موسيِ طرزم و طور و شجرِ خود دارم


چشمِ ديدار ز نور و نظرِ خود دارم
نتوانم که به گِرد سرِ خوبان گردم


اين مگس مشربي از لب شکرِ خود دارم


فرصتم کو که بسنگم به گذرگاه کسی

من که صد کوه گنه بر گذرِ خود دارم
يار حرفِ نزبانیده من می گوشد
گله از ناله دور از اثرِ خود دارم


دامنم کس نپُرانید در این دور که من

از دُر منّت از دايره چشمِ ترِ خود دارم

تيغِ بدخواه نکرد آنچه زبانم بکند

زخمِ کاري همه از نيشترِ خود دارم


کم شنيدن شودم باعث کم حرفيدن


شُکرِ بسيار من از گوشِ کرِ خود دارم