گزیده اشعار سنایی

[sorna]

الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی

به دل سنگی به بر سیمی به قد سروی به رخ ماهی


شه خوبان آفاقی به خوبی در جهان طاقی

به لب درمان عشاقی به رخ خورشید خرگاهی


خوش و کش و طربناکی شگرف و چست و چالاکی

عیار و رند و ناپاکی ظریف و خوب و دلخواهی


ز بهر چشم تو نرگس همی پویم به هر مجلس

ندیدم در غمت مونس بجز باد سحرگاهی


مرا ای لعبت شیرین از آن داری همی غمگین

که از حال من مسکین دلت را نیست آگاهی


چو بی آن روی چون لاله بگریم زار چون ژاله

کنم پر نوحه و ناله جهان از ماه تا ماهی


گهی چهره بیارایی گهی طره بپیرایی

ز بس خوبی و زیبایی جمال لشکر شاهی

[sorna]

صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی

نه برآشوبی هر ساعت و دشنام دهی


بستهٔ دام تو گشتست دل من چه شود

که مرا قوت از آن پسته و بادام دهی


پختهٔ عشق شود گر چه بود خام ای جان

هر کرا روزی یک جام می خام دهی


نکنی ور بکنی ناز به هنجار کنی

ندهی ور بدهی بوسه به هنگام دهی


گر دل و جان به تو بخشیم روا باشد از آنک

جان فزون گردد ز آنگه که مرا جام دهی


جامهٔ غم بدرم من ز طرب چون تو مرا

حب در بسته میان جام غم انجام دهی


بی‌قرارست سنایی ز غم عشق تو جان

چه بود گرش به یک بوسه تو آرام دهی

[sorna]

عاشق نشوی اگر توانی

تا در غم عاشقی نمانی


این عشق به اختیار نبود

دانم که همین قدر بدانی


هرگز نبری تو نام عاشق

تا دفتر عشق برنخوانی


آب رخ عاشقان نریزی

تا آب ز چشم خود نرانی


معشوقه وفای کس نجوید

هر چند ز دیده خون چکانی


اینست رضای او که اکنون

بر روی زمین یکی نمانی


بسیار جفا کشیدی آخر

او را به مراد او رسانی


اینست نصیحت سنایی

عاشق نشوی اگر توانی


اینست سخن که گفته آمد

گر نیست درست برمخوانی

[sorna]

گفتی که نخواهیم ترا گر بت چینی

ظنم نه چنان بود که با ما تو چنینی


بر آتش تیزم بنشانی بنشینم

بر دیدهٔ خویشت بنشانم ننشینی


ای بس که بجویی تو مرا باز نیابی

ای بس که بپویی و مرا باز نبینی


با من به زبانی و به دل باد گرانی

هم دوست‌تر از من نبود هر که گزینی


من بر سر صلحم تو چرا جنگ گزینی

من بر سر مهرم تو چرا بر سر کینی


گویی دگری گیر مها شرط نباشد

تو یار نخستین من و باز پسینی

[sorna]

ربی و ربک‌الله ای ماه تو چه ماهی

کافزون شوی ولیکن هرگز چنو نکاهی


مه نیستی که مهری زیرا که هست مه را

گاه از برونش زردی گاه از درون سیاهی


با مایهٔ جمالت ناید ز مهر شمعی

در سایهٔ سلیمان ناید ز دیو شاهی


آنجا که قدت آید ناید ز سر و سروی

آنجا که خدت آید ناید ز ماه ماهی


از جزع عقل عقلی و ز لعل شمع شمعی

از خنده جان جانی وز غمزه جاه جاهی


هر روز صبح صادق از غیرت جمالت

بر خود همی بدرد پیراهن پگاهی


گرد سم سمندت بر گلشن سمایی

در زلف جعد حوران مشکیست جایگاهی


حقا و ثم حقا آنگه که بزم سازی

روح‌الامین نوازد در مجلست ملاهی


خوشخوتر از تو خویی روح‌القدس ندیدست

از قایل الاهی تا قابل گیاهی


آویختی به عمدا از بهر بند دلها

زنجیر بیگناهان از جای بیگناهی


در جنب آبرویت آدم که بود؟ خاکی

با قدر قد و مویت یوسف که بود چاهی


فراش خاک کویت پاکان آسمانی

قلاش آبرویت پیران خانقاهی


در تابهای زلفت بنگر به خط ابرو

ترغیب اگر ندیدی در صورت مناهی


عقلم همی نداند تفسیر خطت آری

نامحرمی چه داند شرح خط الاهی


در ملک خوبرویی بس نادری ولیکن

نادرتر آنکه داری ملکی به بی‌کلاهی


با خنده و کرشمه آنجا که روی آری

هم ماه و هم سپهری هم شاه و هم سپاهی


آهم شکست در بر ز آن دم که دید چشمم

آن حسن بی‌تباهی و آن لطف بی‌تناهی


ز آن آه بر نیارد زیرا که هست پنهان

آه از درون جانش تو در میان آهی


در جل کشید جانرا در خدمتت سنایی

خواهی کنون بر آن را خواه آن زمان که خواه

[sorna]

صبحدمان مست برآمد ز کوی

زلف پژولیده و ناشسته روی


ز آن رخ ناشستهٔ چون آفتاب

صبح ز تشویر همی کند روی


از پی نظارهٔ آن شوخ چشم

شوی جدا گشته ز زن زن ز شوی


بوسه همی رفت چو باران ز لب

در طرب و خنده و درهای و هوی


بهر غذای دل از آنوقت باز

بوسه چنانست لبم گرد کوی


ریخت همی آب شب و آب روز

آتش رویش به شکنهای موی


همچو سنایی ز دو رویان عصر

روی بگردان که نیابیش روی

[sorna]

برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی

وی جان بیدلان را در زلفتان پناهی


با رویتان تنی را باطل نگشت حقی

با زلفتان دلی را مشکل نماند راهی


جز رویتان که سازد جانهای عاشقان را

از ما سجده‌گاهی وز مشک تکیه‌گاهی


جز زلفتان که دارد چون شهد و شمع محفل

از نیش جنگجویی وز نوش عذرخواهی


نگذاشت زلف و رختان اندر مصاف و مجلس

در هیچ پای نعلی در هیچ سر کلاهی


با حد و خد هر یک خورشید کم ز ظلی

با قد و قدر هر یک طوبا کم از گیاهی


از لعل درفشانتان یک خنده و سپهری

ور جزع جانستانتان یک ناوک و سپاهی


چون لعلتان بخندد هر عیسیی و چرخی

چون جزعتان بجنبد هر یوسفی و چاهی


از دام دل شکرتان هر دانه‌ای و شهری

ا زجام جان ستانتان هر قطره‌ای و شاهی


با جام باده هر یک در بزمگه سروشی

با دست و تیغ هر یک در رزمگه سپاهی


جز رویتان که دیدست از روی رنگ رویی

جز چشمتان که دیدست از چشم نور گاهی


زینان سیاه گرتر نشنیده‌ام سپیدی

زینها سپیدگرتر کم دیده‌ام سیاهی


گر چنبر فلکرا ماهیست مر شما را

صد چنبرست هر سو هر چنبری و ماهی


تا باده ده شمایید اندر میان مجلس

از باده توبه کردن نبود مگر گناهی


از روی بی‌نیازی بیجاده که رباید

ورنه چه خیزد آخر بیجاده را ز کاهی


از تیزی سنانتان هر ساعت از سنایی

آهی همی برآید جانی میان آهی

[sorna]

ای چو نعمان‌بن ثابت در شریعت مقتدا

وی بحجت پیشوای شرع و دین مصطفا


از تو روشن راه حجت همچو گردون از نجوم

از تو شادان اهل سنت همچو بیمار از شفا


کس ندیده میل در حکمت چو در گردون فساد

کس ندیده جور در صدرت چو در جنت وبا


بدر دین از نور آثار تو می‌گردد منیر

شاخ حرص از ابر احسان تو می‌یابد نما


هر که شاگرد تو شد هرگز نگردد مبتدع

هر که مداح تو شد هرگز نگردد بی‌نوا


ملک شرع مصطفا آراستی از عدل و علم

همچنان چون بوستانها را به فروردین صبا


بدعت و الحاد و کفر از فر تو گمنام شد

شاد باش ای پیشکار دین و دنیا مرحبا


تا گریبان قدر بگشاد، چرخ آب گون

پاک دامن‌تر ز تو قاضی ندید اندر قضا


گر چه ناهموار بود از پیشکاران کار حکم

پیش ازین، لیکن ز فر عدلت اندر عهد ما


آن چنان شد خاندان حکم کز بیم خدای

می‌کند مر خاک را از باد، عدل تو جدا


شد قوی دست آنچنان انصاف کز روی ستم

شمع را نکشد همی بی امر تو باد هوا


روز و شب هستند همچون مادران مهربان

در دعای نیک تو هم مدعی هم مدعا


دستها برداشته، عمر تو خواهان از خدای

از برای پایداریت اهل شهر و روستا


چون به شاهین قضا انصاف سنجی‌گاه حکم

جبرئیل از سد ره گوید با ملایک در ملا


حشمت قاضی امین باید، درین ره بدرقه

دانش قاضی امین زیبد، درین در پادشا


رایت دین هر زمان عالی همی گردد ز تو

ای نکو نام از تو شهر و ملک شاهنشه علا


هر کسی صدر قضا جوید بی‌انصاف و عدل

لیک داند شاه ما از دانش و عقل و دها


گرگ را بر میش کردن قهرمان، باشد ز جهل

گربه را بر پیه کردن پاسبان، باشد خطا


از لقا و صدر و باد و داد و برد ابر دو ریش

هیچ جاهل کی شدست اندر شریعت مقتدا


علم و اصل و عدل و تقوی، باید اندر شغل حکم

ور نه شوخی را به عالم، نیست حد و منتها


دان که هر کو صدر دین بی‌علم جوید نزد عقل

بر نشان جهل او، خود قول او باشد گوا


خود گرفتم هر کسی برداشت چوبی چون کلیم

معجزی باری بباید تا کند چوب اژدها


هر کسی قاضی نگردد، بی‌ستحقاق از لباس

هرکسی موسی نگردد بی‌نبوت از عصا


دانش عبدالودودی باید اندر طبع و لفظ

تا بود مر مرد را، در صدر دین، زیب و بها


ور نه بس فخری نباشد مر سها را از فلک

چون ندارد نور چون خورشید و مه نجم سها


از قلب مفتی نگردد بی‌تعلم هیچ کس

علم باید تا کند درد حماقت را دوا


صد علی در کوی ما بیش‌ست با زیب و جمال

لیک یک تن را نخواند هیچ عاقل مرتضا


حاسدت روزهٔ خموشی نذر کرد از عاجزی

تا تو بر جایی و بادت تا به یوم‌الدین بقا


تا خمش باشد حسودت، زان که تا بر چرخ شمس

جلوه‌گر باشد، نباشد روزه بگشودن روا


ای نبیرهٔ قاضی با محمدت محمود، آنک

بود چون تو پاک طبع و پاک دین و پارسا


دان که از فر تو و از دولت مسعود شاه

ملک دین شد با صیانت، کار دین شد با نوا


شاه ما محمودی و تو نیز محمودی چو او

شاد باش ای جان ما پیش دو محمودی فدا


ملک چون در خانهٔ محمودیان زیبد همی

همچنان در خانهٔ محمودیان زیبد قضا


هیچ چشم از هیچ قاضی آن ندید اندر جهان

کز تو دید این چشم من ز انعام و احسان و سخا


لیک اگر همچون به خیلا بودی آن وعده دراز

گر دو چندان صله بودی، هم هبا بودی، هبا


هر عطا کاندر برات وعده افتاد ای بزرگ

آن عطا نبود که باشد مایهٔ رنج و عنا


لاجرم هر جا که رفتم نزد هر آزاد مرد

من ثنا گفتم ترا، وان کو شنید از من دعا


درها در رشته کردم بهر شکرت کز خرد

جوهری عقل داند کرد آن در را بها


تو مرا این شکر و ثناها را غنیمت دان از آنک

بر صحیفهٔ عمر نبود یادگاری چون ثنا


تا بیابد حاجی و غازی همی اندر دو اصل

در مناسک حکم حج وندر سیر حکم غزا


از چنین ارکانها چون حاجیان بادت ثواب

وز چنین انصافها چون غازیان بادت جزا


باد شام حاسدت تا روز عقبی بی‌صباح

باد صبح تا صحت چون روز محشر بی مسا


بادی اندر دولت و اقبال، تا باشد همی

از ثنا و شکر و مدح تو سنایی را سنا

[sorna]

تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا

دست نتوانند زد در بارگاه مصطفا


خرمی چون باشد اندر کوی دین کز بهر حق

خون روان گشتست از حلق حسین در کربلا


از برای یک بلی کاندر ازل گفتست جان

تا ابد اندر دهد مرد بلی تن در بلا


خاک را با غم سرشت اول قضا اندر قدر

غم کند ناچار خاکی را بنسبت اقتضا


اهل معنی می‌گدازند از پی اعلام را

زهره نی کس را که گوید از ازل یک ماجرا


نیم روز اندر بهشت آدم عدیل ملک بود

هفتصد سال از جگر خون راند بر سنگ و گیا


لحظه‌ای گمشد ز خدمت هدهد اندر مملکت

در کفارت ملکتی بایست چون ملک سبا


بیست سال اندر جهان بی‌کفش باید گشت از آنک

پای روح‌الله ازین بر دوخت نعلین هوا


دانهٔ در، در بن دریای الا الله درست

لاالهی غور باید تا برآرد بی‌ریا


از کن اول برآرد شعبده استاد فکر

وز پی آخر درآرد تیر مه باد صبا


دیده گوید تا چه می‌جوید برون از لوح روح

نفس گوید تا چه می‌خواند برون دل ذکا


آنچه بیرونست از هندوستان هم کرگدن

و آنچه افزونست از ده هفتخوان هم اژدها


روح داند گشت گرد حلقهٔ هفت آسمان

ذهن داند خواند نقش نفخ جان چون انبیا


گر کوه دجله آن گردد که دارد مردوار

در درون مجنون محرم وز برون فرهاد را


کار هر موری نباشد با سلیمان گفتگو

یار هر سگ‌بان نباشد رازدار پادشا


بابل نفس‌ست بازار نکورویان چین

حاصل روحست گفتار عزیزان ختا


تا ز اول برنخیزد از ره ابجد مسیح

شرح مسح سر نداند خواند بر لوح صبا


دور باید بود از انکار بر درگاه عشق

کانچه اینجا درد باشد هست دیگر جا دوا


آن نمی‌بینند کز انکارشان پوشیده ماند

با جمال یوسف چاهی ترنج از دست و پا


نقل موجودات در یک حرف نتوان برد سهل

گر بود در نیم خرما چشم باز و دل گوا


برخلاف امر یزدان در دل خود ره نداد

چشم زخمی در حیات خویش یحیا از حیا


باز این خودکامگی بین کز برای اعتبار

با چنین پیغمبری چون گفته باشد برملا


ظاهر ابر جسم آدم خواند کز گندم مخور

نعرها از حکم سابق کالصلا اصحابنا


آن سیه کاری که رستم کرد با دیو سپید

خطبهٔ دیوان دیگر بود و نقش کیمیا


تا برون ناری جگر از سینهٔ دیو سپید

چشم کورانه نبینی روشنی زان توتیا


مهره اندر حقهٔ استاد آن بیند بعدل

کز کمند حلقهٔ نظارگان گردد رها


یا تمنای سبک دستی توان کردن به عقل

یا برون از حلقهٔ نظاره چون طفلان دوتا


غوطه خورده در بن دریا دو تن در یک زمان

این در اشکار نهنگ افتاده و آن اندر ضیا


خیرگی بار آرد آن را کز برای علم خویش

دیده بر خورشید تابان افگند بی‌مقتدا


آب چاهی باید اندر پیش کز یک قطره‌اش

جان چندین جانور حاصل شود در یک ندا


وانگهی چون بیند اندر آبدان خورشید را

دل در و بندد به درد و جان ازو گردد جدا


ارزد اندر شب ز بهر شاهدی شمعی به جان

یوسفی شاید زلیخا را به صد گوهر بها


بس نباشد قیمت گوهر به رونقهای درد

در نیابد بخشش بوبکر حق اصطفا


از سپیدی اویس و از سیاهی بلال

مصطفا داند خبر دادن، ز وحی پادشا


سوز باید در بهای پیرهن تا با مشام

بوی دلبر یابد آن لبریز دامن در بکا


آتش نفس ار نمیرد آب طوفان در رسد

باد کبر ار کم نگردد خاک بر فرق کیا


مرگ در خاک آرد آری مرد را لیکن ازو

چون برآید با خود آرد ساخته برگ بقا


در نوای گردش گردون فروشد سیمجور

لاجرم تا در کنار افتاد روزی بینوا


اینهمه در زیر سنگ آخر برآید روزگار

وینهمه بر بام زنگ آخر برآید این صدا


تا برون آیند از این تنگ آشیان یکبارگی

تا فرو آیند ازین بام گران چون آسیا


چون پدید آمد ملال آدم از حور و قصور

جفت او حوا نکوتر قصر او دارالفنا


هر چه در دین پیشم آید گر چه نه سجده صواب

هر چه نزد حق پیشم افتد گر چه طاعت آن خطا


عمر در کار غم دین کرد خواهم تا مگر

چون نمانم بنده‌ای گوید، سنایی شد فنا


آشنا شو چون سنایی در مثال راه عشق

تا شوی نزد بزرگان رازدار و آشنا


تنگ شد بر ما فضای عافیت بی‌هیچ جرم

این چنین باشد «اذا جاء القضا ضاق الفضا»


این جواب آن سخن گفتم که گفته اوستاد

«ای نهاده پای همت بر سر اوج سما»

[sorna]

تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا

دست نتوانند زد در بارگاه مصطفا


خرمی چون باشد اندر کوی دین کز بهر حق

خون روان گشتست از حلق حسین در کربلا


از برای یک بلی کاندر ازل گفتست جان

تا ابد اندر دهد مرد بلی تن در بلا


خاک را با غم سرشت اول قضا اندر قدر

غم کند ناچار خاکی را بنسبت اقتضا


اهل معنی می‌گدازند از پی اعلام را

زهره نی کس را که گوید از ازل یک ماجرا


نیم روز اندر بهشت آدم عدیل ملک بود

هفتصد سال از جگر خون راند بر سنگ و گیا


لحظه‌ای گمشد ز خدمت هدهد اندر مملکت

در کفارت ملکتی بایست چون ملک سبا


بیست سال اندر جهان بی‌کفش باید گشت از آنک

پای روح‌الله ازین بر دوخت نعلین هوا


دانهٔ در، در بن دریای الا الله درست

لاالهی غور باید تا برآرد بی‌ریا


از کن اول برآرد شعبده استاد فکر

وز پی آخر درآرد تیر مه باد صبا


دیده گوید تا چه می‌جوید برون از لوح روح

نفس گوید تا چه می‌خواند برون دل ذکا


آنچه بیرونست از هندوستان هم کرگدن

و آنچه افزونست از ده هفتخوان هم اژدها


روح داند گشت گرد حلقهٔ هفت آسمان

ذهن داند خواند نقش نفخ جان چون انبیا


گر کوه دجله آن گردد که دارد مردوار

در درون مجنون محرم وز برون فرهاد را


کار هر موری نباشد با سلیمان گفتگو

یار هر سگ‌بان نباشد رازدار پادشا


بابل نفس‌ست بازار نکورویان چین

حاصل روحست گفتار عزیزان ختا


تا ز اول برنخیزد از ره ابجد مسیح

شرح مسح سر نداند خواند بر لوح صبا


دور باید بود از انکار بر درگاه عشق

کانچه اینجا درد باشد هست دیگر جا دوا


آن نمی‌بینند کز انکارشان پوشیده ماند

با جمال یوسف چاهی ترنج از دست و پا


نقل موجودات در یک حرف نتوان برد سهل

گر بود در نیم خرما چشم باز و دل گوا


برخلاف امر یزدان در دل خود ره نداد

چشم زخمی در حیات خویش یحیا از حیا


باز این خودکامگی بین کز برای اعتبار

با چنین پیغمبری چون گفته باشد برملا


ظاهر ابر جسم آدم خواند کز گندم مخور

نعرها از حکم سابق کالصلا اصحابنا


آن سیه کاری که رستم کرد با دیو سپید

خطبهٔ دیوان دیگر بود و نقش کیمیا


تا برون ناری جگر از سینهٔ دیو سپید

چشم کورانه نبینی روشنی زان توتیا


مهره اندر حقهٔ استاد آن بیند بعدل

کز کمند حلقهٔ نظارگان گردد رها


یا تمنای سبک دستی توان کردن به عقل

یا برون از حلقهٔ نظاره چون طفلان دوتا


غوطه خورده در بن دریا دو تن در یک زمان

این در اشکار نهنگ افتاده و آن اندر ضیا


خیرگی بار آرد آن را کز برای علم خویش

دیده بر خورشید تابان افگند بی‌مقتدا


آب چاهی باید اندر پیش کز یک قطره‌اش

جان چندین جانور حاصل شود در یک ندا


وانگهی چون بیند اندر آبدان خورشید را

دل در و بندد به درد و جان ازو گردد جدا


ارزد اندر شب ز بهر شاهدی شمعی به جان

یوسفی شاید زلیخا را به صد گوهر بها


بس نباشد قیمت گوهر به رونقهای درد

در نیابد بخشش بوبکر حق اصطفا


از سپیدی اویس و از سیاهی بلال

مصطفا داند خبر دادن، ز وحی پادشا


سوز باید در بهای پیرهن تا با مشام

بوی دلبر یابد آن لبریز دامن در بکا


آتش نفس ار نمیرد آب طوفان در رسد

باد کبر ار کم نگردد خاک بر فرق کیا


مرگ در خاک آرد آری مرد را لیکن ازو

چون برآید با خود آرد ساخته برگ بقا


در نوای گردش گردون فروشد سیمجور

لاجرم تا در کنار افتاد روزی بینوا


اینهمه در زیر سنگ آخر برآید روزگار

وینهمه بر بام زنگ آخر برآید این صدا


تا برون آیند از این تنگ آشیان یکبارگی

تا فرو آیند ازین بام گران چون آسیا


چون پدید آمد ملال آدم از حور و قصور

جفت او حوا نکوتر قصر او دارالفنا


هر چه در دین پیشم آید گر چه نه سجده صواب

هر چه نزد حق پیشم افتد گر چه طاعت آن خطا


عمر در کار غم دین کرد خواهم تا مگر

چون نمانم بنده‌ای گوید، سنایی شد فنا


آشنا شو چون سنایی در مثال راه عشق

تا شوی نزد بزرگان رازدار و آشنا


تنگ شد بر ما فضای عافیت بی‌هیچ جرم

این چنین باشد «اذا جاء القضا ضاق الفضا»


این جواب آن سخن گفتم که گفته اوستاد

«ای نهاده پای همت بر سر اوج سما»