اگر یارم شوی ای مایه ناز
 شود مرغ نشاطم عرش پرواز

 نمی اسرار عشقت فاش سازد
 مگر طفل سرشک و چشم غماز

 زبانت را بکام خویش دیدم
 چو خاموشی ندیدم محرم راز

 به شاهین اجل تا لقمه ایدم
 نه این دریا نه اردک ماند و نه غاز

 در این خانه که آخر می خرابد
 خوشا احوال رند خانه پرداز

 نشسته خانه و روزیده هر روز
 حریص افتاده هر ره در تک و تاز

ز دنیا و زمافیها مکن یاد
 به یادش ای مغنی برکش آواز

 اگر دامان وصلش می ندستد
 به هجرش طرزیا می سوز و می ساز