جبران خليل جبران

[sorna]

زمانی که دو انسان به هم بر می خورند، بایست

چون زنبقانی آبی باشند که کنار هم می آسایند.

هر یک قلب خویش را نشان دهد،

و باز تاب ابرها و آسمان را به دیده آورد .

نمی توانم دریابم

که

چرا برخوردها همیشه به گونه ی دیگری است :

با دل های بسته،

و

هراسان از این که به رنج افتند.