بی روزها عروسک
ای وجودی که در نور ادراک
مثل یک خواب رعنا نشسته
روی پلک تماشا
واژه های تر و تازه می پاشد.
چشم هایش
نفی تقویم سبز حیات است.
صورتش مثل یک تکه تعطیل عهد دبستان سپید است.

سالها این سجود طراوت
مثل خوشبختی ثابت
روی زانوی ادینه ها می نشست.
صبح ها مادر من برای گل زرد
یک سبد اب می برد،
من برای دهان تماشا
میوهً کال ابهام می بردم.

این تن بی شب وروز
پشت باغ سراشیب ارقام
مثل اسطوره می خفت.
فکر من از شکاف تجرد به او دست می زد.
هوش من پشت چشمان او اب میشد.
روی پیشانی مطلق او
وقت از دست می رفت.
پشت شمشاد ها کاغذ جمعه ها را
انس اندازه ها پاره می کرد.
این حراج صداقت
مثل یک شاخه تمبر هندی
در میان من و تلخی شنبه ها سایه میریخت.
یا شبیه هجومی لطیف
قلعه ترس های مرا می گرفت.
دست او مثل یک امتداد فراغت
در کنار"تکالیف" من محو می شد.

(واقعیت کجا تازه تر بود؟
من که مجذوب یک حجم بی درد بودم
گاه در سینی فقر خانه
میوه های فروزان الهام را دیده بودم.
در نزول زبان خوشه های تکلم صدادارتر بود
در فساد گل و گوشت
نبض احساس من تند می شد.
از پریشانی اطلسی ها
روی وجدان من جذبه می ریخت.
شبنم ابتکار حیات
روی خاشاک
برق میزد.)

یک نفر باید از این حضور شکیبا
با سفر های تدریجی باغ چیزی بگوید.
یک نفر باید این حجم کم را بفهمد،
دست او را برای تپش های اطراف معنی کند،
قطره ای رفت
روی این صورت بی مخاطب بپاشد.
یک نفر باید این نقطهً محض را
در مدار شعور عناصر بگرداند.
یک نفر باید از پشت درهای روشن بیاید.

گوش کن،یک نفرمی دود روی پلک حوادث:
کودکی رو به این سمت می اید.