جبران خليل جبران

[sorna]

♦ عشق هنگامی که شما را می پرورد شاخ و برگ فاسد شده را هرس می کند
♦ به رویاها ایمان بیاورید که دروازه های ابدیت اند
♦ انسان فـرزانه با مشعـل دانش و حکمت، پیش رفته و راه بشریت را روشن می سازد

[sorna]

ایمان از کردار جدا نیست و عمل از پندار
♦ زجر کشیده ! تو آنگاه به کمال رسیده ای که بیداری در خطاب و سخن گفتنت جلوه کند

[sorna]

♦ چه زیباست هنگامی که در اوج نشاط و بی نیازی هستی دست به دعا برداری
♦ رنجدیده ! اگر بکوشی تا چیزی از مال خویش را به مردم بذل کنی بی تردید رستگاری

[sorna]

زمانی که دو انسان به هم بر می خورند، بایست

چون زنبقانی آبی باشند که کنار هم می آسایند.

هر یک قلب خویش را نشان دهد،

و باز تاب ابرها و آسمان را به دیده آورد .

نمی توانم دریابم

که

چرا برخوردها همیشه به گونه ی دیگری است :

با دل های بسته،

و

هراسان از این که به رنج افتند.

[sorna]

خداوند درون ماست.

پس بایست آرام شویم و بگذاریم جان هامان آرام گیرند.

آن گاه ،

به هستی عشق پی خواهیم برد .

[sorna]

پرنده ی سر بریده بی اراده و شتابان پر و بال می زند

و خود را نمی بیند ،

اما آنان که دیده ی باز دارند ، او را می بینند.

[sorna]

از کجا میدانی

که

مرده ی میان مردمان

عروس فرشتگان نباشد.

[sorna]

عزیزم، بدان اگر بخواهی تنهایی خویش را رها سازم،

تا

احساس تنهایی نکنی ، جادوی عشق مان ناپدید می شود.

[sorna]

انسان پهناوری که همگی شما یاخته های تن او هستید،

هم که همه ی ترانه های شما در آهنگ موزونش جز تپشی

خاموش نیستند،

در اوست که گستردگی می یابید و برای دیدن اوست که

به تماشای شما نشسته و دوست تان دارم.

[sorna]

نمی توانی در یک لحظه هم بخندی و هم سنگدل باشی.

بگذار امروز ابله باشم . زیرا امروز بامداد ،

ابلهی تنها چیزی است

که برای بخشیدن دارم.

شاید از این رو نکوهش شوم ،

اما مهم نیست.

که می داند ؟ شاید فردا کمتر ابله باشم.