اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

شرح ضعفم از سگان آستان خود بپرس

از کسان یک بار حال ناتوان خود بپرس


شب به کویت مردمان را نیست خواب از دیده‌ام

گر زمن باور نداری از سگان خود بپرس


شرح دردم از زبان غیر پرسیدن چرا

می‌کنی چون لطف باری از زبان خود بپرس


دور از آن کو تا به کی باشی دلا بی خان ومان

این چه اوقاتست راه خان و مان خود بپرس


حال بیماران خود هرگز نمی‌پرسد چرا

وحشی این حال از مه نامهربان خود بپرس

[sorna]

مغرور کسی به که درت جا نکند کس

وصلی که محالست تمنا نکند کس


نی یوسف مصری تو که در بیع کس آیی

بیعانهٔ جان چیست که سودا نکند کس


روشن نکند چشم کس این طرفه عزیزیست

همچشمی یعقوب و زلیخا نکند کس


مرغ دل ما کیست اگر دامگه اینست

سیمرغ به دام افتد و پروا نکند کس


آه این چه غرور است که سد کشته گر افتد

دزدیده هم از دور تماشا نکند کس


چندین سر بی جرم به دار است در آن کو

یک بار سر از ناز به بالا نکند کس


وحشی سبب ناز و تغافل همه حسن است

حسن ار نبود این همه اینها نکند کس

[sorna]

ای دل به بند دوری او جاودانه باش

ای صبر پاسبان در بند خانه باش


ای سر به خاک تنگ فرو رو ، ترا که گفت

در بند کسر حرمت این آستانه باش


هرگز میان عاشق و معشوق بعد نیست

سد ساله راه فاصله گو در میانه باش


سد دوزخم زبانه کشد عشق خود یکیست

گو یک زبان بر سر آمد سد زبانه باش


وحشی نگفتمت که کمانش نمی‌کشی

حالا بیا خدنگ بلا را نشانه باش

[sorna]

عشق می‌فرمایدم مستغنی از دیدار باش

چند گه با یار بودی، چند گه بی یار باش


شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن

صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش


وصل خواری بر دهد ای طایر بستان پرست

گلستان خواهی قفس، مستغنی از گلزار باش


وصل اگر اینست و ذوقش این که من دریافتم

گر ز حرمانت بسوزد هجر منت دار باش


صبر خواهم کرد وحشی از غم نادیدنش

من چو خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

[sorna]

تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش

دیده در وصل است پا از بزم گو مهجور باش


در نگاهی کان به هر ماهی کنی آنهم ز دور

سهل باشد گو عنایت گونه منظور باش


یک نگاه لطف از چشم تو ما را می‌رسد

گو کسی کاین نیز نتواند که بیند کور باش


بزم بدمستان عشق است این به حکمت باده نوش

ساقی مجلس شود هم مست و هم مخمور باش


لطف با اغیار و کین با ما تفاوت از کجاست

با همه هر نوع می‌باشی به یک دستور باش


سیل بی لطفی همین سر در بنای ما مده

خانهٔ ما یا همه ویرانه یا معمور باش


کار ما و کار وحشی پیش تیغت چون یکیست

گو دلت بی رحم و بازوی ستم پر زور باش

[sorna]

ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش

یار ما چون نیستی با هر که خواهی یار باش


مست حسنی با رقیبان میل می خوردن مکن

بد حریفانند آنها گفتمت هشیار باش


آنکه ما را هیچ برخورداری از وصلش نبود

از نهال وصل او گو غیر برخوردار باش


گر چه می‌دانم که دشوار است صبر از روی دوست

چند روزی صبر خواهم کرد گو دشوار باش


صبر خواهم کرد وحشی در غم نادیدنش

من که خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

[sorna]

روزی این بیگانگی بیرون کند از خوی خویش

آشنای ما شود مارا بخواند سوی خویش


هم رسد روزی که در کار بد آموز افکند

این گره کامروز افکنده‌ست بر ابروی خویش


لازم ناکامی عشق است استغنای حسن

نیست جای شکوه گر میراندم از کوی خویش


چون پسندم باز فتراک تو ، زیر پا فکن

این سری کز بار او فرسوده‌ام زانوی خویش


سود وحشی چهره بر خاک درش چندان که شد

هم خجل از راه او هم منفعل از روی خویش

[sorna]

کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش

گشتیم هیچکارهٔ ملک وجود خویش


غماز در کمین گهرهای راز بود

قفلی زدیم بر در گفت و شنود خویش


من بودم و نمودی و باقی خیال تو

رفتم که پرده‌ای بکشم بر نمود خویش


یک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار

حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش


از چشم من به خود نگر و منع کن مرا

بی اختیار اگر نشوی در سجود خویش


گو جان و سر برو، غرض ما رضای تست

حاشا که ما زیان تو خواهیم و سود خویش


بزم نشاط یار کجا وین فغان زار

وحشی نوای مجلس غم کن سرود خویش

[sorna]

در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش

و ز بد مزاجی دل کودک مزاج خویش


مهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود

جوید هنوز ازین ده ویران خراج خویش


جان را مگر به مشعلهٔ دل برون برم

زین روزهای تیره و شبهای داج خویش


فرهاد را که بگذرد از سر چه نسبت است

با آنکه مشکل است بر او ترک تاج خویش


عذب فرات گو دگری خور که ما خوشیم

با آب شور دیده و تلخ اجاج خویش


ای صاحب متاع صباحت تلطفی

کاورده عاجزی به درت احتیاج خویش


وحشی رواج نیست سخن را ، زبان به بند

تا چند دعوی از سخن بی رواج خویش

[sorna]

بند دیگر دارم از عشقت به هر پیوند خویش

جذبه‌ای خواهم که از هم بگسلانم بند خویش


عشق خونخوار است با بیگانه و خویشش چه کار

خورد کم خونی مگر یعقوب از فرزند خویش


ایستادن نیست بر یک مطلبم در هیچ حال

بر نمی‌آیم به میل طبع ناخرسند خویش


اینچنین مستغنی از حال تهی دستان مباش

آخر ای منعم نگاهی کن به حاجتمند خویش


وحشی آمد از خمار زهد خشکم جان به لب

کو صلای جرعه‌ای تا بشکنم سوگند خویش