[elahe]

نمي دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمي خواهم بدانم كوزه گر از خاك اندامم چه خواهد ساخت
ولي آن قدر مشتاقم كز گلويم سوتكي سازد
گلويم سوتكي باشد بدست طفلكي گستاخ و بازيگوش
و او يك ريز و پي در پي دم گرم خويش را در گلويم سخت بفشارد
و آشفته تر سازد خواب خفتگان خفته را
و بشكند دايم سكوت مرگبارم را
-دكتر علي شريعتي-

[elahe]

زندگي همچون يك خانه شلوغ و پراثاث و درهم و برهم است و تو

درآن غرق . اين تابلو را به ديوا ر اتاق مى زنى ، آن قاليچه را جلو

پلكان مى اندازى، راهرو را جارو مى كنى، مبلها به هم ريخته است

مهمان ها دارند مى رسند و هنوز لباس عوض نكرده اى در آشپزخانه

واويلاست وهنوز هم كارهات مانده است . يكي از مهمان ها كه الان

مى آيد نكته بين و بهانه گير و حسود و چهار چشمى همه چيز را مى

پايد . از اين اتاق به آن اتاق سر مى كشى، از حياط به توى هال مى

پرى، از پله ها به طبقه بالا ميروى، بر ميگردى پرده و قالى و سماور

گل و ميوه و چاى و شربت و شيرينى و حسن وحسين و مهين و

شهين ....... غرقه درهمين كشمكشها و گرفتاريها و مشغوليات و

خيالات و مى روى و مى آ يى و مى دوى و مى پرى كه ناگهان سر

پيچ پلكان جلوت يك آينه است از آن رد مشو...! لحظه اى همه چيز را

رها كن ، خودت را خلاص كن، بايست و با خودت روبرو شو نگاهش

كن خوب نگاهش كن ا و را مى شناسى ؟ دقيقا ور اندازش كن كوشش

كن درست بشنا سي اش، درست بجايش آورى فكر كن ببين اين همان

است كه مى خواستى با شى ؟ اگر نه پس چه كسى و چه كارى فوريتر

و مهمتر از اينكه همه اين مشغله هاى سرسام آور و پوچ و و روزمره

و تكرارى و زودگذر و تقليدى و بي دوام و بى قيمت را از دست و

دوشت بريزى و به او بپردازى، او را درست كنى، فرصت كم است

مگر عمر آدمى چند هزار سال است ؟!

چه زود هم مى گذرد مثل صفحات كتابى كه باد ورق مى زند، آنهم

كتاب كوچكى كه پنجاه، شصت صفحه بيشتر ندارد.

( دكتر شريعتي )

[elahe]

قسمتی از نیایش علی شریعتی

خدایا:عقیده مرا ازدست " عقده ام"مصون بدار.



خدایا:به من قدرت تحمل عقیده "مخالف" ارزانی کن.



خدایا:رشدعقلی وعلمی مرا از فضیلت "تعصب" "احساس" و "اشراق" محروم نسازد.



خدایا:مرا همواره اگاه وهوشیار دار تا پیش ازشناختن درست وکامل کسی یا فکری مثبت یا منفی قضاوت نکنم.



خدایا:جهل امیخته باخودخواهی و حسد مرا رایگان ابزار قتاله دشمن برای حمله به دوست نسازد.



خدایا:شهرت منی را که:"میخواهم باشم" قربانی منی که " میخواهند باشم" نکند.



خدایا:درروح من اختلاف در "انسانیت" را به اختلاف در فکر واختلاف در رابطه با هم میامیز. ان چنان که نتوانم این سه قوم جدا از هم را باز شناسم.



خدایا:مرا به خا طر حسد کینه و غرض عمله اماتور مگردان.



خدایا:خودخواهی را چندان درمن بکش یا درمن برکش تاخودخواهی دیگران را احساس نکنم واز ان در رنج نباشم.



خدایا:مرا در ایمان « اطاعت مطلق بخش تا در جهان عصیان مطلق« باشم.



خدایا:به من « تقوای ستیز» بیاموز تا درانبوه مسئولیت نلغزم و از تقوای پرهیز مصونم دار تا در خلوت عزلت نپوسم.



خدایا:مرا به ابتذال ارامش و خوشبختی مکشان. اضطرابهای بزرگ غمهای ارجمند و حیرتهای عظیم را به روحم عطا کن.

لذت ها را به بندگان حقیرت بخش و دردهای عزیز بر جانم ریز.

[elahe]

دکتر علی شریعتی :

تو می*دانی كه من هرگز به خود نیندیشیدم، تو می*دانی و همه می*دانند كه من حیاتم، هوایم، همه خواسته*هایم به خاطر تو و سرنوشت تو و آزادی تو بوده است. تو می*دانی و همه می*دانند كه هرگز به خاطر سود خود گامی برنداشته*ام، از ترس خلافت تشیعم را از یاد نبرده*ام. تو می*دانی و همه می*دانند كه نه ترسویم نه سودجو! تو می*دانی و همه می*دانند كه من سراپایم مملو از عشق به تو و آزادی تو و سلامت تو بوده است، و هست و خواهد بود. تو می*دانی و همه می*دانند كه دلم غرق دوست داشتن تو و ایمان داشتن تو است. تو می*دانی و همه می*دانند كه من خودم را فدای تو كرده ام و فدای تو می*كنم كه ایمانم تویی و عشقم تویی و امیدم تویی و معنی حیاتم تویی و جز تو زندگی برایم رنگ و بویی ندارد. طمعی ندارد. تو می*دانی و همه می*دانند كه شكنجه دیدن به خاطر تو، زندان كشیدن برای تو و رنج كشیدن به پای تو تنها لذت بزرگ من است. از شادی تو است كه من در دل می*خندم. از امید رهایی توست كه برق امید در چشمان خسته*ام می*درخشد، و از خوشبختی تو است كه هوای پاك سعادت را در ریه*هایم احساس می*كنم.